Associated Press

Ολο και περισσότεροι άνθρωποι στη Σερβία οδηγούνται στην εξαθλίωση

Η ανακοίνωση του κόμματος έχει ως εξής:

«Η "κοινωνικά υπεύθυνη" κυβέρνηση στη Σερβία μάχεται την οικονομική κρίση δίνοντας υποσχέσεις που δεν τηρεί. Το τελευταίο διάστημα μάλιστα άρχισε να χρησιμοποιεί τη γνωστή φράση "σφίξιμο του ζωναριού" που αντανακλά σαφώς τι σχεδιάζουν οι αρχές στη Σερβία για την εργασία, την Παιδεία και την ανεργία. Ωστόσο, η "επιτυχία" της κυβερνώσας τάξης της χώρας μας αντανακλάται σε γεγονότα όπως οι χαμηλοί μισθοί, η ανεργία και η συνεχώς αυξανόμενη ακρίβεια, αλλά και στη στάση εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων που είναι υπό κυβερνητικό έλεγχο και εμποδίζουν την αντίσταση σ' αυτές τις πολιτικές. Ανάμεσα στ' άλλα:

• Στη Σερβία έχουν χρεοκοπήσει σχεδόν 40.000 εταιρείες.
• Το 50% του εργατικού δυναμικού δεν εργάζεται.
• Κλειστό είναι και το 60% των βιομηχανιών, ενώ οι νέοι ολιγάρχες εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους και τους αποκαλούν "οκνηρούς".

Οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά η κάθε μία απ' αυτές έχει νεοφιλελεύθερη ιδεολογία που σπρώχνει στη φτώχεια την εργατική τάξη στη Σερβία.

Οι πολυεθνικές εταιρείες δεν κτίζουν νέες μονάδες παραγωγής αλλά χρησιμοποιούν τις ήδη υπάρχουσες προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους όσο το δυνατόν περισσότερο πληρώνοντάς τους με όσο γίνεται μικρότερους μισθούς.

Οι νεοφιλελεύθεροι δημαγωγοί πολιτικοί υποστηρίζουν πως μία κακοπληρωμένη θέση εργασίας είναι καλύτερη από το τίποτε. Και αυτά τα λένε οι ίδιοι πολιτικοί που έχουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Αυτοί που προστατεύουν τα συμφέροντα των ληστών του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.

Απ' την άλλη, οι εταιρείες που παραμένουν ακόμη σε κρατικά χέρια καταστρέφονται συστηματικά. Οι αρχές προωθούν:

• Τον εκσυγχρονισμό των μονάδων παραγωγής με βασικό στόχο την πώλησή τους σε ξένους εκμεταλλευτές έναντι "πινακίου φακής".
• Τη συστηματική ληστεία στην περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων την ώρα που ο λαός πεινάει.

Σήμερα, το κρατικό χρέος είναι 20 δισ. αμερικανικά δολάρια και αντιπροσωπεύει το 75% του εθνικού εισοδήματος. Οι ντόπιες τράπεζες καταστράφηκαν. Η Διακήρυξη της Μπολόνια έχει καταστρέψει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Συστηματικά, τα κοινωνικά αγροκτήματα, οι συνεταιρισμοί και οι μικρές ιδιοκτησίες πωλούνται. Υπάρχουν τεράστια τσιφλίκια, στα οποία οι ιδιοκτήτες αναγκάζουν τους φτωχούς αγρότες να δουλέψουν γι' αυτούς. Η ιδιοκτησία των ΜΜΕ ανήκει στο ξένο κεφάλαιο και μας επιβάλλεται αποικιοκρατική "κουλτούρα". Οι εχθροί της εργατικής τάξης προσπαθούν να καταστρέψουν την ενότητα του προλεταριάτου στη Σερβία.

Η δύναμή μας βρίσκεται στην αριθμητική μας υπεροχή και στην προθυμία μας να αντισταθούμε στην αδικία. Εάν η εργατική τάξη είναι ενωμένη, οι εχθροί μας θα αποτύχουν.

Πιστεύουμε στο τέλος του καπιταλισμού και σε έναν νέο σοσιαλιστικό κόσμο! Λαοί ενωμένοι, ποτέ νικημένοι».

Είναι επίσης εξίσου ύποπτη η προσπάθεια κύκλων να παρουσιάσουν τη διατεταγμένη καταστροφή και το πλιάτσικο ως σοβαρή απειλή κατά του συστήματος. Οι εξουσιάζοντες και υπηρετούντες το αστικό κράτος γνωρίζουν καλά ότι τέτοια φαινόμενα δεν απειλούν το κοινωνικό καθεστώς. Αντίθετα, το ισχυροποιούν στη συντηρητική συνείδηση της κοινωνίας και στους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Γνωρίζουν καλά οι ταγοί του καπιταλιστικού συστήματος ότι η πραγματική απειλή θα αρχίσει από τη στιγμή που η νέα γενιά θα συνειδητοποιήσει τις αντιδραστικές του αντιφάσεις και θα μπει στην πολιτική σκηνή της κοινωνίας οργανωμένα με πολιτικό προγραμματισμό και με ανοιχτά τα μάτια.

Σ' όλο αυτό το πολιτικό τρεχαντήρι της χώρας ξεχωρίζουν δυο ουσιαστικές συνιστώσες. Από τη μια οι πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές δυνάμεις του καπιταλισμού. Από την άλλη η διαμαρτυρόμενη γενιά των αμούστακων παιδιών που οι βαθιές κοινωνικές αντιφάσεις την ωθούν βίαια στο πολιτικό προσκήνιο της κοινωνίας πριν καλά καλά ωριμάσει.

Είναι να δώσουν στον ατμό τη μορφή οργανωμένης δύναμης πριν χαθεί στον αέρα. Στην Ελλάδα, την πανάρχαιη χώρα των αντιφάσεων. Στη χώρα των θεών και των ηρώων και ταυτόχρονα των καπήλων και των ριψάσπιδων. Στη χώρα του φιλοσοφικού στοχασμού και του διαλεκτικού ντετερμινισμού, του υπαρκτού υλισμού και της μεταφυσικής ενόρασης. Στη χώρα του Λεωνίδα και του Εφιάλτη, ήρθε η ώρα τα πάντα να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους στο ύψιστο κριτήριο της Λογικής.