ΛΕΠΙΔΗΣ

Η κομπανία με τη χορωδία «Ναζίμ Χικμέτ», που ένα μικρό δείγμα της εξαίρετης δουλειάς τους είδαμε στο φετινό Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ

Η μουσική αυτή ομάδα, που ήρθε για το Φεστιβάλ ΚΚΕ-ΚΝΕ - και έπαιξε την Κυριακή σε ένα μικρό κομμάτι της δουλειάς της, λόγω του κακού καιρού - είναι ένα ακόμα δημιούργημα του Πολιτιστικού Κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ», το οποίο εδρεύει στην ανατολική πλευρά της Ιστανμπούλ, στις εργατοσυνοικίες. Το Κέντρο αυτό διαθέτει βιβλιοθήκη, καλλιτεχνικές ομάδες σε όλα τα είδη Τέχνης, εκδίδει βιβλία, διοργανώνει πολύμορφες εκδηλώσεις και πρωτίστως τιμά και διαδίδει το έργο του κορυφαίου κομμουνιστή Τούρκου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, που είναι «εξαφανισμένο» από την τούρκικη αστική εξουσία.

Ο ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας, Κεμάλ Οκουγιάν, μιλώντας στο «Ρ», με την ευκαιρία της παρουσίας του στο φετινό Φεστιβάλ ΚΚΕ - ΚΝΕ και τις εκδηλώσεις για τα 90χρονα του Κόμματος, εξηγεί το πώς γεννήθηκε η χορωδία «Ναζίμ Χικμέτ» και πώς έγινε πηγή έλξης για τη νεολαία, δημιουργώντας και τις προϋποθέσεις για την ίδρυση μιας μουσικής ακαδημίας.

Οπως σημειώνει ο Κεμάλ Οκουγιάν: «Η χορωδία "Ναζίμ Χικμέτ" αποτελείται από καλλιτέχνες που ήταν ήδη γνωστοί τραγουδιστές και πριν τη δημιουργία της στην Τουρκία. Κάποιοι από αυτούς τραγουδούσαν ποπ μουσική, κάποιοι παραδοσιακή, μοντέρνα, ακόμα και ροκ. Από την αρχή ήταν κοντά στο Κόμμα.

Η ιδέα για τη δημιουργία της χορωδίας γεννήθηκε όταν συζητούσαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με κάποιες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Δεν είναι παραδοσιακή χορωδία, δεδομένου ότι σε κάποια τραγούδια έχουμε σόλο ερμηνεία ή τη συνοδεία πιάνου. Αυτή τη στιγμή η χορωδία απαρτίζεται από 18 καλλιτέχνες, οι οποίοι ως ανεξάρτητοι τραγουδιστές έχουν το δικό τους κοινό και δουλεύουν δύο με τρεις φορές τη βδομάδα σε αυτό το σχήμα, χωρίς κανείς να προσπαθεί να ξεχωρίσει.

Για εμάς αυτό αποτελεί και μία επιμορφωτική διαδικασία, γιατί συνεχώς εισέρχονται νέα μέλη και παίρνει τη μορφή μουσικού σχολείου. Ετσι τώρα σκεφτόμαστε να το βελτιώσουμε και να δημιουργήσουμε ακόμα και μία ακαδημία».

Και συμπληρώνει: «Πιστεύω ότι τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη σημασία στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τη μάχη που δίνεται μέσω του πολιτισμού.

Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, και φέτος το κοινό Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, είναι μία δυνατή απόδειξη της σημασίας που έχει η πολιτική μάχη που δίνεται μέσα και από τον πολιτισμό, που μπορεί να συμβάλει στην ανάταση του λαϊκού κινήματος».

Η διεθνής κοινή γνώμη εφησυχάζει ναρκωμένη στο όπιο μιας επιφανειακής συντήρησης που τροφοδοτείται από τα Μαζικά Μέσα Ενημερωτικής αποβλάκωσης. Ο εξαθλιωμένος, απογοητευμένος κι εν πολλοίς αποβλακωμένος από την καπιταλιστική βιτρίνα λαθρομετανάστης των πρώην Σοσιαλιστικών και Λαϊκών Δημοκρατικών ήρθε να προστεθεί στο λαθρομετανάστη των μονίμως υποταγμένων κι εκμεταλλευόμενων πρώην αποικιών καθυστερημένων χωρών στους πρώην αποικιοκράτες τωρινούς ιμπεριαλιστές.

Στις μέρες μας βλέπουμε να ξεσπά κρίση πολεμική στην περιοχή Κασπίας - Καυκάσου και απότομα να εξαφανίζεται από την επικαιρότητα των εξωνημένων Μαζικών Μέσων Ενημέρωσης. Η κοινή γνώμη αδυνατεί να πληροφορηθεί τι στη συνέχεια συμβαίνει μέχρι να βομβαρδιστεί με φιλοπόλεμες ειδήσεις στην επόμενη πολεμική έξαρση.

Ολα μαζί ανακατεύονται και συντηρούν μια μακρόσυρτη εκλογολογία για να αναδείξουν νεόκοπους εθνοσωτήρες και λαοσωτήρες, πιστές θεραπαινίδες του συστήματος, ομολογημένες ευρωενωσίτικες Κούλες, άπαντες τρόφιμοι των ευρωενωσίτικων κοινοβίων.

Στην Ελλάδα της καπιταλιστικής «διείσδυσης» σε γειτονικές χώρες και λαούς και της ελληνικής εργατο-λαϊκής στέρησης, τα μείζονα διεθνή γεγονότα είτε αποσιωπώνται, είτε διαστρεβλώνονται για να προσαρμοστούν και να εξυπηρετήσουν ιδιοτελή πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ακόμη κι η διεθνής τρέχουσα χρηματοπιστωτική κρίση, με επίκεντρο την αμερικανική μητρόπολη του καπιταλισμού, διαστρεβλώνεται και παραχαράσσεται στην ερμηνεία της, για να προσαρμοστεί μαζί με τη σκανδαλολογία στο εάν και πόσο εκτιμά η κάθε πλευρά τη δυνατότητα παραμονής και για πόσο χρόνο της κυβέρνησης. Ο εργαζόμενος λαός των Ελλήνων σύρεται σε μια συνειδητή μετατόπιση του ενδιαφέροντός του από τα καυτά προβλήματα στο εάν έβηξε ή κατούρησε ο κάθε λογής υπουργοποιημένος και βολεμένος κυβερνητικός ή κομματικός κλακαδόρος.

Σε κοινωνικό επίπεδο η καταπιεσμένη ύπαρξη των Ελλήνων εργαζομένων με επικεφαλής το προλεταριάτο στο γενικότερο κοινωνικό στρώμα των μη προνομιούχων, είναι δεδομένη. Η ύπαρξη πολιτικών δυνάμεων, ομάδων και προσώπων με αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα, είναι επίσης δεδομένη. Το ζητούμενο είναι: 1) Πώς αυτές οι δυο κοινωνικο-πολιτικές συνιστώσες θα συμπράξουν η κάθε μια στο χώρο της. 2) Πώς θα συναντηθούν και προγραμματιστούν σ' ένα ενιαίο μέτωπο. Αυτά τα δυο «πώς» βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη ως προϋπόθεση απαλλαγής της Ελλάδας από το πλουτοκρατικό, ολιγαρχικό, καπιταλιστικό καρκίνωμα. Ως προϋπόθεση μετατροπής της αστικής Ελλάδας σε Ελλάδα των εργαζομένων. Ως διεθνιστική πράξη κοινωνικής απελευθέρωσης σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη.