Ιρακινοί στρατιώτες εκπαιδεύονται από τους κατοχικούς

Πιο συγκεκριμένα, η συμμαχία «αλ Ιρακίγια» συγκέντρωσε 91 έδρες, το «Κράτος Δικαίου» 89, ο σιιτικός θρησκευτικός συνασπισμός «Ιρακινή Εθνική Συμμαχία» 70, η Κουρδική Συμμαχία 43, και ακολουθούν με λιγότερες έδρες η κυρίως σουνιτική συμμαχία «Μέτωπο Ιρακινής Συμφωνίας» και η σιιτική και σουνιτική «Ενότητα για την Ιρακινή Συμμαχία». Αρκετές έδρες κέρδισαν και οι παρατάξεις των διαφόρων ξεχωριστών φυλών και μειονοτήτων, χωρίς, όμως, ακόμη να έχει ξεκαθαρίσει πλήρως το τοπίο.

Το βέβαιο είναι ότι καμία παράταξη δε συγκεντρώνει την απαραίτητη πλειοψηφία των 163 εδρών στην 325μελή Βουλή, έτσι ώστε να προχωρήσει, μόνη της, σε σχηματισμό κυβέρνησης. Aυτό σημαίνει ότι μόλις τώρα αρχίζει μια νέα μακρά περίοδος διαβουλεύσεων, η οποία μόνον ηρεμία δεν προοιωνίζεται. Ηδη, ο Νούρι αλ Μάλικι έχει προσβάλει δικαστικώς το αποτέλεσμα, επιμένοντας στις καταγγελίες του περί νοθείας, τις οποίες απέρριψαν τόσο ο ΟΗΕ, που είχε αναπτύξει παρατηρητές, όσο και ο Αμερικανός πρέσβης, ο στρατός της χώρας του οποίου παραμένει πάντα στη θέση της κατοχικής δύναμης.

Δε χρειάζεται κανείς παρά μια προσεκτικότερη εξέταση ορισμένων από τους συμμετέχοντες στις μεγάλες ιρακινές παρατάξεις, που τώρα καλούνται να συνεργαστούν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για να διαπιστώσει ότι σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που διεκδίκησαν με αξιώσεις την ψήφο του ιρακινού λαού υπάρχει ένας «άνθρωπος» της κατοχής. Και αυτό από μόνο του αποτελεί επαρκή απάντηση σε όσους επιμένουν να ψελλίζουν διάφορα περί αποκατάστασης της δημοκρατίας και της ελευθερίας στο Ιράκ.

Το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ο ίδιος ο ...νικητής.

Ο Ιγιάντ Αλάουι, ως στέλεχος του Μπάαθ, ήρθε σε ρήξη με τον Σαντάμ Χουσεΐν τη δεκαετία του '70, οπότε εγκαταστάθηκε στη Βρετανία. Σύστησε την «Ιρακινή Εθνική Συμφωνία», είχε σχεδόν απροκάλυπτα τη στήριξη της CIA και της βρετανικής ΜΙ6 και απέκτησε στενές επαφές με όλες τις αυταρχικές αραβικές ηγεσίες. Το 1996, έχοντας αποκτήσει επιρροή στις γραμμές του ιρακινού στρατού, οργανώνει αποτυχημένο πραξικόπημα, το οποίο πλήρωσαν με τη ζωή τους 30 αξιωματικοί, ενώ άλλοι 100 συνελήφθησαν. Το 2003 επανεγκαταστάθηκε στη Βαγδάτη, μαζί με τις δυνάμεις εισβολής. Διορίστηκε από τις κατοχικές δυνάμεις μέλος του προσωρινού κυβερνητικού συμβουλίου και τον Ιούνη του 2004 προσωρινός πρωθυπουργός υπό τον κατοχικό διοικητή Μπρέμερ. Κατάφερε να προκαλέσει την οργή σιιτών και σουνιτών, καθώς υποστήριξε το λουτρό αίματος στη Φαλούτζα, το Νοέμβρη του 2004, και την ισοπέδωση των σιιτών ενόπλων στη Νατζάφ, λίγο αργότερα. Στις εκλογές του 2005, η «Συμμαχία» του υποχώρησε δραματικά. Πάρα το ότι εκλέχτηκε, εγκατέλειψε το Ιράκ.

Το 2009 επέστρεψε για να ξεκινήσει τη ...«σταυροφορία» του κατά του θρησκευτικού σεχταρισμού. Εννοείται ότι οι παλιοί προστάτες του στάθηκαν στο πλευρό του. Και το εντυπωσιακό είναι ότι κατάφερε να πείσει (με αρκετά χρήματα που φέρεται να έλαβε και από τη Σαουδική Αραβία) και μεγάλη μερίδα του σουνιτικού πληθυσμού, ο οποίος είδε τις ελάχιστες αντικατοχικές δυνάμεις, που δεν εξόντωσαν οι κατακτητές, να συνεργάζονται με τους διώκτες τους απέναντι στην «αλ Κάιντα». Οι σουνίτες διάλεξαν ανάμεσα στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη, ανάμεσα στους κατοχικούς συνεργάτες και στους ισλαμιστές, στις αμιγώς σιιτικές δυνάμεις που αντιλαμβάνονται ως εχθρικές και επηρεαζόμενες από το Ιράν και στις δυνάμεις εκείνες που τους μοιάζουν πιο οικείες λόγω των σχέσεών τους με σουνιτικές αραβικές ηγεσίες...

Λιγότερων ...«περγαμηνών», αλλά εξίσου εντυπωσιακών, είναι και ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Ο Νούρι αλ Μάλικι, αφού συνεισέφερε τα μέγιστα στη θρησκευτική διχόνοια, συνεργάστηκε με την κατοχή και συμφώνησε μαζί της τους τρόπους που ...θα αποχωρήσει παραμένοντας με βάσεις. Η ηγεσία Μάλικι, όμως, δυσαρέστησε τους μέντορές της σε δύο σημεία: Καταρχάς με τις ολοένα στενότερες σχέσεις με το Ιράν, στην επιρροή του οποίου «άνοιξε» διάπλατα τις πόρτες προκαλώντας ρίγη σε όλες τις άλλες αραβικές ηγεσίες και κατά δεύτερον με τις δύο δημοπρασίες ενεργειακών κοιτασμάτων που οργάνωσε, κατά τις οποίες έθεσε εξαιρετικά σκληρούς όρους εκφράζοντας προφανώς τα συμφέροντα μιας ανερχόμενης αστικής τάξης, που αναδύθηκε συνεργαζόμενη με τους κατακτητές, αλλά αναζητά σήμερα «ζωτικό χώρο». Αυτά τα δύο «στραβοπατήματα» ίσως να εξηγούν γιατί, σήμερα, οι διαμαρτυρίες του Μάλικι για το εκλογικό αποτέλεσμα δε βρίσκουν «ευήκοα ώτα» στην αμερικανική πρεσβεία.

Τελευταίος, αλλά όχι αμελητέος, ο Αχμάντ Τσαλαμπί. Ενας από τους βασικούς συμμετέχοντες στη σιιτική θρησκευτική συμμαχία με την οποία συζητά ο Μάλικι. Ο Τσαλαμπί υπήρξε επί χρόνια ο άνθρωπος του αμερικανικού Πενταγώνου. Είναι η «βασική» πηγή των πληροφοριών περί «ύπαρξης όπλων μαζικής καταστροφής» στο Ιράκ. Μετά από το καταφανές ψέμα των ισχυρισμών του, η Ουάσιγκτον «τον απέσυρε» για λίγο από το προσκήνιο, για να καταλαγιάσουν λίγο τα πνεύματα, αφού πρώτα τον χρησιμοποίησε ως «αποδιοπομπαίο τράγο». Τώρα, επανεμφανίζεται ως κομβική συνιστώσα της αμιγώς θρησκευτικής συμμαχίας, στην οποία συμμετέχουν τόσο το Ιρακινό Ισλαμικό Ανώτατο Συμβούλιο (η πάλαι ποτέ μεγαλύτερη ένοπλη σιιτική οργάνωση), όσο και ο Μουκτάντα Σαντρ (επίσης με ένοπλη σιιτική ομάδα), δύο παράγοντες που δέχονται άμεση επιρροή από την Τεχεράνη.

Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι όποιος και αν είναι ο νέος συνασπισμός, οι κατοχικές δυνάμεις θα έχουν τουλάχιστον έναν ...έμπιστο άνθρωπο στους κόλπους του. Κάτι που δίνει τέλος και στην όποια αυταπάτη γίνεται προσπάθεια να καλλιεργηθεί ότι μπορεί να υπάρξουν «ανεξάρτητες πολιτικές διαδικασίες και δυνάμεις» υπό κατοχή, έστω και αν αυτή αποσύρεται εκτός πόλεων και πρόκειται, θεωρητικώς, να μειώσει δραστικά την παρουσία της.Εκτός αυτού, σε δεύτερο επίπεδο, γίνεται, επίσης, σαφές ότι αργά, αλλά σταθερά, στο πρόσφορο έδαφος που διαμόρφωσε η κατοχική παρουσία, περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, προωθούν τις φιλοδοξίες και τα αντικρουόμενα συμφέροντά τους, με αντιθέσεις ή όχι με τα άμεσα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με το λογαριασμό να πληρώνουν ο ιρακινός και άλλοι λαοί της περιοχής.