Στα 2004 το τελετουργικό επαναλαμβάνεται.

Το φως που εκπέμπεται από τις δάδες είναι θαμπό, ίσα που διακρίνεται. Οι λάμψεις, οι πυρπολήσεις των κατευθυνόμενων βλημάτων, των βομβών του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των Ισραηλινών ενάντια σε αμάχους ανά τον κόσμο, είναι εκτυφλωτικές και κάνουν τη φλόγα της Ολυμπίας να μοιάζει με καντήλι που σιγοσβήνει. Η βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων δε συγκινείται από τέτοιες τελετουργίες.

Μόνο ένα πανίσχυρο λαϊκό κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλισμό μπορεί να σταματήσει τους βάρβαρους. Ο,τι δεν κατάφερε η Φλόγα στα 1936 - να σταματήσει το ναζισμό - είναι προφανές ότι δε θα το καταφέρει και σήμερα. Οπως τότε οι λαοί, μέσα από εκατόμβες θυσιών, ανέτρεψαν το ναζιστικό τέρας, έτσι φαίνεται θα γίνει και σήμερα, μα «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλιά πολλή, θέλει νεκροί χιλιάδες να 'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί, να δίνουν το αίμα τους», για να ανατραπεί η πολιτική της νέας τάξης.

Στο τρίπτυχο αξίωμα: Ψηλότερα - Ταχύτερα - Δυνατότερα, συμπυκνώνεται η φιλοσοφία της λεγόμενης Ολυμπιακής κίνησης.

Το αξίωμα διαμορφώθηκε την περίοδο του πρώιμου καπιταλισμού - περίοδος αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων - όπου λίγο πολύ, στη βάση της καπιταλιστικής οικονομίας ίσχυε το καθεστώς των ελεύθερων εμπορευματοπαραγωγών. Οι πολυεθνικές και τα τραστ δεν είχαν ακόμα πάρει κεφάλι. Το αξίωμα ήταν η αναγκαία προσαρμογή στο επίπεδο των ιδεών, αυτού που αντικειμενικά εξελίσσονταν στην παραγωγική βάση του συστήματος.

Αντικατέστησε κατά κάποιον τρόπο, το αντίστοιχο αξίωμα του «καλού κ' αγαθού» πολίτη που ίσχυε στην κλασική αρχαιότητα.

Ο Μύλωνας από τον Κρώτονα της Κάτω Ιταλίας έμεινε στην ιστορία ως ο δυνατότερος άνθρωπος.

Αν οι περιγραφές για την υπερφυσική του δύναμη είναι μύθος και δεν μπορούν να αξιολογηθούν, το ότι υπήρξε 6 φορές ολυμπιονίκης δεν αμφισβητείται (60ή, 62η, 63η, 64η, 65η, 66η). Νικούσε δηλαδή επί ένα τέταρτο του αιώνα (Παυσανίας 614 5 - 8).

Ο Πολυδάμας από τη Σκοτούσα της Θεσσαλίας, υπήρξε Ολυμπιονίκης το 408 π.Χ. στο Παγκράτιο. Για την καταπληκτική του σωματική δύναμη λέγονται διάφορες ιστορίες. Οτι με τα χέρια του σκότωσε λιοντάρι στον Ολυμπο, ότι στα Σούσα, που τον κάλεσε ο Δαρείος ο Β΄, μονομάχησε ταυτόχρονα με τρεις Αθάνατους και τους σκότωσε. Ο Παυσανίας αναφέρει χάλκινο ανδριάντα του στην Ολυμπία, έργο του Λύσιππου, στη βάση του οποίου απεικονίζονταν τα κατορθώματά του.

Ο Προμηθέας, αυτός ο αντάρτης της εποχής του, αυτός ο κοινωνικός αγωνιστής - αθλητής που αντιπάλεψε όσο κανένας το τότε κατεστημένο του Ολύμπου, ποτέ δεν αγωνίστηκε στην Ολυμπία, δεν καταγράφηκε στους πίνακες των Ολυμπιονικών, όπως ο Μύλωνας, ο Πολυδάμας κ.ά., ποτέ δεν του στήθηκε ανδριάντας. Χάρις όμως στην ευαισθησία των μεγάλων τραγικών μας, καταγράφηκε σαν το υπέρτατο δείγμα δύναμης, αντοχής, υπομονής, επιμονής, θάρρους, κοινωνικής αλληλεγγύης, εμπιστοσύνης στις ανθρώπινες δυνάμεις.

Υπάρχει, λοιπόν, ο αγωνιστής, αθλητής, πρωταθλητής ανοιχτού ή κλειστού στίβου που αναδείχνεται μέσα στο καθιερωμένο, «νομιμοποιημένο» κάθε φορά αθλητικό πλαίσιο.

Υπάρχει, επίσης, όπως ο Προμηθέας, ο κοινωνικός αγωνιστής - αθλητής, ολυμπιονίκης που ξεπερνά το κάθε φορά θεσμικό κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και παλεύει και ανοίγει τους δρόμους που οδηγούν στον εξανθρωπισμό των ανθρώπων.

Τι, λοιπόν, θαυμάζουμε κάθε φορά στους πρωταθλητές - ολυμπιονίκες του καθιερωμένου θεσμικού πλαισίου;

Το ξεπέρασμα των κάθε φορά ορίων στη δύναμη, στην ταχύτητα, στην αντοχή, στην επιδεξιότητα, στο θάρρος, στην υπομονή;

Αν το κριτήριο είναι αυτό, πώς μπορεί να συγκριθεί με το ξεπέρασμα των αντίστοιχων ορίων που κάθε φορά ο κοινωνικός αγωνιστής ξεπερνάει όταν «στήνεται στον τοίχο» λόγω της κοινωνικής του δράσης;

Ποιος, άραγε, μπορεί να μετρήσει τα αποθέματα θάρρους, δύναμης, αντοχής, ταχύτητας του κοινωνικού αγωνιστή - αθλητή που συνειδητά οδηγείται στο θάνατο; Αυτός στέκει εκεί ακλόνητος, τρέχει ταχύτερα από το θάνατο, αυτός ο αγωνιστής τον συναντάει, όχι εκείνος. Αυτός στη θέση του, χωρίς κανέναν ξένο καταναγκασμό, χωρίς καμιά αμοιβή για το αύριο.

Ποιος, λοιπόν, ο ταχύτερος, ο δυνατότερος;

Ο θεσμικός πρωταθλητής που τη νύχτα της παραμονής των αγώνων κάνει όνειρα για τα μετααγωνιστικά πανηγύρια που, ενδεχόμενα, θα τον συνοδεύουν με τεράστια κοινωνική καταξίωση και απίθανες υλικές απολαβές, ή ο κοινωνικός αγωνιστής - αθλητής που τη νύχτα της παραμονής της επικείμενης εκτέλεσης υποτάσσει τον ίδιο το θάνατο και οδεύει γαλήνιος για τις ψηλότερες κορφές του Ολύμπου;

Τι συμβαίνει, λοιπόν, και παραληρούμε σε ολονύκτιες μαζώξεις, παρακολουθώντας τους δυνατούς Ελληνες ολυμπιονίκες - παγκοσμιονίκες και σχεδόν σιωπούμε για τις νίκες των πολιτικών κρατούμενων, κοινωνικών αγωνιστών - αθλητών όπου Γης στον αγώνα τους με τον ίδιο το θάνατο;

Τι συμβαίνει, λοιπόν, και τα ΜΜΕ, οι διάφοροι ποικιλώνυμοι αθλητικοί - πολιτικοί παράγοντες είναι τόσο ευαίσθητοι για τις νίκες των θεσμικών πρωταθλητών και τόσο αδιάφοροι για τη δύναμη της Senar Hanogilu που οδηγήθηκε στο θάνατο συνειδητά; (1)

Υποκλινόμαστε στους γρήγορους, στους δυνατούς, τους επιδέξιους πρωταθλητές ολυμπιονίκες, που ανοίγουν τους δικούς τους δρόμους. Δρόμους που δείχνουν πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη δυνατότητα.

Υποκλινόμαστε, όμως, 100 φορές, στους κοινωνικούς αγωνιστές - αθλητές που τη δύναμή τους, την αντοχή τους, την επιμονή τους, την προσφέρουν για να σπάσει κάθε φορά το κατεστημένο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο και ανοίγουν οι δρόμοι ώστε όλοι οι άνθρωποι, χωρίς διακρίσεις, να μπορούν να εκφράζουν τις ικανότητές τους σ' όλα τα επίπεδα.

Οσο δυνατός κι αν είναι ο αθλητής των θεσμικών αγώνων δε θα μπορέσει ποτέ να φτάσει τη δύναμη του κοινωνικού αγωνιστή.

Η δύναμη του πρώτου είναι ελαφριά. Περιέχει ελάχιστο κοινωνικό βάρος.

Η δύναμη του δεύτερου είναι ασήκωτη, γιατί περιέχει τόνους κοινωνικής «δυναμίτιδας». Γι' αυτό τον κοινωνικό αγωνιστή - αθλητή, φροντίζουν να τον έχουν στο περιθώριο.

Οχι ότι είναι κατακριτέο να τιμούμε με σεμνότητα και τους πρωταθλητές των θεσμικών αγώνων. Αλλά καιρός είναι να τιμούμε με την ίδια λαμπρότητα και τους κοινωνικούς αγωνιστές - αθλητές.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Από τον Τύπο:

«Η απεργία πείνας που είχε ξεκινήσει πριν από 160 μέρες η Senar Hanogilu, τερματίστηκε την περασμένη βδομάδα με τον πιο τραγικό τρόπο.

Η καρδιά της Senar Hanogilu σταμάτησε να χτυπάει τα ξημερώματα της 160ης μέρας της συγκλονιστικής της διαμαρτυρίας εναντίον των μεταρρυθμίσεων στο σωφρονιστικό σύστημα που επιχειρεί η Αγκυρα.

Επί 160ημέρες η Hanogilu που ζούσε στην «Κιουσούι Αρμουτλού», μια απ' τις φτωχότερες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης, τρέφονταν αποκλειστικά με ζαχαρόνερο, τσάι μήλου, αλάτι. Δίπλα βρίσκονταν ο 11χρονος γιος της Ερντίμ. Στον τοίχο πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού της ήταν με έντονη κόκκινη μπογιά γραμμένες οι φράσεις: «Κάτω ο φασισμός» και «Ζήτω ο Αγώνας μας».