Οι απανταχού υποκριτές και υπηρέτες των εταιριών αυτοκινήτων, ελαστικών, καυσίμων και όλου του φαύλου κύκλου της μετατροπής των πόλεων σε αυτοκινητουπόλεις αποφάσισαν η 22 Σεπτέμβρη να εορτάζεται ως μέρα του ποδηλάτου! Ετσι, απλά. Αυτοί που μετέτρεψαν σε κόλαση τη ζωή των κατοίκων των μεγαλουπόλεων (και όχι μόνο) με την επιβολή του αυτοκινήτου ως αναπόσπαστου τμήματος της ζωής μας, γιορτάζουν για το ποδήλατο! Οπως γιορτάζει για την ειρήνη το ΝΑΤΟ, τη φτώχεια η Διεθνής Τράπεζα και τον αθλητισμό οι πολυεθνικές - σπόνσορες των Ολυμπιακών Αγώνων με τους ντοπαρισμένους αθλητές. Σχιζοφρένεια; Δε θα το λέγαμε. Μια ακόμα πτυχή του καπιταλισμού, που τόσο έχει θεοποιηθεί στις μέρες μας, ελέω παγκοσμιοποίησης.

Εκατοντάδες πόλεις στην Ευρώπη συμμετείχαν στη γιορτή για πόλεις με ποδήλατα, χωρίς αυτοκίνητα. Είναι αλήθεια ότι σε κάποιες από αυτές έχουν γίνει κάποια βήματα (λ.χ., το Αμστερνταμ) προς την κατεύθυνση αυτή. Αλλά και η αφεντιά μας (ή, καλύτερα, η αφεντιά τους) τι το 'θελε; Λίγες μέρες πριν μας αποχαιρετίσει ο Σεπτέμβρης, η Αθήνα του τσιμέντου και της διαπλοκής εξακολουθεί να είναι η πιο γκρίζα πόλη της Ευρώπης. Οχι από την έλλειψη ήλιου, αλλά από το νέφος, που μας αγκαλιάζει θανάσιμα απειλώντας την υγεία μας, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός υπευθύνου, οικολογούντος (υπάρχουν και τέτοιοι στον πράσινο μπαξέ) ή μη. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ εδώ και μια εικοσαετία το εξαφανίζει προεκλογικά και μας το αφήνει αμανάτι για τρία - τέσσερα χρόνια, όσο διαρκεί η θητεία των κυβερνήσεών του, για να μας θυμίζει πόσο συνεπές είναι στις διακηρύξεις του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κατόρθωσε το αφιλότιμο να φτιάξει κι άλλα κακέκτυπα της Αθήνας, στα πλαίσια της «περιφερειακής» πολιτικής του σε μια σειρά από πόλεις που παλιότερα ήταν κοσμήματα. Χρειάζεται να τις ονοματίσουμε; Ο κατάλογος είναι μακρύς κι ίσως αν αναφερόμαστε σε κάποιες θα αδικούσαμε μερικές άλλες που θα μας διέφευγαν! Ας επιστρέψουμε, όμως, στο εορτολόγιο. Ο δήμαρχος των σιντριβανιών, «οραματιστής και ριζοσπάστης», έκλεισε το εμπορικό τρίγωνο μετά τις 4 το απόγευμα. Μια απόφαση που πάει για Γκίνες για την πρωτοτυπία της. Τον μιμήθηκαν και μερικοί άλλοι συνάδελφοί του, γαλαζοπράσινης απόχρωσης, με μοίρασμα ποδηλάτων, βολτίτσες και συναυλιούλες. Και την επαύριο, μια από τα ίδια. Το ίδιο θλιβερό σκηνικό.

Το έχουμε γράψει ξανά και θα το επαναλαμβάνουμε μονότονα. Μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πολιτικές που επιβλήθηκαν από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα ήταν πόλεις αυστηρά προσανατολισμένες για το αυτοκίνητο. Ετσι, σε λιγότερο από μισόν αιώνα, τα μεγάλα αστικά κέντρα μετατράπηκαν σε κόλαση για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Φυσικά, οι ελίτ φρόντισαν να εξασφαλίσουν προάστια με πολύ πράσινο, βίλες και να τα μετατρέψουν σε απαγορευμένες ζώνες για το ...πόπολο. Παράλληλα, συνειδητά υποβαθμίστηκε το τραμ και τα μαζικά μέσα μαζικής συγκοινωνίας, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο ποσοστό των μετακινήσεων να γίνεται πλέον με Ι.Χ. Αλλά, εκτός απ' το κυκλοφοριακό κομφούζιο, μας προέκυψαν και σοβαρά περιβαλλοντικά προβλήματα. Το Διεθνές Ινστιτούτο Warldwach, πριν από τρία χρόνια στην ετήσια έκθεσή του ανέφερε ότι η μισή ποσότητα των οξειδίων του αζώτου, του μονοξειδίου του άνθρακα, των υδρογονανθράκων και μεγάλου ποσοστού του μολύβδου προέρχονται από το αυτοκίνητο. Είπατε τίποτα, ή μάλλον ακούσατε τίποτα από τους συνεορτάζοντες επισήμους; Εκτός του νέφους, μας προικοδότησαν το πλέον σοβαρό πρόβλημα που απειλεί σήμερα τον πλανήτη. Το φαινόμενοτουθερμοκηπίου. Κι αυτό, όμως, προσπαθούν να το «ξεχάσουν», όπως αποκαλύψαμε με τα δυο προηγούμενα σημειώματα της στήλης.

Από το 1958 μέχρι το 1998, τα αυτοκίνητα αυξήθηκαν από 50 εκατ. σε 500 εκατ. Οσο για τις εκτιμήσεις για το 2030, τα υπολογίζουν στο 1 δισ. Οσο για τη χώρα μας, τα 100 χιλ. περίπου του 1965 έγιναν 1,7 εκατ. το 1991, μ' άλλα λόγια δεκαοχταπλασιάστηκαν σε 26 χρόνια. Αν σκεφτούμε τώρα ότι μέχρι και σήμερα οι διάφοροι τσαρλατάνοι εμπειρογνώμονες μετρούν τον αριθμό των αυτοκινήτων σαν έναν από τους δείκτες ανάπτυξης μιας χώρας, καταλαβαίνουμε τη φάρσα που παίζεται. Τουλάχιστον οι μισές μετακινήσεις στην πρωτεύουσα γίνονται με Ι.Χ. και οι επιβάτες των λεωφορείων μειώθηκαν περίπου κατά 200.000 τα τελευταία χρόνια, την ίδια στιγμή που το κόστος μεταφοράς ανά επιβάτη είναι συγκριτικά με το Ι.Χ. περίπου το 1/8 σύμφωνα με μελέτη του ΕΜΠ. Η λύση είναι μια. Στροφή στα μέσα μαζικής μεταφοράς με την παράλληλη αναβάθμισή τους. Αν θέλουμε να σώσουμε τις πόλεις και τους κατοίκους τους. Διαφορετικά, ας αφήσουν τις παράτες, γιατί και το γελοίο έχει τα όριά του. Οσο για το ποδήλατο, είναι βέβαιο ότι θα το ξεχάσουν όλοι αυτοί οι μεγαλοσχήμονες και για άλλον ένα λόγο. Ο φιλόσοφος Ιβάν Ιλιτς ένα από τα βιβλία του το τιτλοφορούσε «Στο σοσιαλισμό πάνε με ποδήλατο» και η λέξη αυτή τούς προξενεί, στην καλύτερη περίπτωση, αλλεργία.