Τα «ανθρωπιστικά» μακελειά στα ιμπεριαλιστικά μέτωπα συνεχίζεται, είτε με Δημοκρατικούς, είτε με Ρεπουμπλικάνους

Το «Κίνημα του Τσαγιού», το ρατσιστικό και λαϊκιστικό αυτό κίνημα μέσα στους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που μονοπώλησε τεχνηέντως την προσοχή της κοινής γνώμης και στηρίχτηκε με πακτωλό δολαρίων από πηγές που παραμένουν έως σήμερα «σκοτεινές», έχει μάλλον αδύναμη μετεκλογική παρουσία στα νομοθετικά σώματα, σε σύγκριση πάντα με την τροφοδότηση και προώθηση που λαμβάνει. Ικανή και αναγκαία, όμως, για να συνεχίσει το ρόλο του, δηλαδή της απορρόφησης των ισχυρών κραδασμών της αμερικανικής κοινωνίας, που βυθίζεται ολοένα και περισσότερο στην κρίση, οικονομική, πολιτική και κοινωνική.

Το «Κίνημα του Τσαγιού», ωστόσο, θα πρέπει να λάβει τα εύσημα, γιατί κατόρθωσε να δώσει την αναγκαία ώθηση στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ώστε να καταγάγει την ευρύτερη εκλογική του νίκη από το 1974, αποσπώντας 239 έδρες στη Βουλή των Αντιπροσώπων έναντι 186 που αποσπούν οι Δημοκρατικοί, 46 έναντι 53 στη Γερουσία, καθώς μόλις 37 έδρες κρίνονταν και εξέλεξαν 23 κυβερνήτες έναντι 10 που εξέλεξαν οι Δημοκρατικοί. Ας σημειωθεί ότι κάποιες έδρες στη Βουλή, στη Γερουσία και για κυβερνήτες πολιτειών ακόμη παραμένουν αδιάθετες.

Ο Ομπάμα φαίνεται να δυσφορεί με τα αρνητικά για τον ίδιο αποτελέσματα, αλλά το κεφάλαιο δεν ανησυχεί

Η συμμετοχή, σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, κυμάνθηκε γύρω στο 40%, δηλαδή επέστρεψε στα συνηθισμένα της ποσοστά πριν τις προεδρικές εκλογές του 2008, όπου μετανάστες, αφροαμερικανοί και νέοι έκαναν τη διαφορά προσερχόμενοι στις κάλπες και δίνοντας τη νίκη στον Μπαράκ Ομπάμα, που προβαλλόταν τότε ως δήθεν μεγάλη ...ελπίδα. Χαρακτηριστικό είναι ότι, σύμφωνα με έρευνα του Center for Information and Researchon Civic Learning and Engagement (CIRCLE), μόλις το 20% των ψηφοφόρων κάτω των 30 προσήλθαν, δηλαδή ένας στους 5! Οχι τυχαία. Οι ψευδαισθήσεις όσον αφορά τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο άρχισαν να διαλύονται πολύ νωρίς, ασχέτως της προβολής που απολάμβανε ως «παγκόσμιος σούπερ σταρ» και «βραβευμένος» με Νόμπελ Ειρήνης, μόνο και μόνο για τις προθέσεις του. Εξάλλου, ακόμη και στον απόηχο των εκλογών, οι περισσότεροι αρθρογράφοι εξακολουθούν να βλέπουν έναν «πρόεδρο με ψαλιδισμένα φτερά» ή «δεμένα χέρια». Κάτι που δεν ήταν ποτέ, ούτε είναι. Οι επιλογές του πάντα ήταν σαφείς και προϊόν του ίδιου του συστήματος.

Η οικονομία, που ο ίδιος μετεκλογικά παραδέχθηκε ότι ήταν το κριτήριο και ότι αναλαμβάνει την ευθύνη που οι «Αμερικανοί είναι απογοητευμένοι», βρίσκεται σε τέλμα από τα τέλη του 2008.

Τα προγράμματα ανάκαμψης δεν απέδωσαν, καθώς όσον αφορά τις λαϊκές ανάγκες και τη δημιουργία θέσεων εργασίας είναι αναιμικά. Τα κοινωνικά προγράμματα, αλλά και οι δαπάνες, είτε σε ομοσπονδιακό επίπεδο, είτε σε πολιτειακό επίπεδο, όσον αφορά την Υγεία, την Παιδεία και άλλα περικόπτονται στο όνομα της κρίσης.

Αντιθέτως, τρισεκατομμύρια διοχετεύθηκαν προς τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις. Η ανεργία, με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, παρέμεινε αμετάβλητη κοντά στο 10% παρά τα «ενθαρρυντικά στοιχεία για τη δημιουργία 151.000 θέσεων εργασίας». Η πραγματική ανεργία και υποαπασχόληση αγγίζει το 1/4 του ενεργού εργασιακά πληθυσμού. Οι κατασχέσεις ακινήτων και οι πτωχεύσεις εξακολουθούν να σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Η φτώχεια είναι ενδημική, ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται ραγδαία, όπως και αυτών που κατορθώνουν να επιβιώνουν με γεύματα από συσσίτια ή με κουπόνια.

Στον απόηχο, λοιπόν, των εκλογών, ο επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (FED), Μπεν Μπερνάνκι, παρενέβη, ανακοινώνοντας την αγορά κρατικών χρεογράφων ύψους 600 δισ. δολαρίων μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Συγκεκριμένα, σε μηνιαία βάση, η FED θα αγοράζει περί τα 75 δισ. δολ., ενώ στα ποσά αυτά θα πρέπει να προστεθούν και οι αγορές ομολόγων με τα κεφάλαια που προκύπτουν από τόκους προηγούμενων τοποθετήσεων, καθώς η Fed αγόρασε την τελευταία διετία τίτλους αξίας 1,7 τρισ. δολ. και ξεπερνώντας με αυτόν τον τρόπο την Κίνα ως κύριο «κάτοχο» του αμερικανικού χρέους.

Πρόκειται για μία καταφανή προσπάθεια του αμερικάνικου καπιταλισμού να ανακάμψει, μέσω μιας γιγάντιας επιχείρησης εκτύπωσης χρήματος με στόχο τη μείωση του κόστους δανεισμού. Ουσιαστικά, επανατροφοδότηση του κεφαλαίου, που ήδη έχει προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις παγκοσμίως, κυρίως από την Ευρώπη και την Κίνα, καθώς πυροδοτεί ακόμη περισσότερο το νομισματικό πόλεμο που ήδη σοβεί.

Αποκαλυπτική ήταν και η στάση της κυβέρνησης Ομπάμα στη μεγάλη καταστροφή που συντελέστηκε στον Κόλπο του Μεξικού μετά το ατύχημα στην πλατφόρμα DeepWater Horizon, που εκμεταλλευόταν η πετρελαϊκή ΒΡ. Επί μήνες το πετρέλαιο διέρρεε στον Κόλπο, προκαλώντας ανυπολόγιστη μέχρι σήμερα περιβαλλοντολογική και οικονομική καταστροφή και η αντίδραση της κυβέρνησης Ομπάμα χαρακτηριζόταν, το έλασσον, από «εγκληματική ολιγωρία». Το έλασσον, καθώς εκείνο που πρυτάνευε είναι η αποσόβηση του μεγάλου «κόστους» για την ΒΡ... Η καταστροφή και οι επιπτώσεις της δεν ήταν τελικά βραδείας καύσης για τον Αμερικανό Πρόεδρο, όπως είχε γίνει με τον προκάτοχό του Τζορτζ Ου. Μπους και τον κυκλώνα «Κατρίνα». Οι συνέπειες έγιναν ορατές σχετικά νωρίς και απλώς αποτυπώθηκαν και σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση.

Το ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν δείχνει και η πρώτη κίνηση του Μπαράκ Ομπάμα μετά τις εκλογές, που κάλεσε τους Ρεπουμπλικανούς σε διαβουλεύσεις για «συνεργασία», ούτως ώστε να συντονίσουν την επίθεσή τους έναντι των εργαζομένων και του αμερικανικού λαού.

Μάλλον θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι Λευκός Οίκος και Δημοκρατικοί θα ενώσουν τις δυνάμεις τους να προωθήσουν τα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων και του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα να έρθουν σε αντίθεση, ακόμη και ορισμένες φορές σε πλήρη ρήξη, με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Στοιχείο - κλειδί της εκστρατείας του Προέδρου Ομπάμα «για μία προσανατολισμένη στις εξαγωγές» ανάπτυξη της οικονομίας είναι η περαιτέρω μείωση του κόστους εργασίας, δηλαδή των αποδοχών των Αμερικανών εργαζομένων, ούτως ώστε οι αμερικανικές επιχειρήσεις και τα προϊόντα να γίνουν πιο ανταγωνιστικά στις παγκόσμιες αγορές.

Η επίθεση δε θα αφορά μόνον όσον αφορά την εργασία και τα εισοδήματα, αλλά όσον αφορά και τις κοινωνικές και πολιτικές ελευθερίες, τα ατομικά και συνταγματικά δικαιώματα. Ηδη, στο όνομα της τρομοκρατίας, αγωνιστές του αντιπολεμικού κινήματος και οργανώσεων αλληλεγγύης με κινήματα στην Παλαιστίνη και τη Λατινική Αμερική, βρέθηκαν στο στόχαστρο του FBI. Η κυβέρνηση Ομπάμα, εξάλλου, έχει υιοθετήσει πλήρως και την πολιτική Μπους, όσον αφορά τις παρακολουθήσεις, ενώ επεκτείνει τις δραστηριότητες με εντολές για πολιτικές δολοφονίες Αμερικανών, όπως του Ανουάρ Αλ Αουλάκι στην Υεμένη.

Οι φρούδες ελπίδες διαψεύστηκαν και όσον αφορά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για τον οποίο ουσιαστικά εκλέχτηκε να τελειώσει.

Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν τελείωσε ποτέ ουσιαστικά.

Το μέτωπο του πολέμου στο Αφγανιστάν διευρύνθηκε και συμπεριέλαβε και το Πακιστάν. Ο «αφπακ» πόλεμος, όπως τον ονομάζουν, είναι ο πόλεμος του Προέδρου Ομπάμα.

Διεξάγει, ήδη, ένα «μυστικό», τρόπον τινά, πόλεμο στην Υεμένη, ενώ ουκ ολίγοι αναλυτές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για έναν επικείμενο πόλεμο στο Ιράν για την «εκτόνωση» των εντυπώσεων της ήττας και για να κερδίσει ενδεχομένως το πολιτικό έδαφος που έχει χάσει.

«Οι Ρεπουμπλικανοί χαρακτηρίζουν τον Πρόεδρο Ομπάμα ως αδύναμο στην αντιμετώπιση των ισλαμιστών μαχητών. Αρκετοί Δημοκρατικοί θεωρούν ότι το Ιράν είναι ένα καταπιεστικό καθεστώς που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικά μετά την καταστολή του πράσινου κινήματος», θα σημειώσει λίγες μέρες πριν τις εκλογές ο Τζορτζ Φρίντμαν στο Statfor και θα συμπληρώσει τη δυσοίωνη εικόνα: «Στην αραβική χερσόνησο, ειδικά στη Σαουδική Αραβία, φοβούνται το Ιράν και πιέζουν ούτως ώστε οι ΗΠΑ να πράξουν κάτι περισσότερο από το να πουλήσουν οπλικά συστήματα, ύψους 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων, την επόμενη δεκαετία. Η θέση του Ισραήλ είναι φυσικά εχθρική. Η θέση των Ευρωπαίων είναι εχθρική, αλλά θέλουν να αποφύγουν την κλιμάκωση, εκτός εάν είναι σύντομη και επιτυχής χωρίς να προκαλέσει τη διακοπή της προμήθειας πετρελαίου. Οι Ρώσοι - όπως και οι Ιρανοί - είναι ένα αγκάθι στα πλευρά των ΗΠΑ, όπως και οι Κινέζοι, αλλά κανείς εκ των δύο δε θα έχει και πολλές επιλογές εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίσουν το Ιράν γρήγορα και αποτελεσματικά. Επιπροσθέτως, η κατάσταση στο Ιράκ θα βελτιωθεί εάν το Ιράν εξουδετερωθεί, ενώ η ψυχολογία στο Αφγανιστάν θα ανέβει. Εάν ο Ομπάμα θέλει να χρησιμοποιήσει την εξωτερική πολιτική ώστε να προάγει την πολιτική του θέση μέσω αποφασιστικής δράσης, και να επιτύχει κάποια θετικά αποτελέσματα όσον αφορά τις ξένες κυβερνήσεις, το μόνο μέρος που μπορεί να το πραγματώσει είναι το Ιράν»...

Ενα ακόμη μέτωπο που χρήζει ειδικού ενδιαφέροντος είναι η Λατινική Αμερική. Αναμένεται επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων να αναλάβει η Ιλεάνα Ρος Λέτινεν, εξέχον στέλεχος της «Μαφίας του Μαϊάμι», της αντικουβανικής και αντικομμουνιστικής αυτής κάστας που χρηματοδοτεί και οργανώνει εγκληματίες, όπως ο Λουίς Ποσάδα Καρίλες, πραξικοπήματα και υπονομευτικές ενέργειες και ό,τι άλλο χρειαστεί. Αυτό σε συνδυασμό με την ειδική προσοχή που ήδη τυγχάνει η Λατινική Αμερική από την κυβέρνηση Ομπάμα, με τα πραξικοπήματα στην Ονδούρα, το αποτυχημένο στο Εκουαδόρ, με την ενεργοποίηση του 4ου Στόλου και τις βάσεις που εγκαθιστά όπου μπορεί, περικυκλώνοντας χώρες και κυβερνήσεις.

Το Γκουαντάναμο, που ήταν να κλείσει το Δεκέμβριο του 2009 σύμφωνα με την πρώτη του ανακοίνωση ως προέδρου και συμβόλου της «αλλαγής» που υποτίθεται θα έφερνε, παραμένει ανοικτό. Παρά την εναγώνια προσπάθεια μέρους του διεθνούς Τύπου, όπως η ισπανική «Ελ Παΐς», να ρίξει το «σφάλμα» στους Ρεπουμπλικανούς, που ανήμερα των εκλογών, θεωρώντας δεδομένη την εκλογική επέλαση των Ρεπουμπλικανών, σε άρθρο της ανέφερε ότι το γεγονός αυτό «θα εμποδίσει τον Αμερικανό Πρόεδρο να εκπληρώσει την υπόσχεσή του και θα θέσει επίσης εμπόδια σε άλλα προγράμματα που έχουν σχέση με την ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική»! Εξάλλου, υπό τη διακυβέρνηση Ομπάμα, ένα «νέο Γκουαντάναμο» έχει δημιουργηθεί στη βάση Μπάγκραμ στο Αφγανιστάν, όπως έχει καταγγείλει και αποκαλύψει η Αμερικανική Ενωση για τις Κοινωνικές Ελευθερίες (ACLU).