Η εικόνα της κατοχής και της δήθεν «απελευθέρωσης» στο Αφγανιστάν: Φτώχεια, δυστυχία και καθημερινός θάνατος για το λαό

Η θηριωδία αποκαλύφθηκε, όταν οι δράστες κατηγορήθηκαν για τον ξυλοδαρμό νεοσύλλεκτου, που τους κατήγγειλε για χρήση ναρκωτικών, με αποτέλεσμα η ιστορία να δημοσιοποιηθεί και οι ίδιοι να βρεθούν αντιμέτωποι με το στρατοδικείο. Πέντε εξ αυτών αντιμετωπίζουν κατηγορίες για δολοφονίες αμάχων, ενώ ακόμα επτά παραπέμπονται με την κατηγορία της συγκάλυψης εγκλήματος, με το Πεντάγωνο να ανησυχεί, για ακόμα μια φορά, για την αμαύρωση του γοήτρου των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής, καθώς όπως δήλωσε εκπρόσωπός του η «ζημιά είναι πολύ μεγάλη».

Η ταυτότητα της ιμπεριαλιστικής «απελευθέρωσης» ενισχύεται και από τα στοιχεία για τον αριθμό των νεκρών αμάχων, που απέχουν πολύ από αυτά για τους κατοχικούς στρατιώτες και ξεπερνούν τους 1.859, σύμφωνα με αμερικανικές πηγές και τους 1.271 σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα στοιχεία του ΟΗΕ, για το 2010, έστω και αν κάποιοι είναι θύματα των επιθέσεων των Ταλιμπάν. Για τα εννιά χρόνια κατοχής υπολογίζεται ότι οι απώλειες σε αμάχους, ως συνέπεια του πολέμου, είναι τουλάχιστον 34.000 άνθρωποι.

Οι αυξημένες απώλειες στις τάξεις των αμάχων όπως είναι φυσικό επιχειρείται να αποδοθούν από τις κατοχικές δυνάμεις και τον ΟΗΕ, στη σημαντική αύξηση των επιθέσεων των Ταλιμπάν, που εμφανίζονται «ενισχυμένοι και καλύτερα προετοιμασμένοι» σε αυτήν την περίοδο του πολέμου. Ο ΟΗΕ υποστηρίζει ότι οι Ταλιμπάν ευθύνονται για την αύξηση κατά 31% των νεκρών αμάχων το 2010, αποδίδοντας στους «μαχητές» το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης και ισχυριζόμενος ότι η «νέα στρατηγική» των κατοχικών δυνάμεων έχει οδηγήσει σε σημαντική μείωση των νεκρών από κατοχικά πυρά, που δεν ξεπερνούν το 10% έως 20% του συνόλου. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι νεκροί άμαχοι από κατοχικά πυρά είναι πολύ περισσότεροι, δεδομένου ότι αρκετοί «βαφτίζονται» Ταλιμπάν για να σωθεί το προφίλ της κατοχής, με τις δύο πλευρές να αποτελούν εξίσου θανάσιμη απειλή για το λαό.

Τα στοιχεία αξιοποιούνται στο έπακρο από τις κατοχικές δυνάμεις, καθώς τόσο ο γγ του ΝΑΤΟ, Αντερς Φον Ράσμουσεν, όσο και ο επικεφαλής των κατοχικών αμερικανο - ΝΑΤΟικών δυνάμεων Ντέιβιντ Πετρέους, υπογραμμίζουν ότι ο πόλεμος θα σκληρύνει ιδιαίτερα, όσο τα κατοχικά στρατεύματα προσπαθούν να «περιορίσουν» τις δυνάμεις των Ταλιμπάν, προκειμένου να «μεταβιβάσουν τον έλεγχο της χώρας στις αφγανικές δυνάμεις». Επιχείρημα που προσπαθεί να ελέγξει και να κατευνάσει τις αντιδράσεις για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τόσο στις ΗΠΑ και τις υπόλοιπες χώρες που μετέχουν στην κατοχή και αυξάνονται σε συνάρτηση με την αύξηση των απωλειών των στρατιωτών, όσο και στο εσωτερικό του Αφγανιστάν, όπου το αντιαμερικανικό αίσθημα ισχυροποιείται και ο λαός καταδικάζει σε όλο και μεγαλύτερα ποσοστά την ξένη επέμβαση, στρεφόμενος στους Ταλιμπάν, που εμφανίζονται ως «σωτήρες του έθνους», απέναντι στην κατοχή και τη διεφθαρμένη κυβέρνηση του Χαμίντ Καρζάι.

Μετά και το θόρυβο που προκάλεσαν οι διαρροές από το εσωτερικό των αμερικανικών δυνάμεων κατοχής στην ιστοσελίδα Wikileaks, κατηγορώντας τα κατοχικά στρατεύματα για δολοφονίες αμάχων, για ομάδες δολοφόνων, για χρηματισμό και εκβιασμούς, καθώς και στοιχεία που επιβεβαίωσαν ότι ο αμερικανικός στρατός κατοχής διαθέτει κονδύλια σε δυνάμεις των Ταλιμπάν, προκειμένου να εξασφαλίσει την «προστασία των δυνάμεών του», χρηματοδοτώντας άμεσα τους λεγόμενους «αντάρτες», η γραμμή του Ντ. Πετρέους ήταν σαφής: «Περιορισμός των απωλειών σε αμάχους», ή έστω προσπάθεια απόκρυψης της ταυτότητας των νεκρών, προκειμένου να μην προκαλείται το λαϊκό αίσθημα και να μη στρέφονται οι Αφγανοί ενάντια στις δυνάμεις κατοχής.

Παρά τη δεδηλωμένη συνεργασία - άμεση ή έμμεση - κατοχικού στρατού και Ταλιμπάν, ξεκάθαρος στόχος της κατοχικής προπαγάνδας είναι να πείσει για την «αναγκαιότητα» της παρουσίας του κατοχικού στρατού, με οποιονδήποτε τρόπο, «αποδεικνύοντας» στους Αφγανούς τη συνεισφορά του στην «ασφάλεια και ομαλή λειτουργία του κράτους». Οι Αφγανοί - σύμφωνα με τον Ντ. Πετρέους - πρέπει να καταστούν σύμμαχοι και όχι εχθροί της κατοχής, κατά την παρούσα κλιμάκωση του πολέμου, έτσι ώστε να μην ευνοήσουν τους Ταλιμπάν, οι οποίοι ήδη είτε με εκβιασμούς και απειλές, είτε προσφέροντας τη στοιχειώδη βοήθεια σε ένα λαό που δυστυχεί, έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν την υποστήριξη σημαντικού τμήματος του πληθυσμού, που τους προσφέρει καταφύγιο και κάλυψη, ενώ παράλληλα έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς πέρα από την κατοχή, με την εγκάθετη κυβέρνηση και τις μυστικές υπηρεσίες.

Παράλληλα, προετοιμάζονται οι βουλευτικές εκλογές, οι οποίες και αναμένονται να εξελιχθούν σε ακόμα μία παρωδία, στις 18 Σεπτέμβρη, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις και τους Ταλιμπάν να κάνουν επίδειξη δύναμης, δίνοντας νέες αφορμές στην κατοχή, δολοφονώντας και εκβιάζοντας υποψήφιους της αναμέτρησης και απειλώντας με επιθέσεις τη μέρα διεξαγωγής τους.

Σε αυτό το κλίμα, ο Χ. Καρζάι εξακολουθεί να πιέζει και να δρομολογεί για την ανάπτυξη της πολιτικής «εθνικής συμφιλίωσης», που προβλέπει την εξαγορά των «μετριοπαθών» Ταλιμπάν, προκειμένου να συστρατευθούν με την κυβέρνησή του, παραδίδοντας τα όπλα...

Και ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα ανακυκλώνονται οι εξαγγελίες του Αμερικανού Προέδρου, Μπάρακ Ομπάμα, για έναρξη της αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, τον Ιούλη του 2011, ο επικεφαλής των κατοχικών δυνάμεων υπογραμμίζει σε όλους τους τόνους ότι «είναι αποφασισμένος για τη νίκη» με οποιοδήποτε κόστος. Σε αυτό το κλίμα, εξακολουθεί να συγκεντρώνει στρατεύματα στην Κανταχάρ, προκειμένου να ανοίξει το νέο μεγάλο μέτωπο του πολέμου, που για πολλούς θα καθορίσει και την έκβασή του. Σύμφωνα με τις κατοχικές δυνάμεις, το τοπίο στις γύρω περιοχές της επίμαχης πόλης θα πρέπει να έχει «καθαρίσει» από τους Ταλιμπάν, μέχρι το τέλος Νοέμβρη.

Την ίδια στιγμή, εντείνεται και ο ακήρυχτος πόλεμος στο γειτονικό Πακιστάν, που παρά τις καταστροφικές πλημμύρες, οι οποίες στοίχισαν χιλιάδες ζωές, εκατομμύρια πληγέντες και σηματοδότησαν την ολική καταστροφή της αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής της χώρας, οδηγώντας στην απελπισία το λαό της. Το Πακιστάν εξακολουθεί να παραμένει στους πρωταρχικούς στόχους του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην περιοχή, καθώς με το Αφγανιστάν χαρακτηρίζονται συγκοινωνούντα δοχεία. Ακόμα και η ανυπολόγιστη φυσική καταστροφή υπογραμμίστηκε ότι πρέπει να αξιοποιηθεί, ώστε να μη μείνει χώρος στους Ταλιμπάν να αναπτυχθούν σε βάρος των φιλοϊμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Πραγματικός στόχος, πέρα από τα ιδεολογήματα περί «σωτηρίας του κόσμου από την τρομοκρατία» και τη «διεθνή ασφάλεια» παραμένουν τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, καθώς και τα τεράστια αποθέματα λιθίου, που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, όπως και ο έλεγχος της στρατηγικής θέσης, που έχει το Αφγανιστάν, στους ενεργειακούς δρόμους. Σε αυτό το πλαίσιο, οι λαοί των δύο χωρών, προσπαθούν να επιβιώσουν μεταξύ κατοχικών στρατευμάτων, στα οποία συμμετέχει και η Ελλάδα, με ευθύνη των αστικών κυβερνήσεων, κυβερνητικού στρατού, Ταλιμπάν και φυσικών καταστροφών. Μοναδική ελπίδα η απαλλαγή τόσο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις τοπικές φιλοϊμπεριαλιστικές διοικήσεις, όσο και από το σκοταδισμό των Ταλιμπάν, που παίζουν στο ίδιο παιχνίδι.