Για την τραγική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο του αθλητισμού των Ατόμων με Αναπηρία και όχι μόνο, που μπορεί προς το παρόν να κρυφτεί πίσω από τις πρόσφατες επιτυχίες των αθλητών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, μιλάει σήμερα στον «Ριζοσπάστη» ο πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου ΑμεΑ «Κεραυνός», Νίκος Δαπόλας. Τόσο το συγκεκριμένο σωματείο, που μάλιστα τόσο στο πρόσφατο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Γκόλμπολ αναδείχθηκε πρωταθλητής ανδρών και τριταθλητής στις γυναίκες, αλλά και τα περισσότερα του χώρου πλέον έχουν ξεπεράσει τα όριά τους και βρίσκονται ένα βήμα πριν από το λουκέτο. Κύρια αιτία των προβλημάτων είναι το οικονομικό, απόρροια της συνεχούς υποχρηματοδότησης από την πολιτεία, ενώ, όπως επισημαίνει ο Νίκος Δαπόλας, η κατάσταση γίνεται χειρότερη και από τις καθυστερήσεις που υπάρχουν στο να δοθούν έστω και αυτά τα ψίχουλα. Παράλληλα, όπως τονίζει, σημαντικό είναι και το πρόβλημα της έλλειψης χώρων άθλησης για τους αθλητές με αναπηρία.

-- Πρόσφατα είδαμε από πλευράς αρμοδίων να διαφημίζονται ιδιαίτερα οι επιτυχίες των αθλητών στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Ωστόσο, πέρα απ' αυτές, τα προβλήματα στο χώρο του ειδικού αθλητισμού λύθηκαν;

-- Καταρχήν να πούμε και τα δικά μας συγχαρητήρια στους αθλητές που κέρδισαν τις διακρίσεις και μάλιστα αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Ωστόσο, πέρα απ' αυτό το γεγονός, οι επιτυχίες κάθε άλλο παρά σημαίνουν ότι λύθηκαν και τα προβλήματα. Ισα ίσα που αυτή την περίοδο, μάλιστα, θα λέγαμε ότι είναι τεράστια. Η εικόνα πλέον κρύβει πίσω της ό,τι πιο δύσκολο και ό,τι δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια, ο ειδικός, όπως και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, γιατί πιστεύω ότι είναι στην ίδια κατάσταση, ένα βήμα πριν από το λουκέτο. Είναι κάτι που έχω ξαναπεί αλλά τώρα τα πράγματα έχουν φθάσει πλέον εκεί. Αποτέλεσμα, φυσικά, των εφαρμοζόμενων πολιτικών μέχρι σήμερα. Ουσιαστικά, με τα όσα γίνονται είναι σαν μας περνούν το μήνυμα ότι ο αθλητισμός είναι για λίγους. Κάτι που μας βρίσκει κάθετα αντίθετους γιατί εμείς πιστεύουμε ότι ο αθλητισμός είναι δικαίωμα.

-- Σε αρκετές περιπτώσεις είδαμε να υπάρχει μια εκμετάλλευση των όποιων επιτυχιών προκειμένου να πουν κάποιοι ότι για να έρθουν αυτές υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Είναι έτσι όμως τα πράγματα;

-- Ναι, αυτό γίνεται. Για κάποιους οι επιτυχίες αποτελούν το άλλοθι προκειμένου να κρύψουν την πραγματικότητα και να πουν ότι όλα δουλεύουν καλά. Μάλιστα, πάνω σε αυτό τελευταία αναπτύσσεται για μιας πολύ επικίνδυνη φιλοσοφία, ότι να σταματήσεις να ζητάς από το κράτος τη χρηματοδότηση του ερασιτεχνικού και του ειδικού αθλητισμού και να κινηθείς στο χώρο των χορηγών. Ουσιαστικά, βρες χορηγούς προκειμένου να έχεις λεφτά. Κάτι που αποδείχθηκε και πρόσφατα με αφορμή τη συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου η ελληνική πολιτεία, με πολύ καμάρι, μας είπε ότι έδωσε ελάχιστα λεφτά και ας είναι καλά οι χορηγοί που στείλανε την Παραολυμπιακή Ομάδα για να συμμετάσχει. Δυστυχώς, αυτήν τη λογική έχει αρχίσει να υιοθετεί και η Ομοσπονδία Αθλητισμού ΑμεΑ και έχει διαγράψει από το λεξιλόγιό της τη λέξη «αγώνας». Δηλαδή, το να αγωνιστεί για να πάρουμε αυτά που δικαιούμαστε αφού ο αθλητισμός είναι δικαίωμα.

-- Με αφορμή τους Παραολυμπιακούς Αγώνες δόθηκε από τους αρμοδίους μεγάλο βάρος στη λύση των χορηγών. Είναι λύση όμως αυτό;

-- Αν στηρίζεσαι αποκλειστικά στους χορηγούς δεν είναι λύση. Γιατί η σχέση με τους χορηγούς έχει τις δικές της συνέπειες. Εμείς από την πλευρά μας υποστηρίζουμε ότι ο αθλητισμός είναι δικαίωμα. Ετσι, κάθε δικαίωμα το διεκδικείς από την αρμόδια αρχή, που είναι η πολιτεία. Αυτή είναι που θα πρέπει να στηρίξει. Ο χορηγός για να σε βοηθήσει οικονομικά θα πρέπει να έχει τους δικούς του λόγους, που σχετίζονται π.χ. με τη διαφήμισή του. Για παράδειγμα, τι μπορεί να γίνει με ένα άθλημα που θα λέγαμε ότι εμπορικά δεν πουλάει. Το σίγουρο είναι ότι ο χορηγός κάθε άλλο παρά θα ασχοληθεί μαζί του. Για μας δεν είναι υγιές ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και ειδικότερα ο αθλητισμός των ΑμεΑ να στηρίζεται στους χορηγούς και η πολιτεία να αδιαφορεί.

-- Ποια είναι η κατάσταση σήμερα;

-- Αυτή τη στιγμή η κατάσταση είναι το λιγότερο απελπιστική. Για παράδειγμα, μιλώντας για το σωματείο το δικό μας, που είμαστε απ' τα πιο παλιά, κλήθηκε για το 2016 με μια επιχορήγηση των 2,5 χιλιάδων ευρώ, που για μας είναι φιλοδώρημα, να αγοράσει υλικά για αθλητές, να ντύσει αθλητές, να πληρώσει προπονητές, κυρίως τα οδοιπορικά τους, αφού περαιτέρω δυνατότητα δεν έχουμε. Την ίδια ώρα, θα ξαναπώ ότι αρκετά υλικά που χρειάζονται για τα αθλήματα τα δικά μας κοστίζουν ακριβά. Για παράδειγμα, μια μπάλα γκόλμπολ στοιχίζει 90 ευρώ. Αν έχεις δύο ομάδες, χρειάζεται να έχει από μια μπάλα ο καθένας παίκτης, οπότε θέλεις ένα 100άρικο μόνο για τις μπάλες. Πού να πάνε παραπέρα... Τώρα να σκεφτούμε τη λέξη «ανάπτυξη». Την έχουμε διαγράψει προ πολλού. Εχουμε παιδιά για τα οποία θα θέλαμε να ανοίξουμε νέα τμήματα αγωνισμάτων στο σύλλογο, ωστόσο δεν μπορούμε γιατί ο εξοπλισμός που χρειάζεται κοστίζει. Γι' αυτό είπα προηγουμένως ότι ο αθλητισμός θα καταντήσει να είναι δικαίωμα για λίγους. Εμείς δεν θα μπούμε ποτέ σε αυτό το «τρυπάκι» να πούμε σε κάποιο παιδί θέλεις να γίνει αθλητής, πλήρωσε. Πλήρωσε για τον προπονητή σου, τα υλικά σου, το ρουχισμό σου, τις μπάλες κ.τ.λ.

-- Τι έχει γίνει την τελευταία διετία για όλα αυτά;

-- Καταρχήν, θα πρέπει να πούμε ότι δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα. Είμαστε δυστυχώς στα ίδια αφού και ο μέχρι πρότινος υφυπουργός Αθλητισμού ήταν συνεχιστής των προηγούμενων πολιτικών, συνεχίστηκε η υποχρηματοδότηση αφού και πάλι τα σωματεία πήραν λιγότερα λεφτά, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι τη χρονιά που διανύουμε πήραμε την επιχορήγηση του 2015 που ήταν 120.000 - 130.000 ευρώ, για να μοιραστούν στα σωματεία και το 2016 δεν έχουμε πάρει ακόμα τίποτα, πέρα από το μικρό ποσό που δόθηκε για την Ολυμπιακή προετοιμασία. Το τι σημαίνει το ποσό που δόθηκε ως επιχορήγηση αποδεικνύεται απ' αυτό που αντιστοιχούσε στο δικό μας σωματείο που έφθασε τα 2.600 ευρώ.

-- Πέραν του οικονομικού ποια είναι η κατάσταση σε άλλους τομείς;

-- Φυσικά, εκτός του οικονομικού, προβλήματα υπάρχουν και σε μια σειρά άλλων σημαντικών τομέων, όπως είναι η υλικοτεχνική υποδομή, η έλλειψη χώρων άθλησης. Και εδώ η κατάσταση είναι τραγική ενώ ακόμα και όταν δείχνει να βρίσκεται μια λύση τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα που αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε εμείς με το γήπεδο στου Γουδή. Αν και πήραμε την έγκριση από τον Δήμο Αθηναίων να το χρησιμοποιήσουμε για το άθλημα του ποδοσφαίρου τυφλών, εντούτοις συναντήσαμε μεγάλη αντίδραση στο να τοποθετήσουμε τα απαραίτητα προστατευτικά. Αντίδραση που, θα έλεγα, έφθανε στα όρια των επικίνδυνων και ρατσιστικών συμπεριφορών, με κάποιους να υποστηρίζουν ότι η τοποθέτησή τους θα αποτελεί εστία κινδύνου για τους άλλους που θα αγωνίζονταν εκεί...

-- Πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί τελικά η κατάσταση από τα ίδια τα σωματεία;

-- Η πλειονότητα των σωματείων έχουν σοβαρά προβλήματα. Το πρόβλημα είναι κάτω από ποια οπτική τα αντιμετωπίζεις αυτά. Εμείς που, θα επαναλάβω, είμαστε στη λογική ότι ο αθλητισμός είναι δικαίωμα, θα πρέπει να μπορούμε να το παρέχουμε αυτό στα μέλη μας, αυτά που πρέπει, για να έρθουν να αθληθούν. Δεν μπορεί σήμερα να έχουμε έναν άνεργο και να του λέμε ότι για να αθληθείς, πήγαινε αγόρασε παπούτσια, ρούχα κ.τ.λ. Γι' αυτό πρέπει να κινηθούμε στο δρόμο της διεκδίκησης αυτών που δικαιούμαστε και θα πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα εάν δεν μπεις στη λογική μέσω του αγώνα να το ζητήσεις, να το διεκδικήσεις. Να μην μπαίνεις στη λογική να το ζητιανέψεις, εκεί έχασες... Το ίδιο ισχύει και εάν επαναπαυτείς με έμμεσες λύσεις, όπως π.χ. οι χορηγοί.