Τις προηγούμενες μέρες, στα αφιερώματα, είδαμε τα τεράστια συμφέροντα που διακυβεύονται και έχουν «σφιχταγκαλιάσει» τις διοργανώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων και τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή. Σ' αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, με το στυγνό αλισβερίσι και τον πακτωλό χρημάτων, θα ήταν ουτοπία να περιμένει κάποιος ηθική και αρχές. Αλλωστε, αυτές οι δύο έννοιες είναι άγνωστες στη ΔΟΕ. `Η, πιο σωστά, χρήσιμες μόνο ως προσχήματα.

Η ανάληψη μιας διοργάνωσης σημαίνει πολλά για πόλεις, χώρες, επιχειρήσεις και γενικά κάθε εμπλεκόμενο. Είναι λοιπόν διατεθειμένοι να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να την πάρουν. Και κάποιοι από τους «αθάνατους» δεν αφήνουν την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Αλλωστε, το ίδιο το σύστημα είναι έτσι δομημένο που τουλάχιστον επιτρέπει «αξιοποιήσεις ευκαιριών» προσωπικού χαρακτήρα. Το κέρδος είναι στη φιλοσοφία της ΔΟΕ. Παρά τα στεγανά που έχουν δημιουργηθεί, κατά καιρούς, δημοσιοποιήθηκαν ορισμένες από τις παραβατικές συμπεριφορές. Βέβαια, η λογική λέει πως δεν αποκαλύφθηκαν όλες. Ομως και αυτές που γνωστοποιήθηκαν, σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα, αποκαλύπτουν το αληθινό πρόσωπο και τη νοοτροπία των «ταγών».

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στη - μέχρι τώρα - ιστορία αφορά στη διοργάνωση των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων στο Σολτ Λέικ Σίτι (2002). H επιτροπή του είχε κερδίσει την ανάθεση, έχοντας όμως πρώτα ξοδέψει 1 εκατ. δολάρια για τη δωροδοκία 13 «αθανάτων» με αντάλλαγμα τις ψήφους τους. Αρχικά βέβαια τα στελέχη της Οργανωτικής Επιτροπής αρνούνταν οποιεσδήποτε μομφές. Στη συνέχεια αναγκάστηκαν να αποδεχτούν την πραγματικότητα και απλά με την αιτιολογία τους, επιβεβαίωναν ότι πρόκειται για «θεσμό»: «Εφόσον το σύστημα λειτουργεί έτσι, κατά βάθος είμαστε τα θύματα. Το καταλάβαμε όμως αργά γι' αυτό και παλαιότερα, όπως το 1985, χάσαμε τη μάχη»...

«Ο Τομ Γκόντφρι, πρώην δημοτικός σύμβουλος στο Σολτ Λέικ Σίτι, κατήγγειλε στο FBI ότι κάποιος ισχυρός ανήρ της επιτροπής διεκδίκησης των Χειμερινών Αγώνων του 2002, είχε "πετάξει" στη Βουδαπέστη (έδρα της ψηφοφορίας) έχοντας στη βαλίτσα του 50.000 δολάρια που προορίζονταν για κάποιο μέλος της ΔΟΕ». Και καταλήγει ότι στο Μεξικό ο ισχυρός άνδρας της Κεντρικής Αμερικής και μέλος της ΔΟΕ, Μάριο Βάσκεζ Ράνια, προφητεύει «σύντομες και γρήγορες αποκαλύψεις για τα σκάνδαλα, ειδικά εάν ξεκινήσουμε από το Ναγκάνο»... (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/1/1999).

Τι έγινε λοιπόν; Μεταξύ άλλων, διάφορα μέλη της ΔΟΕ από αφρικανικές και λατινοαμερικανικές χώρες έλαβαν, σύμφωνα με δημοσίευμα των «New York Time», δώρα σε μετρητά που έφθαναν τις 70 χιλιάδες δολάρια (1,5 έως και 20 εκατομμύρια δραχμές, περίπου). Σύμφωνα με τον κανονισμό, η αξία του δώρου δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 150 δολάρια... Από το 1995 έως και τον Οκτώβρη του 1998, ένα ποσό ύψους 400.000 δολαρίων (σχεδόν 115 εκατ. δρχ.) διατέθηκε υπό τη μορφή ...«ανθρωπιστικής βοήθειας» σε άτομα που ήταν (ή σχετίζονταν με) μέλη της ΔΟΕ. Το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων αφορούσε σε υποτροφίες εκπαίδευσης σε ιδρύματα των ΗΠΑ.

Το 1995 ο αιγυπτιακής καταγωγής Καναδός Μαχμούντ Ελ-Φαρναουανί και ο Κουβεϊτιανός Μουταλέμπ Αχμάντ, πρώην διευθυντής των Ολυμπιακών Επιτροπών της Ασίας, έλαβαν επιταγές των 58.000 δολαρίων έκαστος (περίπου 17 εκατ. δρχ.) ώστε να μεσολαβήσουν στα μέλη της ΔΟΕ που μπορούσαν να επηρεάσουν υπέρ της υποψηφιότητας της αμερικανικής πόλης. Στο βιβλίο τους («Τα αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων», εκδόσεις ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 1992) οι Σίμσον - Τζένιγκ αναφέρουν: «Η επιτροπή διεκδίκησης δημοσίευσε μια αγγελία στις εφημερίδες, ζητώντας κεφάλαια για τη φιλοξενία μελών της ΔΟΕ. Σε κάποιο σημείο αναφερόταν: "Σκοπός μας είναι να προσκαλέσουμε 50-60 μέλη της ΔΟΕ στην πόλη μας. Αυτό, όμως, θα κοστίσει πάνω από ένα εκατ. δολάρια". Η "Park Record" της Γιούτα έγραψε: "Εχετε πρόχειρο κανένα κομπιουτεράκι; Αν υποθέσουμε ότι έρχονται 60 μέλη και το ποσό είναι 1 εκατ. δολάρια, τότε το κόστος για κάθε μέλος της ΔΟΕ είναι 16.666 δολάρια. Ας αφαιρέσουμε 1.666 για εισιτήρια πρώτης θέσης. Μας μένουν καθαρά 15.000 δολάρια. Ας αφαιρέσουμε άλλα 100 για διάφορα μικροέξοδα της πόλης και 700 για μια βδομάδα σε ξενοδοχεία πολυτελείας. Πάλι μας μένουν 14.200 δολάρια κατ' άτομο, κάτι που γεννάει δύο ερωτήματα: Τι τρώνε τα μέλη της ΔΟΕ; Και πώς μπορούμε να γίνουμε κι εμείς μέλη αυτής της Επιτροπής;"»...

Ο θόρυβος που ξεσήκωσε η δημοσιοποίηση του σκανδάλου στο Σολτ Λέικ Σίτι ανάγκασε τη ΔΟΕ να προβεί σε κάποιες κινήσεις. Κυριότερη και αγωνιώδης ήταν η προσπάθειά της να προβληθεί ως μοναδικό αρνητικό γεγονός και κακή εξαίρεση. Αλλο ένα μέγιστο ψέμα της ηγετικής ομάδας των «θεματοφυλάκων». Χαρακτηριστικά στις αρχές του Δεκέμβρη του 1998, ο Ελβετός Μαρκ Χόντλερ, μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΔΟΕ και επικεφαλής του οργάνου για την επιτήρηση της διοργάνωσης στην πολιτεία Γιούτα των ΗΠΑ, ανέφερε: «Στην περίπτωση του Σολτ Λέικ αλλά και παλαιότερα ακολουθήθηκαν αθέμιτες πρακτικές για την προώθηση των υποψηφιοτήτων» (ΤΟ ΒΗΜΑ, 24/1/1999)... Εκτός από την τιμωρία κάποιων από τους ενόχους, οι υπόλοιπες ενέργειες ήταν (και αποδείχτηκε στην πορεία) για τα «μάτια του κόσμου». Γιατί το φαινόμενο επαναλήφθηκε, όπως και είχε προηγηθεί του Σολτ Λέικ Σίτι. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το αλισβερίσι και η διαφθορά είναι κομμάτι του συστήματος...

Οι υπεύθυνοι μάρκετινγκ μάλιστα γνωρίζουν τα ενδιαφέροντα κάθε επισκέπτη και του προσφέρουν αυτό ακριβώς που θέλει. Απόλυτα γλαφυρή είναι η ανώνυμη περιγραφή ενός μέλους που είχε επισκεφθεί την Ατλάντα λίγους μήνες πριν από την ψηφοφορία για τους «Χρυσούς» Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996: «Το δωμάτιό μου έμοιαζε με κατάστημα αφορολογήτων ειδών. Ακόμη και ένα σπανιότατο βιβλίο που έψαχνα για χρόνια ήταν τοποθετημένο πάνω στο κρεβάτι»...

«Ηδη από το 1991, την εποχή της διεκδίκησης της Ολυμπιάδας του 2000 από το Βερολίνο, οι αποκαλύψεις του γερμανικού Τύπου (βλ. ενδεικτικά "Der Spiegel", 45/1991) ήταν συντριπτικές για τη ΔΟΕ και τον σκοτεινό αρχηγό της (σ.σ. Σάμαρανκ). Ενα χρόνο αργότερα, γινόταν γνωστό ότι οι Γερμανοί είχαν καταχωρίσει σε ηλεκτρονικό υπολογιστή τις "αδυναμίες" (ερωτικές, γαστριμαργικές, οικονομικές κ.ο.κ.) των "αθανάτων", ώστε να τους αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Ο υπεύθυνος για την ταξινόμηση Νικόλαους Φουξ δήλωσε τότε ότι, σύμφωνα με την έρευνά του, μόνον οι 7 από τους 94 τότε "αθανάτους" δεν ήταν εξαγοράσιμοι»... («Αδέσμευτος Τύπος», 27/1/1999).

Την πεπατημένη ακολούθησαν και άλλοι. «Στην Αυστραλία έγινε γνωστό ότι η επιτροπή διεκδίκησης των Αγώνων του 2000 εξασφάλισε την ψήφο του Μογγόλου μέλους της ΔΟΕ, Σαγκνταριάβ Μαγκβάν, με 150.000 δολάρια, περίπου 45 εκατ. δραχμές, όσο στοίχισε η αγορά, η μεταφορά, αλλά κι η αποστολή στην πρωτεύουσα της Μογγολίας, Ουλάν Μπατόρ, των 7 σπανιότατων αλόγων "Takhi" (εθνικό σύμβολο της Μογγολίας και είδος που εξαφανίστηκε μέχρι το 1963, όταν ξαναγεννήθηκε με απόλυτη επιτυχία στους αυστραλιανούς ζωολογικούς κήπους), τα 7 άλογα "Takhi" ή "άλογα του Πρζεβάλσκι", από το όνομα του Ρώσου ερευνητή που τα είχε ανακαλύψει. "Ενα περιβαλλοντολογικό δώρο στον κόσμο", ορκίζεται η αυστραλιανή κυβέρνηση της Νότιας Ουαλίας, "μία υπόσχεση για την ψήφο του", επιμένει, αντίθετα, το δημοσίευμα της "The Australian"»... (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 30/1/1999).

Τελικά οι διοργανωτές αποδέχτηκαν πως «έπαιξαν το παιχνίδι»: Ο πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της Αυστραλίας, Τζον Κόουτς, παραδέχτηκε ότι κατά τη διεκδίκηση από το Σίδνεϊ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2000 προσφέρθηκε σε 11 μέλη της ΔΟΕ από την Αφρική το ποσό του 1,2 εκατ. δολαρίων (περίπου 340 εκατ. δρχ.) για τη χρηματοδότηση αθλητικής υποδομής. Δε δίστασε μάλιστα να αποκαλύψει ότι στις 22 του Σεπτέμβρη 1993, παραμονή της κρίσιμης ψηφοφορίας, συνέφαγε στο Μόντε Κάρλο με δύο μέλη της ΔΟΕ, τους Τσαρλς Μουκόρα (Κένια) και Φράνσις Νιανγκουέσο (Ουγκάντα), «λαδώνοντάς» τους με το ποσό των 70.000 δολαρίων (περίπου 20 εκατ. δρχ.).

Ομως οι «αρπαχτές» δεν αφορούν μόνο σε διοργανώσεις. Υπάρχουν και άλλες «ευκαιρίες»: «Μέχρι το τέλος του 1991 ο Χέλμικ ήταν πρόεδρος της πανίσχυρης Ο.Ε. των ΗΠΑ και υπέγραφε συμβόλαια πολλών εκατομμυρίων δολαρίων με τους χορηγούς των Αγώνων. Συγχρόνως ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΟΕ. Απέβλεπε να γίνει διάδοχος του Σάμαρανκ, αλλά τον προηγούμενο χρόνο αποκαλύφθηκε ότι είχε δωροδοκηθεί από αθλητικούς οργανισμούς και τηλεοπτικά δίκτυα που ήθελαν να αναμειχθούν στο Ολυμπιακό κίνημα. Ετσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Ο.Ε. των ΗΠΑ και αργότερα από την ίδια τη ΔΟΕ». Μεταξύ άλλων «είχε πάρει 37.500 δολάρια από την τηλεοπτική εταιρεία "Turner" στην Ατλάντα, στις μισθοδοτικές καταστάσεις της οποίας ήταν από το 1987. Είχε πάρει 75.000 δολάρια για συμβουλές προς αθλητικές ομοσπονδίες που επιδίωκαν να αναγνωριστούν από τη ΔΟΕ»... («Τα αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων», εκδόσεις ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 1992).

Συνεχίζεται στο φύλλο της Τρίτης