- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Στις πρόβες του «Κάντο Χενεράλ» ο Μίκης με την Μ. Φαραντούρη και τον Π. Νερούδα |
Η συναυλία θα ανοίξει με αποσπάσματα από το εμβληματικό «Κάντο Χενεράλ» του Πάμπλο Νερούδα, στην αυθεντική του ενορχήστρωση, για δεκαπενταμελές μουσικό σύνολο και δύο χορωδίες. Στο δεύτερο μέρος της συναυλίας θα ακουστούν τραγούδια του συνθέτη από γνωστούς και αγαπημένους κύκλους, σε ενορχήστρωση του πιανίστα Αχιλλέα Γουάστωρ.
«Κι έρχεται το δέντρο, το δέντρο της καταιγίδας, / το δέντρο του λαού. / Απ' τη γη ανεβαίνουν οι ήρωές του / όπως τα φύλλα απ' το χυμό, κι ο άνεμος θρίβει / τα φυλλώματα της βουερής ανθρωποθάλασσας / ώσπου πέφτει στη γη ξανά».
Ο Νερούδα άρχισε να γράφει το «Κάντο Χενεράλ» το 1948, κυνηγημένος από το καθεστώς της Χιλής, και συνόψισε σε αυτό την Ιστορία της χώρας του και ολόκληρης της Λατινικής Αμερικής. Στο έργο του υμνεί τους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής, αλλά και των καταπιεσμένων όπου Γης. Οπως γράφει η Δανάη Στρατηγοπούλου, μεταφράστρια του έργου του, ο Νερούδα στο «Κάντο Χενεράλ» «στήνει το πραγματικό αντικείμενο του τραγουδιού του: Τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο τότε, τώρα, πάντα. Τον εργάτη που είναι στοιχείο τούτης της σύνθεσης, που κι αυτή είναι πυκνή και ωραία, σαν την Αμερική, την πατρίδα του ποιητή... Το τέλος δεν είναι πια θολό κι αναποφάσιστο...».
Το 1971 ο Μίκης επισκέφτηκε τη Χιλή, προσκεκλημένος της κυβέρνησης Αλιέντε. Εκεί άκουσε έργα νέων Χιλιανών συνθετών πάνω στην ποίηση του Νερούδα. Μιλώντας μαζί τους στα παρασκήνια, τους υποσχέθηκε να δώσει και ο ίδιος σε έναν χρόνο, στη Χιλή, τη δική του μουσική άποψη για το «Κάντο Χενεράλ». Την άλλη μέρα, σε γεύμα που παρέθεσε στο σπίτι του ο Σαλβατόρ Αλιέντε, του πρόσφερε πανευτυχής τους δύο τόμους του «Κάντο Χενεράλ».
Επιστρέφοντας στο Παρίσι, ο Μίκης ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο έργο. Μάλιστα, τις πρόβες του παρακολούθησε και ο ίδιος ο ποιητής, ο οποίος ήταν πρέσβης της Χιλής στο Παρίσι. Τον Σεπτέμβρη του '73 ο συνθέτης περιοδεύει στη Λατινική Αμερική. Παίζει το έργο στο Μπουένος Αϊρες... Γράφει χαρακτηριστικά ο Θεοδωράκης στον τόμο Β της έκδοσης «Μελοποιημένη Ποίηση»:
«Δώσαμε στο πρώτο μέρος του προγράμματος τα 7 μέρη από το "Canto General", με θριαμβευτική επιτυχία. Αμέσως μετά, τον πήρα τηλέφωνο. Βρισκότανε στο σπίτι του, στην Isla Negra - Μαύρο Νησί - στις ακτές της Χιλής. Ηταν η τελευταία φορά που άκουγα τη φωνή του.
-- Το έργο μας είχε θριαμβευτική επιτυχία.
-- Να μου στείλεις την ηχογράφηση.
-- Ο κόσμος φώναζε τ' όνομά σας. Γιατί δεν ήρθατε;
-- Με συγχωρείτε πολύ, όμως οι ρευματισμοί με έχουν ρίξει στο κρεβάτι. Σας υπόσχομαι την άλλη βδομάδα να είμαι στο Στάδιο του Σαντιάγο. Θα απαγγείλω...
Λίγο πριν φύγουμε για τον επόμενο σταθμό μας, τη Χιλή, μου τηλεφώνησε ο Τρέγιες, προσωπικός γραμματέας του Αλιέντε:
-- Δεν πρέπει να 'ρθείτε τώρα. Εχουμε μερικά μικρά προβλήματα που θα τα ξεπεράσουμε. Θα σας περιμένουμε μετά από έναν μήνα...
Ετσι, φύγαμε για τη Βενεζουέλα και εκεί μας ήρθε η είδηση για τη σφαγή στο Σαντιάγκο».
Τελικά η πρώτη εκτέλεση ολόκληρου του έργου πραγματοποιήθηκε το 1975, στο γήπεδο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», με ερμηνευτές την Μαρία Φαραντούρη και τον Πέτρο Πανδή. Η συναυλία αφιερώθηκε στη μνήμη του Αλιέντε και του Νερούδα, και στον αγωνιζόμενο λαό της Χιλής...
Ποιήματα αφιερωμένα στη μνήμη των αγαπημένων γονιών του Κ. Σκηνιώτη... Ποιήματα τρυφερά, εξομολογητικά.... Ποιήματα πιο εσωτερικά και «χαμηλόφωνα». Ποιήματα με κοινωνικές ανησυχίες που γεννούν προβληματισμούς... Θα σταθούμε σε ένα από αυτά, που έχει τίτλο «Εργατική τάξη».
Δυο κιμωλίες
μια λευκή, μια κόκκινη.
Χαράζουμε κόκκινες γραμμές παντού,
κόκκινες αυλακιές στο σώμα.
Οχι τείχη,
ίσως όρια.
Κόκκινες φλέβες, προαιώνιο σώμα
κόκκινες φωνές και αγώνες,
σκυταλοδρομία του κόκκινου.
///
Δούλος στην αρχαία Αθήνα
αγρότης στο Μεσαίωνα
νέγρος στην Αφρική
στη Μασσαλία εργάτης.
Χέρι το χέρι,
σκυτάλη τη σκυτάλη
χτίζεται ο κόσμος.
///
Ζωγραφίζουμε κόκκινο το λευκό.
Λευκά κελιά, λευκές νύχτες
λευκές σκέψεις, λευκές μέρες,
σβήνονται.
Ζωγραφίζουμε κόκκινο μεγάλο παράθυρο,
το πεζούλι δρασκελίζουμε
στο ξέφωτο βγαίνουμε.
///
Κάτω χαραγμένες κόκκινες γραμμές
- κόκκινες γραμμές -
κόκκινες κλωστές.
Αριστερά εμείς.
πιο πολλοί
και πιο πολύ.
Κιμωλίες στα χέρια
πολύχρωμες και ατελείωτες
χαράζουν κόσμο ζωής
δίχως τείχη,
δίχως όρια.
Ολος ένας.
όλος για όλους.
Ο Κ. Σκηνιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960 και μεγάλωσε στις γειτονιές του Κολωνού και του Αγίου Παντελεήμονα. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά. Τα προβλήματα όρασης που έχει από το 2003 δεν εμποδίζουν την επαγγελματική, κοινωνική και συγγραφική του δραστηριότητα.
Εχει βραβευτεί για το ποιητικό του έργο δύο φορές. Πήρε δύο φορές το δεύτερο βραβείο, μία το 2009 από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών στον διαγωνισμό «Μάρκος Αυγέρης» και την άλλη το 2013 από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» στον Λ' Λογοτεχνικό Διαγωνισμό. Διακρίσεις έχουν λάβει και άλλα έργα του.
Από το 2007 είναι μέλος της ΕΕΛ.
Το έργο πραγματεύεται την κληρονομιά: Πολιτισμική, κοινωνική, οικονομική, που παραλάβαμε από τις προηγούμενες γενιές, αλλά και αυτή που θα αφήσουμε στις επόμενες...
Μια παράσταση για τη σημασία της αφοσίωσης σε ανώτερες ανθρώπινες αξίες: Της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους, της ανιδιοτέλειας, της αφιλοκέρδειας και της περιφρόνησης του χρήματος σε δύσκολες και οριακές στιγμές, όπως στη συνθήκη του πολέμου.
Μέσα από την ιστορία δύο νέων, του Λορέντζο και της Μπρέντα, που αγαπιούνται τρελά. Μοιράζονται ό,τι έχουν και δεν έχουν, κυρίως ό,τι δεν έχουν. Παρά τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες ζουν, τα βγάζουν πέρα με αξιοπρέπεια. Μια απρόσμενη και διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία που προσφέρεται στον Λορέντζο, ως κληρονομιά από συγγενείς που δεν γνώριζε ότι είχε, επιδρά με μοναδικό τρόπο στη ζωή του.
Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης υπογραμμίζει: «Το πολύπλοκο και ζοφερό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, με τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι, μας θέτει επιτακτικά το ερώτημα της κληρονομιάς που θα μεταβιβάσουμε - ο καθένας μας χωριστά αλλά και σαν κοινωνικό σύνολο - στους επόμενους, στα παιδιά και στα εγγόνια της ανθρωπότητας».
Ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Αργυρίου Ευαγγελούδης, Μπίλιω Καλιακάτσου, Γιώργος Πετρούνιας. Ακορντεόν επί σκηνής: Μπίλιω Καλιακάτσου. Κιθάρα επί σκηνής: Σοφία Εφεντάκη. Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Αργυρίου Ευαγγελούδης, Μπίλιω Καλιακάτσου, Γιώργος Πετρούνιας. Κοστούμια: Φραντσέσκο Ινφάντε.
Προπώληση: more.com
