Associated Press

Από το Μπουένος Αϊρες έως το Μέξικο Σίτι, το αίσθημα είναι κοινό: ΟΧΙ στην ALCA!

Η σύνοδος θα λάβει χώρα στο Μαϊάμι, λες και οι συμμετέχοντες ως δολοφόνοι γυρνούν στον τόπο του εγκλήματος. Ηταν το 1994 και μετά την επίσημη εφαρμογή της Ελεύθερης Ζώνης Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής (NAFTA), που σημαδεύτηκε από την εξέγερση των Ζαπατίστας, όπου οι υπουργοί Εμπορίου κατέληξαν στην καταρχήν συμφωνία για την ΑLCΑ. Εννέα χρόνια μετά πολλά έχουν αλλάξει στο Μαϊάμι, αλλά και σε όλη την αμερικανική ήπειρο.

Οταν η εξέγερση του Οκτώβρη στη Βολιβία εξανάγκασε τον πρόεδρο Γκονσάλο Σάντσες ντε Λοσάδα να φύγει νύχτα από τη Λα Πας, ο τελικός προορισμός του ήταν το Μαϊάμι, ώστε να «μπορέσει να συνέλθει από την ντροπή»... Ευτυχώς για τον «Γκόνι» μπορεί να βρει ψυχολογική στήριξη στις «ομάδες ανωνύμων που υποφέρουν από μετα-επαναστατικό άγχος», στις οποίες ήδη συμμετέχουν ο Κάρλος Αντρές Πέρες, που διέφυγε από τη Βενεζουέλα για να γλιτώσει από την προσφυγή σε δίκη για διαφθορά, αλλά και ο Κάρλος Φερνάντες, εκλεκτός της αμερικανικής κυβέρνησης (που ηγήθηκε μαζί με άλλους του αποτυχημένου πραξικοπήματος κατά του Ούγο Τσάβες), ο πρώην πρόεδρος του Εκουαδόρ Γκουστάβο Νομπόα και φυσικά ο Φρανσίσκο Χερνάντες, που πήρε μέρος στην αποτυχημένη απόβαση στον Κόλπο των Χοίρων και προεδρεύει του Εθνικού Αμερικανοκουβανικού Ιδρύματος, σχεδιάζοντας τις τρομοκρατικές και ανατρεπτικές ενέργειες κατά του Νησιού της Επανάστασης.

Ομως η Φλόριδα του εκλογομάγειρα Τζεμπ Μπους, αποτελεί και τον τελικό προορισμό δεκάδων οικονομικών και πολιτικών προσφύγων από τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, που έφτασαν όχι για να ξεφύγουν από τις αριστερές εξεγέρσεις και τον ένοπλο αγώνα, αλλά από τα ακροδεξιά «τάγματα θανάτου» και την πολιτική που τους έχει οδηγήσει στην καταστροφή.

Αυτά τα δύο θα «συγκρουστούν στους δρόμους». Στο πλευρό των «αθλίων» και χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες που αντιτίθενται στην ΑLCΑ. Μέσα από αυτή τη σύγκρουση στους δρόμους της αμερικανικής μεγαλούπολης ίσως έρθουν και τα καλά νέα...

Εξάλλου, είναι ένα πολύ κρίσιμο σημείο για την πορεία της ενσωμάτωσης όλων των χωρών της αμερικανικής ηπείρου σε μία και μόνο εμπορική ζώνη, η οποία θα είναι η μεγαλύτερη και, φυσικά, η ισχυρότερη της υφηλίου. Αν ποτέ γίνει...

Τι ακριβώς θα διαμειφθεί εντός των αιθουσών των συνομιλιών, ελάχιστοι το γνωρίζουν ή θα το μάθουν. Εντούτοις, το πολύ περιορισμένο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα προ των συνομιλιών παρέχει κάποιες ενδείξεις αναφορικά με το περιεχόμενο που θα προωθηθεί για το προσχέδιο της ΑLCΑ, το οποίο περιέχει τις πλέον αμφισβητούμενες διατάξεις της NAFTA, με τις οποίες έχουν διαφωνήσει ακόμη και οι πιο συντηρητικοί οικονομικοί αναλυτές. Ομως η ΑLCΑ αποτελεί ουσιαστικά σανίδα σωτηρίας για την οικονομία των ΗΠΑ και είναι δεδομένο ότι οι πιέσεις σε όλα τα επίπεδα θα είναι αφόρητες.

Από την άλλη πλευρά, εκτός των διαδηλωτών και οι συμμετέχοντες υπουργοί Εμπορίου από την αμερικανική υποήπειρο, δεν έχουν πολλά -ίσως και καθόλου- περιθώρια κινήσεων και, κυρίως, υποχωρήσεων εξαιτίας του μαζικού και παλλαϊκού κινήματος κατά των ακολουθούμενων οικονομικών και κοινωνικών πολιτικών που επιτάσσουν από κοινού ΔΝΤ και ΗΠΑ, αλλά και της ίδιας της ΑLCΑ, που αποτελεί μέχρι στιγμής το κύριο σημείο συσπείρωσης και συντονισμού του αγώνα των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής.

Αν λοιπόν κατά τη διάρκεια των προηγούμενων συνομιλιών, που έλαβαν χώρα στο Κεμπέκ τον Απρίλη του 2001, ουδείς εκ των συμμετεχόντων δεν είχε πρόθεση να ακούσει τι φώναζαν οι διαδηλωτές έξω «από το τείχος της Ντροπής», δηλαδή την απαγορευμένη από την Αστυνομία ζώνη, σήμερα όλα έχουν αλλάξει...

Τα τελευταία πέντε χρόνια τουλάχιστον 4 προεδρικές αναμετρήσεις στη Νότια Αμερική έφεραν μερικές ή ολικές ανατροπές. Για παράδειγμα στην περίπτωση της εκλογής του Ούγο Τσάβες στη Βενεζουέλα, του Λούλα στη Βραζιλία, του Λούσιο Γκουτιέρες στο Εκουαδόρ, αλλά και εν μέρει του Νέστορ Κίρσνερ στην Αργεντινή. (Το Περού και η Ουρουγουάη έπονται σύμφωνα με τους αναλυτές). Η Βολιβία είναι ηφαίστειο που έχει εκραγεί, οι συνεχείς πρόσφατες ήττες του Αλβαρο Ουρίμπε δεν παρέχουν τις εγγυήσεις, ενώ η Καραϊβική έχει προχωρήσει στην «αυτονομία» της, τουλάχιστον οικονομικά και κυρίως χάρις στην Κούβα.

Οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ το γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι συνομιλίες υπό τη λαϊκή πίεση στους δρόμους του Μαϊάμι, αλλά και στις χώρες της Νότιας Αμερικής οδηγούνται το έλασσον σε αδιέξοδο. Ενδεικτική η κατάρρευση της Συνόδου του ΠΟΕ που έγινε πριν λίγο καιρό στο Κανκούν. Η αντίδραση λοιπόν της αμερικανικής κυβέρνησης στην αλλαγή αυτή του περιφερειακού σεναρίου που την έχει φέρει σε δύσκολη θέση, είναι οι διμερείς και βήμα - βήμα συνομιλίες με τις χώρες ξεχωριστά, όπως η συμφωνία με τη Χιλή, αλλά και η προώθηση με ταχύτητα φωτός, της συμφωνίας για την Κεντρική Αμερική (CAFTA). Ενα ακόμη στοίχημα για την αμερικανική κυβέρνηση είναι και η Ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου στη Μέση Ανατολή. Μέχρι στιγμής, τίποτα δε δείχνει να οδεύει κατά το δοκούν για το Λευκό Οίκο και η Σύνοδος του Μαϊάμι είναι κρίσιμη...