Eurokinissi

Μια «μεγάλη εικόνα» που φέρει την ταμπέλα της «πράσινης ανάπτυξης» ή του «Green Deal», εμπλουτίζοντας διαρκώς το πακέτο φιλομονοπωλιακών ρυθμίσεων και διευκολύνσεων προς τους επιχειρηματικούς ομίλους, ώστε να βρουν διέξοδο λιμνάζοντα κεφάλαια σε νέα, «οικολογικά πεδία» κερδοφορίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1/4 του Προϋπολογισμού της ΕΕ 2021 - 2027 κατευθύνεται στα μονοπώλια για να επενδύσουν στις «πράσινες» μπίζνες.

Ομως, επειδή το ρευστό από μόνο του δεν φτάνει, αλλά χρειάζονται και περαιτέρω «επενδυτικά κίνητρα» και «μεταρρυθμίσεις» για τη βελτίωση του «επιχειρηματικού κλίματος», έρχονται νόμοι όπως αυτός που ψηφίστηκε μέσα στην πανδημία και παρέχει ασυλία στο κεφάλαιο, για να ξεσαλώνει σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος, αίροντας ακόμα και τις ελάχιστες ρήτρες προστασίας που είχαν απομείνει, ή και τους υποτυπώδεις ελέγχους.

Η «πράσινη οικονομία» είναι η κυρίαρχη αστική γραμμή σε παγκόσμιο επίπεδο. Κράτη, διεθνείς ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες, πολυεθνικές, μονοπωλιακοί όμιλοι κι από κοντά οι ΜΚΟ επιδιώκουν να αποτελέσει το «Πράσινο New Deal» την καινούργια κερδοφόρα διέξοδο για την ανάπτυξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Διεθνώς, οι «πράσινες» επενδύσεις αυξάνονται. Είναι ιδιαίτερα κερδοφόρες. Η ανάπτυξή τους όχι απλά δεν αμβλύνει αλλά, αντίθετα, οδηγεί τόσο στην επιδείνωση των ταξικών - κοινωνικών αντιθέσεων όσο και στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος, το οποίο τάχα έρχεται να προστατέψει.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η περίπτωση της διαχείρισης των απορριμμάτων είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τα παραπάνω.

Ο νέος νόμος για τα σκουπίδια ανάμεσα σε άλλα προβλέπει:

-- Η κυβέρνηση αναλαμβάνει υπερεξουσίες, μέσω του υπουργού Περιβάλλοντος, να «αποφασίζει και διατάσσει» λόγω «απρόβλεπτων καταστάσεων» και «δημοσίου συμφέροντος» τη λήψη «του οποιουδήποτε πρόσφορου μέτρου». Ανάμεσα σε αυτά και η περίπτωση που ένας ΧΥΤΑ έχει κορεστεί. Είναι φανερό ότι τα παραπάνω φωτογραφίζουν, μεταξύ ίσως και άλλων, την περίπτωση της μεταφοράς όλων των απορριμμάτων της Αττικής στο Γραμματικό.

-- Επιταχύνεται η περιβαλλοντική αδειοδότηση της νέας χωματερής στη Φυλή αλλά και της επιχειρούμενης νέας επέκτασης / πανωσηκώματος, που ήδη βρίσκεται σε διαδικασία έγκρισης περιβαλλοντικών όρων, χάρη στη δυνατότητα αναδρομικής εφαρμογής που δίνει ο νόμος.

-- «Νομιμοποιούνται» με μια «μονοκονδυλιά» είκοσι πέντε (25) «θέσεις για την προσωρινή λειτουργία (σ.σ. 5ετία και βλέπουμε) (...) Σταθμών Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων (ΣΜΑ)...» σε 22 δήμους της Αττικής. Πρόκειται για υφιστάμενους ΣΜΑ, η συντριπτική τους πλειοψηφία χωρίς άδεια και κατά παράβαση των χρήσεων γης, σε βάρος του περιβάλλοντος και των γύρω οικισμών, πολύ περισσότερο που οι περισσότεροι έχουν μεταλλαχθεί σε τοπικές χωματερές.

-- Ο σχεδιασμός της διαχείρισης των σκουπιδιών του κάθε δήμου, το λεγόμενο «Τοπικό Σχέδιο Διαχείρισης Αποβλήτων» (ΤΣΔΑ), αφαιρείται από τα Δημοτικά Συμβούλια, καθώς η έγκρισή του παραδίνεται στις Επιτροπές Ποιότητας Ζωής, όπου ο δήμαρχος έχει την απόλυτη πλειοψηφία με βάση τον τελευταίο νόμο για τη λειτουργία του Α' και Β' βαθμού Τοπικής Διοίκησης. Οι συνεδριάσεις των οποίων, επίσης, διεξάγονται κατά κανόνα μακριά από τα «ενοχλητικά» βλέμματα του λαϊκού παράγοντα.

-- Σε νέες περιπέτειες οδηγείται η ανακύκλωση με διαλογή στην πηγή, καθώς το 70% περίπου των υλικών που ανακυκλώνονται μέσω των μπλε κάδων αποτελείται από χαρτί - χαρτόνι και ως βιοαποδομήσιμο υλικό θα επιτρέπεται η διαλογή του στην πηγή από κοινού με τα βιοαπόβλητα των νοικοκυριών!

-- Απειλείται σημαντική επιβάρυνση σε εργατικές - λαϊκές συνοικίες, στο δρόμο που άνοιξε ο ΣΥΡΙΖΑ για τους όρους χωροθέτησης των δημοτικών «Πράσινων Σημείων», που θεσμοθετήθηκαν με βασικό στόχο να διευκολύνουν την επιχειρηματική δραστηριότητα των ιδιωτικών «Συστημάτων Εναλλακτικής Διαχείρισης» (οικιακές συσκευές, μπαταρίες, άχρηστα ελαιολιπαντικά κ.ά.). Συγκεκριμένα, επιτρέπεται η κατασκευή κτισμάτων «κατά παρέκκλιση των πολεοδομικών διατάξεων» ως εξής: Για τα «Μικρά Πράσινα Σημεία» έως 30 τ.μ. και για τα «Μεγάλα Πράσινα Σημεία» έως 50 τ.μ.

-- Ενισχύεται και νομικά η δυνατότητα της ολοκληρωτικής εκχώρησης της αποκομιδής των απορριμμάτων στον ιδιωτικό τομέα, καθώς απαλλάσσεται πλέον από την υποχρέωση να διαθέτει άδεια συλλογής και μεταφοράς των μη επικίνδυνων αποβλήτων.

-- Το κόστος για την απομάκρυνση των επικίνδυνων αποβλήτων, που προκύπτουν από φυσικές καταστροφές (για παράδειγμα από πυρκαγιά, βλ. Μάτι), φορτώνεται στις πλάτες και των πυρόπληκτων νοικοκυριών.

-- Γενικεύεται η επιβολή από 1/1/2021 του φοροεισπρακτικού σχετικού χαρατσιού σε όλα τα είδη, ακόμη και στα πιο μικρά μεγέθη των πλαστικών σακουλών.

-- Επισφραγίζει όλη τη μεθόδευση από την προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την περιφερειακή αρχή Δούρου, που οδήγησε στη μονιμοποίηση της χωματερής στη Φυλή, αλλά και στη δημιουργία νέων στο Γραμματικό και σε λατομεία της Αττικής.

Η «πράσινη ανάπτυξη» όμως χωράει ακόμα περισσότερα εγκλήματα, όπως την καύση των απορριμμάτων σε τσιμεντοβιομηχανίες ή για την παραγωγή Ενέργειας, όπως ήδη συμβαίνει σε Βόλο και Δυτική Θεσσαλονίκη, όπου κυβέρνηση, Τοπική Διοίκηση και επιχειρηματικοί όμιλοι «παίζουν τον παπά» με τις προδιαγραφές και τα όρια των ρύπων, προκειμένου να διασκεδάσουν τις λαϊκές αντιδράσεις.

Ακόμα, ο νόμος διευκολύνει την αδειοδότηση έργων ΑΠΕ μειώνοντας τον χρόνο της διαδικασίας, καταργώντας περιορισμούς που υπήρχαν σχετικά με το μέγεθος και τη σημασία των έργων στο ενεργειακό μείγμα. Επιταχύνονται έτσι οι κερδοφόρες επενδύσεις στις ΑΠΕ ακόμα και σε νησιά που, παρά τις «πράσινες ευαισθησίες» τους, οδηγούν σε περιβαλλοντική καταστροφή των βουνών με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά και σε τεράστια επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων, από την ακριβότερα παραγόμενη ηλεκτρική ενέργεια.

Παρεμβαίνει στη διαχείριση των προστατευόμενων περιοχών με τη δημιουργία νέου φορέα, του ΟΦΥΠΕΚΑ, που γίνεται βασικό εργαλείο επιτάχυνσης της εμπορευματοποίησης του περιβάλλοντος, αφού μέσω της ανάθεσης σε αυτόν της διαχείρισης και προστασίας τους, που σήμερα έχουν ως αρμοδιότητα κρατικές υπηρεσίες, αυτές μεταφέρονται σε «πράσινους» - επιχειρηματικούς ομίλους. Αποτελεί έτσι τη νέα κερδοφόρα πύλη εισόδου των μονοπωλιακών ομίλων στο περιβάλλον, σε συνεργασία με γνωστές και μη εξαιρετέες ΜΚΟ, ενώ διαιωνίζεται η εργασιακή ομηρία των εργαζομένων με τις «μαϊμού» αξιολογήσεις.

Δημιουργεί στις προστατευόμενες περιοχές 4 ζώνες «κλιμακούμενης προστασίας», οι οποίες πλέον θα χρησιμοποιηθούν για κάθε είδους χρήση, επιχειρηματική επένδυση και έργα, διευρύνοντας τις επιτρεπτές επεμβάσεις, διευκολύνοντας το κατασκευαστικό κεφάλαιο, μεταλλευτικές δραστηριότητες, εξορύξεις υδρογονανθράκων και τουριστικές επιχειρήσεις. Η ρύθμιση αυτή είναι αποκαλυπτική της υποκρισίας τους αφού, στο όνομα της προστασίας τους, ανοίγει ο δρόμος για καταστροφή προστατευόμενων περιοχών για εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου. Παράλληλα, υποβαθμίζει την προστασία των Εθνικών Δρυμών - μετονομάζοντάς τους σε Εθνικά Πάρκα - επιτρέποντας επιχειρηματικές δραστηριότητες ακόμα και στον πυρήνα τους όπου πριν απαγορευόταν.

Τον πρώτο λόγο, λοιπόν, για να μην περάσει ο εγκληματικός σχεδιασμός για τη διαχείριση των απορριμμάτων, να μην περάσουν το φυσικό περιβάλλον και η δημόσια υγεία σε ένα ανελέητο τζογάρισμα, τον έχουν τα εργατικά σωματεία, οι μαζικοί φορείς στις γειτονιές, που είναι καταδικασμένες να ζουν εν έτει 2020 με το σκουπίδι μέσα στα σπίτια, στα σχολεία, στα μαγαζιά τους. Σήμερα, το αίτημα για να κλείσουν οι χωματερές που δηλητηριάζουν τις εργατογειτονιές της Αττικής, να μη δημιουργηθούν νέες, να σταματήσει η εμπορευματοποίηση ενός τομέα τόσο κρίσιμου για την υγεία και την ασφάλεια του λαού, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ για τη σημερινή και τις επόμενες γενιές.

Σε αυτήν την κατεύθυνση οργανώνουν και συντονίζουν τη δράση τους σωματεία και φορείς της Δυτικής Αθήνας και Αττικής, αποκαλύπτοντας τη «μεγάλη εικόνα»: Τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, τον αντιλαϊκό δρόμο ανάπτυξης που υπηρετούν οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, οι δυνάμεις τους στην τοπική και περιφερειακή διοίκηση.

Με κριτήριο τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η ανάπτυξη της παραγωγής και της επιστημονικής γνώσης, πρέπει να απορριφθεί η εφιαλτική πραγματικότητα της διαχείρισης των απορριμμάτων με κίνδυνο της υγείας, ακόμα και της ζωής του λαού. Αυτό που πρέπει να φύγει από τη μέση είναι το κριτήριο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, η πολιτική που μαυρίζει τη ζωή των λαϊκών οικογενειών για να «πρασινίσει» τις τσέπες των μονοπωλίων...