Eurokinissi

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ στη Γενική Συνέλευση ανάμεσα σε άλλα επισήμανε:

«(...) Και η πολιτεία, και οι επιχειρήσεις καλούνται να αναπτύξουν νέες ικανότητες για να μη μείνουν πίσω. Πιστεύω πως οι προκλήσεις δεν μπορεί να λυθούν μόνο από τις επιχειρήσεις ή μόνο από την πολιτεία. Γι' αυτό προτείνουμε τρόπους να δουλέψουμε ακόμα πιο συνεργατικά ώστε να καταφέρουμε ως χώρα να πάμε ακόμα καλύτερα, βάζοντας την οικονομία σε μια τροχιά συμπεριληπτικήςκαι βιώσιμης ανάπτυξης και διατηρήσιμης κοινωνικής ευημερίας».

Με την έννοια της συμπερίληψης, η αστική πολιτική διακηρύσσει ότι αναγνωρίζει την αξία κάθε ατόμου, τη δημιουργία μιας συλλογικής αντίληψης πως όλοι οι άνθρωποι είναι μέλη της κοινωνίας, χωρίς ταμπέλες και στερεότυπα. Η συμπεριληπτική ανάπτυξη αποτελεί τον σύγχρονο τρόπο με τον οποίο οι αστικές κυβερνήσεις συνεχίζουν την απατηλή προβολή της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως «ανάπτυξης για όλους», δηλαδή και για τους θύτες και για τα θύματα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Δεν θα μπορούσε να περιμένει κανείς διαφορετική τοποθέτηση από τον πρόεδρο του ΣΕΒ. Αλλωστε, σε αυτό το απόσπασμα της ομιλίας του θέτει τον βασικό στόχο της αστικής τάξης, που καλούνται να υλοποιήσουν οι συνεργάτες του, το αστικό κράτος, η κυβέρνηση, το αστικό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, την καπιταλιστική ανάπτυξη που στις συνθήκες της «πράσινης μετάβασης» και κυρίως της ψηφιακής τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης, πράγματι έχει «προκλήσεις» και απαιτεί «νέες ικανότητες», που για την κυβέρνηση και το κράτος σημαίνει νέες μέθοδοι αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης (π.χ. ο νέος νόμος του υπουργείου Εργασίας), επενδυτικές συνθήκες με την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης και των προγραμμάτων ΕΣΠΑ και, ταυτόχρονα, παραχώρηση απόλυτης ευελιξίας στους επιχειρηματικούς ομίλους ώστε να μπορούν να διαμορφώνουν εργασιακές και παραγωγικές συνθήκες αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου και αύξησής τους.

Μιλά για «συμπεριληπτική ανάπτυξη» με τη συμμετοχή και των εργαζομένων, λες και δεν είναι οι μόνοι που παράγουν τον πλούτο και τα κέρδη από την εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης, προβάλλοντας την ουτοπία της «διατηρήσιμης ανάπτυξης» (οι κυκλικές οικονομικές κρίσεις είναι πάντα παρούσες). Η προτροπή για συμμετοχή των εργαζομένων (συμπερίληψη) στοχεύει στη συνειδητή από τους ίδιους υποταγή στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων. Είναι ιδεολογική παρέμβαση στις εργατικές συνειδήσεις ώστε να θολώνει την ταξική τους θέση, τη βασική κοινωνική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, ενισχύοντας τον δρόμο της ταξικής συνεργασίας.

Ο πρωθυπουργός, συμμετέχοντας σε συζήτηση με τον πρόεδρο του ΣΕΒ, έθεσε ανάμεσα σε άλλα και τα εξής:

«Η ανάπτυξη (...) πρέπει να (...) δημιουργεί ποιοτικές θέσεις εργασίας, μια ανάπτυξη που οδηγεί στη σύγκλιση των ελληνικών μισθών με τους ευρωπαϊκούς, μια ανάπτυξη που θα δίνει μεγάλη έμφαση στην έννοια της βιωσιμότητας και της πράσινης μετάβασης (...) στην έννοια της ανθεκτικότητας (...) και επίσης δεν μπορεί να αγνοεί τις κολοσσιαίες αλλαγές στον κόσμο της τεχνητής νοημοσύνης...».

Στάθηκε και αυτός στις «πολιτικές συμπερίληψης», μιλώντας για ανάγκη αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, για να μπορέσουμε να ευημερήσουμε ως κοινωνία. «Από τη φύση της η ελεύθερη οικονομία παράγει ανισότητες, διευρύνει αυτές τις ανισότητες. Και αυτό προκαλεί τεράστια ζητήματα που έχουν να κάνουν με την κοινωνική συνοχή», είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Αυτά που είπε ο πρωθυπουργός προτείνει και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ που απαρτίζεται από στελέχη των ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, όπως καταγράφονται σε διάφορες μελέτες του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, με τελευταία την ετήσια Εκθεση Οικονομίας.

«Οι μισθοί πρέπει να αυξάνονται όσο πέφτει η ανεργία. Ο στόχος μας για μέσο μισθό 1.500 ευρώ στο τέλος της τετραετίας είναι εφικτός», είπε ο πρωθυπουργός.

Ο Στ. Κασσελάκης είπε ανάμεσα σε άλλα στην ομιλία του: «Το στοίχημα και των επιχειρήσεων είναι όχι μόνο πώς θα προσελκύσετε τα μυαλά του έθνους μας στους ομίλους σας, αλλά πώς θα τα ανταμείψετε για να τα κρατήσετε και πώς θα καλλιεργήσετε νέες, σύγχρονες νοοτροπίες από κοινού με τους εργαζόμενους... στηρίζοντας τη μοναδικότητα του καθενός στον εργασιακό σας χώρο, με συμμετοχή στην ανάπτυξη της επιχείρησης, αλλά και με σεβασμό στις ανάγκες του ανθρώπου που εργάζεται...

Το κράτος βοηθά ουσιαστικά την ιδιωτική πρωτοβουλία, από όπου και αν προέρχεται. Οπου το κράτος είναι κοινωνικό (...) για να επιτρέψει σε έναν νέο, μία νέα, να πάρει το ρίσκο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (...)

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ (...) δεν δαιμονοποιεί τη λέξη "κεφάλαιο" αλλά την βλέπει ως ένα εργαλείο για ευημερία, για μείωση των τεράστιων ανισοτήτων μέσω μιας ισχυρής ανάπτυξης (...)».

Τον θρασύτατο ισχυρισμό ότι το κεφάλαιο μπορεί να μετατραπεί σε εργαλείο μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων δεν τόλμησαν να τον προβάλουν ούτε συντηρητικοί και φιλελεύθεροι πολιτικοί.

Η Ιστορία των τελευταίων αιώνων έχει επιβεβαιώσει πλήρως ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής απαιτούν να αυξάνεται ο βαθμός εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για να αυξάνεται το καπιταλιστικό κέρδος. Οδηγούν επίσης περιοδικά στην εκδήλωση των κρίσεων που πληρώνουν ακόμα πιο βαριά η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Από τα παραπάνω ξεχωρίζουμε τη «συμπερίληψη», δηλαδή την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση επιχειρηματιών, κυβέρνησης, αστικού πολιτικού συστήματος, ώστε να κάνουν τους εργαζόμενους συμμέτοχους στην ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων, των κερδών τους, να συμβάλουν οι ίδιοι στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσής τους («θα καταβάλει το επιπλέον χιλιόμετρο που χρειάζεται», είπε ο Στ. Κασσελάκης πολύ παραστατικά), ώστε οι εργαζόμενοι να αισθάνονται δική τους την επιχείρηση. Τα κόμματα του κεφαλαίου εμφανίζουν και κάποιες διαχειριστικές μικροδιαφορές ενώ απευθύνονται στον ΣΕΒ, αλλά έχουν ως αποστολή τους και τη χειραγώγηση των εργαζομένων στην αστική πολιτική.

Ο ΣΕΒ κάνει λόγο για «μέσους μισθούς βελτιωμένους κατά τουλάχιστον 50%». Ο πρωθυπουργός για αύξηση στα 1.500 ευρώ, αλλά αν μειώνεται η ανεργία.

Και ο Στ. Κασσελάκης το πήγε ακόμη παραπέρα, συμμετοχή στα κέρδη με αγορά μετοχών για να αυξάνεται το εισόδημα αλλά κυρίως για να υποτάσσονται εθελοντικά και ακόμη πιο αποτελεσματικά οι εργαζόμενοι στην ανάπτυξη των κερδών που βγαίνουν από τη δική τους εκμετάλλευση.

Το προτεινόμενο μέτρο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κάτι νέο, η ιστορία του «λαϊκού καπιταλισμού» είναι πάρα πολύ παλιά.

Η τοποθέτηση του Στ. Κασσελάκη στον ΣΕΒ αξιοποιήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ ώστε να συμβάλουν στην ενδοΣΥΡΙΖΑίικη αντιπαράθεση γιατί οι θέσεις του δεν ήταν «αριστερές», εστιάζοντας στο γεγονός ότι «δεν δαιμονοποιεί το κεφάλαιο» και ότι τάχα αυτή δεν είναι θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία είναι περήφανα τα στελέχη της «ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς», όπως ο Τσακαλώτος και η Αχτσιόγλου, υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο το κεφάλαιο ως κυβέρνηση, που έφερε το 3ο μνημόνιο και άφησε το λεγόμενο ταμειακό μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ με την τεράστια φοροληστεία της εργατικής τάξης, του λαού. Στον ΣΕΒ έδιναν εξετάσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας και ως αξιωματική αντιπολίτευση και ως κυβέρνηση. Θέσεις του ινστιτούτου των Δημοκρατικών των ΗΠΑ Levy Economics Institute εφάρμοζε με υπουργούς: Εργασίας την Ράνια Αντωνοπούλου και Οικονομικών τον Δημήτρη Παπαδημητρίου, στέλεχος και πρόεδρο, αντίστοιχα, του Levy Economics Institute.

Η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΕΒ συμβάλλουν στην καλλιέργεια αυταπατών στους εργαζόμενους ώστε να τους αποτρέπουν από ταξικούς διεκδικητικούς αγώνες. Στηρίζονται σε αυτό στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που δίνει τη δυνατότητα για σχετική αύξηση του εργατικού εισοδήματος, παρά το αντικειμενικό γεγονός ότι ωθεί σε σχετική μείωσή του συγκριτικά με τα κέρδη, άρα στη σχέση μισθών - παραγωγικότητας η ψαλίδα θα μεγαλώνει υπέρ της παραγωγικότητας, υπέρ των κερδών.

Η στρατηγική τους σύμπλευση είναι ολοφάνερη. Ο Κασσελάκης τόνισε: «Για την κοινωνική συνοχή οι σχέσεις εργοδότη - εργαζόμενου είναι καθοριστικές (...) Η λέξη "εργασία" πρέπει να είναι προτροπή για "συν-εργασία", για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο οι εργαζόμενοι συμμετέχουν ενεργά στην ανάπτυξη της επιχείρησης (...) Επίτευξη συμπεριληπτικής ανάπτυξης με παρότρυνση συμμετοχής των εργαζομένων στο μετοχικό κεφάλαιο μιας επιχείρησης (...) διότι ο εργαζόμενος θα ευθυγραμμίζεται πιο στενά με την επιτυχία της επιχείρησης (...) για το συνολικό όφελος».

Αντίστοιχα, ο Σπ. Θεοδωρόπουλος, αντιπρόεδρος του ΣΕΒ, είπε στο συνέδριο: «Χρειάζεται μια νέα συμφωνία κράτους, εργαζομένων και εργοδοτών που θα εξασφαλίζει περισσότερη ευελιξία, χωρίς να καταπατά τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα οδηγεί σε αντιμετώπιση της μαύρης εργασίας και της εισφοροδιαφυγής. Με αυτό τον τρόπο και οι εργαζόμενοι θα ανεβάσουν τους μισθούς τους, και οι επιχειρήσεις θα μπορέσουν να είναι πιο ευέλικτες (...) και θα καταφέρει το κράτος να καταπολεμήσει τη μαύρη εργασία και να βελτιώσει τα έσοδα στον φορολογικό και ασφαλιστικό τομέα (...) Το πρόβλημα δεν είναι να αυξάνουμε συνεχώς τους μισθούς».

Επομένως, ο ΣΕΒ βάζει όρια στα εργασιακά ζητήματα. Που θέλει να αποτυπωθούν σε «κοινωνικό συμβόλαιο» ανάμεσα σε κράτος, εργοδοσία και εργαζόμενους. Αυξήσεις μισθών με κριτήριο τη δυνατότητα της οικονομίας και της κάθε επιχείρησης. Γι' αυτό μιλά για ευελιξία. Θέλει «ευελιξία» και στις εργασιακές σχέσεις. Και όλα αυτά σε ένα «συμβόλαιο» που θα τους επιτρέπει να εφαρμόζουν σε κάθε επιχειρηματικό όμιλο οι ίδιοι οι επιχειρηματίες.

Προβάλλει επίσης ο ΣΕΒ τη θέση ότι η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και των φόρων θα αυξήσει το εργατικό εισόδημα, τους μισθούς. Βεβαίως, τέτοιες μειώσεις αυξάνουν το καθαρό εισόδημα, τον λεγόμενο «καθαρό» μισθό που παίρνουν οι εργαζόμενοι ακόμη και αν δεν θα αυξηθεί ο λεγόμενος «μεικτός» μισθός τους, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές και ο φόρος (ΦΜΥ), που τον παρακρατούν οι εργοδότες και τον πληρώνουν αυτοί στην εφορία. Την ίδια ώρα όμως η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών είναι εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων, τα αποθεματικά των οποίων μειώνονται, επομένως έρχεται μια στιγμή που θα μειωθούν και οι παροχές και οι συντάξεις. Αυτό δεν είναι πραγματική αύξηση μισθών, ενώ η σύνταξη που μπορεί να εξασφαλιστεί για την ώρα είναι μόνο η λεγόμενη εθνική. Αρα κινδυνεύουν οι συντάξεις.

Ολα αυτά είναι αντεργατικά μέτρα, λειτουργούν σε όφελος του κεφαλαίου, και τόσο η προηγούμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όσο και αυτή της ΝΔ έχουν αρχίσει και τα εφαρμόζουν.

Στον αντίποδα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ μπαίνουν μπροστά για την οργάνωση και την κλιμάκωση του αγώνα για μείωση του εργάσιμου χρόνου, αύξηση του ελεύθερου, σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, κατάργηση κάθε «ευελιξίας», μείωση των χρόνων δουλειάς για σύνταξη, μεγάλη αύξηση μισθών για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, φραγμό στην εντατικοποίηση και στην τηλεργασία, συνθήκες υγείας και ασφάλειας, αλλά και όλα όσα διεκδικούμε για Υγεία, Πρόνοια, Εκπαίδευση, ξεκούραση, ψυχαγωγία, διακοπές, αθλητισμό, πολιτισμό κ.λπ.