Στο κάλεσμά του ο ΠΜΣ τονίζει ότι διεκδικεί να ζουν και να δημιουργούν οι μουσικοί όπως αρμόζει στον 21ο αιώνα, και όχι δεκαετίες πίσω.
«Το σωματείο μας είναι σύγχρονο, γιατί παλεύει για τις σύγχρονες ανάγκες μας. Δηλαδή να εργαζόμαστε: Στο ελεύθερο επάγγελμα με συμβάσεις εργασίας με καθορισμένη σεζόν, μισθό και ασφάλιση. Στα δημόσια μουσικά σύνολα με σταθερές εργασιακές σχέσεις και ικανοποιητικό μισθό. Ως freelancer μουσικοί με απολαβές στο ύψος των αναγκών μας. Ως δάσκαλοι μουσικής με σταθερό μισθό και όχι ανταποδοτικά, όπως γίνεται σε όλα τα δημοτικά ωδεία. Με την ασφάλεια πως έχουμε δωρεάν πρόσβαση σ' ένα δημόσιο σύστημα Υγείας, πως η σύνταξή μας διασφαλίζεται από το κράτος και δεν τζογάρεται ως επένδυση με ρίσκο, όπως προβλέπουν όλα τα νομοσχέδια από τον νόμο Κατρούγκαλου του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον πρόσφατο νόμο της ΝΔ. Με τη δυνατότητα να διαδώσουμε την τέχνη μας ελεύθερα, χωρίς τη χειραγώγηση της μουσικής βιομηχανίας και της λογοκρισίας».
Η πρωτοπόρα στάση του ΠΜΣ αναγνωρίζεται πλατιά από τους μουσικούς. Αυτήν τη στιγμή είναι το μεγαλύτερο πανελλαδικά καλλιτεχνικό σωματείο, αριθμώντας πάνω από 6.000 εγγεγραμμένα μέλη και 10 παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα.«Το σωματείο μας έγινε πόλος έλξης σε κινητοποιήσεις όλου του καλλιτεχνικού κόσμου, κατάφερε να είναι το αντίπαλο δέος σε κυβέρνηση, σε μεγάλους εργοδότες, περιφέρειες, πολιτιστικά ιδρύματα, εταιρείες παραγωγής στο Θέαμα - Ακρόαμα, μεγάλες μουσικές σκηνές, μεγαλομαγαζάτορες στις τουριστικές πιάτσες», σημειώνεται χαρακτηριστικά στο κάλεσμα.
Χιλιάδες είναι οι μουσικοί που έχουν ενωθεί κάτω από το σύνθημα του ΠΜΣ και έχουν γίνει κρίκος στην αλυσίδα του αγώνα. Διεκδικώντας καθολικά μέτρα στήριξης την περίοδο της πανδημίας, έκαναν πράξη το σύνθημα «Κανένας μόνος». Και πράγματι, μέσα από τους αγώνες τους κατάφεραν να αποσπάσουν το επίδομα. «Πιέσαμε την κυβέρνηση να συμπεριλάβει πολλές κατηγορίες συναδέλφων στα μέτρα στήριξης. Αυτό δεν μας χαρίστηκε. Κατακτήθηκε μέσα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις μας από την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2020 έως σήμερα». Κατάφεραν να κερδίσουν δεδουλευμένα που «κάποιοι επιχειρηματίες αρνούνταν να δώσουν, στο όνομα της πανδημίας, τη στιγμή μάλιστα που άλλες δυνάμεις έλεγαν "θα λογαριαστούμε μετά"».
Με την ενίσχυση της συλλογικής οργάνωσης και του αγώνα κατάφεραν να σταθούν απέναντι σε μια συνολική επίθεση. Με πολύμορφες πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στη δουλειά, στη ζωή και την τέχνη τους. «Παλεύουμε σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα: Για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στις τηλεοπτικές μουσικές εκπομπές, για τους εργαζόμενους freelancers στην Εθνική Λυρική Σκηνή, για να διαμορφωθεί κουλτούρα απαίτησης για ασφάλιση και κατώτατο μεροκάματο στο λαϊκό πάλκο, για τα εργασιακά προβλήματα σε ωδεία και μουσικά σύνολα, για τα προβλήματα των μουσικών του δρόμου και την καταστολή που δέχονται από αστυνομία και δημοτικές αρχές, για ένα αποκλειστικά δημόσιο σύστημα Ανώτατης Μουσικής Εκπαίδευσης, το οποίο θα προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε κάθε νέο και νέα που ονειρεύεται να ακολουθήσει το επάγγελμα».
Την παράσταση παρακολούθησε το βράδυ της Παρασκευής ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ο οποίος συγχάρηκε θερμά τους συντελεστές.
Ενα νεαρό κορίτσι μπαίνει σ' ένα - εδώ και χρόνια - αφημένο σπίτι. Εξερευνώντας το, ανακαλύπτει ένα βιβλίο γεμάτο μαρτυρίες γυναικών, πολιτικών κρατουμένων στις Φυλακές Αβέρωφ. Η ιστορία υψώνεται μπροστά της και οι μορφές εκείνων των γυναικών που... «όσο κι αν τις σκοτώναν, υπήρχαν ακόμα πιο δυνατά», ζωντανεύουν ξανά δείχνοντάς της τον δρόμο.
Οι Φυλακές Αβέρωφ, που βρίσκονταν στην οδό Αλεξάνδρας, χτίστηκαν το 1892. Στην Κατοχή αποτέλεσαν το δεσμωτήριο εκατοντάδων αγωνιστών και αγωνιστριών. Μετά τον Δεκέμβρη του '44, τα κτίρια της οδού Αλεξάνδρας χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά ως χώρος κράτησης πολιτικών κρατουμένων.
Το 1947, μεταφέρονται 1.200 γυναίκες. Συνολικά στη διάρκεια του Εμφυλίου και μετά οι κρατούμενες φτάνουν τις 3.000. Σε αυτές τις άθλιες συνθήκες βρέθηκαν και 80 - 100 παιδιά νηπιακής και βρεφικής ηλικίας μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους. Παρά τη βία, τις πιέσεις και τις απαγορεύσεις, γυναίκες όλων των ηλικιών έζησαν, άντεξαν, οργάνωσαν τη ζωή τους, δεν σταμάτησαν λεπτό να ονειρεύονται για ένα καλύτερο αύριο...
Ερμηνεύουν: Δανάη Αλυσανδράτου, Κατερίνα Καϊμά, Γεωργία Καούκη, Ειρήνη Λιγάτου, Βιβή Τάγαρη. Πρωτότυπη μουσική σύνθεση και εκτέλεση / προγραμματισμός synthesizer: Δημήτρης Ανδρονιάδης.
Προπώληση εισιτηρίων στο viva.gr
Μια φτωχογειτονιά της Αθήνας, ο Ασύρματος, είναι το κέντρο του κόσμου για τους ανθρώπους που ζουν εκεί, και προσπαθούν με κάθε τρόπο να ξεφύγουν απ' τη φτώχεια και την ανέχεια. Σε πρώτο πλάνο βρίσκονται η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν, οι άθλιες συνθήκες, η μιζέρια, η κοινωνική αδικία, η απελπισία, η ματαιότητα των ονείρων τους... Η αρχική εμφάνιση της ταινίας στις αίθουσες προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, καθώς, σύμφωνα με τον υφυπουργό Τύπου της ΕΡΕ, δυσφημούσε την εικόνα της ευημερούσας Ελλάδας. Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε με επεισόδια, καθώς η αστυνομία αποπειράθηκε να εμποδίσει την είσοδο του κοινού στον κινηματογράφο. Η ταινία δεν προβλήθηκε στις επαρχιακές πόλεις, ειδικά στις «εθνικά ευαίσθητες περιοχές»...
Οπως σημειώνει ο Σ. Χατζάκης, «το σενάριο της ταινίας έπρεπε να εμπλουτιστεί, να θεατροποιηθεί, τύποι να γίνουν χαρακτήρες και χαρακτήρες να έχουν δραματουργικό σημείο εκκίνησης μέσα στην παράσταση. Ερεύνησα λοιπόν το συνολικό έργο του Λειβαδίτη και σταχυολόγησα λέξεις, εκφράσεις, καταγγελίες και "πτήσεις" του ποιητή που συνάδουν με το έργο. Επινόησα απ' το μηδέν το ρόλο του τρελού, γιατί είχε κοπεί - πλην ενός πλάνου - από την κυβέρνηση το 1961, με το επιχείρημα ότι "οι τρελοί στην Ελλάδα βρίσκονται στα ψυχιατρεία και όχι στην κοινωνία". Ο δικός μου τρελός διατρέχει το έργο, υπονοεί, γλεντάει, απελπίζεται, ενώνει σκηνές, σηματοδοτεί διαλόγους όπως ακριβώς και ο αρχαίος μώμος - μίμος - αρλεκίνος - κομπέρ, πρόγονός του. Εγραψα τέλος τους μονολόγους του έργου που λειτουργούν σαν άρσεις του ρεαλισμού και βαθαίνουν την ιστορία των ρόλων, δίνοντας στα πρόσωπα θεατρική υπόσταση, συνοχή και εξελικτική ευλυγισία. Το σενάριο λοιπόν της ταινίας, εδάφια ποίησης του Λειβαδίτη και μονόλογοι του διασκευαστή αποτελούν το συγγραφικό υλικό του έργου που θα δείτε. Και φυσικά τα αθάνατα τραγούδια του Μίκη καθώς και άλλα απ' τα δικά του, που με γενναιοδωρία μας παραχώρησε. Στο τέλος ο τρελός θα μιλήσει με την φωνή του υπέροχου Κοσμά Πολίτη από το βιβλίο του "Στου Χατζηφράγκου"».
Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Μίκη Θεοδωράκη.
Παίζουν οι: Μάνος Βακούσης, Γιωργής Τσαμπουράκης, Μαρία Φιλίππου, Σοφία Μανωλάκου, Στράτος Χρήστου, Δημήτρης Καραμπέτσης, Εύρη Σωφρονιάδου, Γεράσιμος Σοφιανός, Κατερίνα Σπάρταλη και στον ρόλο του τρελού ο Κώστας Φλωκατούλας.
Ερμηνεύει ζωντανά ο Ζαχαρίας Καρούνης, στην κιθάρα ο Μάριος Μούρμουρας, ο Κοσμάς Κοκόλης και ο Αλέκος Γλυκιώτης στο μπουζούκι. Συμμετέχει η Μαρία Γράμψα.
Η Σεμίνα Διγενή «αποδελτιώνει» αρθρογραφία, δημοσιογραφικές έρευνες και συνεντεύξεις με σημαντικές προσωπικότητες, όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Μαρία Φαραντούρη, Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Τάνια Τσανακλίδου, Κωστής Βαρώτσος, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Λεξ, Ράνια Οικονομίδου, Γιώργος Σκούρτης, Λυδία Φωτοπούλου, Ελένη Ράντου, Δήμητρα Γαλάνη, Νίκος Πορτοκάλογλου, Πάνος Κοκκινόπουλος, Πότα Κακκαβά, Αλέιδα και Καμίλο Γκεβάρα, Δημήτρης Κουτσούμπας, Αλέκα Παπαρήγα και άλλοι.