Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ηταν μια φορά κι έναν καιρό μια πανάσχημη κυρία, η οποία ονομαζόταν κα Μεταρρύθμιση. Αυτή κατοικούσε σ' ένα βρώμικο συρτάρι κι άκουγε μόνο στο όνομα: "Συμφέρον". Επειδή όμως υπήρχαν πολλοί κοι Νόμο και κες Μεταρρυθμίσεις που άκουγαν σ' αυτό, πολλοί τη φώναζαν: "Δίωξη Μαθητών από τα Λύκεια" (ή αλλιώς ΔΜΛ).

Η κα Μεταρρύθμιση λοιπόν, πέρναγε τη μέρα της, κατασπαράζοντας οτιδήποτε έβρισκε μπροστά της, με μόνη της ελπίδα να έρθει η στιγμή που θα βγει απ' το συρτάρι και θα μπορεί να φάει, μεγαλοπρεπώς, την αγαπημένη της σπεσιαλιτέ: "Μαθητές Λυκείων a la αμόρφωτοι εργάτες".

Τα χρόνια περνούσαν, ώσπου το καλοκαίρι του 1997, ένας παπάς τη βάφτισε και ύστερα την παρουσίασε σε μια αίθουσα με ανθρώπους. Ποτέ της δεν είχε αντικρίσει "άνθρωπο", το μόνο που έβλεπε συχνά, ήταν ένα τέρας, που αργότερα έμαθε ότι τον έλεγαν Αρσένη.

Οι μήνες πέρασαν, τα σχολεία άρχισαν και η κα Μεταρρύθμιση έγινε μεγάλη και τρανή. Είχε ήδη γίνει διάσημη, άνοιξε φροντιστήρια, έκλεισε σπίτια και γενικά ασχολήθηκε με πολλές δραστηριότητες. Το πρόγραμμά της ήταν γεμάτο, παρ' όλα αυτά πάντα είχε το χρόνο να τρώει το αγαπημένο της φαγητό. Η κα Μεταρρύθμιση ζούσε μια "ήρεμη" ζωή στη βίλα της στην Κηφισιά. Μια μέρα καθώς παρακολουθούσε τις διαφημίσεις της, άκουσε στο ραδιόφωνο μια "ηχορύπανση", όπως σχολίασε αργότερα.

Κάτι άτακτοι μαθητές βγήκαν στους δρόμους, διαδηλώνοντας εναντίον της. Αρχικά, δεν έδωσε πολλή σημασία, καθώς όμως οι μέρες περνούσαν, αυτά τα άτακτα παιδιά άρχισαν να την εκνευρίζουν. Αν συνεχιζόταν άλλο αυτή, η διαφημιστική της καμπάνια θα διαλυόταν.

Ετσι τηλεφώνησε στην καλύτερη φίλη της και συνεργάτη της, κα Τρομοκρατία, ζητώντας τη να κάνει κάτι. Της κας Τρομοκρατίας πάντα της άρεσε να "βοηθά" σε τέτοιες περιπτώσεις. Ετσι φώναξε τα παιδιά της: ΜΑΤ, εισαγγελείς, αγανακτισμένους γονείς, κ.ά. και άρχισε το έργο της.

Η κα Μεταρρύθμιση ανησυχούσε πολύ. Οι μέρες περνούσαν και οι μαθητές δεν έβαζαν κάτω, ενώ κάθε φορά ήταν όλο και πιο πολλοί.

Παρομοίως η κα Τρομοκρατία δεν αισθανόταν τόσο καλά. Είχε κάνει τα πάντα και οι μαθητές δε σταμάταγαν. Μαζί μ' αυτούς είχαν μαζευτεί γονείς, καθηγητές, εργαζόμενοι και όλοι τους αποτελούσαν μια δυνατή γροθιά που δεν μπορούσε να τη διαλύσει τίποτα.

Αλλαξε όλα τα κανάλια, αλλά παντού υπήρχαν θρίλερ..."Χιλιάδες μαθητές στο σημερινό συλλαλητήριο στην Αθήνα...", έτσι αναγκάστηκε για άλλη μια φορά να κλείσει την τηλεόραση.

Υστερα από δύο νευρικές κινήσεις, το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Ηταν η κα Τρομοκρατία γεμάτη χαρά!

- Ελα, βλέπεις τηλεόραση;

- Οχι.

- Οχι!!! Τέλος πάντων. άνοιξε και θα δεις. Αυτοί οι δικοί μου είναι ιδιοφυΐες!!!

Η κα Μεταρρύθμιση πάτησε το κουμπί και η τηλεόραση άναψε. Μαζί μ' αυτή είχαν ανάψει όμως και δύο αυτοκίνητα, τράπεζες κ.ά. Μέσα στην υπερβολική της χαρά, την πήρε ο ύπνος, μια και είχε να κοιμηθεί από καιρό, διότι έβλεπε εφιάλτες.

Οι μήνες πέρασαν και οι πολύμορφες κινητοποιήσεις των μαθητών σταμάτησαν μετά από δική τους απόφαση. Η κα Μεταρρύθμιση έπιασε ξανά δουλιά, έτρωγε το φαί της κανονικά, έκανε τις αγαπημένες της δραστηριότητες και έβαλε καινούριες διαφημίσεις. Το καλοκαίρι ήταν η αγαπημένη εποχή της καθώς το γεύμα ήταν αυξημένο.

Ο χρόνος άλλαξε και οι μαθητές ξαναβγήκαν στους δρόμους, διεκδικώντας 12χρονο Υποχρεωτικό Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο, 15% του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία κ.ά. Εκείνη μαζί με τη φίλη της συνέχισαν τη δουλιά τους, μέχρι τις εκλογές.

Ενα πρωινό, καθόταν μαζί με τον αγαπημένο της γιο και έβλεπαν τηλεόραση, καθώς ρώτησε ο ΤΕΕ:

- Γιατί, μαμά, δε μ' αφήνεις να παίζω τόσο πολύ με τους μαθητές;

- Γιατί, παιδί μου, έχουμε εκλογές.

- Τι σημαίνει, μαμάκα, αυτό;

- Εκλογές, παιδί μου, λέμε ότι έχουμε, όταν ο λαός ψηφίζει το κόμμα που θα τον "αντιπροσωπεύει" και συνήθως καταλαβαίνουμε ότι έρχονται, όταν όλοι εμείς παίρνουμε ρεπό για λίγο καιρό, ώστε μετά να συνεχίσουμε με υπερωρίες και σκληρή δουλιά.

Η Μεταρρύθμιση ήταν πανευτυχής, το ίδιο και ο φτωχός Πετράκης. Φτωχός με τόσα εκατομμύρια;;; Κι όμως γιατί συνέχισε το έργο της "αναστήλωσης" της Μεταρρύθμισης με την ελπίδα ότι οι μαθητές θα κάτσουν δεμένοι στη θέση τους, παραμυθιασμένοι ότι τώρα όλα προχωράνε ομαλά. Ηδη οι μαθητές νιώσανε αυτό το "ομαλά" το καλοκαίρι, όταν δημοσιεύτηκε η μαθητική διαρροή στο δημόσιο ημερήσιο λύκειο πριν και μετά τη μεταρρύθμιση.

Ιδέα του Πετράκη ήταν να κυκλοφορήσει τη μόρφωση σε κουπόνια "Στους 30.000 μαθητές που θα φεύγουν από το λύκειο οι 10.000 δώρο". Τα πράγματα συνεχίστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο, αλλά οι μαθητές...

Το παραμύθι τελειώνει εδώ. Από δω και πέρα ξεκινά η πραγματικότητα. Οι Νόμοι της κυβέρνησης δε θα περάσουν! Οι μαθητές θα βρεθούν και πάλι μπροστά σας, διεκδικώντας μέχρι τη νίκη:

• 12χρονο υποχρεωτικό δημόσιο και δωρεάν σχολείο
• 15% του κρατικού προϋπολογισμού για την παιδεία
• Οχι στο εμπόριο της γνώσης
• Βιβλία σύγχρονα, κατανοητά, δωρεάν».