Με «μπαράζ» πανελλαδικών απεργιακών κινητοποιήσεων, από σήμερα, απαντούν οι συμβασιούχοι του ΥΠΠΟ στο συνεχιζόμενο κυβερνητικό εμπαιγμό τους, διεκδικώντας μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς εξαιρέσεις, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, επαναπρόσληψη των απολυμένων και στελέχωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας βάσει των πραγματικών αναγκών, που είναι περισσότερες και από τον υπάρχοντα Οργανισμό του ΥΠΠΟ, στον οποίο επίσης καταγράφονται μεγάλες ελλείψεις.

Στις τελευταίες συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ, οι συμβασιούχοι διαπίστωσαν ότι δε δεσμεύτηκε για τίποτα, ούτε καν για τα άμεσα τραγικά προβλήματα των εργαζομένων: Λ.χ. το συνεχιζόμενο αίσχος να δουλεύουν απλήρωτοι 670 εργαζόμενοι με ασφαλιστικά μέτρα, στους οποίους δεν καταβλήθηκαν ούτε το δώρο Χριστουγέννων, μισθοί και επίδομα αδείας για το 2008. Οι υποσχέσεις περί προκηρύξεις θέσεων 1.100 φυλάκων, μέσω ΑΣΕΠ, και 1.500 διαφόρων ειδικοτήτων από το ΥΠΠΟ, όχι μόνο δε συνοδεύτηκαν από συγκεκριμένη χρονική δέσμευση, αλλά ούτε και για το αν αυτά θα είναι τα τελικά νούμερα, αφού η ηγεσία του ΥΠΠΟ ρίχνει το «μπαλάκι» στο υπουργείο Οικονομικών. Επιπλέον, οι συμβασιούχοι εκτιμούν ότι - παρά τις υπουργικές υποσχέσεις για «μοριοδότησή» τους, αν προκηρυχτούν οι παραπάνω θέσεις... - αυτές οι θέσεις δεν αφορούν στους εργαζόμενους με ασφαλιστικά ούτε στους απολυμένους, αφού όλοι έχουν συμπληρώσει 24μηνο. Αρα, θα πρόκειται για μια ακόμη «ανακύκλωση» της εργασιακής ομηρίας. Φυσικά, στα «αζήτητα» πάνε οι απολυμένοι τα τρία τελευταία χρόνια 3.000 ωρομίσθιοι, αν και είναι εξειδικευμένο προσωπικό (αρχαιολόγων, συντηρητών, τεχνικών κλπ). «Αντίθετα», σημειώνουν οι συμβασιούχοι, «μεθοδεύεται η αντικατάσταση των απολυμένων συμβασιούχων με νέους μη καταρτισμένους, διαιωνίζοντας την ομηρία και τα αδιέξοδα». Ιδια είναι η κατάσταση και των εργαζομένων με συμβάσεις έργου, οι οποίοι «εισέπραξαν», επίσης, γενικόλογες υποσχέσεις για το εργασιακό μέλλον τους μέσω του ΕΣΠΑ (Δ' ΚΠΣ).

Σήμερα, λοιπόν, οι συμβασιούχοι προχωρούν σε 24ωρη απεργία, με αποκλεισμό της Ακρόπολης (από 8 π.μ.), συγκέντρωση στο ΥΠΠΟ (11 π.μ.) και στις 6 μ.μ. στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Η απεργία θα συνεχιστεί αύριο και μεθαύριο, με αποκλεισμούς της Ακρόπολης (8 π.μ. - 3 μ.μ.).

Σε κίνδυνο, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων, βρίσκεται το, ουσιαστικά αλώβητο, περιβάλλον του μοναστηριού του Οσιου Λουκά στη Βοιωτία, το καλύτερα διατηρημένο μεταβυζαντινό μοναστηριακό συγκρότημα, παινεμένο από τον Αγγελο Σικελιανό, χαρακτηρισμένο, το 1992, ως μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και από την ΟΥΝΕΣΚΟ.

Με αφορμή την άδεια που έδωσε, κατά πλειοψηφία, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο για εγκατάσταση κτηνοτροφικής μονάδας εντός της Ζώνης προστασίας του μνημείου και τη σχετική συζήτηση, προέκυψε ότι τα αιτήματα «αξιοποίησης» της μεγάλης αυτής έκτασης - «φιλέτο» (για ορισμένους) που διατηρεί το γεωργικό χαρακτήρα της, πληθαίνουν. Ειπώθηκε, μάλιστα, από την προϊσταμένη της αρμόδιας 23ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, ότι ανάλογο «ενδιαφέρον» (για δημιουργία συνεδριακού κέντρου!) εκδηλώνει και το μοναστήρι.

Η ευθύνη γι' αυτήν την κατάσταση ανήκει αποκλειστικά και διαχρονικά στο ΥΠΠΟ, το οποίο ακόμη δεν έχει προχωρήσει σε ορισμό αδόμητης Ζώνης, παρότι η σχετική πρόταση των αρμόδιων περιφερειακών μονάδων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας κατατέθηκε το 2007. Παρ' όλ' αυτά, η Αρχαιολογική Υπηρεσία κατάφερε να διατηρήσει την περιοχή σχεδόν αναλλοίωτη, θεωρώντας την «εθιμικά» ως αδόμητη.

Σε συνδυασμό με την πρόσφατη άδεια για εγκατάσταση εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της εταιρείας ENELCO AE (ομίλος Κοπελούζου) στον Αγιο Βλάσιο της Χαιρώνειας, δίπλα σε κηρυγμένους και υπό κήρυξη αρχαιολογικούς χώρους, είναι φανερό πως η κυβέρνηση επιφυλάσσει δυσάρεστο μέλλον για την πολιτιστική κληρονομιά και το περιβάλλον της Βοιωτίας.

Στην αρχική μορφή που του έδωσε ο Πικιώνης θα αποκατασταθεί το αναψυκτήριο (χαρακτηρισμένο ως έργο τέχνης) στον Αγ. Δημήτριο Λουμπαδιάρη στου Φιλοπάππου, με το ΚΑΣ να γνωμοδοτεί υπέρ της σχετικής μελέτης που κατέθεσε η ιδιοκτήτρια Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων, χωρίς - ευτυχώς - να εγκρίνει «νεωτερικές» επεμβάσεις, που θα αλλοίωναν το χαρακτήρα του υπέρ των μελλοντικών εκμισθωτών.

Το αναψυκτήριο, που κατασκεύασε ο σπουδαίος αρχιτέκτονας στη δεκαετία του 1950, παραμένει κλειστό από το 1995 και γενικά βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Τον περασμένο Δεκέμβρη η ίδια μελέτη εγκρίθηκε από το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, με τους ίδιους όρους. Η γνωμοδότηση εκείνη μετατράπηκε σε υπουργική απόφαση... για να σταλεί στο ΚΑΣ για γνωμοδότηση!

«Υστατο χαίρε» χτες το μεσημέρι για τον 88χρονο ζωγράφο, γλύπτη, μακετίστα, γραφίστα, Θωμά Μώλο, που «έφυγε» προχτές. Αυτοδίδακτος δημιουργός, με πενηντάχρονη εικαστική πορεία, ο Θ. Μώλος διακρίθηκε με την αγωνιστικότητα, σεμνότητα και το ήθος του. Γεννημένος (1921) στα Μέγαρα, εντάχθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση και δεν αρνήθηκε ποτέ τις ιδέες του, πάντα στο πλάι του ΚΚΕ. Στην Κατοχή συνελήφθη από τους Γερμανούς και κρατήθηκε στην απομόνωση. Το 1946, με τις διώξεις των αγωνιστών, πήρε το δρόμο των φυλακών Αβέρωφ και Κεφαλονιάς και έπειτα της πεντάχρονης εξορίας στη Λήμνο και τη Μακρόνησο.

Η πρώτη ατομική έκθεση έργων του πραγματοποιήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Για τις εκθέσεις επέλεγε χώρους προσιτούς στο πλατύ κοινό, κι όχι τα εμπορικά κυκλώματα των γκαλερί. Στη δεκαετία του 1970 πραγματοποίησε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό: γκαλερί «Διαμαρτυρία» (1971), αίθουσα «Περβανιδίου Ινστιτούτου» (Λάρισα, 1974), Λέσχη Γραμμάτων και Τεχνών (Θεσσαλονίκη, 1975), Πανελλήνια Καλλιτεχνική Εκθεση (Ζάππειο, 1975), Δημαρχείο Νίκαιας (1977) κ.α. Ιδιαίτερη αναγνώριση είχε το έργο του «Η ζωή μου στο Μακρονήσι», (IV Διεθνής Εκθεση Ρεαλιστικής Ζωγραφικής, Σόφια, 1982). Ο μεγάλων διαστάσεων πίνακας, που δώρησε το 1986 στο ΚΚΕ, μαζί με τον πίνακα «Εθνική Αντίσταση», ξεχώρισε στην έκθεση, αποσπώντας επαίνους των κριτικών.

Στη ζωγραφική του Θ. Μώλου «ξεδιπλώνεται» η ανθρώπινη ιστορία. Τα ιδανικά της Αντίστασης, οι μαύρες μέρες της εξορίας, αλλά και σύγχρονα γεγονότα (παιδιά Παλαιστίνης, πόλεμος στο Ιράκ κ.ά.). Από την πλούσια γλυπτική του δραστηριότητα, σημειώνουμε τις τοποθετήσεις γλυπτών σε δημόσιους χώρους: Μνημεία Εθνικής Αντίστασης στις περιοχές, Νέα Αρτάκη Εύβοιας, Εγκλοβή Λευκάδας, Μέγαρα Αττικής, Κλειτορία Καλαβρύτων, στο Σπίτι του Αγωνιστή στον Υμηττό. Ξεχωριστή ήταν η προσφορά του στην επιμέλεια των εξωφύλλων του περιοδικού «Εθνική Αντίσταση», στην εικονογράφηση βιβλίων και τη φιλοτέχνηση μεταλλίων συλλόγων και δήμων. Σημαντική στιγμή του ήταν το πολυτελές λεύκωμα «Λαογραφικά των Μεγάρων», με έργα ζωγραφικής του Θ. Μώλου, για τα ήθη και έθιμα των Μεγάρων.

Πρεμιέρα, αύριο, στο θέατρο «Στοά» με το έργο του Αντώνη Νικολή «Λισαβόνα», σε σκηνοθεσία του Θανάση Παπαγεωργίου, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και την Λήδα Πρωτοψάλτη. Σκηνικό Λέας Κούση, επεξεργασία ήχου Κώστα Μπόκους, σύνθεση - επεξεργασία εικόνας Βασίλη Κουντούρη, μάσκες: αδελφοί Αλαχούζοι. Παίζουν επίσης: Εύα Καμινάρη, Δημήτρης Θεοδώρου.

Το έργο περιγράφει τη ζωή ενός ζευγαριού που επί πολλά χρόνια έκανε διακοπές στη Λισαβόνα. Κάποτε οι διακοπές του σημαδεύτηκαν από το φοβερό μαντάτο. Η κόρη τους αρρώστησε σοβαρά και πέθανε. Μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς διακοπές, το ζευγάρι αποφάσισε να ξαναπάει. Δύο «νεκροί». Η Λισαβόνα αντιπροσωπεύει τις φωτεινές μέρες τους. Μπορεί και να ξεχάσουν. Αλλά δεν ξεχνιέται ο βαθύς πόνος. Μπορούν δύο «νεκροί» να ταξιδεύουν χωρίς τις μνήμες τους; Η Λισαβόνα είναι ο άλλος «τόπος» στη συνείδηση του ζευγαριού. Τους επαναφέρει στην επιφάνεια όσα προσπάθησαν να «καταχωνιάσουν» βαθιά μέσα τους. Ενας σκληρός κλαυσίγελος, για να σκεπάσει τις «ζαριές» του «παιχνιδιού» της ζωής με το χρόνο.

Με ποιητικό τρόπο, ο Αντώνης Νικολής προσπαθεί να διερευνήσει το χάος που αφήνει μέσα μας ο θάνατος. Ξεδιπλώνει το έργο του περιπλανώμενος μέσα σε άγνωστα μονοπάτια προσπαθώντας κι ο ίδιος να ανακαλύψει αυτό που μας δημιουργεί ο πραγματικά μεγάλος πόνος.