Κινηματογραφική βδομάδα με λίγες ταινίες στη διανομή, αλλά πολλές προβολές σε όλους τους κεντρικούς κινηματογράφους της πόλης από το 29ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας». Εως και τις 8 Οκτώβρη, το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να δει 150 ταινίες, σύγχρονες και παλιότερες. στα αφιερώματα του Φεστιβάλ, που και φέτος έχει 3 διαγωνιστικά τμήματα, αρκετά μεγαλύτερα και πλουσιότερα από άλλες χρονιές. Στο Διεθνές Διαγωνιστικό φέτος συμμετέχουν 16 ταινίες και σχεδόν σε όλες είναι καλεσμένοι οι σκηνοθέτες τους. Στις Ελληνικές Μικρές Ιστορίες συμμετέχουν 47 ταινίες της φετινής χρονιάς, που πολλές από αυτές έχουν βρει ήδη διανομή μέσα στη χειμερινή σεζόν. Υπάρχουν ακόμα τα αφιερώματα «Μουσική και Φιλμ» και «Είδωλα», ενώ θα πραγματοποιηθούν επίσης ένα μικρό αφιέρωμα στα 100 χρόνια της Ντίσνεϊ και το Αφιέρωμα Scala, που αναφέρεται στο λονδρέζικο Scala, όπου στήθηκε για κάτι παραπάνω από μια δεκαετία η πιο εκλεκτική arthouse αίθουσα της Αγγλίας. Οι αίθουσες που θα φιλοξενήσουν τη φετινή διοργάνωση είναι οι εξής: «Δαναός» Ι & ΙΙ, «Ιντεάλ», «Αστορ», «Αστυ», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «Παλλάς» και Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Δυστυχώς για άλλη μια χρονιά το Φεστιβάλ δεν πραγματοποιεί δημοσιογραφικές προβολές, και έτσι δεν θα μπορέσουμε να σας προτείνουμε κάποια ταινία από το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Η αυλαία της φετινής διοργάνωσης θα πέσει το Σάββατο 7 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας «Το αγόρι και ο ερωδιός» του κορυφαίου δημιουργού κινουμένων σχεδίων Χαγιάο Μιγιαζάκι. Ανάμεικτα συναισθήματα προκάλεσε η εισαγωγή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, Λουκά Κατσίκα, που ουσιαστικά αποχαιρέτησε πικρά τον κινηματογράφο «Ιντεάλ», με εγκωμιαστικά λόγια μεν που όμως απέπνεαν τη συνειδητοποίηση ενός τέλους και την «ανημποριά» της πόλης να κρατήσει τα σινεμά της. Απαισιόδοξος πρόλογος, που δεν άφησε κανένα περιθώριο ότι θα μπορούσε να ανατραπεί το κλείσιμο του «Ιντεάλ». Βέβαια, το γιατί κλείνει το «Ιντεάλ», ποιοι ευθύνονται, είναι μια πολύ γνωστή υπόθεση, που μάλλον δεν θέλησε να θίξει στην ομιλία του. Το θέμα που επανέρχεται και στοιχειώνει την πόλη, η οποία με την τουριστική ανάπλαση - ανάπτυξη θα μείνει ένα κουφάρι που αντί να έχει το σάουντρακ των κινηματογράφων της θα έχει έναν ατέρμονο ήχο με ροδάκια από βαλίτσες επάνω στα «καινούργια» της μάρμαρα του ράβε - ξήλωνε «μεγάλου περιπάτου»... Και μια που το Φεστιβάλ τελειώνει την ίδια μέρα με τις εκλογές, να θυμηθούμε ότι η «Λαϊκή Συσπείρωση» Δήμου Αθήνας πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις για να μην κλείσουν οι κινηματογράφοι «Ιντεάλ» και «Αστόρ», ότι είναι η μόνη δύναμη που ενδιαφέρεται πραγματικά για τον Πολιτισμό και τις λαϊκές ανάγκες στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Το Greece International Film Festival (Open Air) ανοίγει για δεύτερη φορά τις πόρτες του στο κοινό, για να παρουσιάσει ταινίες της εγχώριας και παγκόσμιας παραγωγής, στις 3 και 4 Οκτώβρη στον θερινό κινηματογράφο «Cine Αλιμος», όπου θα φιλοξενήσει ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους από όλο τον κόσμο. Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν από 19.30 μέχρι 24.00 και τις δυο μέρες και η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.

Αυτή η βδομάδα δεν έχει τίποτα ιδιαίτερα αξιόλογο στη διανομή της, μέχρι και η ταινία του Γούντι Αλεν είναι μέτρια. Εχει όμως την 11η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα», που του χάρισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κανών το 1998, αποκλειστικά στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema». Στον ίδιο κινηματογράφο θα προβάλλεται σε επανέκδοση το αριστούργημα του Γκριγκόρι Κόζιντσεφ, «Αμλετ», που δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο Κόζιντσεφ ήταν ένας από τους σπουδαιότερους και επιδραστικότερους Σοβιετικούς σκηνοθέτες όλων των εποχών και οι δικοί του «Αμλετ» και «Βασιλιάς Ληρ» είναι οι σπουδαιότερες μεταφορές σαιξπηρικού έργου στη μεγάλη οθόνη. Ο Σοβιετικός σκηνοθέτης, μένοντας απόλυτα πιστός στο θεατρικό κείμενο, ερμήνευσε τις πράξεις του διασημότερου σαιξπηρικού ήρωα (Αμλετ) κάτω από μια ιστορική όσο και υπαρξιακή οπτική. Ο Αμλετ ολοκληρώθηκε το 1963 και προβλήθηκε το 1964, μετά από οκτάχρονη επεξεργασία του σεναρίου. Τα γυρίσματα διήρκεσαν δύο χρόνια. Η σοβιετική εκδοχή του διάσημου σαιξπηρικού έργου αποτέλεσε την εθνική συμμετοχή της ΕΣΣΔ στον εορτασμό των 400 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα. Συνεργάτες του Κόζιντσεφ ήταν ο Μπόρις Πάστερνακ, που έκανε τη μετάφραση, ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, που έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα σάουντρακ όλων των εποχών, και βέβαια ο τεράστιος ηθοποιός Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, αντάξιος του Λόρενς Ολίβιε. Πρόκειται για μια ταινία αληθινό αριστούργημα, με πλάνα εκπληκτικής ακρίβειας και ομορφιάς, διδάσκοντας σκηνοθεσία σε όλο της το φάσμα και το μεγαλείο.

Η Φανί και ο Ζαν μοιάζουν με το ιδανικό παντρεμένο ζευγάρι και δείχνουν να είναι τόσο ερωτευμένοι όπως όταν πρωτογνωρίστηκαν. Αλλά όταν η Φανί συναντά τελείως τυχαία στον δρόμο τον Αλέν, έναν πρώην συμμαθητή της από το Γυμνάσιο, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Σύντομα θα αρχίσουν να βρίσκονται και να έρχονται όλο και πιο κοντά...

Η 50ή ταινία της καριέρας του Γούντι Αλεν έρχεται στους κινηματογράφους λίγες μέρες μετά την παρουσία του εδώ στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και τη συναυλία του στο Ηρώδειο. Αυτήν τη φορά η ταινία του είναι εξολοκλήρου γυρισμένη στο Παρίσι, που κατέχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά του σκηνοθέτη, και μιλάει Γαλλικά, ενώ η μουσική της παραμένει τζαζ, όπως σε όλες του τις ταινίες άλλωστε, με έμφαση στον Μάιλς Ντέιβις. Μπορεί να μην είναι το αριστούργημα του Γούντι Αλεν, αλλά δεν απογοητεύει. Μπορεί να πει κανείς ότι θυμίζει αρκετά τη δομή του «Match Point». Εχει ρομάντζο, απαραίτητα ερωτική ψυχανάλυση, νουάρ ανατροπές, ατάκες φιλοσοφίας και μια αίσθηση δικαιοσύνης στο τέλος της. Βεβαίως, έχει και τη σάτιρά της απέναντι στην αστική τάξη. Μα, προβλήματα που τα έχουν κι αυτοί... Λογομαχούν για το αν θα πάνε για κυνήγι ελαφιού το Σαββατοκύριακο στη βίλα τους στο δάσος. Αφήστε που ποτέ δεν ξέρεις αν θα κερδίσει ο κυνηγός ή το ελάφι...

Σε ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι βρίσκονται σε συνεχή πόλεμο με δυνάμεις της Τεχνητής Νοημοσύνης, o Joshua, Αμερικανός πρώην πράκτορας των ειδικών δυνάμεων, στρατολογείται για να βρει και να σκοτώσει τον «Δημιουργό», τον μόνιμα ασύλληπτο αρχιτέκτονα ενός προγράμματος Τεχνητής Νοημοσύνης που έχει κατασκευάσει ένα μυστηριώδες όπλο, το οποίο μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο... Αλλά το όπλο δεν είναι παρά ένα δημιούργημα Τεχνητής Νοημοσύνης με τη μορφή μικρού παιδιού.

Εάν καταλάβατε εσείς, τότε καταλάβαμε κι εμείς - αλλά βασικά δεν κατάλαβαν ούτε αυτοί που το έφτιαξαν, οπότε δικαιολογούμαστε όλοι. Πρώτον, οι Αμερικανοί είναι κατά της Τεχνητής Νοημοσύνης και την εξαφανίζουν από τις ΗΠΑ, αλλά με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης ξεκινούν επιχείρηση εναντίον της Ασίας. Δεύτερον, οι Ασιάτες είναι υπέρ της Τεχνητής Νοημοσύνης και αντιμετωπίζουν τα ρομπότ σαν ανθρώπους, χωρίς όμως και την απαραίτητη «πολεμική μηχανή», βλέπε συνθήκες «Βιετνάμ». Τρίτον, αν δεν είχαν τρελαθεί τα ιμπεριαλιστικά κέντρα με τις κόντρες τους, ίσως και να βγάζαμε άκρη τι θέλουν να μας πλασάρουν οι ΗΠΑ, ποιος κερδίζει, ποιος χάνει και ποια πραγματικά είναι η απειλή της Τεχνητής Νοημοσύνης, αλλά προφανώς αυτό δεν αφορά κανέναν - η προπαγάνδα με τους «κακούς Ασιάτες» να περνάει και όλα καλά. Τέταρτον, σοβαρά τώρα μπαίνει ως δίλημμα η αποθέωση του ανορθολογισμού να θεωρούμε τα ρομπότ ανθρώπους; Σε τέτοιες περιπτώσεις αναγκάζεται κανείς να επιστρατεύσει τη σκωπτική του διάθεση, μήπως και σωθεί...