Κινηματογραφική βδομάδα, που ξεκινάει σήμερα με τη Γιορτή του Σινεμά, μέρα που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει κινηματογράφο με ενιαίο εισιτήριο στη χαμηλή τιμή των 2 ευρώ, σε όλα τα σινεμά, σε όλες τις προβολές, σε όλες τις ταινίες, σε όλη την Ελλάδα. Μια καλή πρωτοβουλία, που όμως δεν είναι αρκετή μόνο για μια μέρα τον χρόνο. Χρειάζονται πολύ περισσότερα για τη στήριξη της κινηματογραφικής αίθουσας και πρώτα και κύρια χρειάζεται να υπάρξει κρατική στήριξη στη μονή ανεξάρτητη αίθουσα και η απόφαση να κριθούν όλες οι μονές αίθουσες διατηρητέες με καθεστώς αποκλειστικά κινηματογραφικής χρήσης. Ετσι δεν θα κινδυνεύουν να γίνουν σούπερ μάρκετ ή συνεδριακά κέντρα οι αγαπημένοι μας κινηματογράφοι. Επίσης, η στήριξη της εγχώριας ταινίας μεγάλου μήκους στις αίθουσες είναι αναγκαία και απαραίτητη.

Σήμερα ξεκινάει και το 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που θα πραγματοποιηθεί έως την Κυριακή 10 Νοέμβρη, σε φυσικούς χώρους και online. Θα προβληθούν 252 μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες στις αίθουσες «Ολύμπιον» και «Παύλος Ζάννας», στις αίθουσες του λιμανιού «Φρίντα Λιάππα», «Τώνια Μαρκετάκη», «Τζον Κασσαβέτης» και «Σταύρος Τορνές», καθώς και στον κινηματογράφο «Μακεδονικόν». Παράλληλα, παρακολουθούμε 67 ταινίες και διαδικτυακά, μέσω της ψηφιακής πλατφόρμας του Φεστιβάλ online.filmfestival.gr. Θα προβληθούν 22 μεγάλου μήκους και 24 μικρού μήκους ελληνικές ταινίες, εκ των οποίων 18 ταινίες σε πρώτη προβολή. Στον κατάλογο των προσκεκλημένων του φεστιβάλ μετά τους Ζιλιέτ Μπινός και Ρέιφ Φάινς, προστέθηκε και ο Ματ Ντίλον. Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ https://www.filmfestival.gr.

Από αύριο Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή 3 Νοέμβρη το 3o Athens Palestine Film Festival δίνει το «παρών» στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema», που είναι σταθερός υποστηρικτής του φεστιβάλ, για τρεις μέρες. Θα προβληθούν οι ταινίες «Seven Waves» του Asma Bseiso αύριο Παρασκευή 1/11, «Tomorrow's Freedom» των Georgia Scott και Sophia Scott το Σάββατο 2/11 και «A World Not Ours» του Mahdi Fleifel την Κυριακή 3/11. Οι προβολές ξεκινούν στις 20.00, με εισιτήριο 6 ευρώ, και μετά ακολουθεί συζήτηση για κάθε ταινία. Περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα του φεστιβάλ https://www.athenspalestinefilmfestival.org/.

Το «Μαουτχάουζεν» των Παναγιώτη Κουντουρά και Αρίσταρχου Παπαδανιήλ, μια ταινία φόρος τιμής στους Μίκη Θεοδωράκη και Ιάκωβο Καμπανέλλη, θα προβληθεί το Σαββατοκύριακο 2 - 3 Νοέβρη στον κινηματογράφο «ΔΑΝΑΟΣ». Οι καλλιτέχνες, τιμώντας τους Θεοδωράκη και Καμπανέλλη, ηχογράφησαν μια νέα προσέγγιση στην Καντάτα «Μαουτχάουζεν» με φωνή (Αρίσταρχος Παπαδανιήλ) και βιολοντσέλο (Αρης Ζέρβας) με την άδεια του Μίκη Θεοδωράκη, την οποία και ερμήνευσαν το 2022 τη Μέρα Μνήμης Απελευθέρωσης, στο ίδιο το στρατόπεδο Μαουτχάουζεν. Το 1988, οι Θεοδωράκης και Καμπανέλλης, στο πλαίσιο της Διεθνούς Επετείου Μνήμης Απελευθέρωσης, επισκέφθηκαν και έδωσαν μια ιστορική συναυλία στο μνημείο. Ο Καμπανέλλης κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του έγραψε το συγκλονιστικό αδημοσίευτο κείμενο που παρακολουθούμε στο ντοκιμαντέρ, με τίτλο «Οδοιπορικό Μαουτχάουζεν - Μάιος 1988». Εκτός από τη μαγνητοσκόπηση της Καντάτας στο Μαουτχάουζεν, η ταινία προσεγγίζει με αφαιρετικό τρόπο κείμενα από το ομώνυμο βιβλίο του Καμπανέλλη και πραγματοποιεί μια κινηματογραφική προσέγγιση στο αδημοσίευτο κείμενο. Μια μουσική κατάθεση ψυχής με «δύσκολα» γυρίσματα στο στρατόπεδο. Δύσκολα από την άποψη του ιστορικού βάρους που έχει ο χώρος. Η προσέγγιση είναι αξιόλογη και το κείμενο του Καμπανέλλη ακινητοποιεί τον θεατή. Επίσης, πολύ ιδιαίτερες στιγμές στην ταινία καταγράφονται η άφιξη των αντιπροσωπειών από όλες τις χώρες που είχαν κρατουμένους και θύματα στο Μαουτχάουζεν, όπως και η μαρτυρία του επιζώντος που αφηγείται τη ζωή του στο στρατόπεδο. Μας έλειψαν περισσότερα ιστορικά αρχεία και περισσότερες πληροφορίες για το έργο και τους δημιουργούς του. Αν και μια ποιητική προσέγγιση ενδεχομένως δεν χωράει τόση πληροφορία παρά μόνο το ίδιο το κείμενο.

Η επανέκδοση της βδομάδας είναι η αριστουργηματική ταινία του Κεϊσούκε Κινοσίτα «Η Μπαλάντα του Ναραγιάμα» (1958) που πραγματεύεται τη στοιχειωμένη εκδοχή ενός ιαπωνικού λαϊκού μύθου που υπαγορεύει ότι οι πολίτες που έχουν φτάσει στα εβδομήντα τους χρόνια πρέπει να μεταφερθούν στην κορυφή του όρους Narayama και να αφεθούν εκεί για να πεθάνουν...

Ανάμεσα σε άλλα βραβεία που δόθηκαν στην τελετή λήξης του 12ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων, χαρήκαμε ιδιαίτερα για την ειδική μνεία που κέρδισε η ταινία «Λευκά Ορη» του Αλέξανδρου Παπαθανασίου, για την καταγραφή που αναδεικνύει την τοπική ιστορία, και το βραβείο κοινού Ελληνικής Σπουδαστικής Ταινίας Μικρού Μήκους στην ταινία «Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση», σε σκηνοθεσία του Ιωνα Ευθυμίου.

Επειτα από 10 χρόνια στη φυλακή, ένας άντρας επιστρέφει στον τόπο του, στα όρια της ερήμου Γκόμπι στη βορειοδυτική Κίνα. Προσπαθώντας να βρει ξανά τη θέση του στον κόσμο, συμμετέχει στην εκκαθάριση της πόλης από τα αδέσποτα σκυλιά ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008. Ο πρωταγωνιστής δημιουργεί έναν ιδιαίτερο δεσμό με έναν μαύρο σκύλο, μέσω του οποίου ανακαλύπτει ξανά τη χαμένη του συμπόνοια και ξεκινά μια πορεία για τη δική του εξιλέωση.

Αυτή η ταινία μοιάζει κατακερματισμένη στην αφήγησή της, μα δεν είναι. Κατακερματισμένη είναι η ίδια η κοινωνία που σπρώχνει τους απόκληρους όλο και πιο μακριά της. Οπως έδιωξε τα αδέσποτα σκυλιά από τη βιτρίνα της λάμψης, όπως έχτισε τείχη για να μη φαίνονται οι φαβέλες και «δυσφημιστούν» οι πόλεις ότι έχουν φτώχεια στους τουρίστες. Είναι άκρως συμβολική η ταινία τούτη, μια κριτική της κινεζικής κοινωνίας. Ακόμα και στην έρημο τα σκυλιά και οι απόκληροι ενοχλούν. Δεν χωράνε πουθενά. Είναι τυχαίο που ο απόκληρος βρίσκει αποκούμπι στον σκύλο; Ολοι έχουν την ανάγκη της συντροφικότητας, της αγάπης, της τρυφερότητας, όλοι θέλουν κάπου να ανήκουν, ακόμα κι αν ανήκουν σε μια αγέλη. Αν την αγάπη δεν τη βρουν στον άνθρωπο θα τη βρουν στο ζώο. Απόκληρος κι ο άνθρωπος, απόκληρος κι ο σκύλος. Μήπως τελικά άνθρωποι και σκύλοι πρέπει να αναποδογυρίσουν αυτόν τον κόσμο, όπως το λεωφορείο στη μέση της ερήμου; Αυτή η ερώτηση μας γεννήθηκε μετά τη θέαση της ταινίας.

Μια μέρα από τη ζωή μιας δικηγόρου η οποία αντιμετωπίζει ένα ακραίο ηθικό δίλημμα: Η απόφασή της θα έχει αντίκτυπο στη ζωή της μητέρας της, σε έναν δικαστή, αλλά και σε έναν νεαρό που κατηγορείται για φόνο. Ενα δικαστικό δράμα για το τίμημα του καθήκοντος σε μια απορρυθμισμένη κοινωνία.

Η ταινία αναφέρεται στις πολύ δύσκολες αποφάσεις που έχουμε να πάρουμε όταν διακυβεύεται η ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Το γεγονός ότι επαγγελματικά κάποιος λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις με μεγαλύτερο ρίσκο και ευκολία, δεν σημαίνει ότι το ίδιο ισχύει και στην προσωπική του ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις καραδοκεί η πιθανότητα της ατυχούς κατάληξης και του λάθους. Σε πόσα μέτωπα πρέπει να πολεμήσουμε στη σύγχρονη πραγματικότητα; Ο διαμοιρασμός μεταξύ προσωπικής και επαγγελματικής ζωής δεν είναι πάντα ισορροπημένος, οι τύψεις ότι δεν είμαστε «επαρκείς» πολλές φορές μάς κάνουν να παίρνουμε αποφάσεις που δεν αντικατοπτρίζουν τον αληθινό μας χαρακτήρα. Η πίεση του χρόνου διαμορφώνει διαφορετικά τη συνείδησή μας, αλλοιώνει τη συμπεριφορά μας, μας κάνει πιο ευάλωτους στο ηθικό «παράπτωμα». Ολα τούτα φαίνονται στις αποφάσεις ενός ανθρώπου μέσα σε μια μόλις μέρα, αποφάσεις που στην ουσία μπορούν να αλλάξουν τη ζωή του για πάντα.

Εχεις ποτέ φανταστεί μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου; Θα είσαι εσύ. Απλώς θα είσαι καλύτερη από κάθε άποψη. Σοβαρά. Πρέπει να δοκιμάσεις αυτό το νέο προϊόν. Ονομάζεται η Ουσία (Substance). Αλλαξε τη ζωή μου. Δημιουργεί έναν άλλο εαυτό. Εναν καινούριο, πιο νέο, πιο όμορφο, πιο τέλειο εαυτό. Ισχύει μόνο ένας κανόνας: Πρέπει να μοιράζεστε τον χρόνο. Μία βδομάδα για εσένα, μία βδομάδα για τον νέο σου εαυτό. Εφτά μέρες ο καθένας. Μία τέλεια ισορροπία. Εύκολο. Σωστά; Αν σέβεσαι την ισορροπία... τι μπορεί να πάει στραβά;

Πριν ξεκινήσουμε, να πούμε ότι η ταινία διαφημίζεται ως «φεμινιστική» κριτική στα πρότυπα ομορφιάς, υπό τη μορφή body horror... Καμιά φορά είναι να απορεί κανείς, με τόσες ξένες ορολογίες που διαβάζουμε στις κριτικές και στα δελτία Τύπου, σε ποιους θεατές απευθύνονται οι γράφοντες. Θρίλερ λοιπόν που υποτίθεται ότι καυτηριάζει τις ηλικιακές διακρίσεις στον χώρο του θεάματος. Θα πείτε, καλά μέχρι εδώ, όμως ακόμα και ως θρίλερ αποτυγχάνει να θίξει ακόμα και αυτό, το στοιχειώδες, αφού ουσιαστικά μεταθέτει την ευθύνη στα πρόσωπα (θύματα) της βιομηχανίας του θεάματος, αντί να ξεσκεπάζει την ίδια τη βιομηχανία και τις συνθήκες που τη δημιουργούν. Δηλαδή, η ατομική ευθύνη είναι εκείνη που είναι κυρίαρχη και όχι οι συνθήκες που διαμορφώνουν αυτά τα πρότυπα. Πέραν τούτου ουσία μηδέν. Οι πολυαναμενόμενες ταινίες φέτος δεν έχουν αποδειχθεί αριστουργήματα μέχρι στιγμής...