Η διά πυρός και σιδήρου προώθηση των στρατηγικών επιλογών της ολιγαρχίας αποτελεί την ουσία του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που εγκρίθηκε την προηγούμενη Τετάρτη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μέσω αυτού, επιχειρείται η έξοδος του ελληνικού καπιταλισμού από την οικονομική κρίση και η μεταφορά των βαρών στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Και όχι μόνο αυτό. Η αστική τάξη της χώρας και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, με αφορμή την εκδήλωση της κρίσης, κλιμακώνουν την επίθεσή τους, με σκοπό να ξεμπερδεύουν μία για πάντα με όσες εργατικές κατακτήσεις έχουν διατηρηθεί ως σήμερα. Εργατικές κατακτήσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια του πολυτάραχου 20ού αιώνα, σε μία περίοδο κατά την οποία οι συσχετισμοί δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και εργατική τάξη ήταν εντελώς διαφορετικοί απ' ό,τι σήμερα. Η ύπαρξη των σοσιαλιστικών χωρών και το ειδικό βάρος που έπαιζαν στις διεθνείς σχέσεις, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των εργατικών και κοινωνικών διεκδικήσεων στη Δυτική Ευρώπη, όπου το εργατικό κίνημα έβαζε την σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις, είχαν εξαναγκάσει την ευρωπαϊκή αστική τάξη να προβεί σε παραχωρήσεις, οι οποίες συνέβαλαν στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Αυτή η ευνοϊκή για τα λαϊκά στρώματα περίοδος παρήλθε, μετά τις ανατροπές που έλαβαν χώρα στις αρχές της δεκαετίας του '90, τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες και την υποχώρηση του εργατικού κινήματος στη Δ. Ευρώπη. Είχε έλθει η ώρα των μεγάλων ανατροπών, η ώρα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, που έτσι κι αλλιώς τις είχε ανάγκη το σύστημα, η ώρα της αντεπίθεσης της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, που επιδιώκει να πάρει πίσω όσα είχαν κατακτηθεί με πολύ αίμα και αγώνες τον προηγούμενο αιώνα.

Τα κύρια μέτωπα της αστικής επίθεσης εκδηλώθηκαν στους μισθούς, το σύστημα των συντάξεων, την Κοινωνική Ασφάλιση, τους τομείς της δημόσιας Παιδείας, Υγείας και Πρόνοιας και τις εργασιακές σχέσεις. Πρόκειται για διαφορετικούς τομείς, οι οποίοι όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Συνδέονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, με τα επίπεδα αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, είτε αυτή συντελείται στο πεδίο της παραγωγής (αξία εργατικής δύναμης - ύψος μισθών), είτε μέσω της ανακατανομής κεφαλαίων από τον κρατικό προϋπολογισμό για τη χρηματοδότηση των δημόσιων συστημάτων Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης, επιδόματα ανεργίας κλπ. Στόχος της επίθεσης, η εξασφάλιση ακόμα φτηνότερου εργατικού δυναμικού, ώστε να μεγαλώσει το κομμάτι της υπεραξίας που καρπώνονται οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.

Αυτό είναι όλο το «μυστικό» για να εξηγηθεί η λύσσα με την οποία επιτίθεται η αστική τάξη, όταν πρόκειται για την κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων. Γιατί, όσο μεγαλύτερη είναι η υπεραξία που παράγει ο εργάτης, τόσο πιο γρήγορα προχωρεί η συσσώρευση του κεφαλαίου, τόσο πιο γρήγορα επιταχύνεται η παραγωγικότητα της εργασίας, παράγοντες οι οποίοι λειτουργούν προωθητικά στην άνοδο του ποσοστού του κέρδους, η δυναμική του οποίου αποτελεί με τη σειρά της βαρόμετρο της προώθησης της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης.

Ποια νήματα δένουν το Πρόγραμμα Σταθερότητας που παρουσίασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το παρελθόν; Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του σημερινού Προγράμματος με τις συνθήκες του Μάαστριχ και της Λισαβόνας ή μήπως μέσω αυτού επιχειρείται η αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Και διαφορετικά. Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ του σημερινού Προγράμματος και των επιθέσεων που εκδηλώθηκαν από την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος τα τελευταία 20 χρόνια ή μήπως σήμερα καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ιδιόμορφες συνθήκες;

Απάντηση στα ερωτήματα δίνει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, βάσει της οποίας εγκρίθηκε το ελληνικό Πρόγραμμα Σταθερότητας. Αναφέρει συγκεκριμένα η έκθεση: «Η Επιτροπή συνιστά στο Συμβούλιο των υπουργών Οικονομίας να υιοθετήσει η Ελλάδα δέσμη εκτεταμένων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν στην αύξηση της αποτελεσματικότητας της δημόσιας διοίκησης, στη μεταρρύθμιση του συστήματος των συντάξεων και υγειονομικής περίθαλψης, στη βελτίωση της λειτουργίας της αγοράς εργασίας και στην αποτελεσματικότητα του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, στη βελτίωση της λειτουργίας της αγοράς προϊόντων και του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, καθώς και στη διατήρηση της σταθερότητας του τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος».

Πρόκειται για μία εφ' όλης της ύλης επίθεση, η οποία μας έρχεται από τα παλιά. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στην έκθεσή της, απλώς περιγράφει τους στόχους και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας, τις οποίες μεθοδικά προωθούσαν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και αν σε κάτι διαφοροποιείται η σημερινή κατάσταση από το παρελθόν είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια η επίθεση εκδηλωνόταν σε συνθήκες ανόδου της οικονομικής δραστηριότητας, ενώ σήμερα συντελείται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Στο παρελθόν αστική τάξη και πολιτικό σύστημα κλιμάκωναν την επίθεσή τους κατά των λαϊκών κατακτήσεων μέσα σε ένα περιβάλλον νηνεμίας στις σχέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με την ΕΕ, ενώ αντίθετα σήμερα και λόγω της εκδήλωσης της οικονομικής κρίσης, οι σχέσεις αυτές βρίσκονται σε δοκιμασία. Πιο συγκεκριμένα, δοκιμάζονται οι αντοχές του ελληνικού καπιταλισμού, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, έντασης του ανταγωνισμού με το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο, αλλά και όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων σε πλανητικό επίπεδο. Η εκτίναξη των ελλειμμάτων του ισοζυγίου πληρωμών της χώρας και της δημοσιονομικής διοίκησης δεν είναι παρά η απόρροια των εκδηλούμενων αυτών εσωτερικών και εξωτερικών αντιθέσεων, οι οποίες με τη σειρά τους αντανακλούν τις ετεροβαρείς σχέσεις του ελληνικού καπιταλισμού με τον ιμπεριαλιστικό του περίγυρο. Κοντολογίς, ο ελληνικός καπιταλισμός, για όλους αυτούς τους λόγους, είναι σήμερα «στριμωγμένος». Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αστική τάξη γίνεται σήμερα πιο βίαιη, πιο επιθετική και απαιτεί εδώ και τώρα λύσεις που στάζουν «αίμα». Και πόσο δίκιο είχε και πάλι το ΚΚΕ, το οποίο προειδοποιούσε πολλούς μήνες πριν τους εργαζόμενους ότι η οικονομική κρίση θα αποτελέσει το άλλοθι και την αφορμή για να ξεκαθαρίσει μια κι έξω η αστική τάξη τους λογαριασμούς της με το λαϊκό κίνημα. 'Η όταν προεκλογικά φώναζε πως «έρχεται θύελλα». Σήμερα επιβεβαιώνεται πανηγυρικά, αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Κατ' αρχήν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι κυβέρνηση, ΝΔ, αστική τάξη, ΕΕ, κερδοσκοπικό κεφάλαιο που «παίζει» σήμερα με τα ελληνικά ομόλογα, βρίσκονται στην ίδια όχθη. Ολοι τους συγκροτούν το μαύρο μέτωπο που επιτίθεται κατά κύματα κατά του λαού. Αυτό που ενώνει όλους αυτούς είναι ότι εκφράζουν κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ολοι τους βρίσκονται στην όχθη του κεφαλαίου, είναι άτεγκτοι οπαδοί των αγορών και με βουλιμία δράκου επιβουλεύονται τον εργατικό μόχθο. Αυτό που τους χωρίζει είναι ότι - επειδή το στοιχείο της αλληλεγγύης είναι κάτι άγνωστο στις μεταξύ τους σχέσεις - όταν ο ένας έχει πρόβλημα, οι άλλοι, αντί να τον βοηθήσουν, πέφτουν πάνω για να τον φάνε. Ετσι λειτουργεί ο καπιταλισμός.

Η επίθεση στους έμμεσους φόρους, τους μισθούς και το ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι παρά τα προεόρτια των μέτρων που θα ακολουθήσουν. Με τη δημοσιοποίηση στις 15 Γενάρη του Προγράμματος Σταθερότητας ανακοινώθηκε και η αύξηση της φορολογίας σε ποτά, τσιγάρα, καθώς και η περικοπή κατά 10% των επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων. Την προηγούμενη Τρίτη, ο ίδιος ο πρωθυπουργός - υποτίθεται για να κατευνάσει τους μαινόμενους κερδοσκόπους - ανακοίνωσε το «πάγωμα» των αυξήσεων στο δημόσιο τομέα, την αύξηση της φορολογίας στα πετρελαιοειδή και την αύξηση, κατά δύο χρόνια, των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Και το κουβάρι ξετυλίγεται. Στο σκέλος της φορολογίας, υπάρχει έτοιμο σχέδιο για την αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ, ενώ υπονομεύεται και το καθεστώς των αφορολόγητων ορίων, οι οποίες συνδέονται με την προσκόμιση αποδείξεων. Το τοπίο αναμένεται να ξεκαθαρίσει με την κατάθεση του φορολογικού νομοσχεδίου στις αρχές της βδομάδας.

Και ας μην ξεχνάμε, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τις Βρυξέλλες ότι σε κάθε απόκλιση που θα παρουσιάζει ο προϋπολογισμός, θα ενεργοποιείται αυτόματα το σύστημα λήψης διορθωτικών μέτρων. Και αυτό σε βάθος τριετίας. Οχι ότι μετά η επίθεση θα αποκλιμακωθεί...