Associated Press

Οι ανθρακωρύχοι αποτελούν ένα δυναμικό στοιχείο του λαϊκού κινήματος στο Περού

Ετσι ξεκινάει η διακήρυξη για τη διεξαγωγή Εθνικής Ημέρας Αγώνα, την 11η του Ιούλη, την οποία υπογράφουν η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών του Περού (CGTP), η Ενωτική Ομοσπονδία Εργαζομένων του Περού (CUT), η Εθνική Αγροτική Συνομοσπονδία (CNA), το Περουβιανό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κίνημα Νέα Αριστερά, καθώς και άλλα κόμματα και κινήματα.

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές του περασμένου Ιούνη, ο τότε υποψήφιος Αλαν Γκαρσία διατεινόταν ότι το υπάρχον μοντέλο «έφαγε τα ψωμιά του», ότι έπρεπε να αλλάξει και να «εξανθρωπιστεί», ότι θα έπρεπε να κυβερνάται η χώρα κοιτάζοντας «τους από κάτω» και ότι ήταν απαραίτητο να αντιμετωπιστεί η αναισθησία των πλουσίων και η απληστία των ισχυρών. Αναμφίβολα, κούφια λόγια, που δεν έγιναν πράξη, όταν ο Αλάν Γκαρσία ανέλαβε την Προεδρία της χώρας στις 28 του Ιούλη του 2006, μια και η πολιτική του συνεχίζει να εξυπηρετεί την ολιγαρχία, που πολλαπλασιάζει τα κέρδη της στην πλάτη του εργαζόμενου λαού.

Η λαϊκή δυσαρέσκεια φουντώνει και οι κινητοποιήσεις του λαϊκού, μαζικού κινήματος, ως ορμητικός χείμαρρος, πλέον, σαρώνουν τη χώρα. «Κουρασμένοι από τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και γονατισμένοι από τις ανάγκες τους, χιλιάδες γυναίκες και άνδρες ρίχνονται στον αγώνα», αναφέρεται στη διακήρυξη. Σε απεργίες και κινητοποιήσεις εθνικού χαρακτήρα προχωρούν πολλοί κλάδοι. «Βαμβακοπαραγωγοί, εργαζόμενοι σε καλλιέργειες ρυζιού, καλλιεργητές φύλλου κόκας, απαιτούν την τήρηση των συμφωνιών. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία, θύματα φοβερής εκμετάλλευσης, οι απολυμένοι της Μαρκόνα και Κασαπάλκα απαιτούν στοιχειώδη δικαιώματα, τη στιγμή που οι εταιρείες κερδίζουν δισεκατομμύρια σολ (σ.σ. το εθνικό νόμισμα του Περού). Οι εργαζόμενοι στον κλάδο Υγείας, οι καθηγητές, οι πανεπιστημιακοί ζητούν την εξομοίωση των μισθών τους, έναν κατάλληλο προϋπολογισμό για την Παιδεία και ένα νόμο που να εγγυάται τη σταθερότητα και άριστες συνθήκες για την επαγγελματική εξέλιξη των πανεπιστημιακών». Ο απολογισμός αυτών των αγώνων, όπως το επιβεβαιώνουν επίσημες πηγές, ήταν δύο νεκροί εργάτες και ένας αστυνομικός στα περίχωρα της Κασαπάλκα, 120 χιλιόμετρα ανατολικά της πρωτεύουσας Λίμα και σε υψόμετρο 3.000 μέτρων.

Η ιδιωτικοποίηση των μεταλλείων έλυσε τα χέρια μιας βορειοαμερικανικής εταιρείας, σε συνεταιρισμό με Περουβιανούς, να απολύσει 500 από τους 900 εργαζόμενους σε αυτήν. Το μέτρο αυτό πυροδότησε, στο τέλος του Απρίλη, μια απεργία διαρκείας των εργαζομένων στα ορυχεία Κασαπάλκα, οι οποίοι αφού μάταια περίμεναν μήνες για να εισακουστούν τα αιτήματά τους, αποφάσισαν να κλείσουν την κεντρική οδική αρτηρία, που ενώνει αυτή την περιοχή με την πρωτεύουσα Λίμα. Στη συνέχεια ήρθε η βίαιη καταστολή της αστυνομίας με τα δραματικά αποτελέσματα που ήδη αναφέραμε. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα ορυχεία δεν έχουν σταματήσει, ενώ συνεχίζεται μια περιφερειακή απεργία και εξαγγέλθηκε και άλλη. Ακόμα, στις 26 του Ιούνη οι δρόμοι της Λίμα κατακλύστηκαν από χιλιάδες πανεπιστημιακούς της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στην Εκπαίδευση (SUTEP) που απαιτούσαν, ενώ βρίσκονταν επίσης σε απεργία διαρκείας, την ικανοποίηση των αιτημάτων τους για εξομοίωση των μισθών. Την ίδια μέρα έγινε και πορεία διαμαρτυρίας των εργαζομένων στον κλάδο της Υγείας, που κατευθύνθηκαν στο Κοινοβούλιο για να παραδώσουν 60.000 υπογραφές, με τις οποίες απαιτούν να συζητηθεί και στη συνέχεια να εγκριθεί ένα σχέδιο νόμου Γενικής Κοινωνικής Ασφάλισης, επιτακτική ανάγκη σε μία χώρα όπου η κοινωνική ασφάλιση έχει περιοριστεί στο ελάχιστο.

Οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν και μέσα στη νύχτα, με μία αγρυπνία, μπροστά στο Κοινοβούλιο, για να καταγγείλουν την επίσπευση της έγκρισης από τη Βουλή της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου με τις ΗΠΑ (TLC), συμφωνία που, όπως καταγγέλλει το λαϊκό μαζικό κίνημα, δεν είναι συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου αλλά Ελεύθερης Αποικιοκρατίας και αποικιακού τύπου υποταγή των αγορών της χώρας στη μεγάλη αγορά των ΗΠΑ. Είναι μία συμφωνία που θα σημάνει την καταστροφή της γεωργίας και την εισβολή στη χώρα των αποβλήτων από τις αγορές των πλούσιων χωρών. Σε όλα τα παραπάνω η κυβέρνηση απάντησε με επιστράτευση του κατασταλτικού μηχανισμού της, που για να εμποδίσει τις πορείες να φτάσουν στο Κοινοβούλιο έστησε τεράστια κιγκλιδώματα στους δρόμους που οδηγούν σε αυτό. Παρ' όλα αυτά οι διαδηλωτές με μία αυθόρμητη συγκέντρωση, όπου απαίτησαν να γίνει σοβαρή συζήτηση για το κείμενο της TLC, κατήγγειλαν τη στάση του προέδρου Γκαρσία και έγινε κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στην Εθνική Μέρα Αγώνα στις 11 του Ιούλη.

Ομως υπάρχει και άλλο ένα θέμα που απειλεί τη χώρα, εκτός από την TLC. Οι Βορειοαμερικανοί ιμπεριαλιστές που εκτοπίζονται από τη στρατιωτική βάση της Μάντα στο Εκουαδόρ, όπου θεωρούνται ανεπιθύμητοι, φλερτάρουν τώρα με την ιδέα να εγκαταστήσουν μία στρατιωτική τους βάση στο Τσικλάιο, με την ανοχή της κυβέρνησης Γκαρσία και του Κοινοβουλίου του Περού. Με έγκριση του τελευταίου και με πρόσχημα στρατιωτικών ασκήσεων, Βορειοαμερικανοί στρατιωτικοί μπαινοβγαίνουν στη χώρα σαν... στο σπίτι τους. Απαιτεί ακόμα από το Εθνικό Κοινοβούλιο να ψηφίσει ενάντια στην παρουσία των βορειοαμερικανικών στρατευμάτων στο Περού.

«Η διαμαρτυρία μεγαλώνει και υπάρχουν δικαιολογημένοι λόγοι. Η κυβέρνηση προσπαθεί να την ποινικοποιήσει. Θέλει να της πνίξει τη φωνή με την καταστολή και το φόβο. Διώκει εξωδικαστικά και ποινικά τους κοινωνικούς ηγέτες και τους περιφερειακούς προέδρους που αγωνίστηκαν μαζί με τους λαούς τους. Η κυβέρνηση, η άρχουσα τάξη και οι μεγάλες εταιρείες επιτίθενται ενάντια στην ελευθερία και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και προσπαθούν να τιμωρήσουν τους εκλεγμένους βουλευτές που νόμιμα διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην υπογραφή της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου με τις ΗΠΑ που ενέκρινε η προηγούμενη Βουλή. Φτάνει πια»!

(...) Οσοι επιθυμούμε την αλλαγή, κοινωνικά και περιφερειακά κινήματα, μέτωπα πολιτών και πολιτικές οργανώσεις θα πρέπει να αναδιοργανωθούμε και να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να συστρατευτούμε στην Εθνική Μέρα Λαϊκού Αγώνα στις 11 του Ιούλη που κήρυξε η Γενική Συνομοσπονδία Εργαζομένων του Περού (CGTP) και στην Αγροτική Απεργία στις 11 και 12 του Ιούλη, που κήρυξαν τα σημαντικότερα συνδικάτα του αγροτικού χώρου. Η Εθνική Μέρα Λαϊκού Αγώνα του Ιούλη πρέπει να σημάνει την αρχή μιας αλλαγής πορείας προς την ενδυνάμωση των κοινωνικών και περιφερειακών οργανώσεων και προς τον ανασχηματισμό των προοδευτικών και λαϊκών δυνάμεων», καταλήγει η διακήρυξη των διοργανωτών των αγωνιστικών κινητοποιήσεων για την 11η του Ιούλη.