Καθημερινές "μετέωρες" καταστάσειςς

Οι σχέσεις,το περιβάλον που ζουν, δουλεύουν και λειτουργούν

οι άνθρωποι καθημερινά ειναι οι τρεις ταινίες των Σεντρίκ Κλαπίς "Οταν

λείπει ο γάτος", "Ενα σαββατο πανω στη γη" του Ντιάν Μπερτράν και

"Μετά ήρθε ο ερωτας" του Αντυ Τέταντ. Μια τέταρτη, το "Ακραίες καταστάσεις" του Μάικλ Απτεντ, ενα ιατρικό θριλερ χωρίς ιδιέταιρο ενδιαφέρον

Μια ταινία για την παριζιάνικη καθημερινότητα είναι ουσιαστικά αυτό το φιλμ που σκηνοθέτησε ο Σεντρίκ Κλαπίς,πάνω σε μια απλή ιστορία, που χωρίς να έχει δραματουργικές αξιώσεις, αποτελεί μια αφηγηματική βάση, για να δράσουν τα πρόσωπα. Να διασταυρωθούν οι χαρακτήρες, να πραγματοποιηθούν μικρά ανθρώπινα περιστατικά. Οι άνθρωποι κυκλοφορούνε και μαζί τους κυκλοφορούνε και οι σχέσεις τους. Οι άνθρωποι μπερδεύονται και μαζί τους μπερδεύονται και οι σχέσεις. Ενα μικρό ανακάτεμα προσώπων και καταστάσεων, για να συναντηθούν οι διαφορετικότητες: να γνωριστούν ή να αγνοηθούν εκατέρωθεν. Να βαδίσουν παράλληλα ή να συγκρουστούν, και να χωρίσουν για να συναντηθούν ξανά αργότερα, σε άλλον τόπο, άλλο χρόνο και άλλες καταστάσεις, σε νέα γεγονότα που όσο κι αν μοιάζουν με τα προηγούμενα, θα φαίνονται πάντα καινούρια και μοναδικά. Κι όλα αυτά με την απλότητα που έχει η καθημερινή ζωή, όταν την αντιμετωπίζει κανείς με την παιδική περιέργεια της πρωταγωνίστριας του φιλμ (Γκαράνς Κλαβέλ),όπου το απρόοπτο δείχνει άλλοτε τη μια του όψη, όπου φαίνεται ότι όλα πάνε καλά, ότι οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν, κι άλλοτε την πιο σκοτεινή όψη του, όταν νιώθει κανείς ότι η πραγματικότητα τον απωθεί και η μοναξιά βαραίνει τότε περισσότερο στις πλάτες του. Ολα αυτά όμως δεν είναι παρά η αίσθηση που μπορεί να κρύβεται πίσω από τις εικόνες αυτής της ταινίας, η οποία κατά τα άλλα ρέει με μια ελαφρότητα ανάλογη με την αφορμή, που κινεί όλη την ιστορία: Μια κοπέλα χάνει το γάτο της κι αρχίζει μια αναζήτηση για να τον ξαναβρεί. Χάρη σε αυτή την αναζήτηση ο θεατής παρακολουθεί και συμμετέχει σε ένα μικρό οδοιπορικό στους δρόμους μαζί με αυτό το κορίτσι, που γνωρίζει καινούριους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή την πόλη σαν κρυμμένοι, δηλαδή σαν ξένοι, και φτάνει μια τυχαία ευκαιρία για να τους ανακαλύψεις. Παράξενες ηλικιωμένες κυρίες που έχουν φτιάξει ένα δίκτυο αναζήτησης χαμένων γατιών. Αραβες μετανάστες στο δικό τους κλειστό κύκλο. Μοναχικοί τύποι, καλλιτέχνες, ο άγνωστος γείτονας της πολυκατοικίας, οι θαμώνες των μπαρ, οι φίλοι, οι φίλοι των φίλων, οι συνάδελφοι στη δουλιά κλπ. κλπ., συνθέτουν αυτό το παζλ της καθημερινότητας, σε μια παράλληλη αναζήτηση που εμφανίζεται τελικά στο προσκήνιο του φιλμ και φαίνεται να μένει μετέωρη, όταν κάποτε ο λόγος που την έβαλε σε κίνηση, η απουσία του γάτου δηλαδή, παύει να υφίσταται.

(ΗΛΕΚΤΡΑ, ΨΥΡΡΗ)

Η καθημερινότητα είναι το θέμα και αυτής της ταινίας, σε σκηνοθεσία Ντιάν Μπερτράν,ειδομένη όμως με μια εντελώς διαφορετική ματιά. Εδώ δεν έχουμε μια γραμμική αφήγηση παράλληλη προς τη χρονική διάρκεια των γεγονότων, αλλά με μια δομή ακραία αναλυτική ως κατατεμαχισμένη, που σκοπό έχει να καταδείξει το τυχαίο χάος, του οποίου οι αόρατες γραμμές συγκλίνουν κάποτε και ορίζουν τις συνθήκες ενός στιγμιαίου περιστατικού. Πρόκειται για μια λογική που υπακούει στην ιδέα, ότι το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Αυστραλία μπορεί να προκαλέσει μια καταιγίδα στη Βόρεια Αμερική. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση το περιστατικό αφορά ένα φόνο και μια αυτοκτονία που συνέβησαν ένα κάποιο Σάββατο σε έναν επαρχιακό δρόμο. Γύρω από αυτό το γεγονός περιστρέφονται οι ζωές μιας σειράς ανθρώπων άσχετων μεταξύ τους, που συνδέονται μεταξύ τους, χωρίς να το γνωρίζουν από αυτόν το διπλό αιματηρό θάνατο. Με μια ανατομική, ας την ονομάσουμε μέθοδο, η ταινία προσπαθεί να ανασυνθέσει τα στιγμιότυπα, που σε ανύποπτο χρόνο, ασύγγνωστα, από ανύποπτα άτομα, οδήγησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για να γίνει πραγματικό το απίθανο. Είναι ουσιαστικά μια περιγραφή του χάους, με μια αισθητική συνεπή προς αυτή την πρόθεση, που κομματιάζει την αφήγηση στο χρόνο, στους χώρους και τα πρόσωπα. Αλλοτε με τυπικές σκηνές δράσης, άλλοτε με τους ήρωες να στρέφονται προς το φακό απευθυνόμενοι άμεσα προς το θεατή, σαν από τα παράθυρα δημοσιογραφικού δελτίου, περνώντας από το πριν στο μετά και αντίστροφα, για να καταλήξουμε στο τώρα, με χρήση διαφορετικών τεχνικών όπως λήψη κατευθείαν από την τηλεοπτική οθόνη. Με φωτογραφικά κοντράστ έντονα, που σκληραίνουν το τοπίο και τους ανθρώπους ως μέρος του, αφαιρείται τελικά οποιαδήποτε πιθανότητα ταύτισης. Ο θεατής τοποθετείται σε μια ψυχρή απόσταση από την οθόνη και από όσα διαδραματίζονται σε αυτή. Και γίνεται τελικά κι αυτός, μέσα από μια αντίστροφη διαδρομή, ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να συμμετέχει σε αυτή την ιστορία, αφού τελικά οι ασύμπτωτες πορείες του καθενός καθορίζονται από αυτή την ενότητα των πάντων, και ταυτόχρονα τη δημιουργούν. Μια ενότητα που αποτυπώνεται στην απρόσμενη εικόνα του θλιμμένου αστροναύτη στο φινάλε του φιλμ. Θλιμμένος άγνωστο για ποιο λόγο εκείνο το Σάββατο, συμμέτοχος κι αυτός στην ίδια ιστορία όσο και όλοι οι άλλοι, οι αστροναύτες που ταξιδεύουν στους δικούς τους δρόμους, κολλημένοι πάνω στη γη.

(ΕΛΛΗΝΙΣ)

Ενας γιάπις από το Μανχάταν της Νέας Υόρκης (Μάθιου Πέρι) και μια φλογερή Μεξικάνα (Σάλμα Χάγιεκ),συναντιούνται τυχαία σε ένα κρεβάτι κάπου στο Λας Βέγκας. Περνάνε μια ευχάριστη νύχτα και χωρίζουν πάραυτα, για να ξανασυναντηθούν ύστερα από 3 μήνες, όταν η κοπέλα έχει πια διαπιστώσει ότι είναι έγκυος. Και παντρεύονται πάραυτα (επίσης). Πρόκειται, όμως, για δύο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες, γεγονός που τους προκαλεί εξ αρχής ορισμένα προβλήματα συμβίωσης, τα οποία θα διογκωθούν με τη γνωριμία των διαμετρικά αντίθετων οικογενειών τους. Το αποτέλεσμα είναι μια ρομαντικών προθέσεων κωμωδία με αρκετές αφέλειες, που βλέπει κανείς ωστόσο ευχάριστα σε ένα θερινό σινεμά, άσχετα που δε θα θυμάται ίσως τίποτα την επόμενη μέρα. Εκτός, βέβαια, κι αν τύχει να είναι ερωτευμένος και η επίσκεψη στον κινηματογράφο συμπέσει με κάποιες ιδιαίτερες στιγμές που αφορούν το αίσθημά του, οπότε μπορεί να θυμάται αυτή την ταινία ακόμη και μέχρι το τέλος της ζωής του.

(ΑΘΗΝΑΙΑ, ΑΝΝΑ ΝΤΟΡ, ΒΙΛΑΤΖ 2, ΓΑΛΑΞΙΑΣ, ΦΙΛΙΠ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ, ΣΙΝΕΑΚ)

Πρόκειται για ένα ιατρικό δράμα σκηνοθετημένο από τον Μάικλ Απτεντ,το οποίο αγγίζει το θρίλερ και φιλοδοξεί να μεταφέρει έναν προβληματισμό πάνω σε κάτι, που για τους δημιουργούς της ταινίας φαίνεται να αποτελεί ηθικό δίλημμα: Κατά πόσον, δηλαδή, είναι θεμιτό να χρησιμοποιούνται, παρά τη θέλησή τους, ως πειραματόζωα οι άστεγοι και γενικά οι απόκληροι της κοινωνίας, για μια επιστημονική έρευνα που σκοπό έχει φυσικά την επιστημονική πρόοδο. Για την ακρίβεια, κατά πόσον είναι θεμιτό ένας γιατρός να πραγματοποιεί απαγωγές αστέγων και να τους αφαιρεί μερικά κομμάτια από τη σπονδυλική στήλη, χρησιμοποιώντας τους έτσι στις έρευνές του για αντικατάσταση κατεστραμμένων νευρικών ιστών, αφού πρόκειται, λέει για άτομα δίχως οικογένεια, δίχως μέλλον, άχρηστα για την κοινωνία. Κατά τα άλλα η ταινία, σαν ταινία της σειράς, δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αφορά όσους πραγματικά αντιμετωπίζουν ανάλογα διλήμματα... Με τους Χιού Γκραντ, Τζιν Χάκμαν.Σκηνοθεσία Μάικλ Απτεντ.

(ΑΒΑΝΑ, ΑΕΛΛΩ, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΤΡΟΠΙΚΑΛ, ΠΛΑΝΗΤΗΣ, ΧΛΟΗ)

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ