Οι πρόσφατες επιδόσεις των Ελλήνων αθλητών στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο Εθνικών Ομάδων (πρώην Μπρούνο Τζάολι) που οι περισσότερες εξ αυτών θα 'λεγε κανείς ότι θύμισαν ελληνικό στίβο πριν 40 χρόνια περίπου, ανέδειξαν την πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα στο χώρο του ελληνικού κλασικού αθλητισμού. Ενόψει μάλιστα και της συμμετοχής στο επερχόμενο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (την άλλη βδομάδα στη Βαρκελώνη) ο πήχης παραμένει σε χαμηλά επίπεδα. Και σίγουρα οι δικαιολογίες των αρμοδίων για το νεαρό της ηλικίας των περισσότερων παιδιών δεν πείθουν. Αλλωστε, με δεδομένο την κατάσταση που επικρατεί - όπου τα πάντα έχουν παραδοθεί στην εμπορευματοποίηση με σκοπό το κέρδος των επιχειρηματιών, της ανύπαρκτης κρατικής μέριμνας των πετσοκομμένων επιχορηγήσεων - είναι σίγουρο ότι το μέλλον των νεαρών παιδιών στον αθλητισμό μόνο ευοίωνο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 με τη σταδιακή εμπορευματοποίηση - επαγγελματοποίηση και του κλασικού αθλητισμού (με τις ευλογίες της ΔΟΕ επί προεδρίας Σάμαρανγκ και της ΙΑΑΦ επί προεδρίας Νεμπιόλο) άλλαξε εντελώς η φιλοσοφία του αθλητισμού. Ακριβώς αυτή την περίοδο όπως ήταν φυσικό και όχι μόνο στη χώρα μας, έγινε έντονη η παρουσία των χορηγών και των αναβολικών. Αλλωστε αυτά πάνε πακέτο. Ο ΣΕΓΑΣ αντί να συσπειρώσει γύρω του τα σωματεία και να δει πώς θα αντιμετωπίσει τη λαίλαπα της εμπορευματοποίησης και των αναβολικών, άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του στους χορηγούς - εμπόρους χάνοντας ταυτόχρονα, όπως ήταν φυσικό, και τον έλεγχο των αθλητών οι οποίοι στην ουσία έγιναν υπάλληλοι των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίσει μια μεγάλη συγκομιδή μεταλλίων την οποία έκπληκτη παρακολουθούσε όλη η παγκόσμια αθλητική κοινωνία η οποία γνώριζε πολύ καλά ποιες είναι οι αθλητικές δυνατότητες της χώρας. Περιχαρής η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη, δήλωναν ότι «η Ελλάδα συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων αθλητικών δυνάμεων στον κόσμο». Βέβαια, τα όσα επακολούθησαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ανέδειξαν τα γυάλινα και παράλληλα βρώμικα πόδια του εγχειρήματος..

Το τελευταίο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ανδρών και γυναικών που έγινε στην Πάτρα στις αρχές του μήνα (12-13 Ιούλη) και οι αγώνες που έγιναν στο Μπεργκέν της Νορβηγίας μεταξύ των 12 καλύτερων ευρωπαϊκών κρατών στο στίβο (19-20 Ιούλη) έδειξαν την πραγματικότητα στον ελληνικό στίβο, εάν εξαιρέσει κανείς κάποιες καλές επιδόσεις. Οπως το 20.69 της Τσάκωνα στα 200μ ή την σταθερότητα στις καλές επιδόσεις του Ιακωβάκη στα 400μ. εμπόδια, το 11,31 στα 100μ της Κοκλώνη, τα 14.37 της Πέρρα στο τριπλούν, το 13.74 στα 110μ εμπόδια του Δουβαλίδη και βέβαια τα 5,50 του Φιλιππίδη στο επί κοντώ. Από κει και πέρα δυστυχώς κάτι άλλο δεν υπάρχει. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα περισσότερα μέλη της ελληνικής αποστολής που θα ταξιδέψει στο Ευρωπαϊκό έπιασαν τα όρια πρόκρισης (πολλά εξ αυτών τα λεγόμενα χαμηλά) μια φορά και οριακά (τη στιγμή που υπάρχουν αντίπαλοί τους που ξεπέρασαν δυο και τρεις φορές τα ίδια όρια).

Επιμένω στον κλασικό αθλητισμό γιατί είναι η μήτρα του αθλητισμού. Αν δεν έχεις στίβο δεν έχεις γενικά αθλητισμό. Για να έχει όμως κλασικό αθλητισμό πρέπει να έχεις θεσμοθετημένο αθλητισμό στα σχολεία, πρέπει να έχεις υλικοτεχνική υποδομή, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επιστημονικό προσωπικό, ΤΕΦΑΑ, ζωντανά αθλητικά σωματεία. Καμία αθλητική ηγεσία από ιδρύσεως ΓΓΑ (1960) δε συνεργάστηκε ποτέ με το Πανεπιστήμιο (ΤΕΦΑΑ). Το αντίθετο μάλιστα, για να μην πούμε ότι ήταν πάντα απέναντι. Απόδειξη γι' αυτό είναι το γεγονός ότι διατηρεί μέχρι σήμερα σχολές προπονητών μοιράζοντας ανεύθυνα προπονητικά διπλώματα.

Δυστυχώς ο ΣΕΓΑΣ, η αρχαιότερη Ομοσπονδία και η ιστορικότερη στον κόσμο δεν παίρνει καμιά πρωτοβουλία για τίποτα, δε διεκδικεί ούτε τα αυτονόητα. Π.χ. υπέγραψε για την παραχώρηση του Σταδίου Καραϊσκάκη στον Ολυμπιακό χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό σχέδιο για το μέλλον του αθλητισμού στον Πειραιά. Σήμερα ο αθλητισμός της περιοχής διέλυσε και δεν έγινε ούτε μια προσπάθεια για λύση. Τι έχει διεκδικήσει μέχρι σήμερα ο ΣΕΓΑΣ για τα σωματεία του; Τίποτα. Εχει πάνω από 300 σωματεία, δεκάδες Τοπικές Επιτροπές, εκατοντάδες προπονητές και παράγοντες. Θα έπρεπε να έχει τον πρώτο λόγο στην ΕΟΕ στα ΤΕΦΑΑ. Θα έπρεπε να παίζει καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των αθλητικών προγραμμάτων στη χώρα μας. Η μείωση του αθλητικού προϋπολογισμού κατά 30% θα έπρεπε να ξεσηκώσει την ομοσπονδία και τα σωματεία να διεκδικήσουν καλύτερους όρους για καλύτερο αθλητισμό.