ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ολες κι όλοι με το ΠΑΜΕ!..

***

Το μεγάλο ερώτημα, κατά τη ΝΕΤ, είναι το αν θα αδειάσουν τα απορριμματοφόρα ή όχι!!!

***

Το ρώτησε (ρητορικά) η κυρία Χριστοφιλέα! Ιδού το μεγάλο ερώτημα! Τι γίνεται με το Ασφαλιστικό; Αυτό δεν αποτελεί μεγάλο θέμα!...

***

Και το πιο μεγάλο ερώτημα: Πώς γίνεται να κατατροπώνει η κυβέρνηση τα δικαιώματα και να μη σηκώνονται όρθιοι οι αδικημένοι, να πετάξουν κυβέρνηση και τους ομοίους της;

***

Οι της ΔΕΗ έχουν δικαίωμα; Εχουν, αλλά λόγω κοινωνικού συμφέροντος δεν πρέπει!..

***

Οι των μέσων μεταφοράς; Κι αυτοί έχουν δικαίωμα, αλλά τι θα γίνει με όσους θέλουν να μετακινηθούν; Κοινωνικό συμφέρον κι εδώ!..

***

Οι ναυτεργάτες; Ναι μεν, αλλά! Αλλοι; Βεβαίως, αλλά τι θα γίνει με το κοινωνικό συμφέρον; Οι υγειονομικοί; Ναι, αλλά...

***

Εχουν δικαίωμα να απεργούν οι οδοκαθαριστές; Εχουν, αλλά δεν πρέπει να απεργούν, λόγω κοινωνικού συμφέροντος!!!

***

Συμπέρασμα: Ολοι έχουν το δικαίωμα στα χαρτιά, κανένας στην πράξη!..

***

Και μετά σου λένε ότι δεν έχουμε ταξική δικτατορία!!...

***

Μέγας απεργοσπάστης ο δήμαρχος Αθήνας! Να τον ξαναψηφίσουν!..

***

Συνεχίζεται το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ;

***

Ο Θαπατέρο την ξαναβόλεψε! Αλλά η «Ενωμένη Αριστερά»(;)!..

***

ΠΑΜΕ!!...

***

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για τη ζωή που μας πρέπει

Αισθανόταν άσχημα ήδη από το απόγευμα της Παρασκευής, μια ίωση που μάλλον τον ταλαιπωρούσε ελαφρά. Ενιωθε ανασφάλεια, ζητούσε από τους γονείς του συνέχεια αγκαλιές, ενώ ανά διαστήματα κάτι δέκατα έρχονταν κι έφευγαν. Ωστόσο το απομεσήμερο της Κυριακής, όταν ο πατέρας του - πιεσμένος από τύψεις, καθώς άλλο ένα διήμερο δεν κατάφερε να του αφιερώσει το χρόνο που του άξιζε - πρότεινε βόλτα στο άλσος, πετάχτηκε πάνω, βάλθηκε να ψάχνει το ζακετάκι του και με μάτια γουρλωτά περίμενε στην πόρτα τους γονείς, που ακόμα ετοιμάζονταν.

Είναι δυόμισι χρόνων και ήδη κάποια πράγματα τα αντιλαμβάνεται. Μπορεί όχι ως έννοιες (δουλειά, ωράρια, δάνεια, δόσεις), αλλά σίγουρα ως αποτέλεσμα (λείπουν). Γι' αυτό, όταν τους έχει κοντά, προσπαθεί να τους κλέψει την προσοχή. Ανεβαίνει πάνω τους, όταν τους βλέπει στο τραπέζι της κουζίνας να προσπαθούν να τελειώσουν μια δουλειά στο λάπτοπ, τους παίρνει χαρτιά από τα χέρια, τάχα «να διαβάσω κι εγώ», ενώ στην πραγματικότητα τα αρπάζει για να τα πετάξει μετά από λίγο παράμερα και να διεκδικήσει το ενδιαφέρον τους, με όλο του το μικρό, το τεράστιο «είναι».

Ζητά να έρθει κι αυτός στη «δουλειά» και υπάρχουν πρωινά που διόλου δε θέλει να πάει στο βρεφονηπιακό σταθμό, όπου κατάφεραν να τον εγγράψουν οι δικοί του. Εστω και σαν αποθήκη παιδιών, έστω για λίγες ώρες, μέχρι κάποια στιγμή μέσα στο «πήγαινε - έλα» της μέρας να καταφέρουν να τον δουν. Μάλιστα, υπάρχουν στιγμές που νιώθει πιο ευτυχισμένος με μια γυναίκα που έρχεται μετά το σταθμό, να τον κρατήσει κι αυτή κάποιες ώρες, ώσπου η μητέρα να επιστρέψει σπίτι. Είναι που τον κατεβάζει στον ακάλυπτο για να κάνει το ποδήλατο που τόσο του αρέσει, ή τον πηγαίνει στις κούνιες, πράγματα που οι κουρασμένοι γονείς του ούτε να σκεφτούν δεν μπορούν στη διάρκεια της φορτωμένης τους καθημερινότητας.

Σαν κι αυτό το καταπιεσμένο παιδί είναι εκατοντάδες χιλιάδες άλλα. Και σαν αυτούς τους γεμάτους τύψεις γονείς, διπλάσιοι τόσοι. Που βλέπονται με ωράρια, που παίζουν κατά διαλείμματα, που αλληλοϋποστηρίζονται με δόσεις. Θύματα του «ανταγωνισμού», της «ελεύθερης αγοράς», του «λιγότερου κι αποτελεσματικού κράτους», της «ευελφάλειας», των «αναγκαίων τομών στο καθεστώς απασχόλησης και συνταξιοδότησης», των απάνθρωπων επιταγών του ευρωμονόδρομου, των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που τον στηρίζουν. Σήμερα θα είναι γι' αυτούς μια εξαίρεση. Θα είναι σαν τρομερή και φωτεινή Κυριακή. Θα πάνε και οι τρεις μαζί αγκαλιασμένοι «βόλτα», παρέα με χιλιάδες άλλους, σε μια μεγάλη ιστορική πλατεία, γεμάτη ωραία τραγούδια, κόκκινα μπαλόνια και περήφανες σημαίες. Και θα διεκδικήσουν ενωμένοι και χαρούμενοι τη ζωή που τους πρέπει.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ