Εκρυθμη και με απρόβλεπτες συνέπειες εκτιμά το Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό (PADS) ότι είναι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Αλγερία μετά και από τη δημιουργία και ενίσχυση του μαζικού κινήματος που πυροδοτήθηκε από τις εξελίξεις στην Καμπυλία, την επαρχία των Βερβέρων, και απλώθηκε σε ολόκληρη τη χώρα με κύριο αίτημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και της ανέχειας, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον τερματισμό της κυβερνητικής αυθαιρεσίας. Για το εντυπωσιακό αυτό μαζικό κίνημα, για τις πολιτικές εξελίξεις αλλά και για το ρόλο των εξτρεμιστών ισλαμιστών, που έχουν αιματοκυλήσει, την τελευταία δεκαετία, τη βορειοαφρικανική χώρα, μίλησε στο «Ρ» ο Καρίμ, μέλος της διεύθυνσης του Αλγερινού Κόμματος για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό.

- Δεν μπορούμε να μην ξεκινήσουμε αυτή την κουβέντα από τα πρόσφατα γεγονότα στην Αλγερία. Γίναμε όλοι μάρτυρες ενός μαζικότατου κινήματος, το οποίο ξεκίνησε από τη βερβερική επαρχία της Καμπυλίας με τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα αιτήματα περί ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και αναγνώρισης της βερβερικής γλώσσας, αλλά κατέληξε να μετατραπεί σε ένα πανεθνικό κίνημα με κοινωνικά αιτήματα: Τερματισμός της κατάχρησης εξουσίας, αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων της ανεργίας και της οικονομικής ανέχειας. Ο αλγερινός Τύπος μιλά για μια χώρα που βρίσκεται σε κοινωνική εξέγερση. Είναι έτσι τα πράγματα;

- Θα πρέπει να πούμε ότι από τον Απρίλη μέχρι και σήμερα, το κίνημα αυτό, ένα κίνημα εργαζομένων, ένα κίνημα λαϊκό, κυρίως στην επαρχία της Καμπυλίας, επεκτάθηκε σε πολλές άλλες περιοχές της χώρας. Το κίνημα αυτό όχι μόνο υφίσταται, αλλά είναι πολύ ισχυρό, απαρτίζεται κυρίως από νέους ανθρώπους, οι οποίοι κραυγάζουν, πλέον, το τέλος της υπομονής και της ανεκτικότητάς τους απέναντι στην ανεργία, στη φτώχεια. Καταδικάζουν, δηλαδή, το σύνολο της πολιτικής της αλγερινής κυβέρνησης, και ιδιαίτερα τις οικονομικές και κοινωνικές της επιλογές.

Θα πρέπει, ίσως, να θυμόμαστε, ότι οι επιλογές αυτές υπαγορεύτηκαν από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα και άρχισαν να τίθενται σε εφαρμογή, με καταστροφικές μέχρι σήμερα συνέπειες σε όλους τους τομείς, πριν από τρία χρόνια. Η παραγωγή, με εξαίρεση το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, έχει, σχεδόν, εκμηδενιστεί. Οι κοινωνικές συνέπειες είναι, όπως καταλαβαίνετε, τρομακτικές. Περισσότεροι από 100.000 εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο. Η εξασφάλιση μόνιμης κατοικίας, η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση έχουν μετατραπεί σε ανέφικτα όνειρα για εκατομμύρια Αλγερινούς. Την ίδια στιγμή, η αστική μεταπρατική, κυρίως, τάξη, μια ομάδα ελάχιστων ανθρώπων, οι οποίοι συνεργάζονται με πολυεθνικές επιχειρήσεις και έχουν εκμεταλλευτεί στο έπακρο προς όφελός τους τις οικονομικές αυτές πολιτικές ενώ χαίρουν προστασίας από την αλγερινή ηγεσία μέσα από τη χαμηλότατη φορολογία και τις διευκολύνσεις στις δραστηριότητές τους, πλουτίζει και ισχυροποιείται διαρκώς με εντυπωσιακούς ρυθμούς.

Είναι σαφές ότι αυτή η ομάδα δεν επιθυμεί, σε καμία περίπτωση, την αλλαγή της υπάρχουσας πολιτικής και πιέζει προς αυτήν την κατεύθυνση και την κυβέρνηση. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι απέναντι σε αυτό το τεράστιο κοινωνικό κίνημα, οι αλγερινές αρχές δεν επέλεξαν παρά μόνο το δρόμο της σκληρής και αυταρχικής καταστολής, που μέχρι σήμερα έχει προκαλέσει δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Παρ' όλα αυτά, οι κινητοποιήσεις αυτές συνεχίζονται και πραγματικά δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πού ακριβώς θα καταλήξει. Ισως, είναι ακόμη πρώιμο να μιλήσει κανείς για κοινωνική εξέγερση στο σύνολο της χώρας, όμως, αν οι εξελίξεις συνεχιστούν με τον ίδιο ρυθμό, σίγουρα η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς τα εκεί.

Φυσικά, ορισμένες πολιτικές δυνάμεις εκτός Αλγερίας, ας μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ένα ιμπεριαλιστικό περιβάλλον, όχι μόνο αντιτίθενται στις προοπτικές μιας κοινωνικής εξέγερσης αλλά δεν είναι καν ακόμη ευχαριστημένες από όλες τις παραχωρήσεις, στις οποίες έχει προχωρήσει η κυρίαρχη τάξη της Αλγερίας. Η κατάσταση είναι σαφώς ιδιαίτερα περίπλοκη και οι εξελίξεις κρίσιμες. Αυτές τις εξελίξεις εκμεταλλεύονται ορισμένες δυνάμεις που πρόσκεινται στο «σοσιαλιστικό» χώρο προκειμένου να υπερασπίσουν την άποψή τους για ανάπτυξη κάποιου είδους διεθνούς δύναμης στη χώρα, ακόμη και ανδρών του ΝΑΤΟ, προοπτική που προφανώς θα καταστήσει σοβαρότερη την κατάσταση και σαφώς δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ικανοποίηση των δίκαιων αιτημάτων αυτού του κινήματος.

- Με δεδομένη την αρχική έκρηξη αυτού του κινήματος στην Καμπυλία, κυβερνητικοί αξιωματούχοι της Αλγερίας, πολλές φορές, έχουν υποστηρίξει την άποψη ότι δεν πρόκειται για κάποιο μαζικό κίνημα αλλά απλώς για τα αιτήματα μιας εθνικής μειονότητας. Τη θέση αυτή έχουν υιοθετήσει, κατά διαστήματα, και ορισμένα διεθνή πρακτορεία. Είναι έτσι;

- Κατά τη γνώμη μας, αυτού του είδους οι αναλύσεις και οι απόπειρες ερμηνείας δεν είναι παρά παιχνίδι με τη φωτιά. Είναι αλήθεια, ότι μέσα στα αιτήματα του ευρύτερου αυτού κινήματος, μεγάλο μέρος καταλαμβάνουν οι διεκδικήσεις των Βερβέρων για αναγνώριση και σεβασμό της πολιτιστικής τους παράδοσης και ταυτότητας, για ίση μεταχείριση, για αναγνώριση της γλώσσας τους.

Επαναλαμβάνω, όμως, ότι δεν πρόκειται για ένα στενά εθνοτικό κίνημα. Πρόκειται για μια κινητοποίηση που έχει αγγίξει το σύνολο του αλγερινού πληθυσμού και εκφράζει γενικά αιτήματα, που περιέχουν και τις διεκδικήσεις των Βερβέρων, αλλά αφορούν στο σύνολο του αλγερινού λαού: Κοινωνική δικαιοσύνη, καταπολέμηση της ανεργίας και της διαρκώς αυξανόμενης ανέχειας, τερματισμός της κατάχρησης εξουσίας. Αυτά εκφράζουν τους Βερβέρους αλλά και ολόκληρο τον αλγερινό λαό, που ζητά με τον κατηγορηματικό αυτό τρόπο την αλλαγή, τον τερματισμό της σημερινής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.

Είναι, νομίζω, ενδεικτικές οι απαντήσεις πολλών από τους νέους, που κυριαρχούν με την παρουσία τους στις διαδηλώσεις και στις κινητοποιήσεις αυτές. Οταν κάποιος τους ρωτά πώς είναι δυνατόν να μη φοβούνται την αντιμετώπιση της αστυνομίας, που χρησιμοποιεί αληθινά πυρά χωρίς κανένα όριο, η απάντηση είναι αποστομωτική: «Μα είμαστε ήδη νεκροί»! Και αυτή είναι η αλήθεια και η ουσία.

Κατά τη γνώμη μας, λοιπόν, ούτε βοηθά αλλά μάλλον περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα πράγματα η επιλεκτική και επίμονη εθελοτυφλία απέναντι στο μέγεθος και στην εμβέλεια του κινήματος αυτού. Δε βοηθά η στείρα επιμονή ότι πρόκειται μόνο για τις πολιτιστικές διεκδικήσεις μιας εθνικής μειοψηφίας. Αλλωστε, αν είναι μόνο αυτό το ζήτημα, για ποιο λόγο δεν ικανοποιούνται; Δεν ικανοποιούνται γιατί είναι σαφές ότι μια τέτοια κίνηση θα απαιτούσε αλλαγή συνολική της εφαρμοζόμενης πολιτικής, και αυτό το ενδεχόμενο δεν το επιθυμεί σε καμία περίπτωση η σημερινή αλγερινή ηγεσία.

Εμείς, οι Αλγερινοί κομμουνιστές, εκτιμούμε ότι η χώρα βρίσκεται πια σε κίνδυνο. Η εθνική ενότητα βρίσκεται σε κίνδυνο και αυτός εντείνεται όσο συνεχίζεται η συγκεκριμένη τακτική αντιμετώπισης της κατάστασης, ακόμη και με προβοκάτσιες, προκειμένου να στραφεί ο ένας Αλγερινός εναντίον του άλλου στη βάση μιας ανύπαρκτης εθνικής αντιπαράθεσης. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής, το σύνολο του πληθυσμού, τόσο οι Βερβέροι όσο και οι, αραβικής καταγωγής, Αλγερινοί έχουν απορρίψει τέτοιου είδους προσπάθειες τεχνητής διαίρεσης και επιμένουν στον κοινό τους στόχο.

Κατά τη γνώμη μας, πρόκειται για ένα κίνημα πραγματικά μοναδικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι στη μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στις 14 του Ιούνη, στο κέντρο της πρωτεύουσας, συμμετείχε περισσότερο από ένα εκατομμύριο κόσμος! Ποτέ πριν στην ανεξάρτητη Αλγερία δεν είχε πραγματοποιηθεί τέτοια συγκέντρωση. Ποτέ πριν δεν είχε αποσαφηνιστεί τόσο ξεκάθαρα ότι πρόκειται για μια ταξική αντιπαράθεση, ανάμεσα σε εργαζομένους και στις κυρίαρχες τάξεις που εκτελούν τις εντολές του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αποκομίζοντας τα μέγιστα δυνατά οφέλη.

- Τα τελευταία δέκα χρόνια, η Αλγερία βιώνει την αιματηρότατη δράση των εξτρεμιστών ισλαμιστών, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Δεν είναι λίγες οι φορές που αναλυτές έχουν υποστηρίξει ότι ο αλγερινός λαός βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πυρά: Από τη μία οι εξτρεμιστές ισλαμιστές και τα τυφλά τους πλήγματα και από την άλλη η στρατοκρατούμενη εξουσία. Παρά το γεγονός ότι οι επιχειρήσεις των εξτρεμιστών έχουν μειωθεί, είναι έντονη η αίσθηση ότι δεν έχει γίνει κατορθωτό να ελεγχθεί η δράση τους και ολοένα και περισσότερο διογκώνεται μια φιλολογία περί πραγματοποίησης στρατιωτικού πραξικοπήματος προκειμένου να ελεγχθούν και τα δύο «μέτωπα»: Τόσο οι ισλαμιστές εξτρεμιστές όσο και το λαϊκό κίνημα. Ποια είναι η εκτίμησή σας;

- Δεν μπορώ, σε καμία περίπτωση, να αποκλείσω ή να επιβεβαιώσω τις προθέσεις της ηγεσίας του στρατού. Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Αυτό που μπορώ να πω και είναι εκτίμηση και του κόμματός μας είναι ότι η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Αλγερία, σήμερα, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Ο ισλαμιστικός φασισμός είναι πάντα παρών. Μπορεί οι ένοπλες επιχειρήσεις των ισλαμιστών να έχουν μειωθεί, αλλά υφίσταται ακόμη τρομοκρατία. Γίνονται ακόμη δολοφονίες φτωχών χωρικών σε επαρχιακές απομακρυσμένες περιοχές. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι οι δυνάμεις που βρίσκονται πίσω από αυτές τις δολοφονίες είναι ξεκάθαρα φασιστικές και παραμένουν παρούσες προχωρώντας σε ορισμένους ελιγμούς.

Ο κίνδυνος που ενυπάρχει στην παρούσα κατάσταση είναι ότι η αλγερινή ηγεσία επιμένει στην προσπάθειά της να ενισχύσει και να βελτιώσει τις σχέσεις της με αυτές τις φασιστικές δυνάμεις, με το πρόσχημα της αποκλιμάκωσης και της τελικής επικράτησης ηρεμίας, της πολυσυζητημένης «επανασυμφιλίωσης». Για εμάς αυτή η απόπειρα δεν ήταν ποτέ κάτι άλλο, παρά μόνο μια προσπάθεια επίτευξης ενότητας στους κόλπους της αστικής τάξης της χώρας, είτε πρόκειται για την ισλαμιστική φασιστική πτέρυγα είτε για την εκσυγχρονιστική, με στόχο, πάντα, τη συνέχιση της συγκεκριμένης πολιτικής.

Ο αλγερινός λαός, πολιτικά, έχει κερδίσει τον ισλαμικό φασισμό. Εμείς, ως κόμμα, δεν πάψαμε ποτέ να καταδικάζουμε τόσο τις βάρβαρες επιθέσεις των ισλαμιστών εξτρεμιστών όσο και τις εκστρατείες εκείνες των Μέσων, που αποπειράθηκαν να θολώσουν, κατά καιρούς, τα νερά καλλιεργώντας την εντύπωση ότι πίσω από τους ισλαμιστές κρύβονται ειδικές μονάδες του αλγερινού στρατού που σφάζουν τον πληθυσμό προκειμένου να επιρρίψουν τις ευθύνες στους ισλαμιστές και να εντείνουν την τρομοκρατία. Κατά τη γνώμη μας, δεν πρόκειται παρά για προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, προκειμένου να μην ασχολείται με τις εξελίξεις στους κόλπους της αλγερινής εξουσίας.

Ας μην ξεχνάμε, ότι η Αλγερία έχει γίνει υποδειγματικό πεδίο αντιπαράθεσης των γαλλικών και των αμερικανικών συμφερόντων. Κάθε φορά που η κατάσταση κλίνει προς τα αμερικανικά συμφέροντα ξεκινά μια εκστρατεία ορισμένων ΜΜΕ εναντίον του στρατού και του ρόλου του σε σχέση με τους ισλαμιστές και κάθε φορά που πριμοδοτούνται, ας πούμε, τα γαλλικά συμφέροντα συμβαίνει το αντίστροφο. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτού του είδους οι εκστρατείες απλώς στοχεύουν στο να ασκήσουν περαιτέρω πίεση στην αλγερινή ηγεσία και να την καταστήσουν περισσότερο υποταγμένη και εξαρτημένη όπως και όλες τις εξουσίες της. Παρά την αντιπαράθεση των δύο αυτών συμφερόντων, που κατά διαστήματα γίνεται ιδιαίτερα σκληρή εξαιτίας του τεράστιου ενεργειακού πλούτου της χώρας, ΗΠΑ και Γαλλία συμφωνούν στην επιβολή της συγκεκριμένης πολιτικής που ορίζει το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα για τη χώρα.

Είναι, ίσως, ενδεικτικό ότι ανάμεσα στον αλγερινό πληθυσμό δε δημιουργήθηκε ποτέ η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος διαπράττει σφαγές. Ολοι όσοι κατάφεραν να επιζήσουν αυτών των σφαγών μπορούν ακόμη και να αναγνωρίσουν τους δολοφόνους και δεν υπάρχει κανείς που να μην μπορεί να αναγνωρίσει τους ισλαμιστές εξτρεμιστές, που συχνά προέρχονται από την περιοχή στην οποία πραγματοποιούν την επιδρομή, γι' αυτό και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Δε θα πρέπει να μας διαφεύγει και η διάσταση, που έχουν όλες αυτές οι εκστρατείες και οι προσπάθειες, της αποενοχοποίησης των δολοφόνων. Οταν γίνεται έκκληση να ξεκινήσει «διάλογος», να «καθίσουν όλοι ισότιμα στο ίδιο τραπέζι», δεν μπορεί, σαφώς, κανείς να μη σκεφτεί ότι πραγματικά οι ισλαμιστές, οι υπεύθυνοι για τις σφαγές, απαλλάσσονται σε μεγάλο βαθμό από το βάρος των εγκλημάτων τους. Μέσα από τις αποπροσανατολιστικές αυτές εκστρατείες, η κοινή γνώμη, η αλγερινή αλλά και η διεθνής, υπάρχει περίπτωση να αποδεχτεί με λιγότερες αντιδράσεις τη συμμετοχή των δολοφόνων σε έναν ισότιμο διάλογο, την αποενοχοποίησή τους, κάτι που μέχρι σήμερα, τουλάχιστον, ο αλγερινός πληθυσμός δεν έχει αποδεχτεί σε καμία περίπτωση.