Το θέμα των απογευματινών επί πληρωμή χειρουργείων στα δημόσια νοσοκομεία είναι γνωστό. Ηδη έγιναν τα πρώτα σε «Παπαγεωργίου», ΑΧΕΠΑ, «Ευαγγελισμό» και «Γεννηματά». Αυτό που παίζεται ακόμα, όμως, είναι η στάση των χειρουργών.

Δεν απευθυνόμαστε σε όσους έχουν ήδη επιλέξει ηθική και τρόπο σκέψης που απαιτεί το εμπόριο, και όχι η Ιατρική. Απευθυνόμαστε σε αυτούς που ακόμα ταλαντεύονται. Απευθυνόμαστε στους νέους επιμελητές, που στριμώχνονται σε όποια χειρουργική αίθουσα περισσέψει. Σ' αυτούς που περιμένουν να βάλουν το τακτικό τους περιστατικό απόγευμα, βράδυ ή το Σαββατοκύριακο. Απευθυνόμαστε στους έντιμους συναδέλφους που βλέπουν σαν διέξοδο τη συμμετοχή τους στα απογευματινά χειρουργεία για να ενισχύσουν το εισόδημά τους.

Απευθυνόμαστε στους ειδικευόμενους, που θα πιεστούν από τον διευθυντή τους και θα διστάσουν να πουν «όχι» στο απογευματινό χειρουργείο. Και απευθυνόμαστε κυρίως σε αυτούς, αφενός γιατί είναι αυτοί που θα κάνουν το μαγαζί να δουλέψει, αφετέρου γιατί αυτοί πιστεύουμε ότι μπορούν να πειστούν να κρατήσουν τη στάση που αρμόζει στις παραδόσεις των χειρουργών που μας ενέπνευσαν, των χειρουργών - θρύλων, που έδεσαν το όνομά τους με τον τόπο και με τους ανθρώπους.

Αυτό που μας ενδιαφέρει, δηλαδή, είναι το κίνητρο και το πρότυπο που θα έχουν οι χειρουργοί που στελεχώνουν τα δημόσια νοσοκομεία, οι χειρουργοί που θα πέσουμε στα χέρια τους, δηλαδή, όταν έρθει και μας η ώρα μας.

Γιατί, εδώ που τα λέμε, οι κλινικές που γνωρίσαμε και εκπαιδευτήκαμε, τα απογεύματα έκαναν μαθήματα, όχι χειρουργεία με φακελάκι. Και αν ήταν στο χειρουργείο το απόγευμα, ήταν γιατί έκαναν προχωρημένες επεμβάσεις που τελείωναν το βράδυ ή υποδέχονταν τα επείγοντα. Κι αν μια μερίδα καθηγητών έβλεπε τη δουλειά σαν χρυσωρυχείο, τους ξέραμε όλοι και ήταν δακτυλοδεικτούμενοι. Και κάθε κλινική που σέβεται τον εαυτό της οικοδομεί σχολή γνώσης και τεχνικής, όχι μπακάλικο, που δίνει την πραμάτεια του σε τιμή ευκαιρίας.

Βλέπουν βέβαια οι συνάδελφοι από πρώτο χέρι το πώς δουλεύουμε ήδη. Με τις μισές αίθουσες κλειστές σε αρκετά νοσοκομεία, γιατί το υπουργείο Υγείας αρνείται πεισματικά να προσλάβει το απαραίτητο νοσηλευτικό προσωπικό. Για να είμαστε ακριβείς, σε επίπεδο Αττικής, την ώρα που γράφουμε, λειτουργούν οι 145 από τις 208 χειρουργικές αίθουσες του δημόσιου τομέα. Δηλαδή το 70%, για όποιον κάνει τη διαίρεση, και το αντίστοιχο πανελλαδικά είναι στο 60%.

Οσο για τους εξευτελιστικούς μισθούς, είναι μια πραγματικότητα, για την οποία, αν μη τι άλλο, έχει προηγηθεί ένας ορυμαγδός αγώνων από την ΟΕΝΓΕ. Κι αν υπήρξαν κάποιες ελάχιστες «βελτιώσεις», πολύ μακριά από τις ανάγκες μας, το οφείλουμε σ' αυτούς ακριβώς τους αγώνες, που είναι μονόδρομος να συνεχιστούν και να δυναμώσουν.

Ενδεικτικά, θυμίζουμε σε όσους λένε πως «με τους αγώνες δεν βγαίνει τίποτα», ότι με πρωτοβουλία της ΟΕΝΓΕ το 2018 ασκήθηκε τριτανακοπή («έφεση») κατά την απόφαση του ΣτΕ, στην οποία συμμετείχαν συνολικά 8.500 νοσοκομειακοί γιατροί, διεκδικώντας να πάρουν τα αναδρομικά όλοι οι συνάδελφοι και όχι μόνο όσοι είχαν προσφύγει δικαστικά. Το αίτημά μας απορρίφθηκε. Ωστόσο, κάτω από την πίεση που ασκήθηκε, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να καταβάλει μέρος των οφειλομένων αναδρομικών σε όλους τους νοσοκομειακούς γιατρούς, ανεξάρτητα από το αν είχαν προσφύγει ή όχι. Υπήρχαν τότε διευθυντές που τους αποδόθηκαν δεκάδες χιλιάδες ευρώ και τώρα κάνουν τον «ψόφιο κοριό», ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Ελπίζουμε, τουλάχιστον, να θυμούνται τα δεκάδες μαχητικά στελέχη της ΟΕΝΓΕ που τους μάζευαν τα δικαιολογητικά για τις προσφυγές.

Αλλά ακόμα και το 20% αύξηση που έδωσε η κυβέρνηση στην ωριαία αποζημίωση της εφημερίας ή η αύξηση 10% με το νέο ιατρικό μισθολόγιο, είναι προϊόν πίεσης, σε έναν αγώνα που η Ομοσπονδία δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά δικαιολογία. Σε όλους είναι φανερό τι ρόλο βαράει ο υπουργός Υγείας, που πρωτοστατεί - μαζί με χειρουργούς οι οποίοι σχετίζονται με τη Νέα Δημοκρατία - στο να γίνουν τα νοσοκομεία μπακάλικα της ανθρώπινης νόσου. Φέρνουν τον άρρωστο με την πλάτη στον τοίχο να πληρώσει, για να γλιτώσει μια αναμονή, την οποία οι ίδιοι προκαλούν με την πολιτική τους. Ισως το 500ευρω με το πρόσωπο του υπουργού Υγείας που έπεσε σαν τρικάκι στην κινητοποίηση που έγινε στον «Ευαγγελισμό», να είναι το καλύτερο νόμισμα για να πληρώσει ο άρρωστος που θα πάει να χειρουργηθεί επί πληρωμή το απόγευμα.

Και για να λέμε την αλήθεια, οι χειρουργοί που είχαν επαφή έτσι κι αλλιώς με το «υπόγειο» χρήμα έως τώρα, είναι όσοι «καίγονται» και για τα απογευματινά. Κρίμα, γιατί κάποιοι από αυτούς είναι καλοί χειρουργοί. Οχι, όμως. Ούτε το μέλλον είναι, ούτε πρόοδος, ούτε θα τους αφήσουμε να παριστάνουν το «πρότυπο» στους νέους χειρουργούς.

Επαναφέρουμε το ερώτημα του τίτλου λοιπόν: Τι θα γινόταν αν ο Πέτρος Κόκκαλης και ο Γιώργος Αυλάμης έκαναν απογευματινά χειρουργεία με φακελάκι; Είναι μια καλή ευκαιρία να «γκουγκλάρει» κανείς λεπτομέρειες για τους παραπάνω ογκόλιθους. Ενα μόνο είναι σίγουρο: Πως αν κυνηγάγανε το φακελάκι, δεν θα 'χαμε κανέναν λόγο να τους αναφέρουμε σήμερα.

Ο Πέτρος Κόκκαλης, ο καθηγητής της Χειρουργικής στο Αρεταίειο, ο διαπρέψας στο Μόναχο, στον Γράμμο, στο Βερολίνο, ταύτισε την ύπαρξή του με τον άρρωστο και με τον άνθρωπο. Οσο για τον Γιώργο Αυλάμη, τον χειρουργό που λόγω πολιτικού «κλίματος» δεν έγινε ποτέ καθηγητής, που έλαμψε στο «Ιπποκράτειο» και έδεσε τη ζωή του με το «Τζάνειο», ξεχώρισε για τη στάση του απέναντι στον φτωχό, στον ανήμπορο. Αμφότεροι παρόντες στον πόλεμο και στην Αντίσταση.

Αυτοί οι χειρουργοί έχουν περάσει από τα νοσοκομεία μας. Οχι οι κράχτες δίπλα στον τιμοκατάλογο που ονειρεύεται ο κ. Γεωργιάδης. Γι' αυτό έχει σημασία να γίνουμε περισσότεροι όσοι θα περιφρουρήσουμε τις δημόσιες κλινικές που θαυμάσαμε και ανδρωθήκαμε. Που δεν θα συναινέσουμε στην αθλιότητα και δεν θα στελεχώσουμε το απογευματινό χειρουργείο με φακελάκι. Και όλων μαζί, χειρουργών, αναισθησιολόγων, νοσηλευτών, τραυματιοφορέων, καθαριστών, τα ονόματά μας με πρόκες να είναι καρφωμένα στην πόρτα του χειρουργείου, να μην τα παίρνει ο άνεμος...