Αστρονόμοι έθεσαν υπό έλεγχο τη βαρυτική σταθερά του Αϊνστάιν, χρησιμοποιώντας δεδομένα 21 ετών από ένα πούλσαρ, δηλαδή το υπέρπυκνο απομεινάρι ενός νεκρού άστρου, που εκπέμπει ακτίνες σαν περιστρεφόμενος φάρος, ο οποίος, όμως, περιστρέφεται με απίστευτη ταχύτητα (χίλιες περιστροφές το δευτερόλεπτο!). Το συγκεκριμένο πούλσαρ, με το κωδικό όνομα PSR J1713+0747, έχει ένα μικροσκοπικό λευκό νάνο ως συνοδό, σχηματίζοντας ένα διπλό σύστημα με εξαιρετικά προβλέψιμη περίοδο περιφοράς του ενός νεκρού άστρου γύρω από το άλλο. Αφαιρώντας κάθε πιθανό εξωτερικό παράγοντα, που θα διατάρασσε το χορό του ζευγαριού τα τελευταία 21 χρόνια, οι επιστήμονες απέκλεισαν οποιαδήποτε μεταβολή της βαρυτικής σταθεράς.
Οι επιστήμονες αναρωτιόνταν πάντοτε πώς προέκυψαν αυτά τα σχετικά έξυπνα μαλάκια, εξελισσόμενα ανεξάρτητα από τα θηλαστικά και τα πουλιά, τις μόνες κατηγορίες ζώων στις οποίες εκδηλώνονται ανάλογες ανώτερες συμπεριφορές. Η αποκωδικοποίηση του γονιδιώματος των χταποδιών που ολοκληρώθηκε πέρσι, έδωσε μια απρόσμενη απάντηση.
Τα χταπόδια αποδείχτηκε ότι έχουν το ίδιο περιορισμένο ρεπερτόριο νευροδιαβιβαστών όπως και τα κατώτερα μαλάκια. Αυτό το περιορισμένο σύνολο δομικών υλικών του νευρικού συστήματος θα έπρεπε να περιορίζει τη δυνατότητά τους να αναπτύξουν υψηλότερη νοημοσύνη. Ομως, οι ερευνητές βρήκαν δύο πολύ εκτεταμένες οικογένειες γονιδίων στα χταπόδια, που μπορούν να καθοδηγήσουν τους νευρώνες, ώστε να συνδεθούν σε πολύπλοκα δίκτυα κατά την ανάπτυξη, ενώ εντόπισαν και παράγοντες που επιτρέπουν την ενεργοποίηση και απενεργοποίηση άλλων γονιδίων με μεγάλη ακρίβεια. Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρούν ότι επέτρεψαν στο ίδιο βασικό γονιδίωμα να εκφραστεί με πολύ πιο σύνθετο τρόπο απ' ό,τι σε ένα όστρακο ή ένα σαλιγκάρι. Ενδέχεται αυτές οι δύο οικογένειες γονιδίων να επέτρεψαν στα χταπόδια να αναπτύξουν νευρικά δίκτυα που εξυπηρετούν λειτουργίες όπως η μνήμη, η πλοήγηση, ίσως ακόμα και ο προγραμματισμός ενεργειών.
Θεωρώντας ότι μάλλον θα καταστραφεί, το απολίθωμα αυτό μαζί με κάποια άλλα, δεύτερης και τρίτης κατηγορίας ως εκθέματα, ήταν ανάμεσα σε εκείνα που παρασχέθηκαν από το μουσείο, όταν μια παλαιοντολόγος και ένας ερευνητής της βιοϊατρικής ζήτησαν δείγματα, για να τα εξετάσουν κάτω από ηλεκτρονικό μικροσκόπιο σάρωσης, σχετικά με ενδεχόμενη μικροασβεστοποίηση μαλακών ιστών. Σε όλες τις περιπτώσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι μαλακοί ιστοί αποσυντίθενται γρήγορα μετά το θάνατο, ενώ ακόμα και κάποιες ανθεκτικές πρωτεΐνες δεν διαρκούν περισσότερο από μερικά εκατομμύρια χρόνια.
Ομως οι ερευνητές βρήκαν σε αυτό το παραπεταμένο απολίθωμα κάτι που μοιάζει έντονα με ερυθρά αιμοσφαίρια και ίνες κολλαγόνου. Περαιτέρω διερεύνηση έδειξε ότι τέτοιες δομές βρέθηκαν σε 6 από τα 8 δείγματα. Η ανακάλυψη δείχνει ότι ακόμη και φαινομενικά ασήμαντα απολιθώματα που πετάγονται ως άχρηστα κατά τις ανασκαφές, ή άλλα που κλειδώνονται για δεκαετίες σε κάποιο συρτάρι, ίσως μπορούν να δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για τον τρόπο που ζούσαν και εξελίσσονταν οι δεινόσαυροι.
Ανεπαίσθητες μεταβολές από την τελευταία φωτογράφισή τους, πριν από χρόνια, εμφανίζουν οι «στύλοι της δημιουργίας» - μια περιοχή σχηματισμού νέων άστρων στο Νεφέλωμα του Αετού - σύμφωνα με τη νέα εντυπωσιακή φωτογραφία αυτού του πολύ όμορφου σχηματισμού, από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ. Χρησιμοποιώντας τη νέα του κάμερα, το Χαμπλ έδωσε ευρύτερη και πιο καθαρή όψη των τεράστιων δομών αερίων και σκόνης, που λούζονται μέσα στο υπεριώδες φως των γιγαντιαίων άστρων, που σχηματίστηκαν εκεί σε προηγούμενη φάση. Αυτό το σκηνικό πρέπει να μοιάζει με το περιβάλλον μέσα στο οποίο σχηματίστηκε και ο Ηλιος πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.