ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

ΚΟΛΟΜΒΙΑ

Αλλη μία πλευρά του επεμβατισμού των ΗΠΑ

Οι Επαναστατικές Ενοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας (FARC-EP) καταγράφουν, σε άρθρο που δημοσιεύουν στην ιστοσελίδα τους, άλλον έναν στόχο της επεμβατικής πολιτικής των ΗΠΑ, που είναι η πολύ πλούσια, σε φυσικούς πόρους, περιοχή του Αμαζονίου

Associated Press

Από πρόσφατες αντιαμερικανικές εκδηλώσεις

Οι ΗΠΑ έχουν αναχθεί σε «υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος», προβάλλοντας ως επιχείρημα, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ότι ο αγώνας τους διεξάγεται κατά του εμπορίου ναρκωτικών και υπέρ της ευημερίας των πολιτών τους, ενώ αναπτύσσουν την ιμπεριαλιστική πολιτική τους με στόχο την επίτευξη του άμεσου ελέγχου των υπαρχόντων φυσικών πόρων στην περιοχή του Αμαζονίου, αλλά και σ' άλλες περιοχές γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, πέρα από τον πρωτεύοντα στόχο της εδραίωσης των πολιτικοστρατιωτικών τους θέσεων.

Στην εξέλιξη της ιμπεριαλιστικής τους πολιτικής, όπου το πρόσχημα είναι το ελάχιστο, οι «γκρίγκος» αντικαθιστούν το ζήτημα της «κομμουνιστικής ανατροπής», που στο παρελθόν κάλυπταν με το προσωπείο του «δόγματος της Εθνικής Ασφάλειας», με τα ανανεωμένα, αλλά το ίδιο ψεύτικα, συνθήματα της υπεράσπισης του περιβάλλοντος και τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, κατά του εμπορίου ναρκωτικών και της παράνομης μετανάστευσης. Ετσι, οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές, αγνοώντας διπλωματικά κριτήρια, κριτήρια κοινού συμφέροντος, και πολύ περισσότερο την κυριαρχία, την αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση των λαών, καθορίζουν πλέον την επεμβατική τους πολιτική χρησιμοποιώντας τα παραπάνω προσχήματα.

Γι' αυτό το λόγο, οι προτεραιότητες και η διεθνής πληροφόρηση αναφορικά με την ειρήνη στην Κολομβία δεν προκύπτουν τόσο από τον τόπο των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, ούτε από τις έμπρακτες προσπάθειες της πλειοψηφίας των Κολομβιανών για την επίτευξη μιας ειρηνικής λύσης στη διένεξη, αλλά από τους Αμερικανούς, με βάση το, κακώς, λεγόμενο «Σχέδιο Κολομβία». Το εν λόγω σχέδιο, που το έχουν επεξεργαστεί Αμερικανοί «σύμβουλοι», δεν είναι παρά ένα σχέδιο πολέμου, μία δολοφονική απόπειρα ενάντια στη διαδικασία εύρεσης μιας διαφορετικής από τον πόλεμο διεξόδου από την οικονομική, πολιτική και κοινωνική σύγκρουση που ζει σήμερα η Κολομβία. Είναι μία στρατηγική συμμαχία, με την οποία οι ΗΠΑ σκοπεύουν να ρυθμίσουν, μέσω του στρατιωτικού και οικονομικού τους επεμβατισμού, τους όρους μιας εσωτερικής λύσης, καθώς και συμφωνίες με το ΔΝΤ και δάνεια της Παγκόσμιας Τράπεζας, ώστε να ενισχύσουν το νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, που προωθεί ο Πρόεδρος της Κολομβίας, Αντρές Παστράνα, με προβολή του αγώνα κατά του εμπορίου ναρκωτικών, που είναι πολύ της μόδας τελευταία.

Και η περιοχή του Αμαζονίου στο στόχαστρο των ΗΠΑ

Associated Press

Ο Κλίντον συνομιλεί με τον Παστράνα κατα την πρόσφατη επίσκεψή του

Ομως, πέρα από τον πόλεμο κατά του αντάρτικου κινήματος, άλλος ένας στρατηγικός στόχος των Αμερικανών είναι και ο έλεγχος της λεκάνης του Αμαζονίου, που περικλείει μέρος της Κολομβίας, της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας, του Εκουαδόρ, της Βολιβίας, της Γκουαϊάνα και του Σουρινάμ. Ετσι, η λεκάνη του Αμαζονίου μετατρέπεται σε λεία πολέμου, μία καθόλου ευκαταφρόνητη λεία, αφού η εν λόγω περιοχή, γνωστή και ως πνεύμονας του πλανήτη, είναι ένα από τα πιο πλούσια οικοσυστήματα της Γης, με περίπου 7.160.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και τεράστια αποθέματα νερού, ξύλου, πανίδας, χλωρίδας, υδατανθράκων και μετάλλων.

Πάνω από 370 λαοί διαφορετικών ινδιάνικων πολιτισμών ζουν στην περιοχή. Είναι νόμιμο δικαίωμα των χωρών που μοιράζονται την περιοχή του Αμαζονίου να μετατρέψουν αυτόν τον τεράστιο πλούτο σε ανάπτυξη και ευημερία.

Ο ανεπτυγμένος κόσμος θα πρέπει να εγγυηθεί, μέσω των λεγόμενων περιβαλλοντικών αντισταθμίσεων, τη διατήρηση αυτού του φυσικού πλούτου, περιουσία ολόκληρης της ανθρωπότητας και πηγή ζωής εκατομμυρίων ειδών, ιδιαίτερα του ανθρώπινου είδους.

Μια και πρόκειται για μία εύθραυστη περιοχή, οποιαδήποτε επέμβαση θα έβλαπτε την κλιματολογική ρύθμιση και τα βιολογικά αποθέματα. Ωστόσο, καμία από τις παραπάνω διαπιστώσεις και ποτέ μέχρι σήμερα δε συγκράτησε τις ορέξεις των ιμπεριαλιστών, αφού τα συμφέροντά τους θα είναι πάντα πάνω από αυτά της ανθρωπότητας, με προβολή, στην περίπτωση των ΗΠΑ, της απαράβατης «Nacional Security», της Εθνικής Ασφάλειας.

Από αυτήν την άποψη, όποιος θα πετύχει να έχει την κυριαρχία στην εκμετάλλευση της περιοχής του Αμαζονίου, θα έχει και μία προνομιακή θέση ως δύναμη, όμως, όσο αυτό δεν επιτυγχάνεται, θα συνεχίζει να τροφοδοτείται το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος, το οποίο είναι φανερό ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διφορούμενο και αντιφατικό τρόπο.

Associated Press

Παραστρατιωτικός ποζάρει στο σούρουπο της κολομβιανής φύσης

Η κολομβιανή Αμαζονία έχει έκταση 406.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, που αντιστοιχούν στο 35,56% του συνολικού εθνικού εδάφους και σχεδόν στο 6% του συνόλου του εδάφους της Αμαζονίας.

Είναι τόσο σημαντικό το θέμα για τους Αμερικανούς, που, με χρήση της γνωστής τους τακτικής της «πειθούς», πραγματοποιήθηκαν, τον περασμένο χρόνο και υπό την αιγίδα της Νότιας Διοίκησης του Στρατού των ΗΠΑ, στρατιωτικές ασκήσεις, οι «Επιχειρήσεις διατήρησης της ειρήνης Νότος '99». Το κόστος ανήλθε στα 2.500.000 δολάρια και το επωμίστηκαν εξ ολοκλήρου οι ΗΠΑ. Στις εν λόγω ασκήσεις συμμετείχαν 490 στρατιωτικοί και πολίτες προερχόμενοι από την Αργεντινή, τη Βολιβία, το Εκουαδόρ, τη Βραζιλία, την Παραγουάη, το Περού, την Ουρουγουάη και τη Βενεζουέλα.

Οι επιχειρήσεις επικεντρώθηκαν στη φανταστική Δημοκρατία του Ταριάλ, εν καιρώ εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε τρεις αντιμαχόμενες ομάδες, και στο ειρηνευτικό σχέδιο, το οποίο έληγε με τη διεξαγωγή εκλογών. Σε αυτήν την άσκηση, η «ειρηνευτική δύναμη», εγκαταστημένη σε στρατηγικά σημεία, προσπαθεί να εμποδίσει τη συνέχιση των συγκρούσεων, ενώ ταυτόχρονα επιβλέπει την κατάσταση προσφύγων σε γειτονική χώρα και σχεδιάζει τον επαναπατρισμό τους. Σε κανέναν δε διαφεύγει η ομοιότητα μεταξύ της κατάστασης στη φανταστική χώρα και της κολομβιανής πραγματικότητας. Οποιαδήποτε ομοιότητα δεν είναι απλή σύμπτωση.

Η σύνθετη κατάσταση στην Κολομβία είναι το πρόσχημα για την ανάπτυξη μιας μορφής επέμβασης στην περιοχή της Αμαζονίας. Η «βοήθεια» για τη χρηματοδότηση του «Σχεδίου Κολομβία» είναι μέρος αυτής της επέμβασης.

Ο φυσικός πλούτος και η γεωστρατηγική θέση της Αμαζονίας είναι οι στόχοι των Αμερικανών ιμπεριαλιστών, το πραγματικό τους ενδιαφέρον. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η Αμαζονία, υπάρχουν και άλλες περιοχές της Κολομβίας που «έχουν βάλει στο μάτι», όπως, π.χ., οι πρόποδες της ανατολικής οροσειράς με τεράστια αποθέματα υδατανθράκων, καθώς και η περιοχή του Ουραμπά, πλούσια σε όλων των ειδών τα μέταλλα και η περιοχή της Γουαχίρα με μεγάλα αποθέματα άνθρακα.

Επιμέλεια:
Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ

Συνύφανση της διαφθοράς με το εκμεταλλευτικό σύστημα

Σε όποια γωνιά του πλανήτη κι αν στρέψει κανείς (νοητά, έστω) το βλέμμα, διαπιστώνει πως το ζήτημα της «διαφθοράς» στοιχειώνει την πολιτική και την οικονομική ζωή. Από τα σκάνδαλα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, το 1996, με πρωταγωνιστή μάλιστα τον σημερινό υποψήφιο «πλανητάρχη» Αλ Γκορ, που ποτέ δε διαλευκάνθηκαν, ως την παραπομπή σε δίκη πριν λίγες μέρες του Προέδρου των Φιλιππίνων, Τζόζεφ Εστράντα, επειδή «τα 'παιρνε» από τη βιομηχανία των παράνομων στοιχημάτων (και μάλιστα «χοντρά»: 36 εκατ. δολάρια λέγεται ότι κατέληξαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς του), από τον αιματοβαμμένο πλουτισμό του Ινδονήσιου Προέδρου, Σουχάρτο, ως τη διατήρηση μέχρι πριν δυο χρόνια στρατοκρατικών καθεστώτων στη Νιγηρία, από τα «αεροπλανάκια» του Μπερίσα ως τις καθ' ημάς «μίζες» που καταγγέλλονται και ύστερα λησμονούνται, η περιπτωσιολογία είναι ανεξάντλητη. Το φαινόμενο της «διαφθοράς» παραμένει «αποθαρρυντικά κυρίαρχο», όπως το συνοψίζει στον ετήσιο απολογισμό της οργάνωσης TransparencyInternational (ΤΙ - το όνομά της αποδίδεται περίπου ως «Διεθνής Διαφάνεια») για το 2000 ο πρόεδρος του Διοικητικού της Συμβουλίου, Πίτερ Αϊγκεν.

Βεβαίως, για λόγους γοήτρου και δημοκρατικών - οπωσδήποτε - άλλοθι οι διάφοροι οργανισμοί (των πλουσίων) εξασκούν ακούραστα τις ρητορικές επιτηδειότητές τους για να πείσουν το φιλοθεάμον κοινό για την ακεραιότητα ου μην αλλά και την εντιμότητα των εμπορικών πρακτικών τους. Από τη μεγαλόστομη «Συνθήκη για την Καταπολέμηση της Δωροδοκίας Αξιωματούχων στις Διεθνείς Επιχειρηματικές Συναλλαγές» του ΟΟΣΑ, που έως το Σεπτέμβρη είχαν κυρώσει 22 από τις 24 χώρες-μέλη του, ως την «Παναμερικανική Σύνοδο κατά της Διαφθοράς» του 1996 (που έχουν κυρώσει οι 20 από τις 34 χώρες-μέλη του Οργανισμού των Αμερικανικών Κρατών και οι ΗΠΑ μόλις εφέτος), κι ως τη Συμφωνία «Post-Lome» μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ενωσης και 77 κρατών της Αφρικής, της Καραϊβικής και του Ειρηνικού, που αντικαθιστά τη Συνθήκη του Lome και υπεγράφη τον Ιούνη, το παραμύθι της «διασφάλισης της ακεραιότητας» στις εμπορικές συναλλαγές χαϊδεύει τα αυτιά οποιουδήποτε ψάχνει μια αφορμή για να το ρίξει στο νεοφιλελεύθερο ύπνο.

Αλλά ακόμη και μια οργάνωση πλήρως συνταυτισμένη με τις λογικές των «αγορών» και των κυρίαρχων πολιτικών τάσεων της εποχής, όπως η ΤΙ, δεν μπορεί να μην ομολογήσει, διά χειλέων του στελέχους της Καμάλ Χοσάιν, πως «η εμπειρία δείχνει ότι οι ευκαιρίες διαφθοράς αυξάνονται στις χώρες σε μετάβαση (...) τόσο στη διαδικασία της φιλελευθεροποίησης των αγορών, όσο και στις ιδιωτικοποιήσεις (...) ενώ το αυξανόμενο κόστος των εκλογών σημαίνει ότι οι ευκαιρίες πολλαπλασιάζονται όσον αφορά στην κατάχρηση της εξουσίας. (...) Οι κοινωνίες σε μετάβαση... τείνουν να αγνοήσουν την ανάγκη για νόμους και ρύθμιση των αγορών». Στον ετήσιο απολογισμό της TransparencyInternational υπάρχει και ο πίνακας Corruption Perceptions Index, ο οποίος αξιολογεί κατά αύξουσα σειρά επιρρέπειας στη διαφθορά (με βαθμούς από το 0 ως το 10) ενενήντα εννέα χώρες, όσον αφορά στο δημόσιο τομέα. Η αδιαμφισβήτητη «τάση» είναι ότι οι πιο φτωχές χώρες είναι περισσότερο ευάλωτες: από το 99 ως το 80 κατατάσσονται έτσι, αντίστροφα, στο 99 το Καμερούν κι ακολούθως η Νιγηρία (ο Πρόεδρος της οποίας, Ολεσεγκούν Ομπανσάγιο, ήταν, αξιοσημείωτα, ο προηγούμενος πρόεδρος της ΤΙ), και οι: Ινδονησία, Αζερμπαϊτζάν, Ουζμπεκιστάν, Ονδούρα, Τανζανία, Γιουγκοσλαβία, Παραγουάη, Κένυα, Ουγκάντα, Πακιστάν, Κιργιζία, Καζαχστάν, Γεωργία, Αλβανία, Ρωσία, Ισημερινός, Βολιβία, και στο 80 η Αρμενία (Αν ενδιαφέρεστε, η Τουρκία είναι στην 55η θέση, οι Φιλιππίνες στην 54η, η Ελλάδα στην 36η, οι Ηνωμένες Πολιτείες στη 18η, ενώ 1η και συνεπώς πιο «αδιάφθορη» στον κόσμο είναι η Δανία). Βεβαίως, η «κατάταξη» αυτή δε διεκδικεί δάφνες ακρίβειας, αφού οι ίδιοι οι συντάκτες της τη χαρακτηρίζουν «ενδεικτική». Σε ό,τι αφορά τώρα στους τομείς όπου καταγράφονται τάσεις διαφθοράς, οι χειρότεροι, σύμφωνα με έρευνα για λογαριασμό της ΤΙ που έκανε η GallupInternationalAssociation, είναι τα συμβόλαια εκτέλεσης δημοσίων έργων, τα συμβόλαια στη βιομηχανία όπλων, στη βιομηχανία της ενέργειας (συμπεριλαμβανομένων των συμβολαίων εξόρυξης, εννοείται), και ούτω καθεξής.

Η ΤΙ αναμένεται κάποια στιγμή το 2001 να προβεί στη δημοσίευση του πρώτου «ετήσιου οδηγού» της, που θα αναλύει περιπτώσεις διαφθοράς σε παγκόσμιο επίπεδο. Ως τότε δημοσιεύει ανά τακτά χρονικά διαστήματα στο Ιντερνετ μια συλλογή άρθρων από διάφορες πηγές σχετικά με περιπτώσεις διαφθοράς. Στην τελευταία τέτοια «συλλογή» (Σεπτέμβρης 2000), απαντώνται μερικές εκκωφαντικές περιπτώσεις. Σταχυολογούμε: Η Παγκόσμια Τράπεζα τον Ιούνη ενέδωσε στις πιέσεις της Exxon αποφασίζοντας να υποστηρίξει - και οικονομικά - ένα πρόγραμμα «έρευνας και ανάπτυξης» κοιτασμάτων πετρελαίου στο Τσαντ, ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων, παρά τις κριτικές των περιβαλλοντικών οργανώσεων και πολιτικών κομμάτων. Στη Νιγηρία, ο υπουργός Περιβάλλοντος, Χασάν Ανταμού (πρώην πρεσβευτής και πρωτοπαλίκαρο της χούντας του μακαρίτη στρατηγού Σάνι Αμπάτσα στα Ηνωμένα Εθνη), αποφάσισε τον Αύγουστο να αναδιανείμει τα συμβόλαια εκμετάλλευσης των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και άρχισε συζητήσεις με την Texaco. Στη Βραζιλία, ο Πρόεδρος, Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο, αντιμετώπισε τον Αύγουστο μια από τις χειρότερες κρίσεις της πολιτικής του καριέρας, όταν αποκαλύφθηκε ότι σύμβουλός του ενθυλάκωσε κάπου 90 εκατομμύρια δολάρια (προφανώς όχι μόνο για λογαριασμό του...). Στον Παναμά άρχισε έντονη συζήτηση μετά τη μείωση κατά 80% στο έτος των κατασχέσεων ναρκωτικών στα σύνορα. Στο Περού οι... δημοπρασίες γερουσιαστών (50.000 δολάρια η ψήφος) φερόταν να είναι η νέα θαυμαστή τακτική του Προέδρου, Αλμπέρτο Φουτζιμόρι, τον Ιούλη. Στο Καζαχστάν, ένας Αμερικανός επιχειρηματίας, ονόματι Τζέιμς Γκίφεν, πρωταγωνίστησε τον Ιούλη σε ένα σκάνδαλο δωροδοκίας προς κορυφαία κυβερνητικά στελέχη, ανάμεσά τους και προς τον Πρόεδρο, Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, ώστε να ευνοήσουν σχέδια δημιουργίας πετρελαιαγωγών από τις ExxonMobil Corp., BP Amoco, Phillips Petroleum Co., που συνολικά ξόδεψαν για τον ευγενή αυτό σκοπό 65 εκατομμύρια δολάρια - η υπόθεση προκάλεσε παρέμβαση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και έρευνα από το FBI. Στη Γαλλία, πρώην κορυφαίο στέλεχος της πρώην κρατικής Elf Aquitaine παραδέχτηκε στις 11 Ιούλη ότι η εταιρία δωροδοκούσε συνεχώς επί 25 χρόνια Αφρικανούς ηγέτες, καταληστεύοντας τα αποθέματα πετρελαίου της Μαύρης Ηπείρου. Στη Γερμανία η εταιρία Philipp Holzmann ομολόγησε την ενοχή της στις υποθέσεις «στησίματος» στα συμβόλαια κατασκευής έργων υποδομής στην Αίγυπτο. Στη Ρωσία, ανάμεσα σε αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις ξεχώρισε η κατηγορία κατά του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης (επί Γιέλτσιν), Βαλεντίν Κοβαλιόφ, για δωροδοκίες από μαφιόζους. Και πάει λέγοντας...

Σε καιρούς «παγκοσμιοποίησης» και παρά τις για το αντίθετο φαμφάρες, η «συστημική» και μη διαφθορά αποτελεί τον άγραφο κανόνα του διεθνούς εμπορίου, και καθόλου την εξαίρεση. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου πως, όπως ανέφερε το τηλεοπτικό δίκτυο NBC στις 21 του Ιούλη, οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν δημιουργήσει μια «απόρρητη βάση δεδομένων που καταγράφει περιπτώσεις δωροδοκιών», κάτι που επιβεβαιώνουν εκθέσεις των υπουργείων Εξωτερικών και Εμπορίου. Η εξαίρετη βάση δεδομένων αυτή καταγράφει ονόματα, τόπους και ποσά, με ειδικότητα τα «μεγάλα συμβόλαια», σε παγκόσμιο επίπεδο. Οχι, βρε αδερφέ, πως οι Αμερικανοί θέλουν «να εκβιάσουν» κανέναν, κάθε άλλο, απλώς, όπως είπαν αξιωματούχοι (που φυσικά δεν κατονομάστηκαν, μην τρελαθούμε κιόλας) στο NBC, ο σκοπός είναι να παίζουν «επί ίσοις όροις» στο παιγνίδι οι αμερικανικές επιχειρήσεις. Αμ πώς... Αλλωστε, αυτοί είναι πλέον οι όροι του παιγνιδιού: το 1998 μόνο, σύμφωνα με στοιχεία που αποδέσμευσε πρόσφατα η CIA, 60 από τα μεγαλύτερα συμβόλαια στον κόσμο, συνολικής αξίας 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων, πήγαν σ' εκείνες τις εταιρίες που «λάδωσαν περισσότερο», απλούστατα...

Μπάμπης ΓΕΩΡΓΙΚΟΣ