To ότι ο επιστημονικός Σοσιαλισμός είναι το κοινωνικό καθεστώς του μέλλοντος είναι αδιαπραγμάτευτο, είναι νομοτέλεια και οι νομοτέλειες μπορεί να εμποδίζονται αλλά δεν αναχαιτίζονται.

Τι έκανε ο σοσιαλισμός στη Ρωσία που πρωτοεπικράτησε η Σοσιαλιστική επανάσταση; Πολλά στη Ρωσία και στην ανθρωπότητα.

Στη Ρωσία: Εβγαλε τους Μουζίκους από την Ιζμπα, από τον αναλφαβητισμό και την κακομοιριά και τους ανέβασε στα άστρα. Κατάργησε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ένωσε τους λαούς και έφτιαξε την ΕΣΣΔ, έγινε ο φάρος προσανατολισμού όλης της ανθρωπότητας. Εδειξε και τον άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς αποικίες και δυναστεύσεις τους. Χωρίς πλούτο των λίγων και φτώχεια των πολλών. Η ανάπτυξη έγινε ταυτόχρονα και γρήγορα. Αναπτύσσονταν σύγχρονα οικονομία, μόρφωση και πολιτισμός με ίσες ευκαιρίες για όλους. Σε σύντομο χρονικό διάστημα και υπό μύριες αντιξοότητες αναπτύχθηκε τόσο, που οι αντίπαλοι του Σοσιαλισμού, οι καπιταλιστές, κιτρίνιζαν από τη ζήλια και την τρομάρα τους. Φρονημάτισε τους λαούς της ΕΣΣΔ με το Σοσιαλιστικό πατριωτισμό και τους έκανε ικανούς όχι μόνο να αντισταθούν και να αντέξουν, αλλά και να συντρίψουν την πρωτόγνωρη πολεμική μηχανή του καπιταλιστικοθρεμμένου Ναζισμού. Φρονημάτισε τον Κόκκινο Στρατό και τον έκανε ικανό να υψώσει το Λάβαρό του (σύμβολο της εργατοαγροτιάς και όλων των δουλευτών χεριού και γνώσης) στο Μιναρέ της Μητρόπολης του Ναζισμού, όταν οι κατ' ανάγκη περιστασιακοί σύμμαχοι απεργάζονταν τη στροφή του πολέμου εναντίον του. Αυτά έκανε ο Σοσιαλισμός και ας μη βιάζονται εχθροί και πρώην φίλοι να εκφωνήσουν επικήδειους για το Σοσιαλισμό γενικά ούτε για κείνον που οικοδομούνταν. Οι θριαμβολογίες για ένα πισωγύρισμα δε θα μπορέσουν να παραγράψουν το Σοσιαλισμό. Μια μάχη χάθηκε όσο σημαντική και αν είναι, ο πόλεμος συνεχίζεται και οι νομοτέλειες δεν είναι παραγγελμένες δημοσκόπησης.

Ο οικοδομούμενος Σοσιαλισμός, τα πισωγυρίσματα (ανατροπές) και οι αιτίες:

Η νίκη της Σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία ήταν παγκόσμια κατάκτηση της εργατικής τάξης. Οι κομμουνιστές όπου Γης, είχαν υποχρέωση να την υπερασπιστούν με κάθε μέσο και το έκαναν. Οι επεμβάσεις των καπιταλιστών και ο εμφύλιος που προκάλεσαν, αντιμετωπίστηκε νικηφόρα, η επανάσταση νίκησε. Ο τρόπος ανάπτυξης που ακολουθήθηκε έδειξε το μεγαλείο του Σοσιαλισμού και τον αναντικατάστατο ρόλο του κόμματος της εργατικής τάξης, του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ο καπιταλισμός όμως, που στηρίζεται και στηρίζει το ατομικό κέρδος, την εξέλιξη αυτή δεν την αντιμετώπισε σαν ιστορική εξέλιξη αλλά σαν χάσιμο θέσης και σαν φάρο προσανατολισμού της ανθρωπότητας, που δείχνει δρόμους λυτρωμού από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, και ενώ ηττήθηκε στα πεδία των μαχών δεν παραιτήθηκε των προσπαθειών για την ανάκτηση της χαμένης θέσης. Στην προσπάθειά του αυτή και με τη λογική, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, παραβίασε και τις συμφωνίες της Κοινωνίας των Εθνών που απαγόρευαν τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας και ανέχτηκε τον εξοπλισμό της Ναζιστικής Γερμανίας. Η Σοσιαλδημοκρατία (μόρφωμα καπιταλισμός) που κλαψούριζε για τη βαρβαρότητα του Ναζισμού, είχε ανεχτεί, αν δεν είχε ευλογήσει, την παράδοση του πηδαλίου της κυβερνητικής εξουσίας στον Χίτλερ. Ολες αυτές οι αντιδραστικές διαδικασίες δεν ήταν τυχαίες, αλλά προγραμματισμένες. Βοηθούσαν το Ναζισμό να εκστρατεύσει ενάντια στη νεαρή ΕΣΣΔ, χωρίς όμως να λογαριάσουν τις εσωκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αντί να αρχίσουν πόλεμο με τη Σοβιετική Ενωση, άρχισαν μεταξύ τους. Γνωστή η συνέχεια και η έκβαση του πολέμου.

Το ΚΚΣΕ εξοπλισμένο με τη Μαρξιστικο-Λενινιστική κοσμοαντίληψη πορευόταν από επιτυχία σε επιτυχία. Η πορεία αυτή επέτρεψε τη χαλάρωση, την υποτίμηση του αντιπάλου και τη δημιουργία Μητροπολιτικής αντίληψης, και το χειρότερο, παγκόσμια τα Κομμουνιστικά Κόμματα λησμόνησαν την αξία του ελέγχου και άκριτα επιδοκίμαζαν κάθε θέση και κάθε ενέργεια του ΚΚΣΕ. Η γραφειοκρατία που πάντα ελλοχεύει θριάμβευε (το πριμ, τη γραφειοκρατία και τις συνέπειες καυτηριάζει) το ΚΚΣΕ αφήνοντας τις αρχές λειτουργίας του ΚΚ, άφησε και τα γνωρίσματά του στα αζήτητα και από κόμμα τάξης και αρχών μετατράπηκε σε σκαλοπάτι αναρρίχησης τυχοδιωκτών.

Η ηγεσία είχε ξεκόψει από το κόμμα και το κόμμα από το λαό. Τελικά ό,τι άλλο υπήρχε εκτός από ΚΚ, οι ομόφωνες αποφάσεις και τα 99,9% των ψηφοφοριών ήταν άκριτη και βλαβερή ρουτίνα. Η αποδοχή των ψεύτικων εγκωμίων τύπου «Μικρής γης» την κενότητα των αποδεκτών δείχνει και την έκπληξη του κοινού νου, πως τέτοιες μετριότητες γίνονταν διασημότητες. Οι Θέσεις της ΚΕ, αν δε με απατάει η κρίση μου, στρέφονται περισσότερο στην οικονομία. Αν θυμάμαι καλά τη χρονιά που έγινε η ανατροπή, η Σοβιετική Ενωση είχε αύξηση ακαθάριστου εισοδήματος 2%. Είναι δυνατόν μια χώρα σαν τη Σοβιετική Ενωση με αύξηση 2% να χρεοκοπήσει; Ακόμα και με -2% δε χρεοκοπούν αμέσως τα καθεστώτα. Πριν το θάνατο του Στάλιν οι καπιταλιστές, που δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό, προκειμένου να υπερασπιστούν τον παράδεισό τους χρησιμοποιούσαν μια σειρά δυσφημιστικά επίθετα εναντίον του Σοσιαλισμού. Υστερα από το θάνατό του επινόησαν το Σταλινισμό και βλέποντας ότι πιάνει τον χρησιμοποιούν, άλλοι για να δυσφημίσουν το Σοσιαλισμό και άλλοι για να δείξουν την ασήμαντη ύπαρξή τους. Δεν υπερασπίζομαι τον Στάλιν, την υπεράσπισή του την ανέθεσε στο έργο του, ούτε θα πω ότι δεν έκανε λάθη, γιατί θα τον υποτιμήσω. Λάθη δεν κάνουν οι πεθαμένοι και αυτοί που δεν κάνουν τίποτα. Εκείνο που μετράει είναι το μέγεθος των λαθών και αν διορθώνονται, και ο Στάλιν παρέδωσε Σοσιαλισμό στους απογόνους του.

Είναι αλήθεια πως η ΚΕ με τις Θέσεις της δεν κλείνει το θέμα, και πολύ σωστά, παροτρύνει για παραπάνω έρευνα. Τα μήπως είναι πολλά και ένα από αυτά είναι και η βοήθεια του Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου σε χώρες που ακόμα βρίσκονταν από άποψη οικονομικής ανάπτυξης σε μισοδουλοκτητική κατάσταση, ανακηρύσσονται Λαϊκές Δημοκρατίες και το Σοσιαλιστικό Στράτευμα αναλάμβανε τον εφοδιασμό τους με υλικά αγαθά ακόμα και με την κατασκευή δαπανηρότατων έργων υποδομής (περίπτωση Ασουάν). Τα αγαθά με τα οποία προμήθευαν τις νεοανακηρυσσόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες από πού θα παίρνονταν; Μήπως περίσσευαν; Δε νομίζω, γιατί αν ήταν έτσι, τότε ο σιτοβολώνας της Ευρώπης (Ρωσία) δε θα έκανε εισαγωγές σιταριών από τις ΗΠΑ. Στο μεταξύ οι λαοί του νεοσύστατου Σοσιαλιστικού Στρατοπέδου δεν ήταν ομοιογενείς και οι λαοί της ΕΣΣΔ αρκετά κουρασμένοι από την προσφορά και τους πολέμους, πληγές ακόμα επούλωναν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και για νέο ετοιμάζονταν. Δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν λίγο καλύτερα; Ζούσαν για να προσφέρουν;

Παρά τις διάφορες άλλες αιτιάσεις, συμπεραίνω ότι η κυριότερη αιτία αυτής της εξέλιξης ήταν η διάβρωση που είχε υποστεί η ηγεσία του ΚΚΣΕ από τον αντίπαλο ή από την κακή και ανεξέλεγκτη λειτουργία και από τις θεοποιήσεις των ηγετών. Γι' αυτό και υπογραμμίζω, ο έλεγχος και η σωστή λειτουργία του Κόμματος είναι οι ασφαλιστικές δικλίδες για τη ζωή και τη δράση του. Επισημαίνω, ακόμα, πως την κριτική δεν πρέπει να τη χαρακτηρίζουν οι αφορισμοί και η λογική των αποδιοπομπαίων τράγων, γιατί απλοποιούν και απολυτοποιούν.

Στις Θέσεις της η ΚΕ δεν κλείνει, αλλά παροτρύνει για περισσότερη έρευνα, αυτό δείχνει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητα του Κόμματός μας.

Κλείνω με την ικανοποίηση και την αισιοδοξία που προκαλεί το θάρρος και η μοναδικότητα του ΚΚΕ σ' αυτή την έρευνα παγκόσμια.

Η σοσιαλιστική κοινωνία δεν είναι μια αυτοτελής κοινωνία, αλλά μεταβατική ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό (Πανελλαδική Συνδιάσκεψη 1995, 15 - 16 Ιούλη, σελ. 46).

Αυτό δεν αποκλείει πισωγυρίσματα, δεν υπάρχει οργανωμένη επαγρύπνηση και συνειδητή περιφρούρηση της σοσιαλιστικής περιουσίας, ο έλεγχος εκπλήρωσης της γραμμής των αποφάσεων και των καταστατικών αρχών.

Στις θέσεις (σελ. 5, παράγραφος 2) οι λέξεις ανώριμος, πρώιμος, μα αφού ξέρουμε από τη θεωρία μας η πορεία προς τον κομμουνισμό είναι η πρώτη κατώτερη βαθμίδα - μεταβατική περίοδος. Οι αναλύσεις παρακάτω από το κείμενο σωστές και χωρίς τις παραπάνω δύο λέξεις.

Τον καιρό της «περεστρόικα» ακούγαμε συνθήματα «ανασυγκρότησης και ανανέωσης» του σοσιαλισμού. Κούφιες εκφράσεις. Το ερώτημα είναι, τι «ανασυγκρότηση και ανανέωση» θα ήταν αυτή και δεν καταλάβαινε κανένας επιστήμονας της Σοβιετικής Ενωσης για πού τραβούσε «η περεστρόικα»;

Και να πω κάτι; Οταν πλασάρονταν το βιβλίο του Γκορμπατσόφ είχαμε μια συγκέντρωση εμείς οι επαναπατρισθέντες εδώ στην Καλαμαριά. Ενας σύντροφος στην ομιλία του είπε: «Σύντροφοι, για μένα ο Γκορμπατσόφ είναι προδότης». Ολοι τρόμαξαν και παγώσανε. Βέβαια το αγόρασα κι εγώ το βιβλίο, αλλά ακόμα δεν το άνοιξα.

Με τη νίκη της Μ.Ο.Σ. Επανάστασης, το τσάκισμα του χιτλεροφασισμού μέσα στην καρδιά του στο Βερολίνο, οπισθοχωρώντας πανικόβλητα από το Στάλινγκραντ, έλαμψε η γης για όλη την ανθρωπότητα.

Ομως, όπως λένε οι κλασικοί μας, ο φασισμός δεν πεθαίνει. Αμέσως μετά μπήκαν σε εφαρμογή σχέδια, τρόποι και μεθοδεύσεις. Εκμεταλλεύτηκαν κράτη όπως και την Ελλάδα.

Αλλά για διαβάστε το κομμάτι από το άρθρο του σ. Γιώργου Σύρου, πώς και πού αρχίζει η πάλη κατά του σοσιαλισμού, «Ριζοσπάστης» της Κυριακής 14/12/2008, σελ. 14.

Και ενώ οι Σοβιετικοί έκαναν τέτοιον ηρωικό αγώνα, παγκόσμια αναγνωρισμένο, με αμέτρητες θυσίες, δεν πονηρεύτηκαν, δε σκέπτονταν πως μπορεί να συμβούν και πισωγυρίσματα. Και επαναπαυόμενοι στις βαθουλές πολυθρόνες του Κρεμλίνου, πάει ο Χρουστσόφ στην Αμερική και μιλούσε για χοίρους και πατάτες.

Ολα αυτά είχαν την επίδρασή τους και στη χώρα μας. Φυλακές, εξορίες, Μακρόνησος, γνωστά. Καταπάτηση του ΕΑΜικού κινήματος. Αυτοί που υπονόμευαν τη Σ.Ε. (Αγγλο-αμερικάνοι) στήριζαν και στηρίζουν ακόμη κυβερνήσεις δικομματισμού που η χώρα δε γνώρισε και δε γεύτηκε καμιά ευτυχισμένη οικονομική ζωή εκτός από δικτατορίες, φυλακές, εξορίες, καταπιέζοντας το λαό, οικονομικές κρίσεις. Υπόδουλη στα ξένα συμφέροντα, Αμερική, ΕΕ, ΝΑΤΟ κλπ.

Η κυβέρνηση, η τελευταία χειρότερη από την προηγούμενη. Βγαίνουμε από το ΝΑΤΟ, αλλά βυθιζόμαστε βαθιά μέσα στο βούρκο της εγκληματικής παγκοσμιοποίησης.

Αναγνωρίστηκε η ΕΑ, ο ΔΣΕ, για να περάσουν σε ένα άσπρο χαρτί. Γιορτάζεται η απελευθέρωση της Αθήνας, ο Γοργοπόταμος. Δεν ακούγεται καν ο ΕΛΑΣ και οι ήρωές του.

Πάει ο Κ. Καραμανλής και επισκέπτεται τη Μακρόνησο. Επιβλέπει τα κελιά. Δεν τον ρώτησε κανείς ποιοι σκλαβώνονταν εκεί μέσα; Μήπως κανείς από αυτούς που ήταν μαζί του;

Οι αγώνες του λαού μας ήταν και είναι για ελευθερία, δημοκρατία, σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε καπηλεία των αγώνων μας, ούτε από το ΠΑΣΟΚ, ούτε από τη ΝΔ.

Οταν υπήρχε η Σ.Ε. ο καθένας πίστευε ότι μπορεί να επικρατήσει ο σοσιαλισμός σε μια χώρα. Σήμερα σε μερίδα ανθρώπων δημιουργείται ένα κούμπωμα, βλέποντας ολόκληρη Ευρώπη υποταγμένη στις ΗΠΑ, Βρυξέλλες, παγκοσμιοποίηση και ΝΑΤΟ, που ανοιχτά πια και με βάρβαρο τρόπο επεμβαίνουν παντού χωρίς να τηρούν ούτε σύνορα, ούτε έθνη και σκοτώνουν αθώους λαούς. Και να θυμίσω ότι το 1936 το Λαϊκό Μέτωπο Ισπανίας ειρηνικά κέρδισε τις εκλογές με 268 έδρες από τις 473, που τότε δεν υπήρχε αυτή η τρελή «παγκοσμιοποίηση».

Επομένως η σοσιαλιστική πορεία δεν είναι τόσο εύκολη. Χρειάζεται σκληρή συνεχή διαπαιδαγωγητική δουλειά. Στη χώρα μας έχουμε γερό μανιώδη δικομματισμό. Μιλούν και αυτοί για σοσιαλισμό, χωρίς ανάλυση πώς εννοούν το σοσιαλισμό. Για αυτούς μήπως είναι να περιμένεις μήνες το γιατρό για να σε εξετάσει; Να σε απλώνουν στο πάγκο για εγχείρηση και να σε κατεβάσουν επειδή δεν άπλωσες το φάκελο;

Ε, όχι σύντροφοι, όσοι γκρινιάζετε, θα τον αναγνωρίζουμε και θα υποστηρίζουμε το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε στο ακέραιο, παρά τα λάθη και τις αδυναμίες του. Αλλο η προδοσία!

Στις θέσεις της ΚΕ σελ. 21 παράγρ. 19, σελ. 26 παράγρ. 22, σελ. 29-30 παράγρ. 26 αλλά και μέχρι τη σελίδα 37 όλο αυτό το κείμενο είναι πολύ θετικά πάνω στη βάση της πραγματικότητας. Χρειάζεται σοβαρή μελέτη για να βγουν συμπεράσματα.

Το κόμμα μας με τις εργασίες του πλησιάζει στο να φωτιστούν οι αιτίες της ανατροπής. Αυτό όμως δε φαίνεται από πολλά κομμουνιστικά κόμματα, όπως και κανένα από τις Δημοκρατίες της Σ.Ε., αν κρίνουμε και από το πρόσφατο συνέδριό του ΚΚΡΟ. Ολοι οι ομιλητές λένε ο καθένας κάτι ξεχωριστό, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία του θέματος.

Για το θέμα οικοδόμησης του σοσιαλισμού ο ίδιος ο Λένιν έκανε μεγάλη πάλη με τους οπορτουνιστές - Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεφ. Αλλά φανταστείτε το 20ό Συνέδριο τους επανέφερε στο κόμμα. Και ενώ ο Στάλιν ήταν πάντα στο πλευρό του Λένιν, πρώτος ο Μικογιάν κάνει κριτική στον αποβιώσαντα Στάλιν, λόγω προσωπολατρίας.

Και όλα αυτά μετά το θάνατό του, μετά το 19ο Συνέδριο, τάχα να εξαλείψουν την προσωπολατρία, εξανεμίζοντας τη συλλογικότητα, προσφέροντας τη μεγαλύτερη προσωπολατρία στον αρχιπροδότη Γκορμπατσόφ, αναλαμβάνοντας τα πάντα στα χέρια του έως και τη διάλυση της ΣΕ και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.

Για τις αιτίες της ανατροπής προτείνω τη μελέτη και πάλι στις σελίδες 46, 47, 48, 49, 50 έως και 54 από τα υλικά της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του 1995. Επίσης και το πρώτο μέρος του άρθρου του σ. Γκίκα, «Ριζοσπάστης» 21-11-2008.

Επιτυχίες στο Συνέδριό μας.