Η απόφαση πάρθηκε σε σύσκεψη που έγινε με πρωτοβουλία της ΕΛΜΕ και με τη συμμετοχή Συλλόγων Γονέων, μελών 15μελών Μαθητικών Συμβουλίων, του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων, του Εργατικού Κέντρου. «Να μην υπάρχει καμία αυταπάτη. Τα περιθώρια ελιγμών και αποσπασματικών ρυθμίσεων στενεύουν. Αν δεν κινητοποιηθούμε τώρα, διεκδικώντας όσα ανήκουν σε μας και τα παιδιά μας, οι συνέπειες θα είναι τραγικές», σημειώνουν οι παραπάνω, διεκδικώντας εδώ και τώρα να διασφαλιστεί ότι η νέα σχολική χρονιά θα ξεκινήσει χωρίς ελλείψεις. Επίσης ζητούν να παρθεί πίσω και να μην υλοποιηθεί από την τοπική διοίκηση η Κοινή Υπουργική Απόφαση που προβλέπει δωρεάν μεταφορά μόνο για όσους μένουν σε απόσταση μεγαλύτερη από 1,2 χιλιόμετρα για μαθητές Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, 2,5 χιλιόμετρα για μαθητές Γυμνασίων και 4 χιλιόμετρα για μαθητές Λυκείων, ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ από τους δήμους, δημιουργώντας σοβαρά προβλήματα για τους υπόλοιπους. Να μην υπάρξει ούτε ένα παιδί που θα χάσει έστω και μια μέρα φοίτησης στο σχολείο από τα εμπόδια στη μετακίνησή του τη νέα χρονιά. Επίλυση του προβλήματος της μεταφοράς των μαθητών με αξιοποίηση όλων των μέσων και του προσωπικού της κρατικής και της τοπικής διοίκησης. Δωρεάν συγκοινωνίες για τους μαθητές. Δημιουργία ενιαίου κρατικού φορέα, αποκλειστικά δημόσιο, δωρεάν και ασφαλές σύστημα μεταφοράς των μαθητών στα σχολεία τους με κατάλληλα διαμορφωμένα μέσα μετακίνησης, εξειδικευμένους οδηγούς και συνοδούς και απ' ευθείας κρατική χρηματοδότηση. Οχι στην αποκέντρωση και τη μεταφορά κεντρικών αρμοδιοτήτων του κράτους στους δήμους.

«Η Ευρώπη φλέγεται και η ελληνική κυβέρνηση, δυστυχώς, παραμένει εγκλωβισμένη στο Μνημόνιο», γράφει η χθεσινή «Αυγή», αναφερόμενη στην ανησυχία του ΣΥΡΙΖΑ για τις «εξελίξεις στην Ευρώπη, που επιταχύνονται έπειτα από την είσοδο Ισπανίας και Κύπρου στον λεγόμενο μηχανισμό στήριξης». Και κάνει λόγο για «το κατεπείγον λήψης μέτρων μακριά από την εμμονή στην καταστροφική λιτότητα», αυτό ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκθείαζε την πολιτική Ραχόι στην Ισπανία επειδή τάχα δανείστηκε για τις Τράπεζές της χωρίς να μπει στο μηχανισμό στήριξης, δηλαδή χωρίς μνημόνιο και ας εφάρμοζε χρόνια πριν «μνημονιακά» μέτρα, τώρα που οι ίδιες οι εξελίξεις «άδειασαν» την επιχειρηματολογία στήριξης της πολιτικής του, «ανησυχεί» για την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Και τι προτείνει; Λήψη μέτρων μακριά από τη λιτότητα. Και γιατί ανησυχεί; Γιατί όπως γράφει η «Αυγή», υπάρχει «αδυναμία δηλαδή μιας ελληνικής κυβέρνησης με πυρήνα τη Νέα Δημοκρατία να διεκδικήσει τις αναγκαίες για τη χώρα μας αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να παραπλανά και να αποπροσανατολίζει τόσο ως προς το χαρακτήρα του προβλήματος, δηλαδή την ύπαρξη οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, όσο και ως προς το αδύνατο διαχείρισής της με πολιτικές ανακούφισης των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Συνεχίζει δηλαδή την ίδια «αντιμνημονιακή ρότα», ως πολιτική επίλυσης της κρίσης που θα ανακουφίσει το λαό.

Αλλά τα μέτρα, σαν αυτά του μνημονίου, που εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη εκτός ΕΕ, εφαρμόζονται ακριβώς για να αντιμετωπίσει το κεφάλαιο την κρίση σε όφελός του. Είναι μέτρα που κάνουν πάμφθηνους τους εργάτες για να αντισταθμίσει το κεφάλαιο τη χασούρα κερδών από την κρίση, και να αμβλύνει τις απώλειές του από την καταστροφική της δύναμη που τη μεταφέρει στους εργαζόμενους, μειώνοντας μισθούς, συντάξεις, κόβοντας δραστικά παροχές υπηρεσιών υγείας, πρόνοιας κλπ. Δηλαδή έχουμε καταστροφή εργατικής δύναμης (η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις και μέρος του κεφαλαίου), για διέξοδο σε όφελος του κεφαλαίου.

Επομένως το μνημόνιο με τα αντεργατικά του μέτρα είναι βασικό εργαλείο των μεγαλοεπιχειρηματιών για έξοδο από την κρίση και άνοιγμα του δρόμου για την ανάπτυξη. Επομένως, κατάργηση ή αλλαγή του μνημονίου, ή πολιτικές μακριά από τη λιτότητα, μεγαλώνουν τους κινδύνους καταστροφής του κεφαλαίου από την κρίση, εμποδίζουν την ανταγωνιστικότητα. Να γιατί στα πλαίσια της ΕΕ και του καπιταλισμού δεν υπάρχει συνταγή που να εμποδίσει δηλαδή την καταστροφή εργατικής δύναμης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις, ποντάρουν στην αλλαγή μείγματος οικονομικής πολιτικής εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλά αυτή η ανάπτυξη απαιτεί καπιταλιστικές επενδύσεις, που χωρίς χρηματοδότηση δεν μπορούν να γίνουν. Χρηματοδότηση που απαιτεί κρατικό ή ευρωνεωσιακό χρήμα και δάνεια από τις Τράπεζες. Αλλά τα κρατικά χρέη και η αδυναμία λόγω κρίσης, των τραπεζών να δανείσουν, εμποδίζουν αυτή τη διαδικασία. Γι' αυτό επιβάλλουν τη φοροληστεία του λαού, για να εξοικονομήσουν κρατικό χρήμα, προχωράνε στην ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών και θέλουν σε ισχύ τα μέτρα που έχουν κάνει φτηνούς τους εργάτες. Βεβαίως η λιτότητα λένε, εμποδίζει τη ζήτηση, άρα δυσκολεύει την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Ολ' αυτά όμως είναι οι αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλισμού και είναι αξεπέραστες. Η διέξοδος από την καπιταλιστική οικονομική κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού και η ανάπτυξη, απαιτούν προηγούμενα καταστροφή. Είτε με μνημόνια, είτε χωρίς μνημόνια, αλλά με εφαρμογή μέτρων σαν αυτά του μνημονίου. Η κρίση είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι το μνημόνιο που το έφερε η κρίση για να καταστρέφει εργαζόμενους και να σωθεί το κεφάλαιο. Επομένως η πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, για να είναι αποτελεσματική, δεν αρκεί να είναι αντιμνημονιακή, αλλά να εναντιώνεται στο ίδιο το κεφάλαιο και την πολιτική του. Διαφορετικά οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα στηρίζουν μια πολιτική διεξόδου από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου, άρα ενάντιά τους.

Βεβαίως κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει μια οροσμένη μικρή χαλάρωση στα πλαίσια της ΕΕ, με την επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής των μέτρων. Είναι γνωστές οι δηλώσεις του Γιούνγκερ, επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, για χαλάρωση, της Λαγκάρντ, δηλαδή του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ για δυνατότητα να «ξαναδούν» χαλάρωση ορισμένων μέτρων του μνημονίου. Μόνο που αυτό θα εξαρτηθεί από τους συμβιβασμούς μεταξύ των ισχυρών κρατών εντός Ευρωζώνης, για τη διαχείριση της κρίσης, ποιου κράτους τα μονοπώλια θα πληρώσουν λιγότερο, ποιου περισσότερο τις ζημιές, αλλά για τους λαούς, αν έρθει η όποια χαλάρωση, καμιά ανακούφιση δεν θα φέρει. Γι' αυτό λέμε, καμιά αναμονή, λαϊκή συστράτευση για διεκδίκηση λύσης στα άμεσα και επείγοντα προβλήματα.