«Η αριστερά σκοτωνόταν ακόμα και μέσα στο κελί που τους είχαν φυλακίσει οι δεξιοί... Δεν διαφωνούσαν, κατά κυριολεξία σκοτώνονταν... Οι σύντροφοι σκοτώνονταν στο ίδιο κελί... Στοιχειώδης ανάγνωση της Ιστορίας, οι ίδιοι το λένε, οι σύντροφοι, ότι σκοτώνονται στις ιδεολογικές τους διαφορές... Η αριστερά όταν διαλύεται σκοτώνεται, κατά κυριολεξία...».

Το παραλήρημα που διαβάσατε ανήκει - σε ποιον άλλο; - στον Α. Πορτοσάλτε και έγινε με αφορμή τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και τον προδιαγεγραμμένο οργανωτικό - πολιτικό εκφυλισμό του. Ο στόχος του βέβαια δεν είναι να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από τις ιστορικές καταβολές ορισμένων από τα στελέχη του, ο ΣΥΡΙΖΑ καμία σχέση δεν έχει με το κομμουνιστικό κίνημα ή με την «αριστερά» όπως την εννοεί ο Πορτοσάλτε.

Στόχος του είναι να αξιοποιήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για να συκοφαντήσει και να απαξιώσει το εργατικό - λαϊκό και επαναστατικό κίνημα και την «καρδιά» του, το ΚΚΕ. Τολμάει μάλιστα να πιάνει στο στόμα του εξόριστους και φυλακισμένους που δεν έχασαν την πίστη τους στον λαό και την εμπιστοσύνη τους στο Κόμμα, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Κούνια που τον κούναγε!

Αφού ο «δημοσιογράφος» εξιτάρεται από τη «στοιχειώδη ανάγνωση της Ιστορίας», είναι παράξενο να μην ξέρει ότι η τάξη που με πάθος υπηρετεί, η αστική τάξη, είναι από τα γεννοφάσκια της η κατεξοχήν αιμοβόρα τάξη, που σπαράσσεται από ανταγωνισμούς, αλληλοσκοτωμούς και ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ενώ ενώνεται μόνο για να τσακίσει τον λαό.

Ολες οι εγκυκλοπαίδειες του κόσμου δεν φτάνουν για να χωρέσουν τον αλληλοσπαραγμό της, από τη μέρα που εμφανίστηκε στο προσκήνιο της Ιστορίας, πριν περίπου 250 χρόνια. Ακόμα και η πτώση της Βαστίλης συνοδεύτηκε από μια διχασμένη πολιτική ηγεσία, αντιφατική και συγκρουόμενη, όπως εκφράστηκε και στις παρατάξεις μιας κυματίζουσας Συνέλευσης με τους Ορεινούς, τους Πεδινούς, τους Γιρονδίνους και τους Ιακωβίνους. Σ' αυτήν την παθιασμένη αντιπαράθεση έπεσαν διαδοχικά οι εκφραστές της, ο Εμπέρ, ο Νταντόν, ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρος, ο Σεν Ζιστ.

Αλλά και στη χώρα μας, την περίοδο της αστικής εθνικοαπελευθερωτικής επανάστασης του 1821, οι «έριδες» ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της, όπως έμειναν στην Ιστορία, δεν είναι τίποτα άλλο από σύγκρουση συμφερόντων μέσα και έξω από την τότε ελληνική επικράτεια, που έφτανε μέχρι την αλληλοεξόντωση στις «κορυφές» των επαναστατημένων. Ποιος φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη; Και ποιος δολοφόνησε τον Καποδίστρια; Κάτι θα έχει ακούσει για όλα αυτά ο δημοσιογράφος, μιας και ασχολείται στις εκπομπές του και με ιστορικά ζητήματα.

Και αν του ξεφεύγουν όλα αυτά, μήπως έχει ακούσει τίποτα για τον λεγόμενο «εθνικό διχασμό» παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου; Τότε που η αστική τάξη στην Ελλάδα διασπάστηκε σε δύο «στρατόπεδα», ένα γύρω από τον Βενιζέλο και το άλλο γύρω από τον μετέπειτα βασιλιά Κωνσταντίνο Α', με επίδικο τη συμμετοχή ή μη της χώρας στον πόλεμο, τη στήριξη δηλαδή της μίας ή της άλλης ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Η διαμάχη πήρε εκρηκτικές διαστάσεις και οδήγησε μέχρι και στη διαίρεση της χώρας, για ένα διάστημα, στο «κράτος των Αθηνών» και στο «κράτος της Θεσσαλονίκης». Τόση ...ομόνοια στους κόλπους της η αστική τάξη!

Αλλά και στις μέρες μας, τι άλλο είναι το χάσμα στις ΗΠΑ αν όχι δείγμα της βαθιάς διαίρεσης στην αμερικανική αστική τάξη, σε συνθήκες που η πρωτοκαθεδρία της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλείται και συγκρούονται διαφορετικά σχέδια για το πώς θα «διασωθεί»; Στο ...λίκνο του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας, οι δολοφονίες (ή απόπειρες δολοφονίας) Προέδρων (και υποψηφίων) τείνουν να γίνουν ρουτίνα, σε ένα ανελέητο «ξεκαθάρισμα» ανάμεσα σε ανταγωνιστικά τμήματα της αστικής τάξης.

Τις διαφορές τους βέβαια οι αστοί τις λύνουν πάντα στις πλάτες και σε βάρος των λαών! Αυτοί πληρώνουν τους ανταγωνισμούς και την εκμετάλλευση, σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο και «ειρήνη». Μήπως οι πόλεμοι και οι επεμβάσεις και στις μέρες μας δεν είναι συνέχιση της πολιτικής της αστικής τάξης με άλλα μέσα; Μήπως δεν εκφράζουν την όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, με κυριολεκτικούς σκοτωμούς και εγκλήματα, με χιλιάδες θύματα;

Πάει πολύ λοιπόν να μιλάει ο Πορτοσάλτε για «αλληλοσπαραγμούς στην αριστερά». Στο σπίτι του κρεμασμένου μιλάει για σκοινί. Αυτό που θα πουλούσαν οι αστοί ακόμα κι αν ήταν να τους κρεμάσουν, όπως έλεγε και ο Μαρξ...