Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για το νόμο πλέον που εμπεριέχει το 3ο μνημόνιο, ουσιαστικά ανέδειξε ακόμη πιο ανάγλυφα τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου», ανέδειξε όμως και πιο ξεκάθαρα ότι στο πλαίσιο της πολιτικής διαχείρισης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης υπάρχει διαπάλη ανάμεσα σε δύο μείγματα πολιτικής. Οι διαφορετικές μορφές διαχείρισης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης αντανακλούν σε διαφορετικά συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του κεφαλαίου που επίσης διαπλέκονται με τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς στην ΕΕ αλλά και διεθνώς. Είναι γεγονός ότι η κρίση είναι συγχρονισμένη στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, αλλά ο κύκλος της κρίσης δε βρίσκεται στο ίδιο σημείο για όλες τις χώρες. Το ίδιο ισχύει και για την κρίση σε άλλες ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, όπως ΗΠΑ, Ιαπωνία κ.λπ. Ταυτόχρονα, η ανισομετρία των καπιταλιστικών οικονομιών οξύνει σε διαφορετικό βαθμό την κρίση στις διαφορετικές καπιταλιστικές οικονομίες.

Αυτό εκφράζεται και στην επιλογή «μείγματος» διαχείρισης, που καθορίζεται επίσης και από το χρέος κάθε χώρας που είναι συνέπεια της οικονομικής κρίσης. Για παράδειγμα, στη Γερμανία που μόλις τώρα εμφανίζει ξανά σημάδια κρίσης (πτώση βιομηχανικής παραγωγής κατά 1,85%, πτώση εξαγωγών), αλλά χωρίς μεγάλο χρέος, επιμένουν στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, έχοντας βεβαίως εφαρμόσει εδώ και χρόνια, από το 2004, τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που τώρα εφαρμόζονται μαζεμένες στην Ελλάδα. Στις Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, με βαθιά κρίση αλλά και μεγάλο κρατικό χρέος είναι φυσικό για το κεφάλαιο να επιδιώκει μια πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική. Η Ελλάδα, που βρίσκεται στη χειρότερη απ' όλες κατάσταση, με την πιο βαθιά κρίση και το μεγαλύτερο κρατικό χρέος, η διαχείριση είναι ακόμη πιο δύσκολη.

Επομένως, εδώ συγκρούονται δύο αστικά μείγματα διαχείρισης, το ένα αυτό που επιβάλλει με την πολιτική της η συγκυβέρνηση, το άλλο αυτό που προβάλλει βασικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Το μείγμα της πολιτικής της ΝΔ βασίζεται στην επιβολή δημοσιονομικών μέτρων, στο φτήνεμα της τιμής της εργατικής δύναμης, στην απελευθέρωση της αγοράς, στις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί αυτή η πολιτική θα οδηγήσει δήθεν στην ανάπτυξη και στις επενδύσεις. Το άλλο μείγμα πολιτικής μιλά για ανάπτυξη και αναδιανομή, με διαγραφή μέρους του χρέους (αυτό είναι «κούρεμα» που θα φέρει νέα αντιλαϊκά μέτρα), διαπραγμάτευση της αποπληρωμής του υπόλοιπου μετά από μερικά χρόνια, με ανακεφαλαιοποίηση και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών ώστε να μπορούν να δανειοδοτήσουν τους λεγόμενους υγιείς μεγαλοεπιχειρηματίες, εξασφάλιση κρατικού χρήματος για επενδύσεις, φορολογία των πλουσίων, να δώσει χαμηλότοκα δάνεια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και να προσελκύσουμε και ξένες επενδύσεις. Βεβαίως, δε μιλά για φορολογία κεφαλαίου γιατί οι καπιταλιστές θέλουν φοροαπαλλαγές για να επενδύσουν. Αλλά και η φορολογία των υψηλών εισοδημάτων θα δοθεί για επενδύσεις, επομένως ποια αναδιανομή... Οσο για τους μισθούς, λέει ότι για την ώρα παραμένουν ως έχουν και όταν υπάρξει ανάπτυξη θα αυξηθούν. Αλλά η αύξηση των μισθών επηρεάζει αρνητικά τα κέρδη. Από τα παραπάνω φαίνεται ότι και τα δύο μείγματα, που διαφέρουν μεταξύ τους, εφαρμόζουν πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, αλλά εκφράζουν συμφέροντα διαφορετικών τμημάτων του. Για παράδειγμα, το μείγμα που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ το στηρίζει ένα μέρος του κεφαλαίου αλλά και μεσαίων στρωμάτων που προσεγγίζουν τους αστούς γιατί καταστρέφονται από την κρίση.

Αυτή η διαπάλη ανάμεσα στα δύο μείγματα πολιτικής εκφράζεται και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οντως, γίνεται μια διαμάχη σήμερα στην Ευρώπη. Το μείγμα της συγκυβέρνησης προσεγγίζει την πολιτική της Γερμανίας και των συμμάχων κρατών της, όπως, π.χ., η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία. Το άλλο μείγμα, του ΣΥΡΙΖΑ, προσεγγίζει την πολιτική που διεκδικεί ο λεγόμενος ευρωπαϊκός νότος, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει ζήτημα επιλογής συμμάχων της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό νότο, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι συντάσσεται με τη Γερμανία και όχι με τις άλλες χώρες.

Ολες οι παραπάνω πολιτικές δεν πρόκειται να φέρουν βελτίωση στη θέση του λαού στην Ελλάδα, των λαών στην ΕΕ. Κριτήριο για το αν μια πολιτική μπορεί να δώσει φιλολαϊκή διέξοδο είναι η θέση της απέναντι στην ενσωμάτωση στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ, και απέναντι στα μονοπώλια. Και τα δύο μείγματα πολιτικής, το περιεχόμενο των οποίων αναφέραμε πιο πάνω, δείχνουν ότι πορεύονται εντός της Ευρωζώνης και της ΕΕ και με τα μονοπώλια στην οικονομία. Αλλά δε γίνεται η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου και της ΕΕ να είναι και φιλολαϊκή. Και τα δύο μείγματα πολιτικής καλούν το λαό να στηρίξει διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, τους εκμεταλλευτές του. Να γιατί λέμε ότι διέξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων μπορεί να έρθει μόνο με αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που απαιτεί λαϊκή εξουσία και οικονομία.