Η κυβέρνηση μετά τον προσχηματικό διάλογο με τους διάφορους φορείς, προωθεί νομοσχέδιο στη Βουλή που αφορά τη συγκρότηση των ΠΕΣΥ (Περιφερειακά Συστήματα Υγείας). Επιμένει στην εφαρμογή των μέτρων που θα συμβάλλουν στην παραπέρα ενίσχυση της εμπορευματοποίησης της υγείας, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, και το σάρωμα κατακτήσεων του λαού μας στον τομέα της υγείας.

Στην αιτιολογική έκθεση (σελ.2) αναφέρεται πως τα μέτρα αυτά είναι απαραίτητα για:

α) Την ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας.

β) Την αντιμετώπιση της ταχύτατης και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης και λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα.

γ) Τον περιορισμό της ανισότητας στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών.

Ακόμα στην ίδια σελίδα αναφέρεται πως «η κυβέρνηση με την ψήφιση του νομοσχεδίου επιδιώκει την κατοχύρωση των βασικών αρχών που αποτελούν την παρακαταθήκη του ιδρυτικού νόμου του ΕΣΥ (άρθρο 1 ν. 1347/83)». Στη σελίδα 4 αναφέρεται πως «Τα Ναπολεόντειου τύπου αυταρχικά και συγκεντρωτικά μοντέλα, που λειτουργούν ακόμη στη χώρα μας έχουν προ πολλού ξεπεραστεί».

Επίσης στη σελ. 6 ότι «Με την απογευματινή λειτουργία των νοσοκομείων δίνεται η δυνατότητα στους γιατρούς ν' αξιοποιήσουν με νόμιμο τρόπο τα εισοδήματά τους και τα νοσοκομεία να αξιοποιήσουν τον υψηλού επιπέδου και υψηλού κόστους εξοπλισμό τους καθιστάμενα περισσότερο παραγωγικά και ανταγωνιστικά».

Η κυβέρνηση είναι ιδιαίτερα γοητευμένη με το παιχνίδι των λέξεων, με την παρουσίαση του μαύρου - άσπρου, με το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας.

Οι παραπάνω εκτιμήσεις της διατυπώνονται για να δικαιολογήσει την κλιμάκωση της αντιλαϊκής της πολιτικής και δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.

Το λεγόμενο Εθνικό Σύστημα Υγείας υπήρξε καρπός των μεγάλων αγώνων του λαού μας, σε μια χρονική περίοδο, όπου ο δημόσιος χαρακτήρας υπηρεσιών υγείας ήταν σχεδόν ανύπαρκτος στη χώρα μας. Από την πρώτη κιόλας στιγμή η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φρόντισε, είτε μέσα από νομοθετικές παρεμβάσεις είτε μ' άλλους τρόπους, να πριονίσει και ν' αποδυναμώσει το εγχείρημα αυτό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα Κέντρα Υγείας αγροτικού τύπου, πράγματι «όμορφα κτιριακά» αποδυναμωμένα όμως οργανωτικά - οικονομικά - λειτουργικά. Αξιοποιήθηκαν για την άγρα ψήφων και μόνο, χωρίς να παίξουν ολοκληρωμένα το ρόλο τους.

Οι φραγμοί, που εξαγγέλλονταν ότι θα έμπαιναν για τον έλεγχο και το σταμάτημα της επέκτασης του ιδιωτικού τομέα, μετατράπηκαν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σε φραγμούς ανάπτυξης του δημόσιου τομέα και ενίσχυσης του ιδιωτικού.

Ετσι πέτυχαν να γιγαντώσουν τα κέρδη του ιδιωτικού τομέα, απομυζώντας κυρίως τους λαϊκούς οικογενειακούς προϋπολογισμούς και τα ασφαλιστικά ταμεία. Γι' αυτό διευρύνθηκαν τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και τα δημόσια νοσοκομεία λειτούργησαν και λειτουργούν ως χρυσοφόρες αγορές των διαφόρων πολυεθνικών.

Τα φαινόμενα διαφθοράς εμφανίζονται πάνω σ' αυτό το έδαφος, δημιουργώντας επιπρόσθετα προβλήματα στους εργαζόμενους και τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των ασθενών.

Οι χαμηλές κρατικές χρηματοδοτήσεις και η αποφασιστική μετακύλησή τους στ` ασφαλιστικά ταμεία και στους ασφαλισμένους, η παντελής έλλειψη μέτρων για την υγιεινή και ασφάλεια, για την προστασία της δημόσιας υγείας, την πρόληψη του επαγγελματικού κινδύνου, η ελλιπέστατη λειτουργία των Κέντρων Υγείας αγροτικού τύπου και των νοσοκομείων της περιφέρειας, η έλλειψη Κέντρου Αμεσης Βοήθειας εθνικής εμβέλειας, η τεράστια έως και επικίνδυνη έλλειψη προσωπικού, είναι κατορθώματα των κυβερνήσεων που αποδεικνύουν ότι όχι μόνο δεν ενίσχυσαν το δημόσιο χαρακτήρα της υγείας, αλλά τον αποδυνάμωσαν ακόμα περισσότερο.

Το σχέδιο νόμου, που αφορά τη συγκρότηση των ΠΕΣΥ είναι ξένο με κάθε έννοια που αναφέρεται στην υγεία σαν αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα των εργαζομένων. Και σαν λέξεις έχουν διαγραφεί από το λεξιλόγιο των φιλομονοπωλιακών - ευρωενωσιακών πολιτικών και στη θέση τους μπήκαν οι λέξεις πελάτης υγείας - ανταγωνιστικότητα - παραγωγικότητα.

Η «αντιμετώπιση της ταχύτατης και ανεξέλεγκτης ανάπτυξης και λειτουργίας του ιδιωτικού τομέα» για την κυβέρνηση σημαίνει λειτουργία του Διαβαλκανικού στη Θεσσαλονίκη, χωρίς μάλιστα να έχει δοθεί άδεια λειτουργίας. Σημαίνει αύξηση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα σε ιλιγγιώδη ποσά. Σημαίνει μετατροπή όλων των υποστηρικτικών υπηρεσιών των νοσοκομείων σε Ανώνυμες Εταιρείες όπως η καθαριότητα, τα βαφεία, τα πλυντήρια, η συντήρηση, η επισκευή και κατασκευή κτιρίων, άλλες τεχνικές υπηρεσίες, η βιοϊατρική τεχνολογία, η μισθοδοσία, τα λογιστήρια, η μηχανοργάνωση, τα εργαστήρια κλπ. (άρθρο 2 ιη).

Ολες, λοιπόν, οι υπηρεσίες «στο σφυρί» και όποιος εργολάβος προλάβει «τον κύριο οίδε».

Τα ΠΕΣΥ είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Γίνονται ο προθάλαμος για την επόμενη κίνηση στη σκακιέρα των ιδιωτικοποιήσεων, της αυριανής δηλαδή μετατροπής τους σε ΑΕ. Στα πλαίσια των ΠΕΣΥ (άρθρο 1 4) καταργείται το νομικό καθεστώς των δημόσιων νοσοκομείων και των ΚΥ και μετατρέπονται «σε αποκεντρωμένες και ανεξάρτητες υπηρεσιακές μονάδες». Το σύνολο των περιουσιακών τους στοιχείων μεταβιβάζονται στα ΠΕΣΥ, που θα γίνουν βορά των διαφόρων επιτήδειων, υποκαθιστώντας την ελλιπέστατη κρατική χρηματοδότηση.

Βέβαια, ο ρόλος τους γίνεται ακόμα πιο αποκαλυπτικός στο άρθρο 3 5α. Εισηγείται στο υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας την ίδρυση νέων τμημάτων και μονάδων, τη μείωση και τη συγχώνευση των τμημάτων των νοσοκομείων, τη μεταφορά τμημάτων του ΕΣΥ και την εγκατάσταση ή μετεγκατάσταση πανεπιστημιακών κλινικών από νοσοκομείο σε άλλο νοσοκομείο. Προωθείται η παραπέρα συρρίκνωση και αλλαγή του ρόλου διαφόρων νοσοκομείων σε γηριατρικά, σε νοσοκομεία αποκατάστασης, σε νοσοκομεία χρόνιων παθήσεων κλπ. (άρθρο 5 1). Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις αυτές αποτελούν ντιρεκτίβες της ΕΕ για εναλλακτικές μορφές περίθαλψης, λιγότερο δαπανηρές για το κράτος, δηλαδή λιγότερα δημόσια κρεβάτια, αλλά περισσότερες δυνατότητες και μεγαλύτερο πεδίο για επενδυτικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα.

Ασφαλώς, «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο» και η μερική ιδιωτικοποίηση των νοσοκομείων σκάει χαμόγελα στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και σε κάθε είδους επιχειρηματία, μιας και «ο Διοικητής πριν από την ορκωμοσία και ανάληψη υπηρεσίας, υπογράφει με το οικείο ΠΕΣΥ «συμβόλαιο αποδοτικότητας»... Η μη επίτευξη των στόχων αυτών συνεπάγεται τη λήξη της θητείας του και την απόλυσή του...» με την παράγραφο 6Β του άρθρου 5. Με την 7 ιβ του άρθρου 5 και την 2 του άρθρου 6 στα νοσοκομεία σε ποσοστό 20% της δυναμικότητας σε κλινικές διαχωρίζονται σε θέσεις Α` και Β` για τους έχοντες και κατέχοντες. Η διάθεση αυτή απευθύνεται επίσης και στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες και όχι στα βαριά περιστατικά που λόγω της κατάστασής τους επιβάλλεται ειδική αντιμετώπιση.

Οι θέσεις καταργηθήκανε! Μας έλεγε το ΠΑΣΟΚ κάποτε θριαμβολογώντας για τη δήθεν κοινωνική του πολιτική. Ζήτω οι θέσεις, λοιπόν, τώρα, για την «ολοκλήρωση του ΕΣΥ».

Ποιος είπε για το χτύπημα των φαινομένων διαφθοράς (φακελάκι, ρουσφέτι κλπ);

Ζήτω, λοιπόν, η ιδιωτική άσκηση της ιατρικής και το μοίρασμα της νόμιμης πλέον πληρωμής ανάμεσα στο γιατρό και το κράτος. Γι' αυτό γινόταν ο καυγάς και όχι για να μην πληρώνει ο άρρωστος. Διότι αυτός θα πηγαίνει πλέον στα ιδιωτικά απογευματινά ιατρεία, μέσα στα δημόσια νοσοκομεία και θα πληρώνει απ' ευθείας από την τσέπη του ή από το ασφαλιστικό του ταμείο, αν έχει (άρθρο 9 3).

Ολη, λοιπόν, η δομή εξυπηρετεί τον έναν και μοναδικό στόχο. Την πλήρη εμπορευματοποίηση της υγείας. Την ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, και όλα τα άλλα που επικαλείται η κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μόνο «προφάσεις εν αμαρτίαις».

Η όλη φιλοσοφία και πολιτική σύμφωνα με τις οδηγίες και τα συμφέροντα των διάφορων μονοπωλιακών κέντρων και οργανισμών, είναι το κράτος και οι εργοδότες να πληρώνουν όσο το δυνατόν λιγότερα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης.

Σήμερα ο ασφαλισμένος πληρώνει ασφάλιστρα για να έχει τις αναγκαίες παροχές υγείας.

Επίσης, πληρώνει συμμετοχή για την αγορά των φαρμάκων. Εάν περάσουν τα κυβερνητικά μέτρα θα κληθεί ο λαός να πληρώσει και επιπλέον συμμετοχή στο νοσήλιο των νοσοκομείων που θα απελευθερωθεί. Αυτό το στόχο υπηρετεί εξ άλλου και η προωθούμενη κοστολόγηση των ιατρικών πράξεων.

Επίσης, θα πληρώνει το σύνολο των νοσηλίων αν με δική του πρωτοβουλία, και χωρίς να είναι ασφαλισμένος, επισκεφθεί το νοσοκομείο.

Το «φακελάκι» όχι μόνο δε θα εξαλειφθεί, αλλά θα εξαπλωθεί διότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν επίσημα και ανεπίσημα, για να βρουν κρεβάτι στο νοσοκομείο, αφού η ιδιωτική πελατεία δε θα αφήνει πολλά περιθώρια για άδεια κρεβάτια.

Στην πορεία είναι σίγουρο ότι θα αυξηθούν οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, για να λειτουργήσουν στη λογική των πακέτων υγειονομικών παροχών όπως ισχύει σήμερα στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης, για την αύξηση αυτή θα επικαλεστούν την άνοδο της τιμής των νοσηλίων για να μην αυξηθούν ακόμα περισσότερο τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων και να πηγαίνουν καλά τα αποθεματικά που τζογάρονται στο χρηματιστήριο.

Η κατάργηση του ισχύοντος νομικού καθεστώτος ως ΝΠΔΔ των νοσοκομείων και των ΚΥ (άρθρο 14) τορπιλίζουν τη μονιμότητα, μετατρέποντας τους υγειονομικούς σε ομήρους του κάθε υπουργού. Οι ανώνυμες εταιρίες που θα δημιουργηθούν μέσα στα νοσοκομεία θα προσλαμβάνουν εργαζόμενους με σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου χωρίς να αποκλείεται και η μεταφορά σ' αυτές, μέρους του ήδη υπάρχοντος προσωπικού, λόγω καταργήσεων και συγχωνεύσεων νοσοκομειακών μονάδων. Οι νέοι γιατροί, θα προσλαμβάνονται και αυτοί με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου κρινόμενοι και επανακρινόμενοι με ανοιχτή προκήρυξη της θέσης τους για 15 χρόνια (άρθρο 11 5). Διαμορφώνεται σώμα «επικουρικών γιατρών» για την κάλυψη δήθεν έκτακτων αναγκών (άρθρο 11 22), τη στιγμή που είναι τεράστιες οι ελλείψεις σε ιατρικό προσωπικό και οι ανάγκες των νοσοκομείων είναι και μόνιμες και διαρκείς.

Ταυτόχρονα, διαμορφώνεται ένα ενισχυμένο δίχτυ αυταρχισμού και πειθαναγκασμού στα πλαίσια της λειτουργίας των δημόσιων νοσοκομείων.

Οι κομμουνιστές συνδικαλιστές μπήκαν στην πρώτη γραμμή για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα. Διαφώνησαν με το σύνολο των μέτρων που εξαγγέλθηκαν και με την πολιτική που αυτά υπηρετούν. Συνδέσανε την επίθεση στην υγεία με τη γενικότερη αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Αναδείξανε τον καθολικό και μόνιμο χαρακτήρα αυτής της επίθεσης και την ανάγκη της καθολικής αντεπίθεσης που απαιτείται από το λαϊκό κίνημα. Ο αντιλαϊκός πυρήνας των μέτρων, η καρδιά των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται όχι μόνο στη δημιουργία των ΠΕΣΥ, αλλά και στη δημιουργία του ΟΔΙΠΥ που ακολουθεί η νομοθετική του ρύθμιση. Με τον πυρήνα αυτόν συνδέεται η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Το στοιχείο της αντιδραστικότητας βρίσκεται σε μια σειρά ρυθμίσεις που αφορούν την επιχειρηματοποίηση των δημόσιων νοσοκομείων, την ενίσχυση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση των γιατρών, στον τρόπο λήψης της ειδικότητας.

Η πλειοψηφία στη Διοίκηση της ΠΟΕΔΗΝ, όπως εκφράστηκε στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου στις 7/9, επικεντρώθηκε στο χρόνο εφαρμογής των μέτρων, στη χρηματοδοτική πρόβλεψη, στην κοινωνική συμμετοχή, στην καταβολή κάποιων επιδομάτων. Βεβαίως, κάτω από την πίεση των ίδιων των προβλημάτων και της απήχησης στους εργαζόμενους των θέσεων της ΕΣΑΚ, συμφώνησαν στην ανάδειξη των ιδιωτικοποιήσεων που προωθούνται στην υγεία, σαν ζήτημα αντίστασης των υγειονομικών.

Αδιαπραγμάτευτες για τις ΕΣΑΚίτικες δυνάμεις ήταν και παραμένουν όλες εκείνες οι διατάξεις που ενισχύουν την ιδιωτικοποίηση και ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις. Οι πετυχημένες κινητοποιήσεις των εργαζομένων με την αποφασιστική συμβολή των ΕΣΑΚιτών είχαν στόχο το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων που θέλει να εφαρμόσει η κυβέρνηση στο χώρο της υγείας.

Σήμερα, η πείρα που απέκτησαν οι εργαζόμενοι τους βοηθά να καταλάβουν καλύτερα το χαρακτήρα της αντιλαϊκής επίθεσης, το τι σημαίνει «κοινωνικός διάλογος», τι σημαίνει να έχεις γερά και μαζικά συνδικάτα με σωστό προσανατολισμό. Τι σημαίνει να έχεις συνδικαλιστικές ηγεσίες που να παλεύουν στη βάση των ταξικών συμφερόντων και όχι στη λογική της διευκόλυνσης εφαρμογής της ευρωενωσιακής πολιτικής.

Καλύτερα μπορούν να καταλάβουν σήμερα οι εργαζόμενοι πως με αυτή την πολιτική και με αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν πάει άλλο. Οι ΕΣΑΚίτες πρέπει να πρωτοστατήσουν, ώστε να μετατρέπεται η δυσαρέσκεια σε δράση, η δράση σε ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων. Να διευκολύνουν ευρύτερες δυνάμεις στον απεγκλωβισμό τους από τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, από την ευρωενωσιακή πολιτική και τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν ή ανέχονται αυτή την πολιτική.

Σήμερα χρειάζεται αντίσταση καθολική, για να μην περάσουν τα μέτρα που θίγουν σχεδόν το σύνολο του λαού.

Χρειάζεται όμως και η λαϊκή, καθολική αντεπίθεση! Το λαϊκό κίνημα με την πάλη του να απαιτήσει κρατικό - λαϊκό σύστημα υγείας. Με δωρεάν υπηρεσίες για όλο το λαό, ασφαλισμένους και ανασφάλιστους, εργαζόμενους και άνεργους, ντόπιους και ξένους εργάτες. Σύστημα υγείας χρηματοδοτούμενο από το κράτος και τους εργοδότες, που απομυζούν τον ιδρώτα του λαού μας και ταυτόχρονα κατάργηση των εισφορών των εργαζομένων για την υγεία. Να καταργηθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα του ιδιωτικού τομέα στο χώρο της υγείας. Το ν/σ που κατατέθηκε στη Βουλή στις 11/12/2000 πρέπει να βρει την καθολική αντίθεση του λαού μας. Είναι το ελάχιστο που μπορεί και πρέπει να κάνει το λαϊκό κίνημα σήμερα.