Εγκατάλειψη, ανύπαρκτη κρατική βοήθεια, αντιλαϊκοί αθλητικοί νόμοι, ελάχιστοι χώροι άθλησης. Αυτά είναι όσα αντιμετωπίζουν χιλιάδες νέα παιδιά σε όλη τη χώρα, γονείς, υπεύθυνοι αθλητικών συλλόγων, άνθρωποι που προσπαθούν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό στη γειτονιά τους.

Απέναντί τους η πολιτική που υπηρετεί πιστά τον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό, τον αθλητισμό της ντόπας και των χορηγών. Την ίδια στιγμή που την κυβέρνηση, τους παράγοντες και τους επιχειρηματίες του αθλητισμού τους απασχολούν το πώς θα αυξήσουν τα κέρδη τους φτιάχνοντας, για παράδειγμα, τη Σούπερ Λίγκα, διάφοροι σύλλογοι κατεβάζουν ρολά, αφού έχουν εξοντωθεί οικονομικά.

Σήμερα, ο «Ρ» συνεχίζει την έρευνά του για την κατάσταση που επικρατεί στους αθλητικούς συλλόγους της Αθήνας.

Ο Αθλητικός Ομιλος του Αγίου Σώστη στο Νέο Κόσμο ιδρύθηκε το 1980 από κάποιους κατοίκους με αγάπη για τον αθλητισμό και για τη γειτονιά τους. Ο σύλλογος ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με τη δημιουργία και την ανάπτυξη του ομώνυμου συνοικισμού. Σε αυτόν αθλούνταν μεγάλο τμήμα της νεολαίας της περιοχής. Περίπου 150 με 200 άτομα. Ηταν μια «κυψέλη» αθλητισμού και δημιουργικής ενασχόλησης. Περιελάμβανε παιδικά, εφηβικά, ανδρικά και γυναικεία τμήματα μπάσκετ και βόλεϊ, καθώς επίσης και αντίστοιχες ακαδημίες.

Το 1995 τα δυσβάσταχτα έξοδα, που καλούνταν να καλύψουν τα μέλη του ΔΣ, οδήγησαν στη διάλυσή του. Χώροι για προπονήσεις και αγώνες δεν υπήρχαν. Χαρακτηριστικά:

• Οι ομάδες του βόλεϊ προπονούνταν στο Βύρωνα, επειδή εκεί υπήρχε ένα κλειστό γήπεδο.
• Η ομάδα μπάσκετ «στοιβαζόταν» με άλλες εννιά περίπου στο κλειστό του Μετς. Οι προπονήσεις αναγκαστικά γίνονταν τις πιο ακατάλληλες ώρες.
• Οι επιχορηγήσεις ήταν αμελητέες και το κόστος και οι ρυθμοί ζωής καθιστούσαν ακόμα πιο δύσκολο το έργο της διοίκησης του συλλόγου, που απαρτιζόταν από εργαζόμενους της γειτονιάς.

«Το ανοιχτό γήπεδο που χρησιμοποιούσαμε δημιουργήθηκε μετά από δική μας παρέμβαση στο υπουργείο. Κάποτε έσφυζε από ζωή, τώρα έχει ρημάξει», μας είπε ο Γ. Παπαβασιλείου, που όταν διαλύθηκε ο σύλλογος ήταν μέλος της διοίκησης. «Ο Ομιλος προέκυψε από το μεράκι κάποιων ανθρώπων, αλλά δυστυχώς δεν μπορέσαμε να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα. Ανθρωποι που λατρεύαμε τον αθλητισμό και μας έκαναν να τα παρατήσουμε, αφού βοήθεια δεν είχαμε από πουθενά. Τα τμήματα μαράζωσαν σιγά - σιγά».

Οταν ένα περιφερειακό σωματείο προσελκύει τέτοιο αριθμό νέων από μια περιοχή, αλλά και από άλλες γειτονικές, όπως συνέβαινε στην περίπτωση των παιδικών τμημάτων του ΑΟ «Αγιος Σώστης», συντελεί στη γενικότερη αναβάθμιση μιας γειτονιάς. Παίζει διαπαιδαγωγητικό ρόλο για τη νεολαία. Από τη στιγμή που διαλύθηκε ο σύλλογος, το γήπεδο έχει ερημώσει, δε συντηρείται πια, ενώ έχει γίνει πλέον στέκι τοξικομανών. «Τα ναρκωτικά και η ανάπτυξη του αθλητισμού, λειτουργούν το ένα σε βάρος του άλλου», μας είπε ο Γ. Παπαβασιλείου. «Αφού δεν υπάρχει πια αθλητικός φορέας στην περιοχή, πού να πάνε οι νέοι; Με τι να απασχοληθούν;»

Σύμφωνα με καταγγελίες μελών των διοικήσεων αθλητικών σωματείων, ο αθλητικός νόμος 2725/99 «κατοχυρώνει» και νομοθετικά την πλήρη συρρίκνωση και υποβάθμιση του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, αναγκάζοντας τους συλλόγους να εξασφαλίσουν μόνοι τους τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους. Τους καθιστά μάλιστα και ...εργοδότες, αφού οι ίδιοι οι σύλλογοι είναι υπεύθυνοι για την πρόσληψη του στελεχικού των ομάδων (προπονητών, γιατρών κλπ).

Στο άρθρο 31, παράγραφος 6 του νόμου αναφέρεται: «Κάθε προπονητής συμβάλλεται υποχρεωτικά εγγράφως με τον αθλητικό φορέα στον οποίο παρέχει τις υπηρεσίες του με πλήρη, μερική ή περιοδική απασχόληση εξαρτημένης εργασίας. Η σχετική σύμβαση, για να είναι έγκυρη, απαιτείται να κατατεθεί και να θεωρηθεί από την αρμόδια ΔΟΥ». Οι σύλλογοι, με αυτές τις πενιχρές κρατικές επιχορηγήσεις, καλούνται να παρέχουν δελτία παροχής υπηρεσιών, να πληρώνουν για τα ένσημα των προπονητών, και για όλα τα διαδικαστικά έξοδα.

Τα έξοδα ενός αθλητικού σωματείου με τόσα πολλά μέλη και ομάδες υποδομής (ακαδημίες) είναι ιδιαίτερα αυξημένα. Χρειάζονται χρήματα για τις μεταφορές των ομάδων, τις ιατρικές εξετάσεις, για αγορά νερών ή γάλατος πριν και μετά τους αγώνες. Για φόρμες, μπάλες, προπονητές και πολλά άλλα ακόμα.

Το ποσό που δαπανά η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού σε 10 αθλητικά σωματεία για το έτος 2005 - 2006 ανέρχεται στα 22.281 ευρώ. «Τα ποσά είναι αστεία, δεν καλύπτουν κανένα από τα βασικά έξοδα», συμπληρώνει ο Γ. Παπαβασιλείου.

(Συνεχίζεται)