Πολλοί εμφανίστηκαν να πέφτουν από τα σύννεφα. Δεν έχουν δίκιο. Η κυβέρνηση κινήθηκε ακριβώς στα πλαίσια που είχε ορίσει. Εντός της ΕΕ, εντός των συμμαχιών με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, και κυρίως εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Από την 1η του Ιούλη η «Αυγή» με τον πρωτοσέλιδο τίτλο της δήλωνε «το "όχι" καταλύτης για νέα συμφωνία». Επιβεβαίωνε, δηλαδή, ότι η κυβέρνηση επεδίωκε να υπογράψει ένα νέο πρόγραμμα, μέσα στο «λάκκο των λεόντων» της ΕΕ, αυτήν τη φορά και με την υπογραφή του λαού.

Η κυβέρνηση ήταν συνεπής στις επιλογές της: Κυβερνά πέντε μήνες και δεν έκανε τίποτα για να καταργήσει τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους όπως υποσχόταν. Αντίθετα, έδειξε ιδιαίτερο ζήλο στην εφαρμογή των νόμων που υλοποιούν τα μνημόνια. Στην ίδια ρότα και οι σημερινές επιλογές της κινούνται εντός των πλαισίων που ορίζουν οι θεσμοί, στους οποίους εξάλλου μετέχει με τα μπούνια.

Ο ίδιος ο Τσίπρας σε επιστολή του στην τρόικα έγραψε: «... με τις στοχευμένες νέες προτάσεις της η Αθήνα επιδιώκει συμφωνία, χωρίς να αμφισβητεί το κείμενο Γιούνκερ, χωρίς όμως και να ταυτίζεται με αυτό»! Κι αυτό ακριβώς έκανε. Εφερε ένα ακόμα, το τρίτο, μνημόνιο.

Χρειάστηκαν λιγότεροι από πέντε μήνες για να κονιορτοποιηθεί η προπαγάνδα, με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε το λαό, αποσπώντας του την ψήφο με ψεύτικες υποσχέσεις και φρούδες ελπίδες για καλυτέρευση της ζωής του: Οτι θα τα καταργήσει τα μνημόνια δίχως αμφισβήτηση, σύγκρουση και ρήξη με τις αιτίες που τα γεννούν. Οτι θα συγκροτήσει συμμαχίες ικανές να επιδράσουν στην αλλαγή στρατηγικής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, σε φιλολαϊκή κατεύθυνση. Οτι μπορεί να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική εντός της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Η όλη εξέλιξη επιβεβαιώνει την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι καμία κυβέρνηση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της εξουσίας της αστικής τάξης και των συμμαχιών με τις οποίες αυτή έχει συνδέσει τα συμφέροντά της, δεν μπορεί να χαράξει φιλολαϊκή πορεία.

Αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προθέσεων θα πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένες απαιτήσεις της καπιταλιστικής οικονομίας, θα πρέπει να κινηθεί στο πλαίσιο της συγκεκριμένης νομιμότητας, των δεσμεύσεων και της συνέχειας του αστικού κράτους. Σ' αυτήν τη νομιμότητα έχει δώσει όρκους ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν τη νομιμοφροσύνη του έκφρασε με δεκάδες κυβερνητικές πράξεις, από τις δεσμεύσεις στα αποθεματικά δημόσιων οργανισμών, από τον «κοινωνικό διάλογο» που έστησε με εργοδότες και εργατοπατέρες για τις εργασιακές σχέσεις, τις διευκολύνσεις προς το κεφάλαιο με τη διαγραφή και ρύθμιση χρεών, την αποδοχή όλου του μνημονιακού αντιλαϊκού πλαισίου, ως το αντιλαϊκό πακέτο - πρόταση των 47+ σελίδων που κατέθεσε στους δανειστές και τώρα με την τελική πρόταση για το τρίτο μνημόνιο.

Η πορεία αυτή ήταν προδιαγεγραμμένη. Διαπραγμάτευση υπέρ των λαών δεν μπορεί να υπάρξει όταν είναι το κεφάλαιο αυτό που ορίζει το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης, στην οποία η κυβέρνηση προέτρεψε το λαό να εναποθέσει ελπίδες. Σήμερα, αποδεικνύεται ότι η διαπραγμάτευση αφορά για μεν το λαό τους όρους σφαγής όσων δικαιωμάτων του απέμειναν, για δε την αστική τάξη όρους ανάκαμψης της κερδοφορίας και τόνωσης της ανταγωνιστικότητάς της. Την ώρα που συντάξεις, μισθοί ξαναμπαίνουν στην προκρούστεια κλίνη, την ώρα που νέα φοροεπιδρομή βρίσκεται προ των πυλών, η κυβέρνηση διεκδικεί τη διευθέτηση του χρέους, του αναπτυξιακού πακέτου, την εξασφάλιση δηλαδή ζεστού χρήματος για το κεφάλαιο.

Ηδη οι διεθνείς σύμμαχοι της κυβέρνησης που τους προβάλει σαν φίλους του λαού καλούν τους εργαζόμενους να δεχτούν νέες επώδυνες αναδιαρθρώσεις, νέες περικοπές δικαιωμάτων. Απ' τον Ομπάμα και τον Ολάντ έως τον Ρέντσι και το ΔΝΤ. Το ίδιο άλλωστε ισχύει για τον ΟΟΣΑ και το Διεθνή Οργανισμό Εργασίας, που ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να εμφανίζει ως «τάγματα αγγέλων». Αλλωστε, όλοι στα κράτη τους εφαρμόζουν με πυγμή σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, αφού αυτό αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση στην προσπάθειά τους να στηρίξουν την αναθέρμανση των καπιταλιστικών οικονομιών τους.

Η διαπραγμάτευση ανάμεσά τους αφορά τις διαφορές των δικών τους συμφερόντων, τη διαπάλη ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα σε καπιταλιστικές χώρες. Συνδέεται άμεσα με τη διαπάλη για χαλάρωση της περιοριστικής πολιτικής, για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, για επανεξέταση του Σχεδίου Οικονομικής Διακυβέρνησης της Ευρωζώνης, ώστε να εξασφαλιστούν περισσότεροι κοινοτικοί πόροι για τη στήριξη των επενδύσεων και να πιεστεί η Γερμανία να αναλάβει μεγαλύτερα βάρη σχετικά με τα υπερχρεωμένα κράτη - μέλη. Οι ΗΠΑ και το ΔΝΤ συμβάλλουν σ' αυτήν την πίεση προς τη Γερμανία, με την πρόταση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Το πλαίσιο που συγκροτούν το κεφάλαιο, οι λυκοσυμμαχίες του και η εξουσία τους στην Ελλάδα, είναι αυτό που στέκεται ανάμεσα στο λαό και την ευημερία του. Για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή ευημερία πρέπει ο λαός να ξεμπερδεύει μια και καλή με τις επιζήμιες λογικές του μικρότερου κακού, των μειωμένων απαιτήσεων, λογικές που τον οδηγούν πάντα στο μεγαλύτερο κακό. Για να υπερασπίσει τα λίγα που του έμειναν και να διεκδικήσει όσα δικαιούται οφείλει να οργανώσει την πάλη του σε κατεύθυνση πραγματικής ρήξης με την αστική τάξη, τις συμμαχίες της, που σήμερα είναι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το πολιτικό της προσωπικό και τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς της στην Ελλάδα.

Η αντιλαϊκή πρόταση της ίδιας της κυβέρνησης αποκαλύπτει ότι οι διαπραγματεύσεις δεν αφορούν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Αποκαλύπτει ότι πρόκειται για διαπραγμάτευση στο «στρατόπεδο του εχθρού», ανάμεσα στις αστικές τάξεις, στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, στους μονοπωλιακούς ομίλους για τον επιμερισμό ζημιών και κερδών.

Η προσπάθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας να κάνει το μαύρο άσπρο προσκρούει ανοιχτά στη σκληρή πραγματικότητα, την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Οσο κι αν η κυβέρνηση δηλώνει ότι δε θα δεχτεί να κόψει μισθούς και συντάξεις, η αλήθεια είναι ότι το εισόδημα των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των συνταξιούχων θα πληγεί ακόμα περισσότερο απ' τη σκληρή φοροαφαίμαξη και την κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

Μπορεί η κυβέρνηση να βαφτίζει τις ιδιωτικοποιήσεις αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και την τρόικα τρεις θεσμούς, αλλά τα γεγονότα είναι πεισματάρικα.

Η κυβέρνηση προβάλλει ως μεγάλο αντάλλαγμα για τη στάση της τη διασφάλιση μιας υπόσχεσης αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους από τους δανειστές. Η αναδιάρθρωση του χρέους προβάλλεται ως το φάρμακο για μια φιλολαϊκή έξοδο απ' την κρίση, ως μοχλός για να φτάσουμε στην «ανάπτυξη για όλους».

Ας σκεφτούμε τι έγινε μετά το προηγούμενο μεγάλο «κούρεμα» του κρατικού χρέους. Βελτιώθηκε η θέση του λαού; Ποσώς. Αντίθετα, επιβλήθηκαν ακόμα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα.

Αναδιάρθρωση του χρέους σημαίνει για το λαό νέο, ακόμα πιο σκληρό, αντιλαϊκό μνημόνιο. Αυτό εξάλλου ζητά το ΔΝΤ, που θέτει το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Απαιτεί πλήρη κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.

Στην πραγματικότητα, για το λαό δεν υπάρχει αντάλλαγμα. Οποιες αλλαγές και αν γίνουν στον τρόπο και στο χρόνο αποπληρωμής, ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει ενώ δεν ευθύνεται, ούτε ωφελήθηκε απ' τη διόγκωση του χρέους. Η όποια εξοικονόμηση κρατικών και κοινοτικών πόρων θα αφορά την ενίσχυση των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων και όχι τη βελτίωση της κρατικής κοινωνικής πολιτικής.

Ο λαός πρέπει τώρα να βγει στο προσκήνιο βάζοντας τις δικές του πραγματικές «κόκκινες γραμμές». Απαιτώντας αγωνιστικά να καταργηθούν οι αντιλαϊκοί νόμοι, να επιστραφούν οι απώλειες που είχαμε την περίοδο της κρίσης, να ακυρωθεί το σχέδιο για νέα σκληρή αντιλαϊκή συμφωνία. Γυρνώντας την πλάτη και σε όσους ισχυρίζονται πως αρκεί να αλλάξει το νόμισμα για να δοθεί λύση. Η λύση δεν είναι η καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής, αλλά η ριζική αλλαγή πορείας, η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, των μέσων παραγωγής, με αποδέσμευση απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.