Με αφορμή την επίσκεψή της στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, τη Δευτέρα 13 και την Τρίτη 14 Σεπτέμβρη θα πραγματοποιήσει περιοδεία, το πρόγραμμα της οποίας έχει ως εξής:
-- Στις 12.30 το μεσημέρι θα επισκεφτεί τα «Κλωστήρια Ναούσης».
-- Στις 18.00 θα επισκεφτεί το χώρο της ΔΕΘ, θα έχει συνάντηση με το ΔΣ της επιχείρησης και θα περιοδεύσει στον εκθεσιακό χώρο.
-- Στις 20.00 θα μιλήσει σε εκδήλωση της ΚΟΘ, που θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της Αποθήκης Δ` του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης.
-- Στις 9.00 θα επισκεφτεί το εργοτάξιο της «Ν. Καματάκης ΑΤΕΕ».
-- Στις 10.30 θα επισκεφτεί τα «Ελληνικά Πετρέλαια».
-- Στις 13.00 θα επισκεφτεί τα γραφεία της ΕΣΗΕΜ-Θ και θα συναντηθεί με το ΔΣ της Ενωσης.
-- Στις 13.30 στον ίδιο χώρο θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου. Η συνέντευξη θα μεταδοθεί ζωντανά από την ΕΤ-3.
Δύναμη στα χέρια των εργατών η Πλατφόρμα Διεκδικήσεων, που παρουσίασαν οι ταξικές δυνάμεις
Ολοι βαράνε στον ίδιο σκοπό, τραγουδάνε στον ίδιο σκοπό: Χρειάζεται ανταγωνιστικότητα, να αυξήσουμε την παραγωγικότητα, να εκμεταλλευτούμε το «Ολυμπιακό κεφάλαιο» που δημιουργήσαμε... λένε. Μέχρι τώρα, μπούκωσαν τη συνείδηση του κόσμου με τα «οράματα» της ΟΝΕ, του ευρώ, της σύγκλισης. Τώρα, σερβίρουν τη σούπα της μεταολυμπιακής αξιοποίησης, της «ανάπτυξης» της μετά Ολυμπιακών Αγώνων εποχής!
Τώρα, είναι η κυβέρνηση Καραμανλή που σηκώνει το σύνθημα της «ανάπτυξης» και της «συνοχής». Πίσω από τον μπερντέ, το ΠΑΣΟΚ με τους «κοινωνικούς εταίρους» στηρίζει και απαιτεί πιο γρήγορους ρυθμούς στο δρόμο της Λισαβόνας. Ολοι τους, από τον Αλογοσκούφη, τον Παπανδρέου, τον Κυριακόπουλο μέχρι τον Πολυζωγόπουλο, δείχνουν το μονόδρομο της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Ολοι σπρώχνουν τους εργαζόμενους στον ίδιο φαύλο κύκλο της λιτότητας και της ανέχειας.
Να πώς εξηγείται το γεγονός, πως, ενώ το τρένο της «ανάπτυξης» προχωρά στις ράγες της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αυξάνοντας το ΑΕΠ της χώρας κατά 40% από το 1995, το μεροκάματο είναι μόλις 25 ευρώ. Να γιατί, ενώ το πρώτο εξάμηνο του 2004, οι εισηγμένες στο χρηματιστήριο επιχειρήσεις αύξησαν τα κέρδη τους κατά 30%, ένας στους τρεις συνταξιούχους λαμβάνει σύνταξη κάτω από 400 ευρώ!
Ολα τα στοιχεία, μα πολύ περισσότερο η καθημερινή ζωή του Ελληνα εργαζόμενου, μαρτυρούν ότι αυτή η «ανάπτυξη» δε γίνεται για λογαριασμό του. Ολα δείχνουν και αποδεικνύουν ότι ο δρόμος του ευρώ και της «ανταγωνιστικότητας» είναι για τους λίγους. Και όσο η χώρα πορεύεται σε αυτή την κατεύθυνση, τόσο θα μεγαλώνουν οι απώλειες της εργατικής -λαϊκής οικογένειας.
Ο μύθος ότι όσο μεγαλώνει η πίτα, όλο και κάτι θα πάρουν και οι εργαζόμενοι, παραμένει ένας μύθος. Ενας μύθος, μάλιστα, που καλλιεργείται τόσο επίμονα από τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όσο έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Αλλά το παραμύθι της «σύγκλισης» της «συνοχής», της «παραγωγικότητας» δεν μπορεί να ταΐσει ούτε τους ανέργους, ούτε τους εργαζόμενους.
Γιατί η πίτα μεγάλωσε και μεγαλώνει, επειδή ο κατώτερος μισθός είναι στα 560 ευρώ, επειδή η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης αυξήθηκε κατακόρυφα, επειδή η εργατική λαϊκή οικογένεια υποχρεώνεται να πληρώνει τεράστια ποσά, για να στείλει τα παιδιά της στο σχολείο. Και στα πλαίσια αυτού του συστήματος, που θεό του έχει τα κέρδη, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Οι θέσεις, που προβάλλει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, έχουν αφετηρία τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Απαντούν σε αυτές τις ανάγκες και όχι στις ανησυχίες της κυβέρνησης, του ΣΕΒ, της ΓΣΕΕ, «Τι αντέχουν οι επιχειρήσεις».
Είναι ακριβώς αυτές οι ανάγκες, που υπαγορεύουν σήμερα το κατώτερο μεροκάματο να είναι 48 ευρώ, ο κατώτερος μισθός 1.200 ευρώ, η κατώτερη σύνταξη 960 ευρώ. Που βάζουν στην πρώτη γραμμή τη διεκδίκηση πλήρους σταθερής εργασίας για όλους τους εργαζόμενους με 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο και ουσιαστική προστασία των ανέργων. Που κάνουν επιτακτικό το δημόσιο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και την κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών μέσα από ένα δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα.
Η εκτίμηση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου ότι «κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί να προσδοκά τίποτα από την πολιτική του δικομματισμού» από τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και της καπιταλιστικής ανάπτυξης, μπορεί να γίνει αποτελεσματικό όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
Και θα γίνει τέτοιο όπλο, εφόσον οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι αναπτύξουν την ταξική τους πάλη, συσπειρωμένοι στο ταξικό κίνημα δυναμώσουν τους αγώνες τους, αν οργανωμένοι στα συνδικάτα και στους τόπους δουλιάς διαθέσουν τις δυνάμεις τους για την αντιμετώπιση της αντεργατικής επίθεσης. Αποδείξουν ότι δεν έχουν καμία ανοχή ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στην πολιτική που εφαρμόζει. Αν σήμερα, σε βάση ταξική και με τα δικά τους αιτήματα, περάσουν στην αντεπίθεση.
Γιατί, μόνο όταν η εξουσία ασκείται από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και υπηρετεί τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, μόνο όταν η οικονομία αναπτύσσεται με κριτήριο την ευημερία των πολλών και όχι τα κέρδη των λίγων, μόνο όταν τα βασικά μέσα παραγωγής, ο πλούτος που παράγεται γίνει κτήμα, περιουσία των ανθρώπων του μόχθου μπορεί να αλλάξει η κατάσταση και να επιλυθούν τα χρόνια προβλήματα που βασανίζουν τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους».