Ενα πολύμορφο αγωνιστικό κίνημα, με τη συμμετοχή εργαζομένων, μεταναστών, γυναικών, καλλιτεχνών, αγροτών, ΕΒΕ, νεολαίας, απλώνει τα φτερά του σε όλη την Ελλάδα, με στόχο την παραπέρα ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η κίνηση «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003», που συγκροτήθηκε μόλις πριν λίγους μήνες, φιλοδοξεί να υποδεχτεί αγωνιστικά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το καλοκαίρι του 2003 στη Θεσσαλονίκη. Μια Σύνοδο όπου θα αποφασιστεί η εφαρμογή νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων.

Η διακήρυξη της κίνησης «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» για τους στόχους και το περιεχόμενο αυτού του κινήματος δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Οι αντίπαλοι δείχνονται ανοιχτά και καθαρά: Συσπείρωση ενάντια στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ και τα στηρίγματά τους. Ενάντια σε αυτούς από όπου εκπορεύεται κάθε αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, ενάντια σ' αυτούς που σχεδιάζουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το αιματοκύλισμα των λαών. Ενάντια σε κάθε κεντροδεξιά και κεντροαριστερή πολιτική διαχείρισης που αποδείχτηκαν καταστροφικές για τους εργαζόμενους και τους λαούς.

Μια κίνηση που θέλει να αγκαλιάσει την εργατική τάξη της χώρας, τη νεολαία, τη φτωχή αγροτιά, τους ΕΒΕ, τις γυναίκες των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων. Και όσους ακόμα θίγονται από το καπιταλιστικό σύστημα, που χρησιμοποιεί κάλπικες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος ή γεννά νέες (γυναίκες - άντρες, μαύροι - λευκοί, μετανάστες - ντόπιοι κ.ά.) προκειμένου να εντείνει ακόμα περισσότερο την εκμετάλλευση, να μεγιστοποιήσει ακόμα περισσότερο τα κέρδη του.

Το πλαίσιο που ορίζει την αγωνιστική δράση της κίνησης «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» ξεφεύγει από την απλή διαπίστωση των προβλημάτων. Ονοματίζει τις αιτίες. Λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Κουβαλώντας την πολύτιμη γνώση των αγώνων των εργαζομένων και του λαού δηλώνει καθαρά ότι η λύση δε βρίσκεται στη διαχείριση της σημερινής πραγματικότητας, παρά μόνο στην ανατροπή της.

Στην πορεία προς τη Θεσσαλονίκη του 2003, ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια δραστηριότητα που αναπτύσσεται με πρωτοβουλία κύρια δυνάμεων του ΣΥΝ ή δορυφορικών προς αυτόν, που αγκαλιάζεται όμως και από το ΠΑΣΟΚ. Ως προς τον ΣΥΝ είναι καθαρό ότι βρίσκει, με το «χώσιμό» του ανάμεσα σε υπαρκτά κοινωνικά κινήματα, μια ευκαιρία για άντληση μικροκομματικού οφέλους, κύρια εκλογικίστικης στόχευσης (μάζευε κι ας είν' και ρώγες). Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον βρίσκεται στην ανάμειξη του ίδιου του κυβερνητικού κόμματος. Οπως έχει γίνει καθαρό, στόχος του ΠΑΣΟΚ είναι η αποφασιστική συμβολή με οικονομικά και τεχνικά μέσα στη δημιουργία του λεγόμενου Κοινωνικού Φόρουμ, με ουσιαστικό ρόλο να είναι μια ακόμα δικλείδα ασφαείας για το σύστημα. Να λειτουργήσει εκτονωτικά, να χειραγωγήσει μέσα και από φραστικές αγωνιστικές πλειοδοσίες τις οργισμένες πλέον αντιδράσεις των εργαζομένων και του λαού. Το γεγονός ότι μια σειρά άλλες δυνάμεις βρίσκουν αυτονόητο αυτόν τον εναγκαλισμό είναι δηλωτικό μιας επί της ουσίας συμφωνίας με τη σοσιαλδημοκρατία.

Το ίδιο το κείμενο της πρωτοβουλίας που καλεί στη συγκρότηση του Κοινωνικού Φόρουμ είναι χαρακτηριστικό τού τι επιδιώκεται: Η φρασεολογία που χρησιμοποιούν είναι γενικόλογη και διαπιστωτική. Αρκούνται στο να περιγράψουν τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού, όμως συγκαλύπτουν τις αιτίες και μάλιστα με εξαιρετικά έντεχνο τρόπο.

«Κατά της ιμπεριαλιστικής ασυδοσίας» σημειώνεται ως ένας από τους όρους που συγκροτούν την κοινή βάση συσπείρωσης αυτού του Φόρουμ. Οχι κατά του ιμπεριαλισμού, αλλά κατά του ασύδοτου ιμπεριαλισμού. Σαν να μην είναι εγγενές χαρακτηριστικό του ίδιου του ιμπεριαλισμού η ασυδοσία σε βάρος λαών και των εργαζομένων. Και λίγο πιο κάτω η ίδια αντίληψη: κατά «των ΝΑΤΟικών σταυροφοριών». Σα να είναι στόχος όχι η κατάργηση του ΝΑΤΟ, αλλά οι σταυροφορίες που αυτό κάνει. Είναι δυνατό να υπάρξει ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός που να μην προβαίνει σε δολοφονικές επεμβάσεις; Την ίδια στάση κρατούν και για το κεφάλαιο. Είναι, διακηρύττουν, «κατά της οικονομικής τρομοκρατίας του ΔΝΤ και του ΠΟΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας». Δηλαδή, όχι κατά του ίδιου του ΔΝΤ, του ΠΟΕ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αλλά κατά της οικονομικής τους τρομοκρατίας, δηλαδή όχι κατά του διεθνικού κεφαλαίου, αλλά κατά της οικονομικής τρομοκρατίας που ασκεί, λες και δεν είναι σύμφυτη της ίδιας της δράσης του.

Ετσι, λοιπόν, οι αναφορές τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΝΑΤΟ, τον ιμπεριαλισμό είναι τέτοιες που να καλλιεργούν την αντίληψη: Φταίει το κακό ΝΑΤΟ και όχι το ΝΑΤΟ, η κακή ΕΕ και όχι η ΕΕ, φταίει ο κακός κεφαλαιοκράτης, σαν να μπορεί να υπάρχει και καλός κεφαλαιοκράτης και όχι γενικά ο κεφαλαιοκράτης. Πρόκειται για μια καθαρή - ατόφια λογική διαχείρισης του καπιταλισμού που θέλει τα προβλήματα των εργαζομένων να λύνονται μέσα από μια «συνετή και ειλικρινή» συνεργασία με τους ταξικούς τους αντιπάλους, το κεφάλαιο.

Γι' αυτό και σε αυτό το σχήμα χωράει ο καθένας, ακόμα και η ΓΣΕΕ. Οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές που προάγουν την ταξική συνεργασία και στηρίζουν κάθε αντιλαϊκή επιλογή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ. Και που θέλουν μέσα από το «Κοινωνικό Φόρουμ» να ξαναβάλουν τη μάσκα του αγωνιστή. Φυσικά, όσο και να προσπαθήσουν, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κατανοητό πως δικαιούται η ΓΣΕΕ και κάποιοι άλλοι να χωράνε στη φράση που λέει ότι το «Κοινωνικό Φόρουμ» «θα περιλαμβάνει όλες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις αντίστασης». Από πού και ως πού λογίζεται η ΓΣΕΕ ως δύναμη αντίστασης;

Οι αναφορές που κάνουν στις ανισότητες και τις διακρίσεις που λαμβάνουν χώρα μέσα στον καπιταλισμό φαίνονται σα να μην έχουν άμεση σχέση με τη βασική του αντίθεση, μεταξύ της κοινωνικοποιημένης εργασίας και της ιδιοποίησης του προϊόντος της από το κεφάλαιο. Ο ρατσισμός, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, τα προβλήματα των μειονοτήτων, των εργαζομένων και άλλα παρατάσσονται το ένα δίπλα στο άλλο σαν το καθένα να έχει διαφορετική αιτία γέννησης και αναπαραγωγής. Δεν είναι γι' αυτούς κοινή η αιτία των προβλημάτων και με αυτή τη λογική θα μπορούσε κάθε πρόβλημα να αντιμετωπιστεί ξεχωριστά. Και πάλι η λογική διαχείρισης του καπιταλισμού μπαίνει από το παράθυρο.

Ομως είναι μια λογική που χρεοκοπεί. Τα προβλήματα των εργαζομένων και του λαού λαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και αυτό οδηγεί στην ακόμα μεγαλύτερη όξυνση της αντιπαράθεσης και της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στο κεφάλαιο σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι ανάγκες του κεφαλαίου έρχονται σε κατάφωρη αντίθεση με τις ανάγκες των εργαζομένων. Ο δρόμος για την επίλυση των προβλημάτων των εργαζομένων και του λαού είναι ο δρόμος της ανατροπής της πολιτικής των μονοπωλίων, της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης.