Με τις εξελίξεις να τρέχουν και το ένα αντιλαϊκό μέτρο να διαδέχεται το άλλο, όλα δείχνουν ότι η ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων θα δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο. Ηδη, τους τελευταίους μήνες, καταγράφονται αυξανόμενα τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Οι συνέπειες από τα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση - και εκείνα που θα ακολουθήσουν - καθώς και οι συνέπειες της ίδιας της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, θα βαθαίνουν ολοένα και περισσότερο τους επόμενους μήνες.

Το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, η μετατροπή των συντάξεων σε προνοιακά βοηθήματα, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε διεύρυνση της φτώχειας. Η μείωση των μισθών και των μεροκάματων, που συμφώνησε η εργοδοτική - κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έρχεται να τη διευρύνει ακόμα περισσότερο, καθώς οι μισθοί πείνας καταβαραθρώνονται. Την ίδια ώρα, ο πληθωρισμός «τρέχει» με 6% και αυξάνεται ο ΦΠΑ σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και με την αστική στατιστική καταγραφή, το 43,9% των Ελλήνων δίνει ήδη καθημερινό αγώνα για να αντεπεξέλθει στα έξοδα των λογαριασμών του σπιτιού και τις πιστωτικές του υποχρεώσεις (στοιχεία από το Ευρωβαρόμετρο του Μάη, σχετικά με τις επιπτώσεις της κρίσης στους λαούς της ΕΕ). Και αυτό το ποσοστό πρόκειται να διευρυνθεί.

Παράλληλα, οι αντιδραστικές ρυθμίσεις στον τομέα της Υγείας και της Πρόνοιας, οι οποίες κινούνται στην κατεύθυνση της πλήρους κατάργησης του όποιου δωρεάν χαρακτήρα έχει απομείνει στο δημόσιο σύστημα, βάζουν επιπρόσθετα εμπόδια στην πρόσβαση σε ζωτικής σημασίας υπηρεσίες για τα λαϊκά στρώματα, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Ο εφιάλτης να μην μπορεί κανείς να πάει στο γιατρό την ώρα της ανάγκης, επειδή δεν έχει να πληρώσει, δεν είναι μακρινό σενάριο. Αποτελεί καθημερινότητα για χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά. Το ίδιο ισχύει και με τη δυνατότητα εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους απέναντι στη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ και πάει λέγοντας.Ηδη άρχισαν τα συσσύτια να τα επισκέπτονται συνταξιούχοι, εκτός από μακροχρόνια ανέργους και άστεγους.

Σε συνθήκες κρίσης, μικρές επιχειρήσεις βάζουν λουκέτο η μια μετά την άλλη, ως αποτέλεσμα του ανταγωνισμού που αντικειμενικά οξύνεται και λειτουργεί υπέρ των μονοπωλίων. Ηδη, το ποσοστό ανεργίας τον Απρίλη έφτασε το 11,9%, από 9,4% που ήταν πέρσι. Σχεδόν 600.000 άνθρωποι είναι επίσημα άνεργοι, ενώ στα κιτάπια του ΟΑΕΔ είναι εγγεγραμμένοι περισσότεροι από 700.000 άνεργοι. Στην πραγματικότητα, είναι πολλοί περισσότεροι. Ενδεικτικά μόνο, η ανεργία των νέων έφτασε το 30,8% (από 25,2% πέρσι) και των γυναικών το 15,5% (από 13,3% πέρσι).

Οι ελλείψεις στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, σε προσωπικό, υποδομές κλπ. είναι τραγικές και θα χειροτερέψουν με τον «Καλλικράτη», με αποτέλεσμα χιλιάδες οικογένειες κάθε χρόνο να μην μπορούν να στείλουν το παιδί τους, με δεδομένη και την αυξημένη ζήτηση, εξαιτίας της αδυναμίας της λαϊκής οικογένειας να ανταποκριθεί στο κόστος των ιδιωτικών παιδικών σταθμών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, φέτος, οι αιτήσεις στους δημοτικούς σταθμούς έχουν αυξηθεί και την ίδια στιγμή οι δήμοι προχωρούν σε κλείσιμο πολλών από αυτούς, λόγω έλλειψης κονδυλίων και πιστώσεων για τη λειτουργία τους! Για παράδειγμα, ο Δήμος της Αθήνας μόλις το τελευταίο διάστημα προχώρησε στο κλείσιμο έξι παιδικών σταθμών, ενώ στο Δήμο Χαλανδρίου είναι αμφίβολο κατά πόσο θα ανοίξουν οι 9 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί.

Το γεγονός και μόνο ότι όλο και περισσότερες εργατικές λαϊκές οικογένειες, που μέχρι σήμερα τα κατάφερναν να τα φέρουν βόλτα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βυθίζονται με απόλυτα κριτήρια στην ανέχεια και δυσκολεύει απότομα η ζωή τους, ακόμα και σε ό,τι αφορά τις ζωτικές τους ανάγκες, είναι παράγοντας που γιγαντώνει την αγανάκτηση και την οργή τους.

Αντικειμενικά, η αγανάκτηση και η οργή για τις αυξανόμενες δυσκολίες θα οδηγήσουν νέες δυνάμεις στους δρόμους. Θα γεννήσουν κινητοποιήσεις. Κάποιες απ' αυτες θα στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην αυθόρμητη αντίδραση στην αντιλαϊκή πολιτική και στα προβλήματα της καθημερινότητας που αυτή προκαλεί. Οι λαϊκές αυτές δυνάμεις που θα κάνουν το βήμα, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν πείρα από αγωνιστικές διεργασίες.

Το ΚΚΕ ούτε φοβάται, ούτε φοβήθηκε ποτέ τη λαϊκή πρωτοβουλία και ευρηματικότητα, την ορμή για αγωνιστική δράση. Ισα ίσα. Παλεύει σταθερά για να εκφραστεί αγωνιστικά η λαϊκή αγανάκτηση. Να πάρει μαζικά και συλλογικά χαρακτηριστικά, να φύγει από τα στεγανά της αναζήτησης ατομικών λύσεων, να ριζοσπαστικοποιηθούν εργατικές συνειδήσεις.

Παράλληλα, όμως, το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για να πατήσει γερά η οργάνωση της πάλης σε κάθε τόπο δουλειάς και κατοικίας, να αγκαλιάζει τις μάζες των εργαζομένων και να τις συσπειρώνει σε ταξική κατεύθυνση, για να μην μπορεί η πλουτοκρατία να τους «βάλει στο χέρι».

Ετσι και τώρα. Τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι χιλιάδες άνθρωποι που παλεύουν μαζί του, δίνουν και θα δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους ώστε η λαϊκή πρωτοβουλία να βρει συγκροτημένη, οργανωμένη έκφραση μέσα από τα εργατικά σωματεία, τις συσπειρώσεις που ήδη υπάρχουν ή άλλες που μπορεί να χτιστούν στην πορεία της πάλης. Καθήκον πρώτης γραμμής για το ΚΚΕ είναι η καπιταλιστική κρίση να οδηγήσει σε μαζικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση του λαϊκού κινήματος, με στόχο την αντεπίθεση και όχι την παραπέρα υποχώρησή του, η οποία αποτελεί πάντα ένα ισχυρό ενδεχόμενο.

Ενα τέτοιο κίνημα είναι όρος αναγκαίος για να μπορέσει η λαϊκή πάλη να περιφρουρήσει πλατιά στρώματα από τις οδυνηρές συνέπειες που θα βιώσουν εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής, της εφαρμογής του μνημονίου και των πρόσθετων μέτρων που έρχονται.

Το κίνημα, με πρωτοπόρες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, αναλαμβάνει το σύνθετο καθήκον να ορθώνει σοβαρά εμπόδια στην εφαρμογή μέτρων που πηγάζουν από το μνημόνιο ή προκύπτουν σαν άμεσες συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Να αποτρέψει όσο μπορεί τη φτώχεια και την εξαθλίωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων, η οποία αποτελεί κακό σύμβουλο και δεν οδηγεί απαραίτητα στη δημιουργία αγωνιστικών διαθέσεων.

Ταυτόχρονα, μια τέτοια δράση, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να συνδυάζεται με αιτήματα επιθετικά, που θα στοχοποιούν πολιτικά τους υπαίτιους της κρίσης, θα βοηθάνε την ενιαία πάλη όλων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από τα βάρβαρα μέτρα.

Σε διαφορετική περίπτωση, οι αγώνες που θα ξεσπάσουν θα είναι εύκολα χειραγωγήσιμοι από την πλουτοκρατία, θα οδηγήσουν στην απογοήτευση. Σε μια διεκδίκηση, δηλαδή, η οποία θα εκτονωθεί με τους κατάλληλους κυβερνητικούς χειρισμούς ή θα υπαναχωρήσει μπροστά στους ελιγμούς της πλουτοκρατίας, π.χ. με την παραίτηση μιας αστικής κυβέρνησης ή το στήσιμο μιας κυβέρνησης δήθεν «εθνικής ομοψυχίας». Αντίδραση «γενικώς και αορίστως», χωρίς οργάνωση, χωρίς συγκρότηση, «τυφλή», είναι μια αντίδραση βούτυρο στο ψωμί της πλουτοκρατίας.

Η ανάγκη που τους επόμενους μήνες θα σπρώξει νέες δυνάμεις στο δρόμο της διεκδίκησης, η αποφασιστικότητα που μπορεί να επιδείξουν, δεν αποτελούν από μόνα τους εχέγγυα για τη συγκρότηση ενός αγώνα που μπορεί να φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα.

Η διεκδίκηση μέτρων προστασίας των ανέργων ή παροχής δωρεάν υπηρεσιών υγείας-πρόνοιας, να μην κοπεί το ρεύμα ή το νερό αν οι λογαριασμοί δεν μπορούν μα πληρωθοπύν επειδή ο εργαζόμενος έχασε τη δουλειά του κλπ., η διεκδίκηση να πληρώσει το κεφάλαιο για όλ'αυτά, αποτελούν κομμάτι της ανάπτυξης ενός επιθετικού κινήματος. Δεν αποτελούν όμως τα όριά του. Το ζητούμενο σήμερα είναι να αναπτυχθούν αιτήματα και στόχοι, να διεκδικηθούν και να κερδηθούν συγκεκριμένα μέτρα που να ξεκινούν από την αντιμετώπιση της φτώχειας και να φτάνουν στην απάλειψή της με την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας που την αναπαράγει και τη διευρύνει.

Γι' αυτό και ένα επιθετικό, οργανωμένο, αποτελεσματικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, που βάζει μπροστά ολοκληρωμένους στόχους για τη ζωή του λαού, δεν περιορίζεται στην απόκρουση των συνεπειών της αντιλαϊκής πολιτικής. Στρέφει τα βέλη του και παραπέρα, στις αιτίες και τους υπεύθυνους αυτής της κατάστασης.

Βάζει στο στόχαστρο τα κόμματα της πλουτοκρατίας και συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική. Διεκδικεί επιθετικά τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, απαιτεί να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι για την οικονομική κρίση για την οποία δεν ευθύνονται. Πολιτικοποιεί την παρέμβασή του και αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων, διεκδικώντας την ανατροπή της, για μια λαϊκή εξουσία και οικονομία προς όφελος των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων.