Χιλιάδες συμβασιούχοι διαμαρτύρονται και διεκδικούν το δικαίωμα στη δουλιά. Αυτό λένε: Απαιτούμε το δικαίωμα στη δουλιά, στην πλήρη σταθερή εργασία. Με μια έννοια, ζητούν το αυτονόητο. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Γιατί ο καπιταλισμός, το εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε, δεν αναγνωρίζει αυτονόητα δικαιώματα για τους εργάτες και τις εργάτριες. Και η αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και αυτή του ΠΑΣΟΚ, δε δίνει πεντάρα για το πρόβλημα του ανέργου, του απολυμένου, του συμβασιούχου. Κάνει τη δουλιά της, αξιοποιεί τα προβλήματα που δημιουργεί, διασύρει την αξιοπρέπειά τους και τους πετάει σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που πρέπει να προβληματίσει όλους τους εργαζόμενους, ώστε μέσα από την πείρα αυτών των χρόνων να βγουν χρήσιμα συμπεράσματα, που θα συμβάλουν το επόμενο διάστημα τόσο στην ανάπτυξη του διεκδικητικού κινήματος, όσο και στον καθορισμό της πολιτικής στάσης και συμπεριφοράς.

Αυτό είναι εντελώς απαραίτητο, γιατί ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και δε δικαιολογείται καμιά εμπιστοσύνη στα λόγια της παρηγοριάς που εκστομίζουν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που είναι συνυπεύθυνοι - συνένοχοι για τη σημερινή κατάσταση.

Αυτές οι δυνάμεις, μαζί με τους δημάρχους τους, παίζουν για πολλά χρόνια ένα καλά οργανωμένο παιχνίδι στις πλάτες των συμβασιούχων.

Παιχνίδι με την οδηγία 70/1999 της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παιχνίδι με τον εφησυχασμό και την αναμονή της δικαίωσης από τα υπηρεσιακά συμβούλια και τον ΑΣΕΠ, παιχνίδι με τα δικαστήρια και τα μεγαλοδικηγορικά γραφεία. Κρατώντας ομήρους χιλιάδες οικογένειες, κλέβοντας την ψήφο τους στις βουλευτικές και τοπικές εκλογές.

Η ώρα της αλήθειας έχει έρθει προ πολλού.

Η οδηγία 70/1999 της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που τη χρησιμοποίησαν τα άλλα κόμματα (πρωτοστατούντος του ΣΥΝ), μαζί με τις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, είναι ένα κατασκεύασμα του κεφαλαίου που κινείται στην κατεύθυνση της παραπέρα ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Στόχος της είναι η εκμετάλλευση των εργαζομένων, η εκμετάλλευση φτηνότερης εργατικής δύναμης. Για το λόγο αυτό επιχειρεί να ενισχύσει τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Αυτό λέει η κοινοτική οδηγία και δε λέει πουθενά για τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου σε αορίστου χρόνου, για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Το ΠΑΣΟΚ, ρίχνοντας χιλιάδες εργαζόμενους στην ομηρία, με άθλιους μισθούς και εργασιακές σχέσεις, καλλιέργησε ψεύτικες προσδοκίες, αλλά με το ΠΔ 81/2003 συντήρησε και διόγκωσε το πρόβλημα. Συνειδητά, σχεδιασμένα, διατήρησε την ομηρία, εκμεταλλεύτηκε τους συμβασιούχους και επέκτεινε το «θεσμό» των εκτάκτων σε όλους τους χώρους, στο Δημόσιο, στις πρώην ΔΕΚΟ και στον ιδιωτικό τομέα.

Η ΝΔ έδωσε ψεύτικες υποσχέσεις, καλλιέργησε κλίμα ευφορίας για μαζική εξαπάτηση, έπαιξε με την αγωνία των συμβασιούχων και διαχειρίστηκε αυτήν την κατάσταση με κριτήριο την υφαρπαγή της ψήφου.

Το ΠΔ 164/2004 της ΝΔ είχε καθορισμένα όρια. Οι ρυθμίσεις που προέβλεπε είχαν σαν δεδομένο την απορρόφηση ενός μικρού - σε σχέση με το μέγεθος του προβλήματος - αριθμού συμβασιούχων. Στόχευε στην εκτόνωση της κατάστασης, γνωρίζοντας ότι ο φαύλος κύκλος της ομηρίας και της εξαπάτησης θα συνεχιστεί.

Σήμερα, που ο εμπαιγμός βγήκε στην επιφάνεια και το πρόβλημα εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη οξύτητα, δοκιμάζονται νέα μέσα παραπλάνησης και χειραγώγησης.

Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εσωτερικών δοκιμάζουν το μέσο της συγκέντρωσης μορίων, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι με εφόδιο τα μόρια κάτι μπορούν να προσδοκούν οι συμβασιούχοι σε επόμενη διαδικασία του ΑΣΕΠ.

Η ΚΕΔΚΕ, η οποία στηρίζεται στις κοινές αποφάσεις των εκπροσώπων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ και πρωταγωνιστεί τόσα χρόνια στη στήριξη και τη διαιώνιση αυτής της άθλιας κατάστασης, μιλάει για τροποποίηση του ΠΔ 164 για να μονιμοποιηθεί ένα μέρος των συμβασιούχων, που εργάζονται για πολλά χρόνια στο Δημόσιο και έχουν εξαιρεθεί από το Προεδρικό Διάταγμα της ΝΔ.

Οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ θέτουν προϋποθέσεις, οι οποίες για ένα μεγάλο τμήμα των συμβασιούχων είναι απαγορευτικές.

Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να ξεπλύνει τις αμαρτίες των περασμένων χρόνων, να κοροϊδέψει για άλλη μια φορά τους συμβασιούχους και καταφεύγει στην υιοθέτηση της πρότασης της ΓΣΕΕ.

Ολοι μαζί μιλούν παραπλανητικά για το κριτήριο των αποκαλούμενων πάγιων και διαρκών αναγκών.

Τα μέτρα αυτά, στην καλύτερη περίπτωση, μπορούν να καλύψουν ένα μικρό μέρος των συμβασιούχων, στο απώτερο διάστημα.

Επί της ουσίας, πρόκειται για συνέχιση της ίδιας απαράδεκτης κατάστασης, με στόχο τη διάσπαση των εκτάκτων, την εκτόνωση της οργής τους και την εκμετάλλευση της αγωνίας τους. Κι αυτά σε συνθήκες που τα προβλήματα θα οξυνθούν με το κλείσιμο δημοτικών επιχειρήσεων το επόμενο διάστημα.

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αντιπαλεύουν χρόνια την πολιτική που γεννάει ανέργους, υποαπασχολούμενους, συμβασιούχους. Αντιπαλεύουν χρόνια την εργασιακή και πολιτική ομηρία, προσπαθούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη μαζικού κινήματος, που θα διεκδικεί αποφασιστικά το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία, την άμεση μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου και τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων. Κι αυτός ο αγώνας συνδέεται με την πάλη για την κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και υπερεκμετάλλευσης. Συνδέεται με την πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις, κατώτερο μισθό 1.300 ευρώ, για ασφαλιστικά δικαιώματα που απαντούν στις ανάγκες των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ είναι στο πλευρό των συμβασιούχων, είναι δύναμη που δίνει μαζί τους τη μάχη και η ενίσχυσή του είναι παράγοντας που επιδρά και θα επιδράσει περισσότερο το επόμενο διάστημα στην ισχυροποίηση της πάλης και τη δημιουργία των προϋποθέσεων για το δικαίωμα στην πλήρη σταθερή εργασία.

Και εδώ πρέπει να ανοίξει η συζήτηση, θέτοντας την καρδιά του προβλήματος. Το δρόμο ανάπτυξης. Ωστε να συνειδητοποιηθεί ότι οι εργαζόμενοι θα ταλαιπωρούνται από τη συνεχή όξυνση των προβλημάτων, όσο υπάρχει το καθεστώς των μονοπωλίων και η οικονομική ανάπτυξη σημαδεύεται από τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Να συνειδητοποιηθεί ότι το δικαίωμα στη δουλιά και τα άλλα δικαιώματα απαιτούν ριζικές αλλαγές. Απαιτούν αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ανάπτυξη με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτοί που ακόμα δεν μπορούν να προσεγγίσουν αυτήν την αναγκαιότητα μπορούν να διακρίνουν τους φίλους και τους αντιπάλους τους και να σκεφτούν ότι το ΚΚΕ λέει με ευθύνη ότι ψήφος στις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις βουλευτικές εκλογές, στις τοπικές εκλογές ή στο μαζικό κίνημα δυναμώνει την αντιλαϊκή επίθεση. Είναι επιλογή που την πληρώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι.

Και έχει μεγάλη σημασία για την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα του αγώνα να ανοίξει συνολικό μέτωπο κατά των αντιπάλων των εργαζομένων, παίρνοντας υπόψη ότι με ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πέρασε στο Σύνταγμα η διάταξη για την απαγόρευση της μονιμοποίησης των εκτάκτων και έχει τεθεί ζήτημα άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων με την αναθεώρηση του Συντάγματος. Ενώ με ευθύνη αυτών των δυνάμεων, με την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας, της Υγείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, με την υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, τη μερική απασχόληση, τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, τα αντιασφαλιστικά μέτρα, κλιμακώνεται η επίθεση σε όλα τα μέτωπα.

Σήμερα οι συμβασιούχοι έχουν στα χέρια τους όλα τα δεδομένα και με βάση την πείρα τους επιβάλλεται να απορρίψουν, να καταδικάσουν κάθε είδους εμπαιγμό, ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα που χρησιμοποιούν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης πολιτικής και του οπορτουνισμού.

Η συνειδητοποίηση αυτού του στοιχείου, η ταξική αντιμετώπιση των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που έπαιξαν και παίζουν με το πρόβλημα των συμβασιούχων, η οργάνωση (επιτροπές αγώνα, ένταξη στα συνδικάτα, συσπείρωση στο ΠΑΜΕ), ο συντονισμός, η κοινή πάλη εκτάκτων - μονίμων και η μαζική υιοθέτηση αγωνιστικού πλαισίου, που έχει στο κέντρο του την πλήρη - σταθερή εργασία με δικαιώματα, θα δώσει δύναμη στον αγώνα τους.

Εγκλωβισμός στα σχέδια χειραγώγησης που προωθούν οι δυνάμεις οι οποίες ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση σημαίνει πισωγύρισμα με οδυνηρές συνέπειες για τους συμβασιούχους.

Το ζήτημα των λεγόμενων πάγιων και διαρκών αναγκών χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Γιατί, επί της ουσίας, είναι μέσο διατήρησης της σημερινής κατάστασης, αφού είναι γνωστό ότι οι ανάγκες αυτές δε σχετίζονται με τις πραγματικές διευρυμένες ανάγκες του λαού ή τις ανάγκες των δήμων (π.χ. καθαριότητα) ή υπηρεσιών (π.χ. στον τομέα του πολιτισμού, πυρόσβεση κ.ά.) που χρησιμοποιούν συμβασιούχους. Αλλά σχετίζονται με τα επιχειρησιακά σχέδια - προγράμματα οργανισμών και υπηρεσιών που τα διαπερνάει η εφαρμογή των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων (ιδιωτικοποίηση, ανατροπή εργασιακών σχέσεων). Σχετίζονται, επίσης, με τα οικονομικά δεδομένα που διαμορφώνει η υποχρηματοδότηση υπηρεσιών από τον κρατικό προϋπολογισμό, η μη απόδοση οφειλόμενων πόρων, π.χ., στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Συνεπώς, το δικαίωμα στην πλήρη - σταθερή εργασία δεν μπορεί να εγκλωβιστεί στο πλαίσιο αυτών των (πλαστών) «πάγιων και διαρκών αναγκών», πολύ περισσότερο που έχει αποδειχθεί ότι ούτε και αυτές τηρούνται, με αποτέλεσμα εργαζόμενοι που δουλεύουν σε μια υπηρεσία τρία, πέντε, δέκα ή ακόμα και περισσότερα χρόνια να μη μονιμοποιούνται. Μ' αυτό το πνεύμα μπορεί να δοθεί απάντηση σ' αυτούς που καλλιεργούν ψεύτικα διλήμματα, θάβουν το δικαίωμα της δουλιάς στο λάκκο της αντοχής της οικονομίας και αντιμετωπίζουν εχθρικά κάθε εργαζόμενο που το διεκδικεί.