Associated Press

Πάντως, μέχρι αυτή τη στιγμή, υπάρχουν διάχυτα μια σειρά στοιχεία, που δίχως αμφιβολία αφομοιώνονται και μπορούν σε μια πορεία να αφομοιωθούν από πολλούς περισσότερους εργαζόμενους, όση προσπάθεια κι αν γίνεται για να συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Στοιχεία, που θα αποδειχθούν ιδιαίτερα χρήσιμα για την όξυνση της ταξικής πάλης και στην Ελλάδα και όχι για τη συναίνεση (!), την κοινωνική συνοχή! Οχι για τις «προκλήσεις (!) του σύγχρονου γίγνεσθαι» (!)...

Βεβαίως, αυτοί οι μηχανισμοί δε χρησιμοποιούνται από κάποιες αόρατες δυνάμεις. Χρησιμοποιούνται από τις κυβερνήσεις. Κεντροαριστερές και κεντροδεξιές. Που επιβεβαιώνουν ότι κάθε μεγαλοστομία περί δημοκρατίας στην ΕΕ είναι κοροϊδία, υποκρισία πρώτου μεγέθους ή και ουτοπία για κάποιους. Η ουσία της «δημοκρατίας» αποκαλύπτεται καλύτερα, τότε που η ταξική πάλη οξύνεται. Κι αφήνει ορισμένους με ανοιχτό στόμα! Οπως, για παράδειγμα, εκείνη τη βουλευτίνα του ΣΥΝ, που αναφωνούσε: «Αν είναι δυνατό να γίνονται τέτοια πράγματα στην Ευρώπη»!!

Αν είναι δυνατό... Κι όμως, αυτή η δημοκρατία περιγράφεται πολύ καλά στις Συνθήκες του Μάαστριχτ και σε όσες ακολούθησαν. Η δημοκρατία που υμνούν τα ελληνικά κόμματα, πλην του ΚΚΕ, που επιμένει εδώ και 40 χρόνια ότι η ΕΕ (ΕΟΚ) είναι των μονοπωλίων!

Πήγαν περίπατο οι δήθεν δημοκρατικές φιλολαϊκές παραδόσεις της Ευρώπης, που δήθεν υλοποιεί και συνεχίζει η ΕΕ, όπως υποστηρίζουν διάφοροι. Ποιες είναι οι δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης; Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση; Την έχουν σβήσει από το χάρτη. Η ίδια η αστική τάξη και τα κόμματά της. Το θέμα έχει τελειώσει εδώ και περίπου δύο αιώνες.

Η Ευρώπη έχει μεγάλες επαναστατικές παραδόσεις: Τη μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, τις χώρες των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων, την Κομμούνα του Παρισιού, τις γερμανική, ουγγαρέζικη, αυστριακή επαναστάσεις, τους Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν, Ρ. Λούξεμπουργκ, Κ. Λίμπκνεχτ. Τη συντριβή του φασισμού από τον Κόκκινο Στρατό και τα λαϊκά κινήματα της Ευρώπης. Την Πρώτη, τη Δεύτερη Διεθνή (μέχρι ένα σημείο), τη Γ` «Κομμουνιστική Διεθνή». Τα μεγάλα εργατικά κινήματα και τους Δημοκρατικούς Στρατούς της Ελλάδας και της Ισπανίας.

Αλλά υπάρχει και η άλλη Ευρώπη: Των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, των σφαγέων των λαών του Βιετνάμ, της Ελλάδας, της Αλγερίας, του Κονγκό. Η Ευρώπη του Τσόρτσιλ και του Ντεγκόλ, του Χίτλερ και του Φράνκο.

Τώρα, μετά από αυτά, ορισμένοι διαμαρτύρονται και καλώς κάνουν! Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαμαρτυρία τους και έμμεση αυτοκριτική, για τα όσα έλεγαν τότε κατά του ΚΚΕ; Θα την κάνουν; Πάντως τα δικά μας δεν είναι καρύδια και βροντούν και τα δικά τους σύκα! Η απειθαρχία πρέπει να γίνεται και στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα και διεθνώς. Και δεν είναι θεμιτή όταν την κάνουν κινήματα δίχως μεγάλο βάθος στόχων, και αθέμιτη (!) όταν την κάνει το ΚΚΕ...

Η εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» πάντως, εκφράζοντας φόβους των ιθυνόντων της (και όχι μόνο), έπιασε το νόημα. Συντάκτης της έγραψε σε άρθρο του ότι το θέμα είναι να μη γίνει αποδεκτό το σύνθημα «όλοι στους δρόμους», γιατί αυτό βάζει σε κίνδυνο τις δημοκρατικές διαδικασίες!...

Ποιες διαδικασίες, είναι ένα καθαρά ταξικό θέμα. Εννοεί τη νομιμότητα του βούρδουλα και των κερδών! Τη νομιμότητά τους να ψηφίζουν «τρομονόμους» και ο λαός να μην μπορεί να επιλέγει το πώς, το πότε και για ποια αιτήματα (της δικής του επιλογής) θα διαδηλώνει! Και, βεβαίως, τρέμουν στον κίνδυνο (γι' αυτούς) να γίνει γενικό σύνθημα το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»!

Η ταξική πάλη είναι σκληρή και ανελέητη! Αλλά είναι ο μονόδρομος που σε καμιά περίπτωση δεν κλείνεται σε πλαίσια του τύπου «κάθε 4 χρόνια θα ψηφίζουμε». Ας ψηφίζουμε. Ταυτόχρονα θα διαδηλώνουμε κάθε μέρα! Για να επιβάλλει ο λαός τη νομιμότητα των συμφερόντων του. Ετσι θα ψηφίζει και σωστά, όσο είναι αυτό δυνατό στις υπάρχουσες συνθήκες...

Τίποτα πιο επικίνδυνο για τους λαούς από αυτόν το διαχωρισμό. Το μέτωπο πρέπει να στραφεί και κατά των δύο. Σε κάθε χώρα και διεθνώς. Πέρα από το γεγονός ότι και τα δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ συνεργάζονται, οι ανταγωνισμοί τους αφορούν το μοίρασμα της λείας! Στη Γένοβα στράφηκαν κατά των διαδηλωτών όλοι μαζί. Και ο Μπους και το ίνδαλμα του ΣΥΝ, η κυβέρνηση Ζοσπέν. Το ίδιο και στο Γκέτεμποργκ... Τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, τον πόλεμο, τη φτώχεια, τα προωθούν όλοι μαζί. Κι ετοιμάζουν νέους στρατούς, για να χτυπήσουν τους λαούς. Αλλά και για να χτυπηθούν μεταξύ τους, όποτε χρειαστεί! Για τη λεία! Τίποτα πιο επικίνδυνο!..

Η ΕΕ δεν μπορεί να γίνει το «αντίπαλο δέος» στις ΗΠΑ. Το αντίπαλο δέος υπήρχε και ήταν πράγματι αντίπαλο δέος, επειδή ήταν ο σοσιαλισμός. Που στρεφόταν και κατά των ΗΠΑ και κατά της ΕΕ. Δηλαδή, στρεφόταν κατά του ιμπεριαλισμού. Σήμερα, αυτό το δέος πρέπει να ξαναδημιουργηθεί. Με όλα τα διδάγματα που δίνει η ανατροπή του. Γιατί το θέμα βρίσκεται στο ποιες δυνάμεις είναι στην εξουσία.

Τέτοιες προσπάθειες γίνονται και σήμερα. Είτε δημαγωγικά (βλέπε στάση Καραμανλή), είτε προέρχονται από δήθεν ρηξικέλευθες προτάσεις, τύπου ΠΑΣΟΚων συνδικαλιστών, εκεί αποσκοπούν: Να δώσουμε κατιτίς, «για να μη χάσουμε το τρένο»! Να δώσουμε στον πεινασμένο ένα κόκαλο (που θα το πάρουμε μετά με το άλλο χέρι), για να τον κρατάμε δεμένο. Στο μεταξύ, κουβέντα για τα κέρδη που αυξάνονται! Απόρριψη όλων των αιτημάτων που εκφράζουν σύγχρονες ανάγκες των λαών! Αιτήματα με αυτές τις ανάγκες απορρίπτονται ως μαξιμαλιστικά (βλέπε θέσεις ΚΚΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση, σύγκρουση με τις επιλογές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κ.α.)! Ενώ στο πολιτικό επίπεδο λανσάρεται επίμονα η ...«πανάκεια»: Κυβέρνηση τύπου Ζοσπέν!!!

Ο ιμπεριαλισμός δε ρυθμίζεται. Μόνο ανατρέπεται. Αυτό σημαίνει ότι και η ΕΕ δε θα γίνει καλή. Δεν μπορεί να γίνει - κι αν ακόμη ήθελαν - λόγω φύσης και χαρακτήρα. Η ΕΕ μόνο ανατρέπεται. Σε κάθε χώρα. Σε μία ή δύο αρχικά. Σε όλες ή στις περισσότερες σε μια πορεία. Ετσι θα διαλυθεί και στη θέση της θα μπει η ένωση των λαϊκών δυνάμεων, που θα εξουσιάζουν.

Η πάλη για την οικοδόμηση λαϊκών μετώπων κατά του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων είναι μονόδρομος σε κάθε χώρα. Η αποφασιστική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε βάρος της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς προβάλλει επιτακτικά. Τη δύναμη την έχουν οι λαοί. Και μόνο τα μέτρα που πήραν στη Γένοβα κατά των διαδηλωτών δείχνει ότι φοβούνται τους οργισμένους λαούς! Τη δύναμη των οργισμένων. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η δύναμη θα γίνει συνειδητή, θα πατάει γερά στο εθνικό πεδίο πάλης, για να είναι ανίκητη και στο διεθνές. Και αντιστρόφως. Και δεν μπορεί να έχει άλλη κατάληξη από το σοσιαλισμό!