Ξαναχτύπησαν την καρδιά του ασφαλιστικού συστήματος, φωτογραφίζοντας ένα «νέο σύστημα», με λιγότερα έως ελάχιστα δικαιώματα, περισσότερα βάρη για τους εργαζόμενους, Ταμεία παραδομένα στο μεγάλο κεφάλαιο, και όρους ασφάλισης που θα ανταποκρίνονται στη νέα εποχή της «απασχολησιμότητας» και της «ευέλικτης εργασίας», επιστρατεύοντας, μάλιστα, και το θεωρητικό πυροβολικό του ΣΕΒ, το ΙΟΒΕ.

Η μελέτη για την Κοινωνική Ασφάλιση που παρουσίασε το ΙΟΒΕ ήταν μόνο η αφορμή, καθώς δεν υπάρχει ημερίδα, συνέντευξη ή συζήτηση, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στον ένα ή άλλο βαθμό, να μην επιχειρείται η υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, μέσα από μια συνεχή και μεθοδευμένη προπαγανδιστική επίθεση.

Παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας τη μελέτη του ΙΟΒΕ, ο υπουργός Υγείας Αλ. Παπαδόπουλος, ο επικεφαλής πολιτικού σχεδιασμού της ΝΔ Γ. Σουφλιάς και ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ Ν. Αναλυτής, ως «τριάδα ομοούσιος και αχώριστος», απαίτησαν γην και ύδωρ από την εργατική τάξη, απ' όλους τους εργαζόμενους. Τα επιχειρήματα ίδια και ξαναμασημένα, βγαλμένα από την κοινή ιδεολογική τους μήτρα, τη Λευκή Βίβλο, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτή η απροκάλυπτη ομοφωνία, δεν εκφράζει παρά την κοινή τους προσπάθεια, να εξασφαλίσουν, για λογαριασμό των πολυεθνικών και των μεγαλοεργοδοτών, τις ιδανικότερες συνθήκες έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, και αύξησης των υπερκερδών τους. Αυτή ακριβώς την προσπάθεια θέλουν να αποκρύψουν με το «επιχείρημα» του δημογραφικού προβλήματος ή της ανάγκης «βιωσιμότητας» των Ταμείων.

Τι «λύση» του Ασφαλιστικού είναι αυτή, αν τα τρισεκατομμύρια των επικουρικών ταμείων περάσουν στα χέρια των τραπεζών και των ασφαλιστικών εταιριών και μετατραπούν σε φθηνό χρήμα για τους στυγνούς εκμεταλλευτές των εργαζομένων; Τι να το κάνουν ένα «σωσμένο» ασφαλιστικό σύστημα, που θα εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να μένει στη δουλιά, μέχρι το 67ο έτος της ηλικίας του -όπως απαίτησε ο Ν.Αναλυτής- αν ο θεσμός των βαρέων και ανθυγιεινών ξηλωθεί; Αν η εργαζόμενη γυναίκα, που έφτυσε αίμα να αναστήσει τα παιδιά της, δεν μπορεί να χαρεί ούτε τα εγγόνια της;

Προφανώς, θα πρόκειται για ταμεία «βιώσιμα», με τους συνταξιούχους όμως σε κατάσταση νεόπτωχων, με εργαζόμενους χωρίς καμιά υγειονομική κάλυψη, που θα πληρώνουν σε κάθε βήμα τους, την παραμικρή ιατρική ανάγκη τους. Που θα εξαναγκαστούν και αυτές τις μικρές τους αποταμιεύσεις, για όσους ακόμα μπορούν να τις κάνουν, αντί να καλύπτουν κάποια ανάγκη στο μέλλον, να κατατίθεται στα ταμεία των ιδιωτικών ασφαλίσεων με τη χίμαιρα να συμπληρώσουν τη σύνταξη πρόνοιας, που τους επιφυλάσσει η «μεταρρύθμιση». Θα πρόκειται, λοιπόν, για ένα ασφαλιστικό σύστημα κομμένο και ραμμένο στο καλοταϊσμένο από την κερδοφορία κορμί της εργοδοσίας. Θα είναι μια «σωτηρία», που θα καταδικάζει στην οικτρή των ισοβίων «δεσμών» εκατομμύρια εργαζομένων, της αγροτιάς των επαγγελματοβιοτεχνών. Που θα καταδικάζει στο περιθώριο, και τους νέους και τους μεγαλύτερους εργαζόμενους -των ώριμων δικαιωμάτων όπως λέει η κυβέρνηση- τους άντρες και τις γυναίκες, όλη την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Γι' αυτό και ο Γ. Σουφλιάς δεν έχει πρόβλημα να καυχιέται για τις ανατροπές σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης που επέφερε η ΝΔ το διάστημα 1990-93, που απέσπασαν και συνεχίζουν να αφαιρούν ετησίως από τους εργαζόμενους 1,3 τρισ. δραχμές και πως οι θέσεις του Σπράου «αποτελούν βάση συνεννόησης των δύο κομμάτων». Με τέτοιους συνομιλητές, ως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δεν είναι περίεργο που ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ, ζητάει σύνταξη στα 67 χρόνια, αυστηρή επανεξέταση των βαρέων και ανθυγιεινών, κεφαλαιοποιητικό σύστημα στην Ασφάλιση και χαρακτηρίζει «πετυχημένο το μοντέλο της Χιλής».

Εδώ να σημειώσουμε εν παρόδω, για τους υπέρμαχους του χιλιανού μοντέλου ότι όπως σημειώνεται σε σχετική μελέτη (βλ. Εμπορική Τράπεζα Οικονομική Επιθεώρηση 2000 τεύχος 24), «το κόστος στην περίπτωση του συστήματος της Χιλής υπολογίστηκε το 1990 σε 15%..! του συνόλου των συμβολών και οφείλεται στα υψηλά έξοδα των ιδιωτών διαχειριστών των ασφαλιστικών κεφαλαίων», ενώ «η συρρίκνωση των ασφαλιστικών παροχών που θα προέλθουν από την αναθεώρηση των υπαρχόντων συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης, αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει αναγκαστικά σε επίπεδα παροχών χαμηλότερα από τα ελάχιστα (φτώχειας;), που θέτει το ισχύον κράτος πρόνοιας...»

Και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι σήμερα ενάντια σε όλους τους εργαζόμενους έχει κηρυχτεί ένας αμείλικτος πόλεμος. Ενας πόλεμος ζωής και θανάτου. Η εργατική τάξη, ή θα αγωνιστεί και θα παλέψει για νέα δικαιώματα που θα ικανοποιούν τις δικές της αυξημένες ανάγκες ή η ανατροπή με την όποια ή άλλη μορφή μοιραία θα επέλθει. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο από το να μπουν στη μάχη αποφασισμένοι, γράφοντας στις σημαίες τους «ικανοποιήστε τα αιτήματά μας», γιατί έχουν αιτήματα και μάλιστα αδιαπραγμάτευτα. Γι' αυτό όπως έκαναν και την άνοιξη, καταδικάζουν τον «κοινωνικό διάλογο» δεν προσχωρούν σε καμιά διαπραγμάτευση, δεν εξουσιοδοτούν κανέναν να παζαρέψει τα δικαιώματά τους και προετοιμάζουν τους νέους αγώνες τους.