Οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι ν' αντιπαλέψουν τις αντιλαϊκές επιταγές της ΕΕ και των ντόπιων υπηρετών της

Σπάνια στην κοινοτική ιστορία η Κομισιόν έχει επιτεθεί με τόση σφοδρότητα εναντίον ΠΣ κράτους - μέλους, το οποίο κατατίθεται από τις κυβερνήσεις των χωρών που συμμετέχουν στη «ζώνη του ευρώ» σύμφωνα με τις επιταγές της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Και είναι χαρακτηριστική η πρωτοφανής, συνολική εκτίμηση της Κομισιόν ότι το «επικαιροποιημένο» ΠΣ της ελληνικής κυβέρνησης «δεν είναι πλήρως σύμφωνο προς τις Γενικές Κατευθύνσεις Οικονομικής Πολιτικής (ΓΚΟΠ), ειδικότερα σ' αυτές που έχουν επιπτώσεις δημοσιονομικού χαρακτήρα» (!!!).

Πρόκειται για αρνητική πολιτική εκτίμηση της Κομισιόν, κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αφού οι ετήσιες ΓΚΟΠ αποτελούν τον ταξικό μπούσουλα των Βρυξελλών και τις «στρατηγικές» εντολές για την πανευρωπαϊκή σχέση κεφαλαίου/ μισθωτής εργασίας (βλ. «Ρ», 22/1/2004). Ακόμα αποτελούν ανοιχτή επέμβαση στην προεκλογική περίοδο, εξαναγκάζοντας σε συμμόρφωση προς ενισχυμένες αντιλαϊκές πολιτικές, ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα της 7ης Μάρτη. Αυτό ενισχύεται και από το γεγονός ότι η Κομισιόν επιμένει να διαψεύδει ηχηρά την ελληνική κυβέρνηση για τις «προβλέψεις» περί του ετήσιου δημοσιονομικού ελλείμματος το 2004, το οποίο όχι μόνο δεν πρόκειται να «μειωθεί» όπως ισχυρίζεται προεκλογικά η απερχόμενη κυβέρνηση, αλλά αναμένεται να αυξηθεί πλησιάζοντας το όριο παράβασης του «3% του ΑΕΠ» της ΟΝΕ του Μάαστριχτ.

Η «γνωμοδότηση» της Κομισιόν βρίθει από χαρακτηρισμούς όπως «ανεπάρκεια», «αφερεγγυότητα», «αδικαιολόγητα αισιόδοξες προβλέψεις», «σοβαροί κίνδυνοι» για την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης για το 2004 και ενισχύει σημαντικά τις απαιτήσεις για περαιτέρω αντιλαϊκή πολιτική, στη βάση των εκτιμήσεων για «επιδείνωση» των δεικτών της ελληνικής οικονομίας (βλ. «Ρ», 30/10/2003).

Η «γνωμοδότηση» της Κομισιόν επί του ΠΣ της ελληνικής κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από απαξιωτικές εκτιμήσεις για την οικονομική πολιτική, απειλές «σοβαρών κινδύνων» για την περίοδο μέχρι το 2006 και ταξικές «συμβουλές» για περαιτέρω νεοφιλελεύθερη ενίσχυση της αντιλαϊκής πολιτικής, όποια κυβέρνηση και αν προκύψει από τις πολιτικές εκλογές. Η Κομισιόν εκτίθεται κατηγορώντας την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ακόμη και για «υπερεκτιμημένες» εκτιμήσεις και παραχάραξη οικονομικών δεικτών. Και ενώ η κυβέρνηση προβλέπει δημοσιονομικό έλλειμμα μόλις «1,2% του ΑΕΠ» για το 2003, η Κομισιόν υποθέτει (...) χαλκευμένα στοιχεία και προβλέπει έλλειμμα μεγαλύτερο και από την αρχική πρόβλεψη της «φθινοπωρινής» οικονομικής έκθεσης (29/10/2003), ύψους «2,4% του ΑΕΠ» για το 2004, που, ήδη, υπερδιπλασίαζε αυτό του 2002.

Οπως τονίζει η Κομισιόν, «λαμβανομένων υπόψη των μακροοικονομικών κινδύνων που επισημάνθηκαν ανωτέρω, οι κίνδυνοι για την επίτευξη των στόχων του προϋπολογισμού για το 2004 υποδηλώνουν ένα μάλλον υποβαθμισμένο ύψος ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης για το 2003 και έλλειψη πληροφόρησης για τα προβλεπόμενα μέτρα (...) Λαμβάνοντας υπόψη τις συστηματικές υπερβάσεις των δαπανών στο παρελθόν, δεν παρέχεται καμία εγγύηση ότι το ΠΣ προσφέρει επαρκές περιθώριο ασφαλείας έναντι της υπέρβασης του ορίου του 3% του ΑΕΠ», πέραν του οποίου τιμωρείται «παραβίαση» σύμφωνα με τις επιταγές της ΟΝΕ του Μάαστριχτ. Και οπωσδήποτε, οι διακηρύξεις της κυβέρνησης δεν ευσταθούν αφού η Κομισιόν συμπεραίνει ότι «όπως και αν έχουν τα πράγματα, οι μεσοπρόθεσμοι στόχοι του ΠΣ δεν πρόκειται να επιτευχθούν στη διάρκεια μέχρι το 2006, που καλύπτει αυτό το ΠΣ». Αλλά και για τη μείωση του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους «οι εξελίξεις φαίνεται να είναι λιγότερο ευνοϊκές».

Η Κομισιόν εκτιμά ότι η επιτάχυνση της μείωσης του χρέους είναι «απολύτως αναγκαία» ενόψει των «σοβαρών κινδύνων πρόκλησης μελλοντικά στην Ελλάδα μεγάλων δημοσιονομικών ανισορροπιών». Και οι Βρυξέλλες επαναλαμβάνουν, σε εντονότατο ύψος, τις επιταγές ταξικής, αντιλαϊκής πολιτικής που «οφείλει» να υλοποιήσει η όποια ελληνική κυβέρνηση.

Σύμφωνα με την Κομισιόν «μέσα σ' ένα περιβάλλον έντονης ζήτησης, οι πιέσεις μπορεί να είναι ισχυρότερες απ' ό,τι προβλέπει το ΠΣ κάνοντας ακόμη πιο δυσχερή τον έλεγχο των δημοσίων δαπανών, ιδιαίτερα στο ύψος των μισθών, θέτοντας σε κίνδυνο την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας».

Οι περικοπές στους μισθούς του Δημοσίου πρέπει με ένα «πιο εξισορροπημένο μείγμα πολιτικών» να πλαισιωθεί και από μια «αυστηρότερη φορολογική πολιτική». Ενώ οι «απειλούμενες» δημοσιονομικές προκλήσεις «θα πρέπει να αντιμετωπιστούν μέσω μιας συνεκτικής, συνολικής στρατηγικής που θα περιλαμβάνει περαιτέρω μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος». Οι «κίνδυνοι» θα προέλθουν από «ανελαστικές συνιστώσες, όπως είναι το ύψος των μισθών και οι κοινωνικού χαρακτήρα παροχές» (!!!). Αυτό θα πρέπει να 'ναι το «πρόγραμμα» οποιασδήποτε κυβέρνησης, μετά την 7η Μάρτη.