Ενα δυσβάσταχτο βάρος φορτώνεται στις πλάτες του ελληνικού λαού με το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων, για τις αγορές εξοπλιστικών προγραμμάτων. Το χρέος αυτό παίρνει χαρακτήρα χιονοστιβάδας που απειλεί να καταπλακώσει τη σημερινή και τις επόμενες γενιές και υποθηκεύει στα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών των ιμπεριαλιστών το μέλλον της χώρας.

Με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή του προϋπολογισμού του 2004, βγαίνουν στην επιφάνεια πλευρές της υπόθεσης αυτής που πραγματικά είναι τρομακτικές. Το συσσωρευμένο χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων που θα πρέπει μέσα στα επόμενα χρόνια να εξοφληθεί, εκτιμάται ότι σήμερα, χωρίς να υπολογίζονται οι τόκοι μέχρι την εξόφλησή του, φθάνει, σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς και μάλιστα της κυβέρνησης, στα 44,70 δισ. ευρώ δηλαδή πάνω από 15 τρισ. δραχμές. Αυτό σημαίνει ότι κάθε Ελληνας - και αυτοί που θα γεννηθούν τα επόμενα χρόνια - χρωστάει σήμερα περί το 1,5 εκατομμύριο δραχμές. Και αυτό είναι μόνο το «αρχικό κεφάλαιο», το οποίο αύριο θα διογκωθεί κατά πολύ μέχρι την εξόφλησή του.

Η ομολογία-αποκάλυψη του χρέους αυτού έγινε από τον υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών Ν. Χριστοδουλάκη, στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής, κατά τη συζήτηση του Προσχεδίου του Προϋπολογισμού του 2004. Στην προσπάθειά του να πείσει ότι το συνολικό δημόσιο χρέος είναι στα επίπεδα του μέσου όρου των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης αν δεν υπολογιστεί το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων, που δε βαρύνει τις άλλες χώρες, διαβεβαίωσε ότι «τουλάχιστον 25 μονάδες του δημόσιου χρέους οφείλονται στις δικαιολογημένες μεν, αλλά ιδιαιτέρως αυξημένες αμυντικές δαπάνες της χώρας μας».

Συνεπώς, με δεδομένο το ύψος του δημόσιου χρέους που τον Σεπτέμβρη του 2003 έφθανε τα 178,80 δισ. ευρώ, το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων σύμφωνα με την παραδοχή του υπουργού Οικονομίας φτάνει τα 44,70 δισ. ευρώ (ή 15.232 δισ. δρχ.). Με άλλα λόγια, είναι σημαντικά μεγαλύτερο απ' όσο το εμφανίζει η κυβέρνηση μέσα από τους πίνακες του προϋπολογισμού.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων που περιλαμβάνεται στο φανερό χρέος της Κεντρικής Κυβέρνησης ανερχόταν το 2002 σε 6,73 δισ. ευρώ και ποσοστό επί του ΑΕΠ 4,3% από 3,5% που ήταν το 1999. Ποσό που απέχει κατά πολύ από την πραγματικότητα. Ενα από τα λογιστικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση είναι αυτό της επιμήκυνσης -μετακύλησης των εξοπλιστικών προγραμμάτων (ΕΜΠΑΕ), ενώ και οι αρχικές συμφωνίες εμφανίζουν μικρότερα ποσά απ' αυτά της ολοκλήρωσης της συμφωνίας.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση εμφανίζει μόνο ένα μέρος του χρέους των Ενόπλων Δυνάμεων. Ετσι ενώ στον Ισολογισμό του 2002 το ύψος του χρέους, όπως προαναφέρθηκε, εμφανίζεται να φθάνει στα 6,73 δισ. ευρώ, στην προηγούμενη σελίδα υπάρχει μία σημείωση, σύμφωνα με την οποία, την περίοδο 1994-2001 δεν εμφανίστηκαν «για τεχνικούς λόγους» διάφορα ποσά συνολικού ύψους 1,75 τρισ. δρχ. (ή 5,15 δισ. ευρώ). Επιπλέον, όπως επισημαίνει το Ελεγκτικό Συνέδριο στην έκθεσή του για τον Απολογισμό και τον Ισολογισμό του 2002, δεν εμφανίζονται στα έσοδα από δάνεια, συνεπώς και στο χρέος των Ενόπλων Δυνάμεων, ποσά συνολικού ύψους 678,79 εκατ. ευρώ.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2004 οι τακτικές δαπάνες του υπουργείου Εθνικής Αμυνας εμφανίζονται με ύψος 4.181,89 εκατ. ευρώ και είναι αυξημένες κατά 7% σε σχέση με το 2003. Εάν, ωστόσο, συνυπολογιστούν οι στρατιωτικές δαπάνες των υπουργείων Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών, Εξωτερικών κ.ά. τότε το συνολικό ύψος των φανερών στρατιωτικών δαπανών για το 2004 ανέρχεται σε 6.858,54 εκατ. ευρώ και αποτελεί το 9,55% των συνολικών δαπανών του Κρατικού Προϋπολογισμού.

Και όλες αυτές οι δαπάνες για οπλικά συστήματα υπαγορεύονται από τις ανάγκες του νέου επιθετικού δόγματος του ΝΑΤΟ, των σχεδίων του ιμπεριαλισμού για επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Για εξοπλισμούς οι οποίοι περισσότερο από άλλους προηγούμενους γίνονται κατά παραγγελία των Αμερικανών και αποσυνδέονται, λόγω της φύσης των εξοπλισμών που επιλέγονται και της τεχνολογικής εξάρτησης που βαθαίνει, από την κάλυψη των εθνικών αμυντικών αναγκών.

Η μεγάλη πλειοψηφία των οπλικών συστημάτων, που ήδη έχουν επιλεγεί και για τους τρεις κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων και μάλιστα τα πιο ακριβοπληρωμένα, αποτελούν τμήμα προγραμμάτων του ΝΑΤΟ που κατανέμεται στις χώρες - μέλη ώστε αυτές να μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του «νέου επιχειρησιακού περιβάλλοντος». Στην εποχή της «νέας τάξης πραγμάτων» το ΝΑΤΟ έχει προκρίνει τη δημιουργία ευέλικτων στρατών που θα στελεχώνονται από επαγγελματίες στρατιώτες.

Ετσι, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, που για λογαριασμό της ντόπιας άρχουσας τάξης διεκδικεί ρόλο στην περιοχή στα πλαίσια του νέου ιμπεριαλιστικού καταμερισμού, εκσυγχρονίζει τις Ενοπλες Δυνάμεις, στον τομέα των εξοπλισμών, στον τομέα της επάνδρωσης των μονάδων με τη σταδιακή μετατροπή του στρατού σε ημιεπαγγελματικό και την αύξηση των επαγγελματιών στρατιωτών και στον τομέα της δομής των Ενόπλων Δυνάμεων και στη συγκρότηση ταχυκίνητων μονάδων.

Η διαδικασία αυτή πλήρους ΝΑΤΟποίησης της χώρας και οργανικής της ένταξης στους σχεδιασμούς της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων συνδέεται με την εκποίηση της εθνικής πολεμικής βιομηχανίας και την άλωσή της από τα μονοπώλια της πολεμικής βιομηχανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι η τύχη των δύο μεγαλύτερων αμυντικών βιομηχανιών, της Ελληνικής Αεροπορικής Βιομηχανίας (ΕΑΒ) και της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων (ΕΛΒΟ), έχει προγραφεί από την κυβέρνηση και μετά την ενοποίησή τους έχουν μπει στα παζάρια με τις πολυεθνικές πολεμικές βιομηχανίες με απώτερο σκοπό το ξεπούλημά τους.

Μετά απ' όλα αυτά και ενώ δαπανώνται τέτοια αστρονομικά ποσά για εξοπλισμούς και γενικά για στρατιωτικές δαπάνες, θα μπορούσε κάποιος να περιμένει ότι η Ελλάδα γίνεται πιο «ισχυρή» καθώς εξοπλίζεται μέχρι το λαιμό... Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Γίνεται πιο ανίσχυρη και πιο ευάλωτη, αφού υποτάσσει την άμυνά της στην ιμπεριαλιστική τάξη. Οι συγκεκριμένοι εξοπλισμοί, οι οποίοι στο μεγαλύτερο μέρος τους - με βάση τα χαρακτηριστικά των όπλων - προορίζονται όχι για την υπεράσπιση των συνόρων της χώρας, αλλά για αποστολές «νέας τάξης», για εξοπλισμό δυνάμεων ταχείας επέμβασης, όπου τα ιμπεριαλιστικά κέντρα κρίνουν απαραίτητο, μετατρέπονται ταυτόχρονα σε όχημα για ακόμα πιο ενεργό εμπλοκή της Ελλάδας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Το αποτέλεσμα είναι η χώρα να δένεται πιο ασφυκτικά στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Οι δαπάνες αυτές και τα όπλα που αγοράζονται την εμπλέκουν ακόμα πιο ενεργά στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της «νέας τάξης». Η πάλη, λοιπόν, του ελληνικού λαού για ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύουν τα ντόπια και τα πολυεθνικά μονοπώλια, είναι άρρηκτα δεμένη με την πάλη κατά του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Η ενεργητική συμμετοχή της κυβέρνησης στην ιμπεριαλιστική δράση, συνεπικουρούμενης και από τη ΝΔ, είναι το τίμημα, το «εισιτήριο» που δίνει η άρχουσα τάξη, χωρίς βέβαια να το πληρώνει η ίδια, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της, στα πλαίσια του νέου ιμπεριαλιστικού καταμερισμού και των ρόλων που μοιράζουν οι επικυρίαρχοι.