Τώρα είναι η ώρα ο λαός να κάνει το βήμα, στο εργοστάσιο, στο χωράφι, στο μικρομάγαζο, στη γειτονιά. Να βάλει γερή πλάτη στην οργάνωση της αντεπίθεσης, στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης

Το γεγονός ότι οι θετικές διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις βρίσκουν έστω και δειλή ακόμα έκφραση σε πολιτικό επίπεδο, είναι στοιχείο ενθαρρυντικό για την εξέλιξη των λαϊκών αγώνων. Το επόμενο διάστημα, η αναμέτρηση με τις δυνάμεις που βλέπουν την καπιταλιστική κρίση σαν «ευκαιρία», για να ξεμπερδεύουν με οποιαδήποτε εργατική - λαϊκή κατάκτηση, θα δυναμώσει.

Η αποφασιστικότητα του λαού, να αντεπιτεθεί και η έγκαιρη προετοιμασία για σκληρούς, επίμονους και καλά οργανωμένους ταξικούς αγώνες, είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να βγει από αυτήν την αναμέτρηση με ψηλά το κεφάλι, οργανωμένος και συνειδητοποιημένος, όχι πληγωμένος και απογοητευμένος.

Το ΚΚΕ θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να μην ηττηθεί ο λαός, για να χειραφετηθεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί. Αυτό, όμως, δεν εξαρτάται μόνο από το ΚΚΕ, αλλά και από τη θέση και δράση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Το ΚΚΕ ποτέ δεν υποστήριξε ότι αρκεί η δική του συνέπεια και μαχητικότητα για να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Αυτό που πρεσβεύει και υποστηρίζει το ΚΚΕ είναι ότι ο αναντικατάστατος ρόλος του δε βρίσκεται μόνο στο πρόγραμμά του, αλλά και στο γεγονός ότι μπορεί να γίνει ο εμπνευστής, ο εμψυχωτής, η πρωτοπόρα δύναμη με τους συμμάχους της για την οργάνωση και τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού. Για να έρθει πραγματικά το εργατικό, το λαϊκό κίνημα στο προσκήνιο και να γείρει η πλάστιγγα υπέρ του.

Σήμερα, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι καμιά από τις προτάσεις της αστικής πολιτικής δεν μπορεί να οδηγήσει σε φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου είναι σε θέση να δουν ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ υπηρετούν την ίδια στρατηγική. Οτι δεν αλλάζουν και ούτε μπορούν να αντικατασταθούν με άλλα παραπλήσια, δήθεν καλύτερα κόμματα.

Αυτό επιβεβαιώνει η κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι συμμαχίες του ΛΑ.Ο.Σ. πότε με τον έναν, πότε με τον άλλο εταίρο του δικομματισμού. Η στρατηγική τους είναι στρατηγική διαχείρισης και υπεράσπισης ενός συστήματος που έχει προ πολλού φάει τα ψωμιά του και γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό απέναντι στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Για να υπάρξει λύση υπέρ του λαού, χρειάζεται οι προβληματιζόμενες λαϊκές δυνάμεις να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης και πως τα συμφέροντα των μονοπωλίων είναι εχθρικά και αντίθετα με τα λαϊκά δικαιώματα.

ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. προσπαθούν να πείσουν το λαό ότι η κρίση και το ξεπέρασμά της είναι θέμα καλής ή κακής διαχείρισης. Το ίδιο υπερασπίζεται με παραλλαγές και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αναμασάει προτάσεις σοσιαλδημοκρατικής κοπής, που σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους αξιοποιήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας για να σταθεροποιηθεί η θέση των μονοπωλίων στην Ελλάδα και σήμερα έχουν αντικειμενικά ξεπεραστεί.

Καθώς αυξάνεται η πίεση από τις συνέπειες της κρίσης, μεγαλώνει το κομμάτι εκείνο του λαού που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εκφράζει διάθεση να αντισταθεί, να παλέψει, να αμυνθεί. Παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η διάθεση αυτή εκδηλώνεται ακόμα με πολιτικά ανώριμο τρόπο, είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα περισσότερες εργατικές λαϊκές δυνάμεις θα μπουν στους αγώνες.

Ο προσανατολισμός που θα πάρει το κίνημα, το περιεχόμενο των αγώνων που θα αναπτυχθούν, είναι παράγοντες καθοριστικοί για την αποτελεσματικότητά τους. Ενα κίνημα μπορεί να φέρει και να ασκήσει πίεση. Στις σημερινές συνθήκες, όμως, αυτό δεν είναι αρκετό. Δε διασφαλίζει τίποτα για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο συλλογικός αγώνας είναι αναγκαίος για να προφυλαχτεί η εργατική λαϊκή οικογένεια από τις συνέπειες της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης υπέρ των μονοπωλίων. Αν, όμως, αυτός ο αγώνας περιοριστεί σε κλαδικό ή επιχειρησιακό επίπεδο και τα πολιτικά του αιτήματα φτάνουν μέχρι το να αλλάξει η κυβέρνηση ή να αλλάξουν πλευρές της σημερινής διαχείρισης, τότε η ήττα και η απογοήτευση για το κίνημα είναι δεδομένη.

Σε συνθήκες που με τον πιο οξυμένο τρόπο ξεπηδά στην επιφάνεια η βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό, ένα κίνημα μπορεί να φέρει ανατροπές μόνο όταν βάλει πλώρη να παρεμποδίσει την εφαρμογή του μνημονίου, να περιορίσει και να νικήσει τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Μόνο όταν οξυνθεί η αντιπαράθεση με τα μονοπώλια, με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, στους τόπους δουλειάς και πριν απ' όλα στον κλάδο, μπορεί ο λαός να ελπίζει σε ριζικές αλλαγές προς όφελός του. Μόνο όταν βάλει σαν προοπτική να αλλάξει κυριολεκτικά τάξη στην εξουσία και όχι απλώς ένα κόμμα να διαδεχτεί ένα άλλο, ή μια συμμαχία να διαδεχθεί μια άλλη.

Από αυτήν τη σκοπιά, σήμερα είναι αναγκαίο μέσα στο κίνημα να εκφραστούν διεκδικήσεις όχι απλώς βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων, αλλά κοινωνικής λαϊκής ευημερίας, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες. Να προβληθεί αυτό που το ΚΚΕ υποστηρίζει και θεωρεί ότι είναι σημείο συνάντησης και μ' αυτούς που δεν είναι κομμουνιστές, η λαϊκή οικονομία.

Σήμερα, χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή οργάνωση του λαού, από δυνάμεις που είναι σε θέση να εμπνεύσουν έναν τέτοιο αγώνα και οι οποίες δραστηριοποιούνται στην καρδιά και στις δομές του κινήματος, αντιπαλεύουν το συμβιβασμό και τη συνθηκολόγηση.

Είναι δυνάμεις - συσπειρώσεις της εργατικής τάξης (ΠΑΜΕ), των αυτοαπασχολούμενων (ΠΑΣΕΒΕ), των φτωχών αγροτών (ΠΑΣΥ), της νεολαίας (ΜΑΣ), μαζικές οργανώσεις των γυναικών (ΟΓΕ), στις οποίες δε μετέχουν μόνο κομμουνιστές, αλλά και μη κομμουνιστές, όπως και άνθρωποι από άλλα κόμματα.

Ο κοινός συμμαχικός αγώνας που αυτές οι δυνάμεις οικοδομούν βήμα το βήμα, με οργάνωση κυρίως από τα κάτω προς τα πάνω, μπορεί να διαμορφώσει ένα ενιαίο πλαίσιο. Με δεδομένο τον καθολικό χαρακτήρα της επίθεσης, αυτό το πλαίσιο δε θα λέει μόνο να μην πληρώσει ο λαός την κρίση, αλλά θα εκφράζει συγκεκριμένους στόχους πάλης.

Απαραίτητη και κρίσιμη προϋπόθεση για την ανάπτυξη αγώνων με αυτό το περιεχόμενο, είναι να εγκαταλείψει ο λαός οριστικά την υποστήριξη ή την ανοχή του στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και στα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου».

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, οι τοπικές εκλογές είναι μια μεγάλη ευκαιρία να συμβάλουν τα λαϊκά στρώματα με την ψήφο και τη δράση τους, ώστε να γίνει μια νέα αρχή πολιτικής, ιδεολογικής απεξάρτησης από τα κόμματα της πλουτοκρατίας και της ΕΕ, με την υπερψήφιση των συνδυασμών της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ.

Να τιμωρήσει ο λαός που βογκάει από τις συνέπειες της κρίσης την υποκρισία και τον εμπαιγμό του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των υποψηφίων των άλλων κομμάτων, που φορούν στους υποψηφίους τους προσωπεία «ανεξαρτησίας» και «υπερκομματικότητας», προκειμένου να μην εισπράξουν τη λαϊκή καταδίκη, να κρύψουν τον αντιδραστικό χαρακτήρα του «Καλλικράτη».

Οποιαδήποτε άλλη επιλογή στις ερχόμενες εκλογές, της αποχής, της βουβής ή της εκφρασμένης δυσαρέσκειας, δε λέει τίποτα. Η απαξίωση που νιώθουν για το πολιτικό σύστημα, πρέπει να μετατραπεί σε απαξίωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και στην εξόρμηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Στις σημερινές συνθήκες, αυτό συνδέεται αναπόσπαστα με τη συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αλλη επιλογή δεν υπάρχει.

Η ψήφος στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ δε σημαίνει ότι ο λαός δέχεται το μνημόνιο. Αλλά η ψήφος στα δύο αυτά κόμματα και τις παραφυάδες τους θα μεταφραστεί από τα επιτελεία τους σαν νομιμοποίηση στην πολιτική τους και θα χρησιμεύσει σαν εφαλτήριο για τα νέα προαποφασισμένα μέτρα.

Αν τώρα ο λαός τούς ψηφίσει, ξέροντας τι έχει τραβήξει και τι έχει να τραβήξει και στο μέλλον, αν δεν εκφράσει και στην κάλπη τις θετικές διεργασίες που εξελίσσονται στη συνείδησή του, στην ουσία θα είναι σαν να δείχνει έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό του.

Η ψήφος στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από το ποια προβιά θα φορέσουν οι υποψήφιοί τους, πρέπει να αντιστοιχηθεί με τη λαϊκή αγανάκτηση για την πολιτική τους, με την άνοδο του λαϊκού κινήματος το τελευταίο διάστημα, ώστε να μην ακυρωθεί η όποια πίεση αντικειμενικά δέχεται το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματα - πυλώνες του.

Η ψήφος στη «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι αυτή που μπορεί να τους τρομάξει πραγματικά. Γιατί αποτυπώνει με τον πιο καθαρό τρόπο τη διάθεση του λαού να αντιπαλέψει τους εκβιασμούς και τα ψευτοδιλήμματα της πολιτικής τους, να αρνηθεί να πληρώσει τα βάρη της κρίσης και το χρέος που δημιούργησαν η υψηλή κερδοφορία των μονοπωλίων και ο πακτωλός της κρατικής χρηματοδότησης.

Ο λαός τώρα πρέπει να προτάξει την ικανοποίηση των σύγχρονων δικαιωμάτων και αναγκών του, με βάση τις δυνατότητες της εποχής, της επιστήμης. Αυτός είναι ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας, αναγκαίος, ώριμος και ρεαλιστικός όσο ποτέ, που οι λαϊκές δυνάμεις αξίζει να παλέψουν, με τη δική τους συμμαχία, μαζί με το ΚΚΕ, κόντρα στα μονοπώλια, στα κόμματά τους και τους μηχανισμούς τους. Μόνο σε αυτόν τον αγώνα οι θυσίες θα πιάσουν τόπο.