«Βερτ» στο «Θησείον»

• Πρεμιέρα σήμερα στο «Φούρνο» με το τελευταίο έργο του Στίβεν Μπέρκοφ «Η μυστική ερωτική ζωή της Οφηλίας», που βασίζεται στον «Αμλετ» του Σαίξπηρ. Πρόκειται για την καταγραφή ενός παράφορου, καταδικασμένου έρωτα και ανεβαίνει από το θίασο «Μηχανή», σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη, μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου-Παγκουρέλη, σκηνικά Δέσποινας Βολίδη, κοστούμια Ασης Δημητρολοπούλου, μουσική Γιώργου Μπουντουβή, επιμέλεια κίνησης Δημήτρη Καμινάρη. Παίζουν: Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Πέρης Μιχαηλίδης.
• Βασισμένη στο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Βρετανού Τζεφ Νουν, «Βερτ», είναι η παράσταση που ανεβαίνει σήμερα, στο «Θησείον», σε θεατρική διασκευή-σκηνοθεσία Νάνσυς Μπινιαδάκη, σε συνεργασία με το συγγραφέα, μετάφραση Αντώνη Μπινιαδάκη, σκηνικά Δημήτρη Πολυχρονιάδη, κοστούμια Τριάδας Παπαδάκη. Παίζουν: Χριστίνα Θεωνά, Αντώνης Καρυστινός, Ανδρέας Κοντόπουλος, Δημήτρης Λιόλιος κ.ά.
• Πρεμιέρα, αύριο, στο θέατρο «Προσκήνιο» με «Τα παιδιά του λύκου» του Τζον Πίκοκ, σε μετάφραση-σκηνοθεσία Αναστασίας Παπαστάθη. Παίζουν: Γεωργία Ζώη, Γιάννης Χαρμάτσης, Αντώνης Δαμίγος, Αναστασία Παπαστάθη.
• Η ομάδα χορού «δρώσα μάζα» παρουσιάζει την καινούρια της δουλιά, με τίτλο «ροδαλό κοχύλι», στο θέατρο «Δανδουλάκη», σήμερα, αύριο και την Κυριακή, στα πλαίσια του μήνα χορού που διοργανώνει ο σύλλογος χορογράφων με την υποστήριξη του ΥΠΠΟ. Η ιδέα και η χορογραφία είναι της Αυγής Προγκίδη, η μουσική του Πάρι Παρασχόπουλου, τα σκηνικά - κοστούμια της Κατερίνας Παπαγεωργίου. Χορεύουν: Αριάδνη Μίκου, Τατιάνα Μύρκου, Ιωάννα Μήτσικα, Νίκη Φόρσοου, ενώ σαξόφωνο παίζει ο Θεόφιλος Σωτηριάδης.
• «Μαμά έρχομαι» τιτλοφορείται το έργο του Αντώνη Καραγιάννη που παρουσιάζεται στο θέατρο «Παραμυθίας», σε σκηνοθεσία και εικαστική επιμέλεια Αλέξανδρου Λιακόπουλου. Η χορογραφία-κινησιολογία είναι της Μυρτώς Παπαδοπούλου, η μουσική επένδυση του Γιάννη Μπαρμπαλή. Παίζουν: Αλέξανδρος Λιακόπουλος, Γιώργος Κοντοπόδης, Βιργινία Αποστολοπούλου, Τατιάνα Αρκούδη.

Εργο του Παντελή Σταματέλου

«Μου είπε κάποιος κάποτε, χαριτολογώντας ίσως», σημειώνει ο καλλιτέχνης στον κατάλογο «ότι η αγάπη για την τέχνη μερικές φορές εκδηλώνεται στον άνθρωπο υπό μορφήν "νόσου" και μάλιστα ανιάτου. "Νοσούσα" ήδη βαριά από τη "νόσο" των βιολιστών, όταν κόλλησα και τη "νόσο" των ζωγράφων. Αυτό ήρθε απρόσμενα με την εντελώς τυχαία γνωριμία μου με τον άνθρωπο που μου δίδαξε ζωγραφική, τον γλύπτη και ζωγράφο Κώστα Αργύρη...».

«Στη ζωγραφική με γοήτευσε το γεγονός ότι με μερικές απλές σχέσεις σχημάτων, χρωμάτων, γραμμών και κατευθύνσεων μπορούσα να αποκρυσταλλώσω ένα αίσθημα που είχα κάποιες φορές για τον κόσμο. Πάντα με αφορμή την προσπάθεια απεικόνισης του ορατού. Με γοήτευσε επίσης αυτή η καθημερινή ενασχόληση με τα ταπεινά μέσα της ζωγραφικής, τις σκόνες, τις κόλλες, τα νέφτια, τα βερνίκια, τα πινέλα και τους μουσαμάδες... Στο δρόμο κατάλαβα ότι στη μουσική και στη ζωγραφική πάλευα για τον ίδιο σκοπό: Την όσο το δυνατόν πιο πιστή, εναργή, σαφή και απλή υλοποίηση μιας ιδέας...».

«Οι ζωγραφιές του», σημειώνει ο Κώστας Αργύρης, «δείχνουν μια οικεία και γνώριμη μορφή του κόσμου, σαν κι αυτή που έχουμε φτιάξει μέσα μας με το χρόνο. Η απλή και αβίαστη διατύπωση του φωτός είτε στο τοπίο είτε στις νεκρές φύσεις, που είναι τα προσφιλή του θέματα, δείχνει ότι κάποια μάχη μακροχρόνια, επίμονη, σιωπηλή και μοναχική έχει κερδηθεί. Εμείς βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της μάχης, τη σπίθα που δημιουργείται από τη σύγκρουση του ανθρώπου με την πραγματικότητα».