Την ολόπλευρη αλληλεγγύη της εκφράζει η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, στον αγώνα των Γάλλων εργαζομένων και καλεί σε συντονισμό όλων των εργαζομένων της Ευρώπης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου. Οπως σημειώνεται στην ανακοίνωση: «Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία - η οποία ιδρύθηκε στο Παρίσι στις 3 Οκτώβρη του 1945 - έχει διανύσει μια ιστορική πορεία 65 χρόνων σπουδαίων ταξικών αγώνων, πάντοτε στο πλευρό του εργατικού κινήματος και των δικαιωμάτων των εργατών όπου Γης ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλισμό. Σήμερα, εκπροσωπώντας 80 εκατομμύρια εργάτες σε πάνω από 120 χώρες, χαιρετίζει και εκφράζει τη βαθιά διεθνιστική της αλληλεγγύη στο μεγαλειώδη αγώνα των εργατών, των νέων εργαζόμενων, των μαθητών και των φοιτητών της Γαλλίας που συνεχίζεται και δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Η ΠΣΟ στηρίζει τα αιτήματα των διαδηλωτών στους δρόμους της Γαλλίας.

Το εργατικό κίνημα στη Γαλλία, οι εργάτες, οι νέοι και οι νέες, οι χιλιάδες άνεργοι και πρόσφατα απολυμένοι, που διαδηλώνουν μαζικά στους δρόμους ενάντια στο αντισυνταξιοδοτικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, έχουν στο πλάι τους εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενους από όλο τον κόσμο που, με προλεταριακό διεθνισμό, στέκονται αλληλέγγυοι και προσβλέπουν στον δυνάμωμα του αγώνα και την εμβάθυνση των ταξικών χαρακτηριστικών του».

Συνεχίζοντας τονίζει: «Η εργατική τάξη της Γαλλίας έχει μια βαριά και ένδοξη ιστορία αγώνων, οι οποίοι θα πρέπει να είναι οδηγοί για το μέλλον. Το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι οι ταξικοί, μαζικοί και συντονισμένοι αγώνες μπορούν να έχουν σημαντικά αποτελέσματα, να καθυστερήσουν αντιλαϊκά μέτρα, να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική:

Α) Το 1995 ο Ζακ Σιράκ αναγκάστηκε να αποσύρει σειρά αναδιαρθρώσεων που περιλαμβάνονταν στο πλαίσιο του Μαάστριχτ (πάγωμα μισθών, αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αναδιαρθρώσεις στο Ασφαλιστικό).

Β) Το 2006 ο ντε Βιλπέν αναγκάστηκε να αποσύρει το νομοσχέδιο για την "Πρώτη Απασχόληση", η οποία προέβλεπε την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας για τους νέους εργαζόμενους.

Γ) Στο Δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, οι απλοί άνθρωποι, η βάση του συνδικαλιστικού κινήματος ξεπέρασε τα εμπόδια που έβαζαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Στις τρέχουσες μαζικές και μεγαλειώδεις απεργίες και διαδηλώσεις, είναι στραμμένα τα βλέμματα των εργατών όπου Γης. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να πτοηθούν από τις σχεδιασμένες ενέργειες ΜΜΕ και κυβέρνησης να τους τρομοκρατήσουν και να τους φοβίσουν. Η εικόνα μιας χώρας, που ο λαός της δε σκύβει το κεφάλι, ενοχλεί μόνον όσους θέλουν τους εργαζόμενους υποταγμένους. Για τους λαούς είναι μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας ότι αυτή η πολιτική μπορεί να ανατραπεί και θα ανατραπεί».

Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι τα κόμματα, νεοφιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά, μαζί με το διεθνικό κεφάλαιο διαμορφώνουν μέσα από ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, όπως είναι οι ΕΕ και οι ΗΠΑ, τα πολιτικά μέτρα των κυβερνήσεων με κοινή στρατηγική κι υπογραμμίζει: «Οι μεταρρυθμίσεις - οι αντιλαϊκές πολιτικές που από κοινού συμφωνούν και εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις της Ευρώπης στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Ελλάδα, στη Ρουμανία, στη Γερμανία, στην Ιταλία κ.λπ. έχουν πάντα ως κεντρικό στόχο τη μείωση του εργατικού "κόστους" που επιβάλλεται από το διεθνή ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα: Μειώνουν τους μισθούς, αυξάνουν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώνουν τις συντάξεις, περικόπτουν δικαιώματα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ιδιωτικοποιούν την Παιδεία, την Υγεία, επιχειρούν να καταργήσουν την Κοινωνική Ασφάλιση. Ο εργοδότης απαλλάσσεται από τις περισσότερες υποχρεώσεις του και οι εργαζόμενοι εργάζονται πιο σκληρά, αμείβονται λιγότερο, πληρώνουν περισσότερα για την αναπαραγωγή της εργατικής τους δύναμης, την επιβίωσή τους, τη μόρφωση των παιδιών τους.

Για να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές οι κυβερνήσεις αναζητούν συμμάχους. Οι πιο χρήσιμοι σύμμαχοί τους είναι αυτοί που μπορούν να πλησιάσουν και να πείσουν τους εργαζόμενους, την κινητήρια δύναμη της κοινωνίας. Ετσι, οι μεγαλύτεροι βοηθοί των κυβερνήσεων έχουν υπάρξει οι κυβερνητικές και εργοδοτικές ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα που αποτελούν κίνδυνο για τους εργαζόμενους. Πολλές φορές μιλούν με λόγια αγωνιστικά και φιλεργατικά, αλλά οδηγούν τον αγώνα των εργαζομένων σε αιτήματα που δεν εμποδίζουν στην πράξη τον τελικό σκοπό της αντιλαϊκής πολιτικής, ζητούν συμβιβασμούς, μεταρρυθμίσεις, πολλές φορές τέτοιες συνδικαλιστικές ηγεσίες συνυπογράφουν μέσα από το "διάλογο" τα αντιλαϊκά μέτρα, συνεργάζονται με το ΔΝΤ και την Κεντρική Τράπεζα.

Τα εργοδοτικά, γραφειοκρατικά και συμβιβασμένα αυτά συνδικάτα έχουν δημιουργήσει και το διεθνή οργανισμό τους, την International Trade Union Confederation (ITUC) (Διεθνή Συνομοσπονδία Συνδικάτων). Η ITUC μιλά στο όνομα των εργατών, αλλά εχθρεύεται τους εργάτες και τα πραγματικά συμφέροντά τους, συνομιλεί και συμφωνεί με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, εξαγοράζει συνειδήσεις και κρατά το εργατικό κίνημα εγκλωβισμένο σε αυταπάτες, σε αδιέξοδες κινήσεις, στην ταξική συνεργασία. Αγωνίζεται για τη μακροημέρευση του καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος γερασμένου και σάπιου».

Καταλήγοντας σημειώνει ότι ποτέ το εργατικό κίνημα δεν κατέκτησε τίποτα χωρίς αγώνα, ωστόσο επισημαίνει: «Τα αιτήματα του κάθε αγώνα δείχνουν τη δυναμική του, την ταξική του κατεύθυνση, την προοπτική του. Οι εργαζόμενοι στις σημερινές συνθήκες της τεχνολογικής προόδου και του αμύθητου πλούτου που υπάρχει συσσωρευμένος, δεν μπορούν να απαιτούν τίποτα λιγότερο από την πλήρη κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους. Σταθερή δουλειά, μισθούς με βάση τις σύγχρονες ανάγκες, δημόσια δωρεάν και ποιοτική Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση, δωρεάν και λαϊκό αθλητισμό και ψυχαγωγία. Το εργατικό κίνημα με επίγνωση της ιστορικής αλήθειας πρέπει να βρίσκεται σταθερά ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μηχανισμούς.

Χαιρετίζουμε συντροφικά τους αγώνες σας και σας διαβεβαιώνουμε ότι το παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα που ανήκει στην οικογένεια της ΠΣΟ θα αναλύσει και θα συζητήσει στο 16ο Παγκόσμιο Συνδικαλιστικό Συνέδριο, που θα γίνει 6-10 Απρίλη 2011 στην Αθήνα, τα συμπεράσματα από τους εργατικούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο».

Και πάλι η σπουδάζουσα νεολαία βρέθηκε χτες στους δρόμους

Να δώσουν τέλος στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατά του συνταξιοδοτικού συστήματος χαρακτήριζοντάς τες, ουσιαστικά, «ανώφελες», προσπαθούσαν, χθες, σε όλους τους δυνατούς τόνους πολλά κυβερνητικά στελέχη και τα αστικά ΜΜΕ. Ως βασικό επιχείρημα προτάχθηκε, τόσο από τον πρωθυπουργό Φρανσουά Φιγιόν όσο και από την υπουργό Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ, το γεγονός ότι το νομοσχέδιο ψηφίστηκε σε μια συνοπτική τελική μορφή, χθες, από τη Γερουσία (με 177 ψήφους υπέρ και 151 κατά, δύο γερουσιαστές ήταν απόντες), και ότι σήμερα θα ψηφιστεί οριστικά και από το Κοινοβούλιο με τη στήριξη της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Η κυβέρνηση Σαρκοζί χρησιμοποιεί ως χαρακτηριστικό παράδειγμα το ότι σε τρία από τα 12 διυλιστήρια λήφθηκαν αποφάσεις τερματισμού της πολυήμερης απεργίας, ενώ οι εργαζόμενοι σε ένα τέταρτο, στο διυλιστήριο της Total στο Γκρανπουί, έχουν επιταχθεί. Ο ισχυρισμός του υπουργού Εσωτερικών Μπρις Ορτεφέ ότι η απεργία έχει τελειώσει και σε ένα ακόμη διυλιστήριο, δεν επιβεβαιώθηκε.

Επίσης, ως έτερο παράδειγμα χρησιμοποιούνταν η απόφαση του σωματείου των οδοκαθαριστών της Μασσαλίας να σταματήσει τη 15ήμερη απεργία, κυρίως για λόγους δημόσιας υγείας, προκειμένου να συλλέξει περίπου εννιά τόνους σκουπιδιών από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Εντούτοις, η ροή καυσίμων δεν είχε αποκατασταθεί, το πότε θα επαναλειτουργήσουν τα διυλιστήρια όπου σταμάτησε η απεργία δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο, πόσο μάλλον που το κύριο ενεργειακό λιμάνι της χώρας, προκειμένου να εισέλθει πετρέλαιο προς διύλιση, η Μασσαλία, παραμένει για περισσότερο, πλέον, του ενός μήνα σε απεργία. Επιπλέον, από χθες, στο χορό των κινητοποιήσεων εισήλθαν οι υπερπόντιες κτήσεις με γενική απεργία, ενώ αναμένεται η νέα γενική απεργία στη μητρόπολη την Πέμπτη και το συλλαλητήριο στις 6 Νοέμβρη.

Πάντως, οι εργατικές κινητοποιήσεις εισέρχονται σε κρίσιμη καμπή. Σύμφωνα με τις περισσότερες ενδείξεις, στους κλάδους που βρίσκονται σε απεργία διαρκείας, οι απεργοί αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα παρά την κινητοποίηση συγκέντρωσης βοήθειας από τα σωματεία, ωστόσο υπάρχουν ακόμα αγωνιστικές διαθέσεις.

Οσο για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως ο επικεφαλής της CGT Μπερνάρ Τιμπό, μιλάνε για «συνέχιση με νέες μορφές». Ευκαιρία για ελιγμό, πάντως, βρήκε ο επικεφαλής της CFDT (που βρίσκεται πιο κοντά στους Σοσιαλιστές), Φρανσουά Σερέκ, που δήλωσε ότι διάκειται «θετικά στην προοπτική ενός διαλόγου για τους όρους εργασίας και τις προοπτικές συνταξιοδότησης των νεότερων και των πιο ηλικιωμένων από τους εργαζόμενους», όπως πρότεινε η υπουργός Οικονομικών.

Η, γνωστή από το παρελθόν, τάση για ελιγμούς ορισμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, πάντως, δε μοιάζει να εκφράζει τις γενικότερες διαθέσεις. Μαθητές, φοιτητές διαδήλωσαν, και χθες, σε διάφορες πόλεις της χώρας, διαμηνύοντας ότι ακόμη και αν η συμμετοχή έχει μειωθεί λόγω των σχολικών διακοπών, οι κινητοποιήσεις θα συνεχιστούν.