Με πρόκληση μοιάζουν ένα μήνα σχεδόν μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς οι δηλώσεις της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας, ότι φέτος η σχολική χρονιά ξεκινά κανονικά. Αυτό που επιχείρησαν πάντως, ήταν να στρέψουν την προσοχή στα αυτονόητα καθώς τα μεγάλα προβλήματα της Παιδείας παραμένουν άλυτα.

Η πραγματική εικόνα που αντίκρισαν μαθητές, εκπαιδευτικοί και βίωσαν τελικά και οι εργαζόμενοι γονείς, ήταν αυτή των συμπτύξεων, των εγκυκλίων που οδηγούσαν τους διευθυντές να στέλνουν σε γειτονικά σχολεία τους μαθητές που δε «χωρούσαν» στις τάξεις της υποχρηματοδότησης. Σχολικές τάξεις μέσα σε καφενείο, νήπια σε διπλοβάρδια, σχολεία - παγίδες για την ασφάλεια των μικρών μαθητών, είναι καθεστώς που επαναλαμβάνεται και φέτος. Η σχολική στέγη, παρά τα διαδοχικά «πενταετή προγράμματα» που βάζει το υπουργείο Παιδείας για την εξασφάλισή της, παραμένει πρόβλημα άλυτο που οδηγεί το ένα τρίτο των σχολείων να λειτουργεί σε βάρδιες στα μεγάλα αστικά κέντρα. Τη βδομάδα που πέρασε, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) είχε δηλώσει ότι υπήρχαν 900 κενά σε δασκάλους κυρίως, κατήγγειλε προβλήματα υποδομής σε δημοτικά και νηπιαγωγεία, τάξεις με αριθμό μαθητών που αγγίζει τους 30 σε πολλές περιπτώσεις, βιβλία εικοσαετίας στα δημοτικά. Οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ μίλησαν και για το «ολοήμερο σχολείο», όπως «βαφτίστηκαν» από το υπουργείο τα τμήματα διευρυμένου ωραρίου, τα οποία λειτουργούν ως «παιδοφυλακτήρια» καθώς δεν έχουν πρόγραμμα και υποδομές. Ανάλογη εικόνα είχε περιγράψει ένα μήνα πριν και η ΟΛΜΕ για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Η επισήμανση των λειτουργικών προβλημάτων στην εκπαίδευση μπορεί να είναι στοιχείο της καθημερινότητας στη σχολική ζωή που αγγίζει όλους τους συντελεστές της και κατά συνέπεια και τους εργαζόμενους. Ομως, ο ρόλος που έχουν προδιαγράψει για την Παιδεία η κυβέρνηση και η ΕΕ, πρέπει να οδηγήσει το κίνημα της Παιδείας και όλους τους εργαζόμενους στη συνειδητοποίηση ότι δεν είναι πια αρκετό να διεκδικούν μόνο σχολεία, εκπαιδευτικούς και βιβλία, απαιτείται αλλαγή της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Και αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο και μπροστά στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές καθώς οι εργαζόμενοι διαβάζουν σε ιλουστρασιόν φυλλάδια υποσχέσεις για επίλυση των λειτουργικών προβλημάτων των σχολείων. Ομως, αυτά τα «λειτουργικά» προβλήματα έχουν την αφετηρία τους στην πολιτική που ακολουθείται για την Παιδεία. Και δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης «μακρόπνοου πολιτικού σχεδιασμού» όπως πολλές φορές ακούγεται, αλλά εντάσσονται τελικά και τα ίδια στον πολιτικό σχεδιασμό που θέλει λιγότερη δημόσια δωρεάν Παιδεία.

Περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαίο ο προβληματισμός και η αγανάκτηση για όλα όσα «πνίγουν» το δικαίωμα στη μόρφωση να μετασχηματιστούν σε αγώνα με αίτημα τη δημιουργία του σχολείου των λαϊκών αναγκών. Δεν αρκεί το αίτημα για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών ώστε να καλύψουν τις ανάγκες, αλλά οι εκπαιδευτικοί αυτοί να είναι ελεύθεροι από τη «δαμόκλειο σπάθη» της αξιολόγησης και της χειραγώγησης, αναβαθμισμένοι μισθολογικά και επιμορφωμένοι ουσιαστικά. Κοντά στο αίτημα για ανέγερση επιτέλους σχολείων που θα είναι πλήρη σε υποδομές και θα υπηρετούν την εκπαιδευτική διαδικασία, δε θα είναι σχολεία - γκαράζ, σχολεία - Ιντερνετ καφέ ή όπως αλλιώς τα σχεδιάζουν στο πλαίσιο της ανταποδοτικότητας. Σχολεία μέσα στα οποία οι μαθητές θα καλλιεργούν την προσωπικότητα του ελεύθερου ανθρώπου χωρίς επιβολή «κανονισμών». Οι εργαζόμενοι δεν αρκεί να ζητήσουν να φτάνουν έγκαιρα τα βιβλία, αλλά και να έχουν δημοκρατικό περιεχόμενο, να συμβάλουν και αυτά όπως και το σύνολο του αναλυτικού προγράμματος και της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην ολοκλήρωση της προσωπικότητας του μαθητή, που θα τα χαρακτηρίζει η επιστημονικότητα και θα παρέχουν ουσιαστική γνώση.

Σήμερα η αγανάκτηση και ο προβληματισμός των εργαζομένων για την κατάσταση στην εκπαίδευση και ειδικότερα για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου στις επερχόμενες δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Ψήφου απάντησης σε εκείνους που είτε συγκαλυμμένα είτε απροσχημάτιστα δηλώνουν ούτε λίγο ούτε πολύ ό,τι και το υπουργείο, «λύσεις» δηλαδή στα καθημερινά προβλήματα αλλά στήριξη στην πολιτική που τα δημιουργεί. Ψήφου στήριξης σε όσους παλεύουν για Τοπική Αυτοδιοίκηση που δε θα γίνεται συνένοχη στην πολιτική συρρίκνωσης του δικαιώματος στη μόρφωση, αλλά μαζί με το λαϊκό κίνημα θα συμμετέχει στον αγώνα για την ανατροπή της σημερινής πολιτικής.