Περί Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής...
Το ζήτημα της λεγόμενης «ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας» περιέργως επανέρχεται κατά περίπτωση από τους υποστηρικτές της. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι είναι και υποστηρικτές με αυτή ή εκείνη τη μορφή της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης ως μονόδρομου. Θα μπορούσε να απαντήσει κανείς ότι η ευρω-ενωσιακή οντότητα της δυτικής Ευρώπης είναι δημιούργημα του δυτικο-ευρωπαϊκού καπιταλισμού ως αναγκαία εξέλιξή του. Επομένως είναι τόσο μονόδρομος όσο είναι κι ο καπιταλισμός για εκείνους που τον βλέπουν ως ανυπέρβλητη μορφή κοινωνικής οργάνωσης που δύναται να εξελιχθεί, όχι όμως να αλλάξει, να ανατραπεί.
Υπάρχουν, βέβαια, κι εκείνοι που βλέπουν τη δυνατότητα αλλαγής του καπιταλισμού μόνο μέσα από τη βαθύτατη ικανοποίηση των αναγκών του. Επειδή όμως οι ανάγκες, όσο κι αν ικανοποιούνται, γεννούν επόμενες ανάγκες, οι θιασώτες τους χώνονται όλο και πιο βαθιά σε ένα αδιέξοδο λαβύρινθο χωρίς αρχή και τέλος. Είναι η θεωρία που ταλάνισε το σοσιαλιστικό κίνημα στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Το ίδιο ζήτημα, λοιπόν, επαναλαμβάνεται σήμερα με τη μορφή της λεγόμενης «ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας». Αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με την οργάνωση του δυτικο-ευρωπαϊκού καπιταλισμού σε ΕΟΚ, ως απότοκός του. Επειδή συνέπεσε χρονικά με τη μεταπολεμική ανάπτυξη της ΕΣΣΔ πήρε το χαρακτήρα διαπλεκόμενης πλευράς στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - ΕΣΣΔ ως συστατικό του στοιχείο. Είναι γεγονός ότι η μεταπολεμική αντιπαράθεση του Δυτικο-ευρωπαϊκού καπιταλισμού με τις ΗΠΑ πήρε κατ' ουσία σάρκα και οστά στον ανταγωνισμό ΗΠΑ - Γαλλίας. Είναι γνωστή η έντονη θέση του στρατηγού Ντε Γκολ για την «επαναφορά της ρήτρας χρυσού» κι η ανάπτυξη της Γαλλίας ως ανεξάρτητης πυρηνικής δύναμης. Η αντιφατικότητα του γαλλικού καπιταλισμού στην αναζήτηση μιας κεφαλαιοκρατικής Ευρώπης αποδεσμευμένης από τη νομοτελειακή αλληλεξάρτηση και λειτουργία του συνολικού διεθνούς κεφαλαίου αποκαλύφθηκε με τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ολική υποταγή του γαλλικού «πουρκουά» στο αμερικανόπνευστο ΝΑΤΟ.
Η γαλλική πυρηνική δύναμη, από ομπρέλα που φιλοδοξούσε να σκεπάσει μια ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ Ευρώπη, έγινε το ένα σκέλος του τρίπολου ευρω-ενωσιακού πυλώνα μαζί με τη γερμανική οικονομία και τον αγγλικό συντηρητισμό. Ο νόμος που διέπει την εσώτερη λειτουργική σχέση του διεθνούς κεφαλαίου αποκαταστάθηκε στο γαλλο-αμερικανικό σκέλος με την ανοιχτή υποταγή εταίρου του γαλλικού στον αμερικανικό καπιταλισμό.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε αναφορά στην αναζητούμενη «ανεξάρτητη ευρωενωσιακή εξωτερική πολιτική και ασφάλεια» διαμορφώνεται στην αμερικανόπνευστη διασυμμαχική χοάνη με όποια μορφή κι αν εμφανίζεται. Σε αυτή τη βάση διαμορφώθηκε και διαμορφώνεται η ενδοσυμμαχική πεποίθηση ότι συναποτελούν ενιαία δύναμη πλανητικής επιβολής που δεν επιτρέπει στους εσωτερικούς ανταγωνισμούς να υπερβαίνουν το επίπεδο ισχυρών αγκωνιών. Αντίθετα, ο ελεγχόμενος εσωτερικός ανταγωνισμός διαμορφώνει τις κάθε φορά εσωτερικές ισορροπίες και αποκαθιστά τον κάθε ένα στη θέση, στο ρόλο και τη μερίδα που του ανήκει. Είναι, δηλαδή, τρόπος ύπαρξης και αποκατάστασης των εσωτερικών ισορροπιών. Κάθε αναφορά περί «ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας» υποχρεώνεται να αποδέχεται και να κινείται σε αυτό το πλαίσιο.
Η αποδοχή τον οδηγεί στην επίσης αποδοχή του ανανεωμένου σύγχρονου ευρω-ατλαντισμού. Δηλαδή, στην πολιτική των μεταπολεμικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και υποταγής στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης αντι-αποικιακής απελευθέρωσης. Είναι η επανάληψη μιας παλιάς ιστορίας που, την ίδια στιγμή των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, η καθεστηκυία αριστερά τους χειροκροτούσε την απαλλαγή της ανθρωπότητας από την... αποικιοκρατία.
Η αναφορά στην αναζητούμενη «ανεξάρτητη (σ.σ. αλήθεια, από ποιον;) ευρω-ενωσιακή εξωτερική πολιτική και ασφάλεια» θα εντείνεται περισσότερο όσο θα αυξάνουν τα κρίσιμα αδιέξοδα του δυτικοευρωπαϊκού καπιταλισμού. Η αναζήτηση μαγισσών θα αποτελέσει πολιτικό κανόνα. Μια τέτοια αχανή θολή κατάσταση οδηγεί συνήθως στη διέξοδο της πολεμικής κρίσης. Με αυτή την έννοια, η συνεύρεση πολιτικών δυνάμεων αντιμετώπισης γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Κυρίως φύλλο 
Feeds
