Κάθε μέρα θα συνειδητοποιούν πιο πολύ τον κατήφορο μιας πολιτικής που έπιασε πάτο. Οι ισοπεδωμένες πόλεις των Παλαιστινίων με τα γκρεμισμένα σπίτια τούς εμπόδιζαν να συνειδητοποιήσουν τη δική τους κατρακύλα. Η πολιτική τσίμπλα της έπαρσης υπήρξε τόσο τυφλωτική που τους οδήγησε να κυκλώσουν κι απομονώσουν τον Γιάσερ Αραφάτ στο ερειπωμένο στρατηγείο του. Ετσι, κατόρθωσαν να συσπειρώσουν γύρω του το σύνολο των παλαιστινιακών οργανώσεων. Το κυριότερο, όμως, ήταν να αφαιρέσουν κάθε δυνατότητα πολιτικής επικοινωνίας από τον εαυτό τους, που σήμανε αφαίρεση κάθε δυνατότητας απαραίτητων πολιτικών ελιγμών.

Στο τέλος, εναπέθεσαν την πολιτική τους στο ανεκδιήγητο δόγμα του εξανδραποδισμού των Παλαιστινίων, με μια περίεργη «εθνική κάθαρση» που στρεφόταν κατά της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού που είναι Παλαιστίνιοι. Το κερασάκι στην άνοστη πολιτική τούρτα μπήκε με την απαίτηση του Α. Σαρόν «να φύγει ο Γ. Αραφάτ από την Παλαιστίνη», λες και επρόκειτο για τον πρόεδρο μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Σχετικά πρόσφατα και κατά τη διάρκεια της αιματηρής κρίσης έγραψα για τη δυνατότητα το άκρατο πολεμικό άνοιγμα του Ισραήλ να το οδηγήσει σε πολιτική ήττα. Η πολεμική θεωρία του «ζωτικού χώρου», συνήθως, δίνει μια γερή κουταλιά μέλι στην αρχή κι ένα βαρέλι δηλητήριο στο τέλος. Αυτό φαίνεται να άρχισε να ξετυλίγεται στο Ισραήλ.

Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι να αποδεσμευτεί από το θρησκευτικό ιερατείο και να επιβληθεί στις παρακρατικές, παραστρατιωτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις. Επίσης, πρέπει να αποδεσμευτεί από παρεμβάσεις ξένων ισχυρών συμφερόντων. Το ελπιδοφόρο ισραηλίτικο κίνημα ειρήνης πρέπει να επιβάλει τη θέλησή του στο όνομα του παλιού μας γνωμικού, που λέει «Οταν η ειρήνη περνά, ο πόλεμος οφείλει να υποκλίνεται και να παραμερίζει».