ΔΙΕΘΝΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΔΙΕΘΝΗ

Το ΝΑΤΟ είναι ο ταραξίας...

Οταν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 γινόταν φανερή η όξυνση της γιουγκοσλαβικής κρίσης και άδηλες τότε οι συνέπειές της, το σύνολο της επίσημης ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, πλην ΚΚΕ, καθιστούσε ως ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής βαλκανικής πολιτικής το όνομα της FYROM, που έμελλε να περάσει στην ιστορία με το παρατσούκλι «ονοματολογία».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο μύλο των Βαλκανίων και υποχρέωσε όλα τα κόμματα να αναγνωρίσουν την ορθότητα της περί του ονόματος της FYROM πολιτικής του ΚΚΕ, που τόσο είχαν λοιδορήσει. Το ζήτημα αυτό δε θα είχε και τόση σημασία εάν οι εμπνευστές του δε συνέχιζαν τον ίδιο αρνητικό χαβά στα Βαλκάνια. Αλλωστε, συμβαίνει ενίοτε στις αστικές πολιτικές καντρίλιες να γλείφουν εκεί που έφτυναν. Μας είναι γνωστή η μέχρι στιγμής κατάληξη της γιουγκοσλαβικής κρίσης κι η έντονη τάση της να επεκταθεί ένοπλα στο σύνολο των Βαλκανίων. Μας είναι επίσης γνωστός ο ρόλος ως πολεμικού επεμβασία του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αυτή η συμμορία επεμβαίνει, υποτίθεται, για να σβήσει τις φωτιές που προηγούμενα άναψε και υποδαύλισε εκμεταλλευόμενη ιστορικές αντιθέσεις και πληγές μεταξύ βαλκανικών λαών, εθνοτήτων και μειονοτήτων. Το ζήτημα θα ήταν απλούστερο εάν απέναντι στη δυτικοσυμμαχική συμμορία βρισκόταν ένα ενιαίο συμπαγές μέτωπο όλων των βαλκανικών κρατών. Θα ήταν πολύ δύσκολο στα γεράκια να βομβαρδίσουν και στα κοράκια να στήνουν οικονομικά κυκλώματα με τίτλους σωτηρίας.

Εκείνη η εσχατιά της πολιτικής ονοματολογίας άφησε τα χνάρια της στη μετέπειτα ελληνική εξωτερική πολιτική. Περιορίζοντας το ενδιαφέρον της σχεδόν αποκλειστικά στο όνομα της FYROM, ένα ζήτημα που είναι ιστορικά και γεωγραφικά αυταπόδεικτο, έχανε τη θεώρηση των γενικότερων ανακατατάξεων στα Βαλκάνια και την πιθανή τους προοπτική που συνεχίζεται. Σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει ως ερωτηματικό ζητούμενο εάν η ανεπαρκής εκείνη πολιτική του συνόλου των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων, πλην ΚΚΕ, ήταν προϊόν εκτελέσεως εντολών της αλλοδαπής, κατά το γνωστό «his master voice». Η συνυπογραφή της Ελλάδας στην τότε Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την αναγνώριση της Σλοβενίας και Κροατίας ως ανεξάρτητα κράτη που σήμαινε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η αποστολή μισθοφορικού εκστρατευτικού σώματος στη Βοσνία στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ για την επιβολή της ειρήνης του νεκροταφείου, το άνοιγμα των ελληνικών συνόρων με την Αλβανία κι εισροή κατά μάζες εξαθλιωμένων Αλβανών λαθρομεταναστών πολλοί εκ των οποίων εγκληματίες του κοινού Ποινικού Δικαίου, οι αλαλαγμοί πολεμικών συλλαλητηρίων για το όνομα της FYROM, αποτέλεσαν στοιχεία που προκαθόρισαν τη ρότα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις προοπτικές ανάγκες της δυτικής συμμαχίας. Δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τμήμα των Αλβανών ως τον πιο καθυστερημένο λαό των Βαλκανίων για να διεκπεραιώνει τις κάθε λογής βρωμιές τους.

Ούτε είναι τυχαίο γεγονός ότι η Αλβανία απολαμβάνει ένα είδος διεθνούς ασυλίας υπό την προστασία των ΗΠΑ. Είναι πολύ λογικό, λοιπόν, το πιθανό συμπέρασμα πέραν όλων των άλλων, ότι η Ελλάδα έγινε ξέφραγο αμπέλι για τη μάζα των εξαθλιωμένων Αλβανών κατόπιν εντολής της δυτικοσυμμαχικής συμμορίας. Εκείνη η προκαθορισμένη ρότα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής συνεχίζεται στις ίδιες ράγες. Οι Ελληνες μισθοφόροι αυξήθηκαν με τις αποστολές στο Κοσσυφοπέδιο, την FYROM και την Αλβανία και με προοπτική να γίνουν σε πρώτη φάση δεκαπέντε χιλιάδες. Πρόκειται για έναν ΝΑΤΟικό στρατό βγαλμένο από τις εθνικές μας δυνάμεις. Η από εξαρχής θεωρία της «πολιτικής διείσδυσης» της ελληνικής ολιγαρχίας στα Βαλκάνια έγινε και γίνεται ο καθημερινός γνώμονας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Αήθεις ενέργειες παραβιάζουν στοιχειώδεις κανόνες του απαραβίαστου στο εσωτερικό των χωρών, όπως η ανοιχτή υποστήριξη της σερβικής αντιπολίτευσης που είχε ως κατάληξη το πραξικόπημα ανατροπής του Σλ. Μιλόσεβιτς, εν μέσω εκλογών. Ταυτόχρονα, η συνεχής συμμετοχή της Ελλάδας στη ΝΑΤΟική πολεμική επέμβαση κατά της Σερβίας και μάλιστα με την αισχρή ιδιότητα του ρουφιάνου, κουκουλοφόρου καταδότη από τα ΑΒΑΚΣ, αναδεικνύει την ελληνική ολιγαρχία σε έναν ολοκληρωμένο αμοραλιστή. Η ελληνική κυβέρνηση μπροστά στην τρεχούμενη όξυνση που δημιουργεί η εντελούμενη από τις ΗΠΑ αλητοσυμμορία του αλβανικού «Ουτσεκά», μπροστά στην απειλή διαμελισμού της FYROM με ό,τι θα επακολουθήσει αυτό, προσπαθεί να ανακυκλώσει τις πυροσβεστικές της ενέργειες στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Θέλει να μην καταλαβαίνει ότι επειδή ακριβώς είναι η μόνη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κι επειδή επέλεξε να είναι ο τοποτηρητής τους, υποχρεώνεται να ακολουθήσει τα κατακτητικά κελεύσματα αυτών των αφεντικών.

Η αναζητούμενη ειρήνευση είναι τόσο ουτοπική όπως σαν να λες στον κεφαλαιοκράτη - μιλιταριστή να μη θέλει τον πόλεμο. Το ΝΑΤΟ δεν ήρθε στα Βαλκάνια για να ειρηνεύσει. Ηρθε για να διαιωνίσει την αστάθεια και τη βία. Αυτό θα συνεχίζεται έως τη στιγμή που θα διογκώσει την αστάθεια σε άλλη περιοχή του πλανήτη, όπως π.χ. ο χώρος περί την Κασπία και τα πετρέλαιά της. Τότε, ίσως, λόγω μεγάλων υποχρεώσεων να ρίξει την πλάκα του αναθέματος στα Βαλκάνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πάψει να τα ελέγχει.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ