Απορία πρώτη: Τους κερδοσκόπους που απαθανάτισε ο τηλεοπτικός φακός, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να πουλάνε τη βενζίνη μέχρι και 3 ευρώ το λίτρο (!) ή τους άλλους που έφτασαν την τιμή της αμόλυβδης στα 1,5 και στα 1,7 ευρώ, προφανώς τους είδε και ο κ. Φώλιας (που - κατά παλιότερη δήλωσή του - θα έκοβε τα χέρια των κερδοσκόπων), τους είδε και ο κ. Βλάχος, τους είδε και ο κ. Μπέζας και όλοι εν πάση περιπτώσει οι συναρμόδιοι υπουργοί.

Αλήθεια, τι θα κάνουν όλοι αυτοί οι ορκισμένοι εχθροί της αισχροκέρδειας; Θα κινητοποιήσουν κάποιο μηχανισμό τιμωρίας και επιβολής ποινής στους εξόφθαλμα κερδοσκόπους; Αμφίβολο. Κάτι τέτοια δεν τα προβλέπει η «ελεύθερη οικονομία» τους. Δε συνάδουν με την «ελεύθερη αγορά» τους. Συνεπώς, οι καλοί μας υπουργοί θα περιοριστούν στα συνήθη παραμύθια περί δήθεν «προστασίας του καταναλωτή». Που σημαίνει φτηνή βενζίνη μπορεί να μη βρείτε να αγοράσετε, από παχιά λόγια, όμως, το σερβίρισμα γίνεται με τη ...μάνικα.

*

Απορία δεύτερη: Αν στα βενζινάδικα - όπως τονίζουν οι εκπρόσωποι των βενζινοπωλών - έσπευδαν το προηγούμενο τριήμερο μόνο όσοι είχαν όντως ανάγκη να προμηθευτούν με βενζίνη, η τροφοδοσία της αγοράς θα ήταν απολύτως ομαλή. Οι ουρές χιλιομέτρων και οι εικόνες «κατοχής» με τα μπετόνια στα χέρια, είναι δημιούργημα του πανικού που προκλήθηκε από το Σάββατο το πρωί, στον οποίο πρωτοστάτησαν οι τηλεοπτικοί σταθμοί, με τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» τους έξω από τα πρατήρια βενζίνης.

Αλήθεια, οι ιθύνοντες των καναλιών νιώθουν ικανοποιημένοι με την επίδειξη «δύναμης» στην οποία προχώρησαν και θεωρούν ότι αναβαθμίζεται ο ρόλος τους στην κοινωνία όταν αναδεικνύονται σε φορείς μαζικής διάχυσης (και εκμετάλλευσης) της βλακείας;

Η τελευταία πράξη της εκποίησης του ΟΤΕ επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση περί δημόσιου και ιδιωτικού τομέα της οικονομίας, για το τι σημαίνει κοινωνικό όφελος, εκσυγχρονισμός, δημόσιο συμφέρον, κράτος και ιδιωτική πρωτοβουλία.

*

Πρόκειται για μια συζήτηση που πρέπει να μπει στις πραγματικές της διαστάσεις:

α) Οσον αφορά στην πολιτική που προωθούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεδομένης της μακρόχρονης δικομματικής προπαγάνδας που έχει επισυσσωρεύσει τόνους νεοφιλελεύθερης σκουριάς σε έννοιες όπως «δημόσιο», «κοινωνικό» και «συλλογικό» έναντι του ιδιωτικού, του ιδιοτελούς και του ατομικού.

β) Ως προς τη διερεύνηση και το χαρακτήρα εκείνου του δημόσιου τομέα (και όχι του κάθε «δημόσιου» τομέα) που έχουν λόγο να υπερασπίζονται τα λαϊκά στρώματα.

*

Βασικός πυρήνας των λεγόμενων αναδιαρθρώσεων, που προωθούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, πέραν των εργασιακών σχέσεων που έχουν τεθεί σε καθεστώς ολοκληρωτικής ανατροπής, είναι η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, των εξαγορών και των περίφημων «συμπράξεων» του ιδιωτικού με το δημόσιο τομέα. Πρόκειται για μια πολιτική που κυριολεκτικά παραδίδει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας στους πλουτοκρατες, για αξιοποίηση των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων προς όφελος τους και σε βάρος των εργαζομένων, επιβαρύνει τη δυνατότητα της χώρας να οργανώσει ακόμα και την άμυνα και την ασφάλειά της.

*

Οι «αναδιαρθρώσεις» αυτές δεν αποτελούν μια στενά κομματική επιλογή των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου». Πρόκειται για επιλογές απόλυτης ανάγκης για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, είναι συνυφασμένες με την ίδια τη φύση του παμφάγου ιμπεριαλισμού, στην αέναη επιδίωξη για αύξηση των κερδών του με τραγικές συνέπειες για τα λαϊκά συμφέροντα.

Από εκεί ξεκινά η υποκρισία και ο επί της διαδικασίας (και ποτέ επί της ουσίας) «τσακωμός» μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με τα δύο κόμματα να καταγγέλλουν το ένα τα ξεπουλήματα του άλλου και το αντίστροφο. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αντιδρούν εναλλάξ στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (αλλά μόνο όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση), ενώ είναι αυτοί που μαζί ψήφισαν το Μάαστριχτ, που προσπαθούν να καταστήσουν στη συνείδηση του λαού την εκποίηση σαν «επενδυτική ευκαιρία» και διαφωνούν, τελικά, μόνο για το ποιος ξεπουλά «καλύτερα» και «τιμιότερα» από τον άλλο τη δημόσια περιουσία.

Εδώ βρίσκεται και η υποκρισία του ΣΥΝ, που ψηφίζει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά διαμαρτύρεται στην εφαρμογή της...

*

Για το λαό δεν υπάρχει άλλη επιλογή αντιμετώπισης αυτής της κατάστασης, από την πολιτική λύση του προβλήματος. Που σημαίνει να δημιουργήσει τις πολιτικές προϋποθέσεις που απαιτούνται, ώστε οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει η Ελλάδα, να ανήκουν στο λαό, να είναι στην πράξη (και όχι στα λόγια) λαϊκή περιουσία. Να ενταχθούν σε ένα δημόσιο λαϊκό τομέα οικονομίας που θα τον κατευθύνει μια διαφορετική εξουσία, μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία, με πρόγραμμα και θέληση να συγκεντρώσει και να αντιπαραθέσει τις μέγιστες λαϊκές δυνάμεις απέναντι στα μονοπώλια.

*

Οταν μιλάμε για την προστασία του δημόσιου τομέα, πρέπει να είναι σαφές ότι μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα που εξασφαλίζει το δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη να καλύπτεται από τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη και λειτουργεί ως εργαλείο ανάπτυξης της χώρας προς όφελος του λαού.

Αυτή είναι η προϋπόθεση που καθορίζει το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών. Να μπορεί να έχει πρόσβαση παντού κάθε εργαζόμενος, χωρίς να αφαιμάσσεται οικονομικά, και το θετικό οικονομικό αποτέλεσμα που θα προκύπτει από αυτή τη δραστηριότητα να επιστρέφει ξανά στο λαό με τη μορφή της κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή ως κοινωνικό όφελος και όχι ως ατομικό κέρδος των καπιταλιστών.

Ο σημερινός «δημόσιος» τομέας (για την ακρίβεια ό,τι έχει απομείνει απ' αυτόν) φυσικά δεν είχε, δεν έχει και δεν πρόκειται ποτέ να έχει τέτοιο χαρακτήρα στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.

(Συνεχίζεται...)

Τώρα που τα «Νέα» ...αποκατέστησαν τα περί του ρόλου του κ. Μητσοτάκη κατά την περίοδο της «αποστασίας», μήπως ήρθε η ώρα να ασχοληθούν και να αποκαταστήσουν την ιστορική αλήθεια γύρω και από το ρόλο των «Νέων» εκείνη την περίοδο;...